 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 20/02/18 |
ΔΙΧΑΣΜΟΣ...
Αύριο η Βουλή θα συστήσει Προανακριτική Επιτροπή που θα αποφασίσει για την παραπομπή σε δίκη και (ίσως, τελικά) καταδίκη δύο πρώην πρωθυπουργών και οκτώ πρώην υπουργών για το σκάνδαλο Novartis. Παρόμοια απόπειρα μαζικής εκκαθάρισης κορυφαίων πολιτικών έχει να γίνει από το 1922, όταν έγινε η διαβόητη «Δίκη των Εξι»: παραπέμφθηκαν σε έκτακτο στρατοδικείο οκτώ πολιτικοί και στρατιωτικοί ως υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή - έξι από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν: τρεις πρώην πρωθυπουργοί (Γούναρης, Πρωτοπαπαδάκης, Στράτος), δύο πρώην υπουργοί (Θεοτόκης, Μπαλτατζής) και ένας στρατηγός (Χατζανέστης).
Το σκεπτικό της επιχείρησης εκκαθάρισης είναι παρόμοιο: τότε ο λαός απαιτούσε τιμωρία των ενόχων για την καταστροφή στη Μικρά Ασία, σήμερα απαιτεί τιμωρία των ενόχων για την οικονομική καταστροφή - και οι δαπάνες στην υγεία ήσαν μία από τις αιτίες της. Αλλωστε, η υπόθεση Novartis είναι το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» κατά τον διττώς αρμόδιο Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης επί Αλέξη Τσίπρα και επικεφαλής της ΕΥΠ επί Κώστα Καραμανλή. Πάντως, και τότε και τώρα η δίωξη των πολιτικών δεν γινόταν από τον «λαό» αλλά από τους πολιτικούς τους αντιπάλους - τότε την είχε αποφασίσει η υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα βενιζελική «Επαναστατική Επιτροπή», αύριο θα αποφανθεί η υπό τον Νικόλαο Βούτση Βουλή. Εχουμε προοδεύσει.
Βεβαίως, κανένας από τους «2+8» δεν πρόκειται να εκτελεστεί και ίσως οι περισσότεροι δεν θα φθάσουν ούτε ώς την αίθουσα των δικαστηρίων - αλλά όλοι θα είναι αποδυναμωμένοι ώσπου να αποφασίσουν οι δικαστές και ίσως κάποιοι εξοντωθούν πολιτικά ακόμα και αν δεν καταδικαστούν, όπως δείχνει το πρόσφατο παράδειγμα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Το 1922 είχε γίνει επιλογή, δεν είχαν παραπεμφθεί σε δίκη όλοι οι αντιβενιζελικοί πρωθυπουργοί, υπουργοί και στρατηγοί που θα μπορούσαν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η αυριανή διαδικασία είναι ξανά επιλεκτική: μεταξύ άλλων «στήνονται στις κάλπες» δύο μονίμως δακτυλοδεικτούμενοι «νεοφιλελεύθεροι και διαπλεκόμενοι» αντίπαλοι του Πρωθυπουργού (Βαγγέλης Βενιζέλος, Γιάννης Στουρνάρας) και δύο δυνητικοί αντίπαλοι του Κώστα Καραμανλή για την Προεδρία της Δημοκρατίας (Δημήτρης Αβραμόπουλος, Αντώνης Σαμαράς).
Στον κ. Νίκο Παππά αρέσει να επαναλαμβάνει τη φράση «Μεσαίος χώρος μεταξύ των πολυβόλων και του τοίχου της Καισαριανής δεν υπάρχει. Ή είσαι με τα πολυβόλα ή είσαι με τους εκτελεσμένους». Ούτε κατά την εκτέλεση των Εξι υπήρχε μεσαίος χώρος μεταξύ του αποσπάσματος και του τοίχου στο Γουδί, ούτε αύριο θα υπάρχει ανάμεσα στις «2+8» κάλπες και στους βουλευτές που θα ψηφίσουν. Οταν θέλεις να εξοντώσεις τους αντιπάλους σου, πράγματι, δεν υπάρχει μεσαίος χώρος. Για τούτο και ακολουθεί διχασμός.
ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΟΥΣ
Κι όμως. Τα χρόνια που έφεραν τη χρεοκοπία, την περίοδο του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, που ταυτίστηκε με την περίοδο διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, οι φωνές που επισήμαιναν τη σπατάλη ήταν μεμονωμένες και ήδη ηττημένες - και η Αριστερά δεν συγκαταλεγόταν σε αυτές. Η τότε κυβέρνηση μοίραζε το κράτος σε όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικές ομάδες και άτομα, η αντιπολίτευση διεκδικούσε μεγαλύτερο μερίδιο της μοιρασιάς και ο συνδικαλισμός επιδίωκε τα πάντα.
Ο Συνασπισμός, το κόμμα που γέννησε τον ΣΥΡΙΖΑ, ως έκφραση (περνούσε ως πραγματικότητα, ακόμα, τότε) της ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο πάρτι της υγείας ήθελε κι άλλες δαπάνες. Τον Σεπτέμβριο του 2007, με πύρινη ανακοίνωσή του, αφού διαπίστωνε εισαγωγικά ότι «ο νεοφιλελευθερισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία», περιέγραφε χωρίς περιστροφές τις απαιτήσεις του: «Οι υποσχέσεις για προσλήψεις, νέα νοσοκομεία, νέο μισθολόγιο, ελεύθερη πρόσβαση στο φάρμακο, κατάργηση των απογευματινών ιατρείων και για την πρωτοβάθμια περίθαλψη πήγαν περίπατο», έγραφε η ανακοίνωση του κόμματος, το οποίο διεκδικούσε, μεταξύ άλλων, και τα εξής καινοτόμα: αφενός «διπλασιασμό των Δημόσιων Δαπανών από 2,67% του ΑΕΠ σε 5,5%», αφετέρου πλήρη κρατικοποίηση της υγείας, «ένταξη των μεγάλων ιδιωτικών μονάδων στο δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο».
Αλλά και την περίοδο μετά την κρίση, ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ τα είχε στυλώσει και αρνούνταν το στοιχειώδες, την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Του κάκου, τον Νοέμβριο του 2010, ο (κατηγορούμενος σήμερα, και για τον Νίκο Κοτζιά ένοχος) Γιώργος Κουτρουμάνης, υφυπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, επισήμαινε την ανάγκη να σταματήσει «η ανεξέλεγκτη έκδοση ιατρικών συνταγών και η σπατάλη για αγορά φαρμάκων». Ο ΣΥΡΙΖΑ, διά των τότε βουλευτών του Λαφαζάνη και Κριτσωτάκη, αρνούνταν να συμβάλει στην εξυπηρέτηση των στόχων της τρόικας και του Μνημονίου, γι' αυτό δήλωσε «παρών» επί της αρχής.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ παριστάνει ότι δεν έχει καμία ευθύνη για ό,τι συνέβη στην Ελλάδα. Τη βούλιαξε το «παλιό», ενώ αυτός είναι το «καινούργιο». Ακόμα ένα ψέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα οχυρώνεται στην ηθικολογία, ανέκαθεν, πολιτικά, πολιτικότατα, διεκδικούσε ακόμα περισσότερο εκτροχιασμό.
Διεκδικούσε ό,τι καταλάβαινε: ακόμα περισσότερη πρόσβαση στο κράτος. Αυτό που διεκδικεί και σήμερα: όλη η εξουσία στα σοβιέτ.
Αύριο η Βουλή θα συστήσει Προανακριτική Επιτροπή που θα αποφασίσει για την παραπομπή σε δίκη και (ίσως, τελικά) καταδίκη δύο πρώην πρωθυπουργών και οκτώ πρώην υπουργών για το σκάνδαλο Novartis. Παρόμοια απόπειρα μαζικής εκκαθάρισης κορυφαίων πολιτικών έχει να γίνει από το 1922, όταν έγινε η διαβόητη «Δίκη των Εξι»: παραπέμφθηκαν σε έκτακτο στρατοδικείο οκτώ πολιτικοί και στρατιωτικοί ως υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή - έξι από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν: τρεις πρώην πρωθυπουργοί (Γούναρης, Πρωτοπαπαδάκης, Στράτος), δύο πρώην υπουργοί (Θεοτόκης, Μπαλτατζής) και ένας στρατηγός (Χατζανέστης).
Το σκεπτικό της επιχείρησης εκκαθάρισης είναι παρόμοιο: τότε ο λαός απαιτούσε τιμωρία των ενόχων για την καταστροφή στη Μικρά Ασία, σήμερα απαιτεί τιμωρία των ενόχων για την οικονομική καταστροφή - και οι δαπάνες στην υγεία ήσαν μία από τις αιτίες της. Αλλωστε, η υπόθεση Novartis είναι το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» κατά τον διττώς αρμόδιο Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης επί Αλέξη Τσίπρα και επικεφαλής της ΕΥΠ επί Κώστα Καραμανλή. Πάντως, και τότε και τώρα η δίωξη των πολιτικών δεν γινόταν από τον «λαό» αλλά από τους πολιτικούς τους αντιπάλους - τότε την είχε αποφασίσει η υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα βενιζελική «Επαναστατική Επιτροπή», αύριο θα αποφανθεί η υπό τον Νικόλαο Βούτση Βουλή. Εχουμε προοδεύσει.
Βεβαίως, κανένας από τους «2+8» δεν πρόκειται να εκτελεστεί και ίσως οι περισσότεροι δεν θα φθάσουν ούτε ώς την αίθουσα των δικαστηρίων - αλλά όλοι θα είναι αποδυναμωμένοι ώσπου να αποφασίσουν οι δικαστές και ίσως κάποιοι εξοντωθούν πολιτικά ακόμα και αν δεν καταδικαστούν, όπως δείχνει το πρόσφατο παράδειγμα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Το 1922 είχε γίνει επιλογή, δεν είχαν παραπεμφθεί σε δίκη όλοι οι αντιβενιζελικοί πρωθυπουργοί, υπουργοί και στρατηγοί που θα μπορούσαν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η αυριανή διαδικασία είναι ξανά επιλεκτική: μεταξύ άλλων «στήνονται στις κάλπες» δύο μονίμως δακτυλοδεικτούμενοι «νεοφιλελεύθεροι και διαπλεκόμενοι» αντίπαλοι του Πρωθυπουργού (Βαγγέλης Βενιζέλος, Γιάννης Στουρνάρας) και δύο δυνητικοί αντίπαλοι του Κώστα Καραμανλή για την Προεδρία της Δημοκρατίας (Δημήτρης Αβραμόπουλος, Αντώνης Σαμαράς).
Στον κ. Νίκο Παππά αρέσει να επαναλαμβάνει τη φράση «Μεσαίος χώρος μεταξύ των πολυβόλων και του τοίχου της Καισαριανής δεν υπάρχει. Ή είσαι με τα πολυβόλα ή είσαι με τους εκτελεσμένους». Ούτε κατά την εκτέλεση των Εξι υπήρχε μεσαίος χώρος μεταξύ του αποσπάσματος και του τοίχου στο Γουδί, ούτε αύριο θα υπάρχει ανάμεσα στις «2+8» κάλπες και στους βουλευτές που θα ψηφίσουν. Οταν θέλεις να εξοντώσεις τους αντιπάλους σου, πράγματι, δεν υπάρχει μεσαίος χώρος. Για τούτο και ακολουθεί διχασμός.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 20/02/18 |
ΤΗ "ΝΕΑ ΕΞΟΥΣΙΑ"
Η δίωξη των δέκα υψηλόβαθμων πολιτικών στελεχών στην υπόθεση Novartis έχει ακόμα ένα στόχο. Διά της ποινικοποίησης των πολιτικών, σαν να παραγράφεται η πολιτική ευθύνη συνολικά του πολιτικού και του συνδικαλιστικού συστήματος.
Η δίωξη των δέκα υψηλόβαθμων πολιτικών στελεχών στην υπόθεση Novartis έχει ακόμα ένα στόχο. Διά της ποινικοποίησης των πολιτικών, σαν να παραγράφεται η πολιτική ευθύνη συνολικά του πολιτικού και του συνδικαλιστικού συστήματος.
Κι όμως. Τα χρόνια που έφεραν τη χρεοκοπία, την περίοδο του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, που ταυτίστηκε με την περίοδο διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, οι φωνές που επισήμαιναν τη σπατάλη ήταν μεμονωμένες και ήδη ηττημένες - και η Αριστερά δεν συγκαταλεγόταν σε αυτές. Η τότε κυβέρνηση μοίραζε το κράτος σε όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικές ομάδες και άτομα, η αντιπολίτευση διεκδικούσε μεγαλύτερο μερίδιο της μοιρασιάς και ο συνδικαλισμός επιδίωκε τα πάντα.
Ο Συνασπισμός, το κόμμα που γέννησε τον ΣΥΡΙΖΑ, ως έκφραση (περνούσε ως πραγματικότητα, ακόμα, τότε) της ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο πάρτι της υγείας ήθελε κι άλλες δαπάνες. Τον Σεπτέμβριο του 2007, με πύρινη ανακοίνωσή του, αφού διαπίστωνε εισαγωγικά ότι «ο νεοφιλελευθερισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία», περιέγραφε χωρίς περιστροφές τις απαιτήσεις του: «Οι υποσχέσεις για προσλήψεις, νέα νοσοκομεία, νέο μισθολόγιο, ελεύθερη πρόσβαση στο φάρμακο, κατάργηση των απογευματινών ιατρείων και για την πρωτοβάθμια περίθαλψη πήγαν περίπατο», έγραφε η ανακοίνωση του κόμματος, το οποίο διεκδικούσε, μεταξύ άλλων, και τα εξής καινοτόμα: αφενός «διπλασιασμό των Δημόσιων Δαπανών από 2,67% του ΑΕΠ σε 5,5%», αφετέρου πλήρη κρατικοποίηση της υγείας, «ένταξη των μεγάλων ιδιωτικών μονάδων στο δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο».
Αλλά και την περίοδο μετά την κρίση, ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ τα είχε στυλώσει και αρνούνταν το στοιχειώδες, την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Του κάκου, τον Νοέμβριο του 2010, ο (κατηγορούμενος σήμερα, και για τον Νίκο Κοτζιά ένοχος) Γιώργος Κουτρουμάνης, υφυπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, επισήμαινε την ανάγκη να σταματήσει «η ανεξέλεγκτη έκδοση ιατρικών συνταγών και η σπατάλη για αγορά φαρμάκων». Ο ΣΥΡΙΖΑ, διά των τότε βουλευτών του Λαφαζάνη και Κριτσωτάκη, αρνούνταν να συμβάλει στην εξυπηρέτηση των στόχων της τρόικας και του Μνημονίου, γι' αυτό δήλωσε «παρών» επί της αρχής.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ παριστάνει ότι δεν έχει καμία ευθύνη για ό,τι συνέβη στην Ελλάδα. Τη βούλιαξε το «παλιό», ενώ αυτός είναι το «καινούργιο». Ακόμα ένα ψέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα οχυρώνεται στην ηθικολογία, ανέκαθεν, πολιτικά, πολιτικότατα, διεκδικούσε ακόμα περισσότερο εκτροχιασμό.
Διεκδικούσε ό,τι καταλάβαινε: ακόμα περισσότερη πρόσβαση στο κράτος. Αυτό που διεκδικεί και σήμερα: όλη η εξουσία στα σοβιέτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου