"...Θύμωνε εύκολα ο Κατσίγερας. «Απ’ αυτήν την εφημερίδα έχει περάσει ένας Χουρμούζιος», έλεγε όταν έπεφτε σε κάνα μαργαριτάρι, από τα αναπόφευκτα στην καθημερινότητα. Θύμωνε με την Αριστερά, τη Δεξιά, την πολιτική ορθότητα. Και επειδή θύμωνε εύκολα νόμιζα πως θα ζήσει πολύ. Την έχω αυτή την ψευδαίσθηση. Ο θυμός σε απελευθερώνει από τη μέλαινα χολή και σου προσθέτει χρόνια. Δεν ισχύει, το ξέρω, αλλά μ’ αρέσει να το σκέφτομαι. Του έλειπε χρόνος, όπως έλεγε, γιατί ήθελε να τελειώσει την εργασία του για τον Σολωμό. Δεν πρόλαβε...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

ραφής του. Ψάχνει τις λέξεις, αλλά δεν περιορίζεται σε όσα λένε το λεξικό, η γραμματική ή το συντακτικό. Τον ενδιαφέρει η ακριβολογία του κειμένου, που δεν ταυτίζεται με τον ορισμό του λεξικού. Οι λέξεις του κειμένου είναι σαν τις μορφές της ζωγραφικής που οργανώνουν την προοπτική, σημεία φυγής που οδηγούν το βλέμμα στο τοπίο του βάθους. Ενα κείμενο δεν είναι φτιαγμένο μόνον από λέξεις. Οι λέξεις μεταφέρουν υλικά που κυκλοφορούν ανάμεσά τους και ο ταλαντούχος αναγνώστης ξέρει να τα εντοπίζει. Αλλο φιλόλογος και άλλο αναγνώστης. Ο Μιχάλης Κατσίγερας ήταν ταλαντούχος αναγνώστης.

Το λέω εξ ιδίας πείρας, αφού όταν πρωτοήρθα σ’ αυτήν την εφημερίδα αυτός παραλάμβανε τα κείμενά μου, κι αυτός μου έκανε τις πρώτες παρατηρήσεις. Είχε μία γκάμα βαθμολογίας που ξεκινούσε από τον πήχυ το «μια χαρά», περνούσε από το «καλό» και απογειωνόταν ενίοτε σ’ ένα ειλικρινές γέλιο. Τις παρατηρήσεις του τις δεχόμουν αμελλητί. Είχα τυφλή εμπιστοσύνη στην ελληνομάθειά του, αλλά και στις ιστορικές του γνώσεις. Σπάνιος συνδυασμός κι αυτός. Τα αποτελέσματα φαίνονται στη στήλη του, τον «Φιλίστορα», που με τον καιρό έγινε το απαραίτητο καθημερινό μου ανάγνωσμα στην εφημερίδα. Θέλει ταλέντο να ψάχνεις στα αρχεία και να βάζεις δίπλα δίπλα μια δήλωση του Γκαίμπελς, μια είδηση από την ιταλική εισβολή στην Αβησσυνία, με την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής ή την πρεμιέρα μιας παράστασης που έγιναν την ίδια μέρα. Και όλα αυτά να πλέκουν τη δική τους εσωτερική συνέπεια.

Θύμωνε εύκολα ο Κατσίγερας. «Απ’ αυτήν την εφημερίδα έχει περάσει ένας Χουρμούζιος», έλεγε όταν έπεφτε σε κάνα μαργαριτάρι, από τα αναπόφευκτα στην καθημερινότητα. Θύμωνε με την Αριστερά, τη Δεξιά, την πολιτική ορθότητα. Και επειδή θύμωνε εύκολα νόμιζα πως θα ζήσει πολύ. Την έχω αυτή την ψευδαίσθηση. Ο θυμός σε απελευθερώνει από τη μέλαινα χολή και σου προσθέτει χρόνια. Δεν ισχύει, το ξέρω, αλλά μ’ αρέσει να το σκέφτομαι. Του έλειπε χρόνος, όπως έλεγε, γιατί ήθελε να τελειώσει την εργασία του για τον Σολωμό. Δεν πρόλαβε.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/02/18Έντυπη