"...Το διαχρονικό πολίτευμά μας, ό,τι κι αν γράφουμε στα Συντάγματα –και από εκεί στα παλιά μας τα παπούτσια– είναι η δικτατορία του ΠΕΛΑταριάτου. Το πόσο δυνατή και ακλόνητη είναι η δικτατορία αυτή φαίνεται από τη δέσμευση των και τάχα μεταρρυθμιστών να κάνουν μεταρρυθμίσεις, χωρίς, όμως, να θίξουν τα κεκτημένα των πλειοψηφούντων (τεσσάρων εκατομμυρίων) και ψηφιζόντων παρασίτων. Ούτε η δεκάτη χρεοκοπία, όπως φαίνεται, κλόνισε την αμετανοησία αυτών των παρασίτων, που καταδυναστεύουν την παραγωγικώς εργαζομένη μειοψηφία των (δύο εκατομμυρίων) κορόιδων. Τα παράσιτα περιμένουν, ορθολογικότατα, να εκλείψει πρώτα ο ξενιστής τους. Τέλος, αν εμείς δεν μπορούμε να αποτινάξουμε τη δικτατορία από το πνεύμα μας και την καθημερινή πρακτική μας, είναι μάταιο να ελπίζουμε ότι θα το κάνουν ξένοι για μας. Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ζήσει, έχει βολευτεί με την ελλαδική δικτατορία του πελαταριάτου εδώ και 38 χρόνια. Και ανέχεται την Ουγγαρία του Ορμπαν εδώ και εννέα χρόνια. Οποιος δεν έχει νύχια να ξυστεί...."

Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/03/19

1. Mαίνεται η σύγκρουση του αμέσως με το άμεσα
Κύριε διευθυντά,

Σύμφωνα με τα λεξικά της νεοελληνικής γλώσσας (Γ. Μπαμπινιώτη και Χριστ. Χαραλαμπάκη της Ακαδημίας Αθηνών) το επίρρημα αμέσως σημαίνει αυτοστιγμεί, χωρίς καθυστέρηση ή χρονοτριβή (επιστρέφω αμέσως), πάραυτα, εν ριπή οφθαλμού, αμελλητί, παραχρήμα, ευθύς αμέσως, κ.ά., σε αντίθεση προς το άμεσα / έμμεσα, που σημαίνει με άμεσο τρόπο, απευθείας, χωρίς τη μεσολάβηση ή παρεμβολή τρίτου, όπως, θέματα που μας αφορούν / ενδιαφέρουν άμεσα. Νοσήματα που σχετίζονται άμεσα με το κάπνισμα. Δυστυχώς, όμως, ακούγονται, από τα ΜΜΕ σε καθημερινή βάση και κατ’ επανάληψη, οι ανελλήνιστες εκφράσεις: επιβάλλεται να ανακληθεί η απόφαση άμεσα, να διορθωθεί άμεσα – το πυροσβεστικό όχημα έφτασε άμεσα, έσπευσε σε βοήθεια άμεσα, και άλλα ηχηρά παρόμοια. Μια εσφαλμένη χρήση του επιρρήματος που τείνει να καθιερωθεί, καταχρηστικώς, με μόνη εξαίρεση, ευτυχώς, τη σωστή απάντηση του υπαλλήλου - σερβιτόρου σε καφενεία και εστιατόρια, στην παραγγελία του πελάτη για καφέ: Εφτασε αμέσως.

Το γλωσσικό αίσθημα των απλών πολιτών είναι, όντως, ισχυρότερο από το αντίστοιχο των τηλεπαρουσιαστών, οι οποίοι διαστρεβλώνουν επικίνδυνα και ασύστολα την ελληνική γλώσσα.

Αναστάσιος Αγγ. Στεφος, δ.φ., Ειδικός Γραμματέας 

της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων

2. Περί δικτατορίας του πελεταριάτου

Κύριε διευθυντά,

Εχει δίκιο ο σεβαστός κ. Παναγής Βουρλούμης («Καθημερινή», Σάββατο 2 Μαρτίου 2019) όταν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος δικτατορίας στην Ελλάδα. Πράγματι, ούτε στην Ελλάδα ούτε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει κίνδυνος απροκάλυπτης δικτατορίας. Ο κίνδυνος όμως συγκεκαλυμμένης δικτατορίας είναι παρών και μεγάλος. Σε τουλάχιστον μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, στην Ουγγαρία του Ορμπαν, υπάρχει εν τοις πράγμασι δικτατορία. Στην Ουγγαρία, όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας είναι υπό τον έλεγχο της πλειοψηφούσας κομματικής μερίδας. Και τούτο, ενώ η ελευθερία εκφράσεως, η πολυφωνία, είναι ακριβώς η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η θανάσιμη αδυναμία των δημοκρατικών πολιτευμάτων είναι ότι μόνον μικρό ποσοστό των πολιτών έχει την άνεση, οικονομική και διανοητική, που χρειάζεται για να συμμετάσχει στον διάλογο που γίνεται για να ληφθούν αποφάσεις για τα κοινά του, πολιτικά, προβλήματα. Και από όσους έχουν τη δυνατότητα, πάλι λίγοι έχουν τη διάθεση.

Συνεπώς, η ελευθερία της έκφρασης και του διαλόγου ενδιαφέρει πολύ ολίγους. Αυτούς τους ολίγους είναι εύκολο να στιγματίσει, να συκοφαντήσει, ο κάθε Καμμένος και Σώρρας ως «ελίτ», «ολιγαρχία», «προδότες», «ξενόδουλους» και τα παρόμοια. Και να προβάλει εαυτόν ως σωτήρα και φίλο του χειμαζομένου λαού.

Φυσικά, άπαξ και λάβει την εξουσία, μπορεί να φιμώσει τους επικριτές του και να λεηλατήσει, μαζί με την κλίκα του, τα κοινά αγαθά, αλλά και τα ιδιωτικά, απερίσπαστος από φωνές διαμαρτυρίας. Και αν υπάρξει και διαμαρτυρία, ένα επίδομα, συνήθως, φθάνει για να την καταπνίξη, κι ας είναι ψίχουλα. Για τους λίγους ασυμβίβαστους, υπάρχει και η διέξοδος της μετανάστευσης.

Χωρίς, λοιπόν, ευρεία και ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών, με τον χρόνο, το μυαλό τους και το χρήμα τους, στον δημόσιο διάλογο, έχουμε επισφαλή δημοκρατία, δημοκρατία μόνον κατά τους τύπους. Δεν δικαιούμεθα, συνεπώς, να αυταπατώμεθα πανηγυρίζοντας για την τάχα σταθερότητα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας και των «θεσμών». Διότι τη σταθερότητα αυτήν την αγοράσαμε χτίζοντας ένα πελατειακό, παρασιτικό παρακράτος, το οποίο έσπευδε να ικανοποιήσει κάθε παράλογο, λαϊκό δήθεν, συντεχνιακό αίτημα. Μετρώντας απροκάλυπτες και συγκεκαλυμμένες χρεοκοπίες, η ενάτη (1973-1992) και η δεκάτη (2010) χρεοκοπία του ελλαδικού κράτους έλαβαν χώρα στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως, αποδεικνύοντας ότι δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικό με τη μεταπολίτευση. Η νεωτέρα Ελλάς θεμελιώθηκε ως κοινωνία προνεωτερικώς αρπακτική και τέτοια παραμένει, ακριβώς όπως την παρουσίασε αλληγορικώς ο Καρκαβίτσας στον «Ζητιάνο» πριν από 124 χρόνια.

Το διαχρονικό πολίτευμά μας, ό,τι κι αν γράφουμε στα Συντάγματα –και από εκεί στα παλιά μας τα παπούτσια– είναι η δικτατορία του ΠΕΛΑταριάτου. Το πόσο δυνατή και ακλόνητη είναι η δικτατορία αυτή φαίνεται από τη δέσμευση των και τάχα μεταρρυθμιστών να κάνουν μεταρρυθμίσεις, χωρίς, όμως, να θίξουν τα κεκτημένα των πλειοψηφούντων (τεσσάρων εκατομμυρίων) και ψηφιζόντων παρασίτων. Ούτε η δεκάτη χρεοκοπία, όπως φαίνεται, κλόνισε την αμετανοησία αυτών των παρασίτων, που καταδυναστεύουν την παραγωγικώς εργαζομένη μειοψηφία των (δύο εκατομμυρίων) κορόιδων. Τα παράσιτα περιμένουν, ορθολογικότατα, να εκλείψει πρώτα ο ξενιστής τους. Τέλος, αν εμείς δεν μπορούμε να αποτινάξουμε τη δικτατορία από το πνεύμα μας και την καθημερινή πρακτική μας, είναι μάταιο να ελπίζουμε ότι θα το κάνουν ξένοι για μας. Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ζήσει, έχει βολευτεί με την ελλαδική δικτατορία του πελαταριάτου εδώ και 38 χρόνια. Και ανέχεται την Ουγγαρία του Ορμπαν εδώ και εννέα χρόνια. Οποιος δεν έχει νύχια να ξυστεί...

ΥΓ.: Τους όρους «πελατειακό, παρασιτικό παρακράτος» και «δικτατορία του πελαταριάτου» δανείσθηκα, εν αγνοία του, από τον κ. Σακελλάρη Σκουμπουρδή, εργολάβο ιδεοκατασκευών.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργανάς

3. Ο υπερεξοπλισμός των «απέναντι»
Κύριε διευθυντά,

Είναι εξοργιστικό πόση ενέργεια καταναλώνει το πολιτικό μας σύστημα, με προεξάρχοντα βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ, σε εσωστρέφεια, μικροπολιτική και τακτικισμούς, την ώρα που στο Αιγαίο και κυρίως στην ευρύτερη περιοχή της Ανατ. Μεσογείου συντελείται κοσμογονία. Με μια αναθεωρητική και διαρκώς ισχυροποιούμενη Τουρκία να παρουσιάζει, μέσω του υπουργού Αμύνης, χάρτες-πρόκληση με διεκδικήσεις τους από τον 25ο (το μέσον του Αιγαίου δηλαδή) μέχρι τον 28ο Παράλληλο (μέχρι ανοικτά της Δυτ. Κύπρου δηλαδή), εντάσσοντας ακόμη και την περιοχή νοτίως της Κρήτης, εκτός του ότι αμφισβητούν τα 11 από τα 13 τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ.

Η επίκληση του διεθνούς δικαίου εκ μέρους μας έχει μικρή πρακτική αξία γιατί είναι παλαιόθεν γνωστό ότι αφορά μόνον ισοδύναμους αντιπάλους. Η δε κουραστική επωδός του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι τα σύνορά μας –χερσαία και θαλάσσια– αποτελούν σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει δυστυχώς την αξία της χλιαρής υποστήριξης που απολαμβάνουμε εκάστοτε από πλευράς της. Την ίδια στιγμή η ηγεσία μας φαίνεται να ξεχνά ότι βρίσκεται υπό οικονομική επιτροπεία και με Ενοπλες Δυνάμεις που δυστυχώς χάνουν σταδιακά την αποτρεπτική τους ισχύ απέναντι στις τουρκικές που υπερεξοπλίζονται.

Κάποια στιγμή η χώρα μας θα βρεθεί ξαφνικά αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα, που θέλει την Τουρκία να μετατρέπεται από χερσαία σε ναυτική δύναμη (αυτό που σπεύδουν άλλωστε να κάνουν, ενόψει της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας, η Αίγυπτος και το Ισραήλ), ενώ διά της βιομηχανικής της βάσης πλέον θα κατασκευάζει από άρματα μάχης και φρεγάτες (κορβέτες κατασκεύασε ήδη) μέχρι μαχητικά αεροσκάφη(!), συντρίβοντας την όποια ισορροπία ισχύος με την Ελλάδα. Καιρός λοιπόν να χάσουν οι ηγεσίες μας τον ύπνο τους και να δραστηριοποιηθούν επί των πραγματικών, ζωτικών και εθνικής επιβίωσης θεμάτων.

Μιχ. Λιώσης, Πρ. πλοίαρχος Ε.Ν.

4. Τα «αριστουργήματα» του κ. Τσίπρα

Κύριε διευθυντά
Εκπληξη και απορία προκάλεσε η δήλωση του πρωθυπουργού της χώρας, ότι «η συμφωνία των Πρεσπών είναι διπλωματικό αριστούργημα»!

Η μετά στόμφου και ιδιαίτερης διατύπωσης του εν λόγω αποφθέγματος από τον κύριο Αλέξη Τσίπρα, είναι «προϊόν» αυτάρεσκης και ανεξήγητης ικανοποίησης.

Αν προηγουμένως είχε ερωτηθεί το Μαντείο των Δελφών, η απάντηση της ιέρειας θα ήταν παρόμοια μάλλον της προς τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουλιανό τον παραβάτη: «Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά ... ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Οι συμβουλές αποστάγματος σοφίας και γνώσεων, «παπάδων» και «μητροπολιτών, προς τον κ. πρωθυπουργό, συνήθως πλεονάζουν. Η αιωνιότητα ιστορικά της εν λόγω ρήσης επαφίεται στις θεότητες Ερινύες.

Συμεών Σαμλίδης, Αριδαία Ν. Πέλλας