"...Η βιασύνη είναι ακατανόητη, η κυβέρνηση βρίσκεται στο τέλος της θητείας της και όπως έχουμε ξαναπεί, ένας αδύναμος πολιτικά πρω­θυπουργός, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, δεν έχει το ειδικό βάρος να διαπραγματευθεί τα ελληνοτουρκικά. Αυτή είναι μια πάγια αρχή και αφορά αμφότερες τις χώρες. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να δούμε μια προσπάθεια επανάληψης της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η συμφωνία αυτή μπορούσε να είχε επιτευχθεί με τους ίδιους όρους εδώ και χρόνια. Κανένας όμως δεν το έκανε, μέχρι που ήρθε η κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία δεν έλυσε το θέμα, απλά επιχείρησε να το κλείσει σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Το ζήτημα δεν είναι να κλείσουμε το θέμα, αλλά να λύσουμε το θέμα..."

Η συνέντευξη από το "Φιλελεύθερο"

μάτευση, το κάνεις με όλες σου τις απαιτήσεις, δεν ξεκινάς με μια υποχώρηση. Δεύτερον, όταν η άλλη πλευρά έχει ακραίες απαιτήσεις και σε βλέπει διατεθειμένο να συζητήσεις, θεωρεί ότι η πρακτική της πιάνει τόπο, άρα θα επιμείνει στις ακραίες απόψεις της.

Το ρωτώ γιατί η Τουρκία αμφισβητεί το δικαίωμα oc θαλάσσιες ζώνες του Καστελόριζου, της Κύπρου, της Κρή­της, πιέζει για συνεκμετάλλευση και δυνητική συγκυριαρχία στο Αιγαίο, μια στόχευση της Αγκυρας από δεκαετίες...

Οταν υπάρχουν κοινά κοιτάσματα, δηλαδή όσα βρίσκονται στην υφαλοκρηπίδα τόσο της μιας όσο και της άλλης χώρας, τότε η συνεκμετάλλευση είναι μια λύση. Αλλά βασι­κό προαπαιτούμενο είναι να υπάρξει πρώτα οριοθέτηση. Το Ιράν και το Κατάρ συνεκμεταλλεύονται, για παράδειγμα, ένα κοινό κοίτασμα, το South Pars. Εχει όμως προηγηθεί η οριο­θέτηση. Εδώ έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα διότι η Τουρκία δεν δέχεται τους βασικούς κανόνες της οριοθέτησης. Το να σπεύδουμε εμείς να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα της Τουρκίας επειδή διαθέτει πολλών χιλιομέτρων ακτές στην Αν. Μεσόγειο, είναι εκ προοιμίου λάθος. Επιπλέον παραβιάζει μια πάγια αρχή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που ισχύει από το 1974, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα διαπραγματεύεται ενιαία περιοχή από τον Εβρο έως και το Καστελόριζο. Δεν θα πάρουμε αποσπασματικά τη μία ή την άλλη περιοχή.

Επομένως, προς τι όλη αυτή η βιασύνη για τα ελληνοτουρκικά;

Η βιασύνη είναι ακατανόητη, η κυβέρνηση βρίσκεται στο τέλος της θητείας της και όπως έχουμε ξαναπεί, ένας αδύναμος πολιτικά πρω­θυπουργός, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, δεν έχει το ειδικό βάρος να διαπραγματευθεί τα ελληνοτουρκικά. Αυτή είναι μια πάγια αρχή και αφορά αμφότερες τις χώρες. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να δούμε μια προσπάθεια επανάληψης της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η συμφωνία αυτή μπορούσε να είχε επιτευχθεί με τους ίδιους όρους εδώ και χρόνια. Κανένας όμως δεν το έκανε, μέχρι που ήρθε η κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία δεν έλυσε το θέμα, απλά επιχείρησε να το κλείσει σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Το ζήτημα δεν είναι να κλείσουμε το θέμα, αλλά να λύσουμε το θέμα.

Πιστεύετε ότι έκουν υπάρξει κάποιες πα­ρασκηνιακές συμφωνίες και δεσμεύσεις της κυβέρνησης;


Ο φόβος είναι ότι κατά την πρόσφατη συ­νάντηση Ερντογάν - Τσίπρα στην Αγκυρα, συζητήθηκαν κάποια τέτοια θέματα και τώρα έρχεται η ώρα της εφαρμογής τους. Σας

 θυ­μίζω ότι κατά την κοινή συνέντευξη Τόπου, είχαν μιλήσει για έναν «οδικό χάρτη» στα ελληνοτουρκικά. Δεν μάθαμε ποτέ ποιος είναι αυτός ο χάρτης, και τι βήματα περιλαμβάνει. Η ανησυχία είναι ότι ακολουθούμε κάποια τέτοια λογική.

Πέραν του «οδικού χάρτη», βλέπετε να έχουν πέσει οι τόνοι στις διμερής σχέσεις;

Τυπικά ναι, πριν από την επίσκεψη υπήρχε ένα αρκετά έντονο κλίμα στην Αν. Μεσόγειο. Βλέπουμε ωστόσο αφενός μια ακραία ρητο­ρική από τον Ερντογάν, αφετέρου, και ενώ υποτίθεται ότι ακολουθούν το πρωτόκολλο Παπούλια - Γιλμάζ, σύμφωνα με το οποίο δεν διεξάγονται ασκήσεις στο Αιγαίο σε περι­όδους μεγάλων εορτών, εντούτοις η Τουρκία επιλέγει να κάνει μια μεγάλη άσκηση ανήμε­ρα της 25ης Μαρτίου. Αυτά όλα δείχνουν κακή προαίρεση. Χαρακτηριστικό είναι ότι η Τουρκία εμμένει εμφατικά στη θέση ότι δεν δέχεται οποιαδήποτε συζήτηση για αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων στην Αν. Μεσόγειο, εφόσον δεν συμμετέχει και η ίδια, όπως προκύπτει από τη χθεσινή συνέντευξη Τσαβούσογλου - Κατρούγκαλου.

Τι μάθαμε από την τριμερή στην Ιερου­σαλήμ, παρουσία του Αμερικανού ΥΠΕΞ Μ. Πομπέο;

Ηταν μια συνάντηση με μεγάλο συμβολισμό, όμως δεν μας αναβαθμίζουν οι συμβολισμοί. Το πρώτο μήνυμα ήταν προς το Ισραήλ, ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν τον Νετανιάχου εν όψει των εκλογών της 9ης Απριλίου. Το δεύτερο μήνυμα αφορούσε την Τουρκία, να μη συ­νεχίσει την πολιτική που την καθιστά χώρα εκτός των αμερικανικών σχεδιασμών στην ευρύτερη πολιτική της Αν. Μεσογείου. Από εκεί και πέρα είναι λάθος η αντίληψη ότι το κοινό ανακοινωθέν καταδίκαζε την τουρκική προκλητικότητα. Θεωρώ ότι η ορολογία περί «άμυνας κατά πιθανών εξωτερικών κακό­βουλων επιρροών» στρέφεται κατά του Ιράν. Οσο για τη λειτουργία του αγωγού, παραμένει ακόμη ένα ζητούμενο, καθώς δεν έχουν βρε­θεί τα κοιτάσματα που θα τον καταστήσουν οικονομικά βιώσιμο. Αν αυτό δεν συμβεί, το σχέδιο θα παραμείνει ένα όνειρο.