"...Ο Θανάσης, λοιπόν, που μια ζωή υπηρέτησε την αλήθεια του κόμματος και δεν είδε τίποτε άλλο πέραν αυτής γιατί τον εμπόδιζαν τα γυαλιά του κομματικού σωβινισμού, στο ίδιο κείμενο μας χρεώνει «ιδιοτελή οσφυοκαμψία». Ολων ημών που εργαζόμαστε στα «ΝΕΑ» και το «ΒΗΜΑ». Των «προθύμων» ο πλέον πρόθυμος, που δεν μπόρεσε ποτέ να αρθρώσει μια συγγνώμη για τα οπωροκηπευτικά του Τσερνομπίλ, κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Κοιτάζει τον καθρέφτη που έχει τοποθετήσει στο πάτωμα, και σου λέει όλοι ίδιοι είμαστε. Εμ δεν είμαστε, ρε Θανάση. Τι να κάνουμε τώρα…"

Από "ΤΑ ΝΕΑ" (κύριο θέμα+εσωτερικές σελίδες)

"ΤΑ ΝΕΑ", 14/03/19

"ΤΑ ΝΕΑ", 14/03/19

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Αγκαλιά με την "διαπλοκή"
Κοινοβουλευτική Ομάδα συγκάλεσε χθες το μεσημέρι ο Πρωθυπουργός - το είχε ανάγκη να εκφωνησει έναν (ακόμη) φιλιππικό, κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις δημοσκόπων και ειδικών ότι όπου να 'ναι έρχεται η συντριβή. Και όπως πάντα, βρήκε την εύκολη λύση: τον σάκο του μποξ που ακούει στο όνομα διαπλοκή, οικονομική ελίτ και αόρατοι εχθροί. Αντλώ ένα μικρό απόσπασμα από τον εμπνευσμένο λόγο του προέδρου:

«…(το θέμα) είναι το ποιος κρύβεται πίσω από την κουρτίνα. Και εκεί για να μη μασάμε τα λόγια μας κρύβονται όχι μόνο οι ελίτ αλλά και ό,τι πιο λούμπεν έχει βγάλει ο ελληνικός καπιταλισμός και η ελληνική αστική τάξη. Δεν είναι μόνο η ελίτ του σαλονιού. Είναι και το παρακράτος του λιμανιού».

Οπως θα περιγράψω εν συνεχεία, ο πρόεδρος Τσίπρας όχι μόνο ξέρει ποιος είναι πίσω από την κουρτίνα, αλλά την τράβηξε κιόλας, και όπως διαπιστώσαμε και εμείς ιδίοις όμμασι αποφάσισε να αγκαλιάσει πλέον δημόσια και με θέρμη τη «διαπλοκή», ως είθισται να ονομάζεται η όχι πάντα διαφανής σχέση πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου.

Ομιλώ για την αναμενόμενη ένταξη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ του γόνου μιας από τις μεγαλύτερες επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας. Αναφέρομαι στον πρωτότοκο γιο του γνωστού επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη, με διαχρονική εμπλοκή σε προμήθειες και δημόσια έργα στην Ελλάδα (εξού και η φήμη του ως κρατικοδίαιτου, η οποία τον ακολουθεί από πολλών ετών), Πέτρο Κόκκαλη, ο οποίος θα κοσμήσει το ευρωψηφοδέλτιο του συνασπισμού «ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία».

Ο Πέτρος Κόκκαλης που απασχολείται σε κάποιες από τις οικογενειακές επιχειρήσεις έχει έρθει κοντά με τον Πρωθυπουργό το τελευταίο διάστημα, αλλά νομίζω πως εκείνο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κάθοδό του στην πολιτική, είναι η στενή σχέση του κυρίου Σωκράτη (Κόκκαλη) με τον Αλέξη Τσίπρα, σχέση η οποία δεν περιορίζεται απλώς στα οικονομικά, αλλά έχει και ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά, δεδομένης της αριστερής πολιτικής καταγωγής και προϊστορίας του κ. Κόκκαλη.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Πέτρου Κόκκαλη ως ευρωβουλευτή του συνασπισμού «ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία» θα πραγματοποιηθεί στη διάρκεια μεγάλης πολιτικής εκδήλωσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί την επόμενη Πέμπτη 21 Μαρτίου στο κλειστό του ΤAE KWO DO. Η εκδήλωση ουσιαστικά θα αποτελέσει την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας του συνασπισμού «ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία» και ομιλητής θα είναι φυσικά ο Πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας.

Ανοιγμα στους οικολόγους

Παρενθετικά αναφέρω ότι ο Πέτρος Κόκκαλης είναι ένας συμπαθέστατος στους αθηναϊκούς κύκλους άνθρωπος, με πολλές ανησυχίες και για τη χώρα, αλλά και γενικότερα. Φίλος του, με ενημέρωσε ότι προ καιρού, στη διάρκεια μιας κοσμικής συγκέντρωσης, είχε εκφράσει τη βούλησή του να κατέλθει αυτόνομα στις ευρωεκλογές, επικεφαλής ενός καθαρά οικολογικού σχήματος. Οπως είχε αναφέρει στο μικρό ακροατήριό του, το οποίο τελούσε όπως και αυτός εν πλήρει ευθυμία, αυτό που τον ωθούσε είναι η ανησυχητική τροπή που έχει λάβει η κατάσταση στον πλανήτη εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Ηταν δε, μου ανέφερε η ίδια πηγή, σφόδρα επικριτικός τόσο κατά των ελληνικών κομμάτων «που δεν ασχολούνται» όσο και κατά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που έχει αποφύγει έως τώρα να αναλάβει σοβαρές δράσεις για την αντιμετώπιση και τον περιορισμό του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Τούτων δοθέντων, και εξαιτίας της αποδοχής που είχαν εκείνο το βράδυ οι απόψεις του, κατά την κοσμική συγκέντρωση που προανέφερα, κρίνω ότι η ένταξή του στον συνασπισμό «ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία» είναι ένα άνοιγμα του κ. Τσίπρα προς τις δυνάμεις της οικολογίας, μιας και εξ όσων φαίνεται, οι σύμμαχοί του στις εκλογές του 2015 Οικολόγοι - Πράσινοι προσανατολίζονται να επιλέξουν τον δρόμο της αυτόνομης καθόδου στις εκλογές...

Εμμονή

Οποιος διατηρούσε έστω και ελάχιστες αμφιβολίες για το ποιος ενορχηστρώνει όλες αυτές τις ανοησίες ότι για τα δεινά αυτού του τόπου ευθύνεται εν συνόλω ένας, και ονομάζεται Βαγγέλης Μαρινάκης, διαβάζοντας το χθεσινό παραληρηματικό - κατά Μαρινάκη φυσικά - κείμενο του καημένου του Θανάση Καρτερού στο Facebook, λογικά δεν πρέπει να έχει πλέον καμία απορία.

Ο άνθρωπος μετακόμισε από την τελευταία σελίδα της «Αυγής» στα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου για να στηρίξει το καταρρέον επικοινωνιακό σύστημα Τσίπρα, αλλά η - τόσο συνήθης - σε αυτές τις περιπτώσεις γεροντική εμμονή τον μετέβαλε σε μονοθεματικό… «δαιμονοποιητή» του Μαρινάκη. Για τις βροχές στην Κρήτη, τα χιόνια του περασμένου μήνα, τους σεισμούς στη Ζάκυνθο, τη γρίπη που θερίζει, τους λιμούς, τους καταποντισμούς, ευθύνεται φυσικά ο Μαρινάκης και η εγκληματική οργάνωση την οποία συντηρεί.

Αν μάλιστα δεν ήταν τόσο τραβηγμένο, είμαι σίγουρος, ότι στο «τσακ» γλίτωσε ο Μαρινάκης και το... Μάτι - ο εμμονικός θυμός του Θανάση είναι βέβαιο ότι θα ανακάλυπτε δυο - τρεις χουλιγκάνους με κασκόλ του Ολυμπιακού να βάζουν φωτιές στην Κινέτα σε αντιπερισπασμό, ώστε να καούν 100 άνθρωποι στο Μάτι, προκειμένου να δυσφημισθεί το έργο της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως και να αποτραπεί η μετά ένα μήνα έξοδος (λέμε τώρα…) από τα Μνημόνια. (Αν και ποτέ δεν είναι αργά Θανάση - μήπως να «ψαχνόταν» υπό της υπηρεσίας, εκείνος ο 65χρονος που έβαλε την αρχική φωτιά στην Πεντέλη; Δεν ξέρεις, μπορεί να ανήκει στη στρατιά των πουρών του «γαύρου»...)

Ο Θανάσης, λοιπόν, που μια ζωή υπηρέτησε την αλήθεια του κόμματος και δεν είδε τίποτε άλλο πέραν αυτής γιατί τον εμπόδιζαν τα γυαλιά του κομματικού σωβινισμού, στο ίδιο κείμενο μας χρεώνει «ιδιοτελή οσφυοκαμψία». Ολων ημών που εργαζόμαστε στα «ΝΕΑ» και το «ΒΗΜΑ». Των «προθύμων» ο πλέον πρόθυμος, που δεν μπόρεσε ποτέ να αρθρώσει μια συγγνώμη για τα οπωροκηπευτικά του Τσερνομπίλ, κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Κοιτάζει τον καθρέφτη που έχει τοποθετήσει στο πάτωμα, και σου λέει όλοι ίδιοι είμαστε. Εμ δεν είμαστε, ρε Θανάση. Τι να κάνουμε τώρα…

(Παρεμπιπτόντως, άθλιο κείμενο. Ασυναρτησίες, κεφαλαία, παιδαριώδης επιχειρηματολογία, πολύ κακή γραφή - ο Θανάσης έχει νεύρα, πολλά νεύρα…)

Κάποιον «ξεχνάει»

Βρίζει, κατά τα ειωθότα, και κατά πως μας έχει συνηθίσει ο «πολλά βαρύς και όχι» υπουργός Πολάκης τη Δικαιοσύνη, αλλά δεν μας λέει το καλύτερο: πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση και ο ίδιος να καταγγέλλουν ότι το Δημόσιο έχασε 241 εκατομμύρια διότι οι κυβερνήσεις της περιόδου 2006 - 2010 δεν έκαναν όσα έπρεπε να κάνουν για να τα εισπράξουν από τις φαρμακευτικές εταιρείες και να μην υπάρχει ένας υπεύθυνος;

Ποιος κυβερνούσε μέχρι το 2008 άραγε; Πώς τον λένε τον πρωθυπουργό εκείνων των κυβερνήσεων (διότι το κρίσιμο διάστημα της κυβερνητικής αβελτηρίας είναι μεταξύ των ετών 2006 - 2008); Ντρέπεσαι ρε Παυλάρα να μας πεις ότι τον λένε Καραμανλή ή κάθε φορά που αναφέρετε το όνομά του, σας βάζει πιπέρι στη γλώσσα ο Τσίπρας;

Και κάτι ακόμη, γιατί το μπρουτάλ αυτό αγόρι από την Κρήτη, κάνει πως το ξεχνάει, όταν το πράγμα κάνει «τζιιιιζ»: γιατί η Εισαγγελία Διαφθοράς δεν απέστειλε τη δικογραφία αμελητί στη Βουλή προκειμένου να διερευνηθούν οι ποινικές ευθυνες όσων ενέχονται στην υπόθεση αυτή; Ο φίλος μου ο Μίμης (Παπαγγελόπουλος) δεν οφείλει να εγκαλέσει για την παράλειψη την Εισαγγελία; Οφείλει, λέω εγώ.

241 εκατομμύρια είναι διάολε, τα χάρισαν. Κάποιος το έκανε. Μόνος του; Με εντολή άλλου; Ανωθεν; Του τότε πρωθυπουργού; Ποιου; Νομίζω ότι πρέπει να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη. Και ο μόνος τρόπος είναι να πάει τώρα η δικογραφία στη Βουλή. Ολο Novartis, Novartis, αλλά δεν είναι δυνατόν να περνάνε κάτω από το ραντάρ κάτι σκανδαλάρες σαν αυτή...

"ΤΑ ΝΕΑ", 14/03/19

"ΤΑ ΝΕΑ", 14/03/19

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΛΑΚΑ, ΕΧΕΙ ΠΟΝΟ

ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ-ΚΑΙ ΒΑΘΕΙΕΣ 

ΠΛΗΓΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ

ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γνώρισα τον Γιώργο Κυρίτση, χιουμορίστα. Εκανε χοντρά αστεία, τα δημοσίευε στον Τύπο, έτσι έγινε ευρύτερα γνωστός. Θα μπορούσε να είναι «δικός μας», αλλά ένα μέρος του χιούμορ του ήταν άγριο, απέναντι. Ηταν θέμα χρόνου να βρεθούμε και τοις πράγμασι απολύτως απέναντι, κι αυτό έγινε τον Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τα πρωτοφανή επεισόδια που ακολούθησαν, τα οποία σηματοδότησαν την κατάρρευση του αθηναϊκού κέντρου ως κελύφους κοινωνικής και οικογενειακής ζωής. Προκαλώντας ζημιές και στο Κολωνάκι, στην απάτητη «Σκομπία» του 1944, οι ταραξίες της εποχής έπαιρναν τη ρεβάνς. Κι ανάμεσα στους απολογητές τους ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και, μαζί του, ο Γιώργος Κυρίτσης.

Θυμάμαι τον Τσίπρα, τότε, ισορροπιστή ανάμεσα στην υπεράσπιση της τάξης και στους ταραξίες. Ο Κυρίτσης, πλάι του, ήταν ο «κοινωνιολόγος». Ανάμεσα σε εκείνους που διακήρυσσαν ότι υπάρχει «καλή και κακή βία». Η «καλή βία» τους έδινε εμπνεύσεις. Παραμονές Πρωτοχρονιάς, δημοσιεύτηκε στην κομματική «Αυγή» το τραγουδάκι: «Ω έλατο, ω έλατο τι ωραία που αρπάζεις / Στο Σύνταγμα, στο Σύνταγμα τι ωραία που αρπάζεις! / Μπάτσους γεμάτο στα κλαδιά / Και διμοιρίες στη σειρά / Ω έλατο, ω έλατο δε θα μου τη γλιτώσεις / Βρε θα σε κάψω μια βραδιά /Κι ας έχει μπάτσους στα κλαδιά». Είχαν πυρπολήσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα και έπρεπε να βρεθεί ο θούριος του επαναστατικού μηδενισμού.

Κάπως έτσι πέρασε ο καιρός, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ισορροπεί μεταξύ επαναστατικού (ή και σκέτου) μηδενισμού ή, όταν η συγκυρία το απαιτούσε, κυνικής προσαρμογής στον ρεαλισμό. Ο Κυρίτσης, πάντως, εκπροσωπούσε συνήθως τον επαναστατικό μηδενισμό. Είχε γοητεία η (καλή, ως τι ευγένεια) βία, είχε και πλάκα - ιδίως αν ήσουν από την πλευρά εκείνων που την ασκούν, όπως έλεγε ο Πρωθυπουργός. Ηταν τόσο ποιητικό να καις εχθρικούς στόχους: «μπάτσους», τράπεζες, κάδους σκουπιδιών, μαγαζιά - τον καπιταλισμό.

Ολα αυτά, θα μπορούσαν να είναι ένα ωραίο αριστερό μεταπολιτευτικό παραμύθι. Είχε όμως πολλά θύματα η μεταπολίτευση στο όνομα της «καλής βίας»: από τα θύματα της τρομοκρατίας ώς τα θύματα του εμπρησμού της Μαρφίν. Και δεν είναι ωραίο να ξεχνάς. Ούτε είναι δημοκρατικό να νταντεύεις την αλητεία που επιμένει στη δήθεν μαμή της ιστορίας - επειδή σε αυτή την αλητεία αναγνωρίζεις ιδεολογικά συγγενείς, συλλογικότητες.

Σύντροφε Κυρίτση, δεν έχει πλάκα. Εχει πόνο, δάκρυα - και βαθιές πληγές στο σώμα της δημοκρατίας.