"...Οταν ψηφίσαμε στις εθνικές μας εκλογές δεν εξουσιοδοτήσαμε κανέναν, ούτε κόμμα ούτε βουλευτή, να παραχωρήσει εθνικά δικαιώματα, να αλλάξει το θρήσκευμα της χώρας ή τον εθνικό ύμνο ή να καταργήσει τον σταυρό από τη σημαία. Δεν δικαιούται κανένα κόμμα και κανένας βουλευτής, και κανένας αρχηγός, και κανένας υπουργός Εξωτερικών να κάνει εθνικές παραχωρήσεις, για τη δήθεν ανάγκη ενός συμβιβασμού που δεν τον έχουμε ανάγκη, για τη λύση ενός προβλήματος που δεν είναι δικό μας. Είναι βέβαιον ότι ο ελληνικός λαός είναι αντίθετος προς τέτοια υποχώρηση. Αν οι πολιτικοί μας δεν το διαισθάνονται ας συμβουλευθούν τις δημοσκοπήσεις. Αν και θα ήταν πολύ σωστότερο, ασφαλέστερο και δημοκρατικότερο να κάνουν δημοψήφισμα, έστω για να ισχυροποιήσουν τη θέση μας απέναντι σε κάθε (υποθετική) πίεση...."

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", τέσσερις επιστολές

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/02/18

1. Οι αυτοδιαψεύσεις της Τουρκίας

Κύριε διευθυντά,
Εκτίθεται ανεπανόρθωτα η Αγκυρα υποστηρίζοντας ότι στο Αιγαίο Πέλαγος υπάρχουν γκρίζες ζώνες, όταν –όπως έχω αποκαλύψει– το ίδιο το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ακόμη και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε επίσημα συναινέσει, επανειλημμένως, στην ομόθυμη πεποίθηση της διεθνούς κοινωνίας ότι η περιοχή αυτή ανήκει στην ελληνική εδαφική ζώνη. (Κ. Σβολόπουλος, Το Καθεστώς των Νησίδων στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο. Η Μαρτυρία των Πηγών, «Βιβλιοπωλείο της Εστίας - Υπ. Αιγαίου», Αθήνα 2002.)

Κώστας Σβολόπουλος
2. Οι Ριμινίτες και ο Ρουβίκωνας

Κύριε διευθυντά,

Διάβασα σε πρόσφατο φύλλο της «Καθημερινής» το άρθρο του συνεργάτη σας κ. Ηλία Μαγκλίνη, με τον τίτλο «Ο,τι δηλώσεις» και θα ήθελα να σταθώ σε ορισμένα σημεία του. Η διάβαση του Ρουβίκωνα τόσο από τον Ιούλιο Καίσαρα, όσο και από τους άνδρες της τρίτης Ορεινής Ταξιαρχίας, είχε τόσο σπουδαία σημασία ώστε έμεινε ιστορική η απόφαση του Ιουλίου Καίσαρα «Alea iacta est» (ο κύβος ερρίφθη). Και πέρασε τον ποταμό Ρουβίκωνα γνωρίζοντας ότι η απόφασή του σήμαινε εμφύλιο πόλεμο. Το ίδιο ιστορική αλλά για διαφορετικό λόγο, έμεινε και η διάβαση του Ρουβίκωνα στις 27.9.1944 από το πρώτο Τάγμα της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας με διοικητή τον ταγματάρχη τότε Ιωάννη Καραβία, ο οποίος με αστραπιαία προέλαση οδήγησε τους γενναίους αξιωματικούς και στρατιώτες σε βάθος οκτώ χιλιομέτρων εντός του εχθρικού εδάφους, όπου αμύνονταν λυσσωδώς οι Γερμανοί. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Λονδίνου εξέπεμψε το σήμα: Τάγμα Ελληνικόν διαβάν τον Ρουβίκωνα ποταμόν κατεδίωξε τον εχθρόν εις απόστασιν 8 χιλ. εις βάθος. Νέον έπος ελληνικόν.

Γράφω αυτά τα λίγα για να γνωρίζουν οι νεότεροι ότι στον ποταμό Ρουβίκωνα από τη μία όχθη ήταν οι σύμμαχοι και από την άλλη οι Γερμανοί και ότι την προηγούμενη μέρα είχε προσπαθήσει το νεοζηλανδικό τάγμα να περάσει τον Ρουβίκωνα, αλλά δυστυχώς είχε μεγάλες απώλειες και δεν το επέτυχε. Ας μείνει ήσυχος ο κ. Μαγκλίνης. Οσο και να πάρουν το ιστορικό όνομα του Ρουβίκωνα, όσο και να το δηλώσουν οι σημερινοί ταραξίες, δεν πρόκειται να σφετεριστούν τον Ρουβίκωνα, όπως και οι Σκοπιανοί δεν πρόκειται να σφετεριστούν το όνομα της Μακεδονίας. Δεν θα είναι ό,τι δηλώσουν.

Ο χώρος δεν επιτρέπει περισσότερα, αλλά θα προσθέσω ότι οι μόνοι παρασημοφορηθέντες για τις υπηρεσίες τους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για την ελευθερία των λαών είναι: Τσιγάντες Χρ., Κατσώτας Π., Τσακαλώτος Θρ., Παπαδόπουλος Ν., Καραβίας Ι. (Ο Ιωάννης Καραβίας παρασημοφορήθηκε και για τη νίκη του στην Πίνδο, όταν ανέλαβε τη διοίκηση του αποσπάσματος Πίνδου, μετά τον τραυματισμό του Κ. Δαβάκη.)

Αλεξάνδρα Καραβία - Λαμπαδαρίδου, 

Συνταξιούχος συμβολαιογράφος

3. Στο Σκοπιανό δίνουν πολλοί εξετάσεις

Κύριε διευθυντά,

Αν τα επιχειρήματα που μας εξασφαλίζει η Ιστορία και η δικαίωση που μας έχουν προσφέρει οι δηλώσεις του πρώην προέδρου της FYROM Κίρο Γκλιγκόροφ, του πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Στετίνιους και μία μεγάλη σειρά άλλων στοιχείων, δεν είναι επαρκή για να υπερασπιστούμε το όνομα της Μακεδονίας μας, τότε πρέπει να ανησυχούμε για την πολιτική και διπλωματική ικανότητα της χώρας μας. Και όχι μόνον στην παρούσα χρονική στιγμή.

Μοιάζει παρανοϊκό, αλλά καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι να συζητήσουμε με κάποιους άσχετους, σφετεριστές του ονόματος, που δήλωναν ότι δέχονται να πάψουν να ισχυρίζονται ότι είναι οι μοναδικοί απόγονοι και κληρονόμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ωστε μπορούμε να πιστέψουμε ότι σε ένα όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό της λέξεως Μακεδονία, δεν θα εξαφανιστεί ταχύτατα ο γεωγραφικός προσδιορισμός, για να μείνει μόνο η λέξη Μακεδονία, σε οιαδήποτε γλώσσα; Ωστε μπορούμε να αρκεσθούμε στην παραίτηση των Σκοπιανών από τις αλυτρωτικές τους διαθέσεις, σαν να φοβόμαστε ένα «πάτσγουορκ» πληθυσμών που προσπαθεί να αποκτήσει εθνική συνείδηση, «κλέβοντας» το όνομά του από ξένη γλώσσα και ξένη Ιστορία;

Οταν ψηφίσαμε στις εθνικές μας εκλογές δεν εξουσιοδοτήσαμε κανέναν, ούτε κόμμα ούτε βουλευτή, να παραχωρήσει εθνικά δικαιώματα, να αλλάξει το θρήσκευμα της χώρας ή τον εθνικό ύμνο ή να καταργήσει τον σταυρό από τη σημαία. Δεν δικαιούται κανένα κόμμα και κανένας βουλευτής, και κανένας αρχηγός, και κανένας υπουργός Εξωτερικών να κάνει εθνικές παραχωρήσεις, για τη δήθεν ανάγκη ενός συμβιβασμού που δεν τον έχουμε ανάγκη, για τη λύση ενός προβλήματος που δεν είναι δικό μας. Είναι βέβαιον ότι ο ελληνικός λαός είναι αντίθετος προς τέτοια υποχώρηση. Αν οι πολιτικοί μας δεν το διαισθάνονται ας συμβουλευθούν τις δημοσκοπήσεις. Αν και θα ήταν πολύ σωστότερο, ασφαλέστερο και δημοκρατικότερο να κάνουν δημοψήφισμα, έστω για να ισχυροποιήσουν τη θέση μας απέναντι σε κάθε (υποθετική) πίεση.

Δημοψήφισμα οφείλουν να κάνουν και οι Σκοπιανοί, για να πάψουν να επικαλούνται το Σύνταγμά τους για να δικαιολογούν τις διεκδικήσεις τους. Ενα δημοψήφισμα στο οποίον θα όφειλαν να επιλέξουν ένα εκ των δύο:

1) Να διατηρήσουν το όνομα και το Σύνταγμα.

2) Να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. παραιτούμενοι οριστικώς από το όνομα «Μακεδονία» και τα παράγωγά του. Για την Ελλάδα, μέση οδός δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, με καμμία δικαιολογία.

Θ. Γ. Βουδικλάρης, Πολιτικός μηχανικός
4. Ταξιθετώντας μια άγνωστη ιστορία

Κύριε διευθυντά,

Είναι ένα θετικό γεγονός, χωρίς όμως αναρτήσεις στα δίκτυα της δημοσιότητας, η λειτουργία ενός από τα αρχαιότερα σωματεία του νεότερου ελληνισμού, η δράση του οποίου αποτελεί μέρος της δύσκολης πορείας μας μετά την ημιτελή ανάδυση της Ελλάδας ως κρατικής οντότητας με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 για την ελληνική ανεξαρτησία. Πρόκειται για τη Μακεδονική Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα (ΜΦΑ), η οποία ιδρύθηκε το 1871 στην Κωνσταντινούπολη –λίγο μετά το βουλγαρικό Σχίσμα (1870)– με πρωτοβουλία των Δυτικομακεδόνων της Πόλης, κυρίως από τις περιοχές της τότε Ανασελίτσης (σήμερα Βόιο), της Καστοριάς και των Γρεβενών. Είχε τεθεί εξ αρχής υπό την αιγίδα και τις ευλογίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Εκ των πραγμάτων, οι καταστατικοί σκοποί της ήταν ευθυγραμμισμένοι με τους στόχους της εθνικής μας πολιτικής για τη διάσωση του εκτός κρατικών ορίων ελληνισμού, τη λύτρωσή του από τα δεσμά της δουλείας. 

Η δραστηριότητα της αδελφότητος, με προτεραιότητα στους τομείς της παιδείας και του φωτισμού, είχε για την εποχή εκείνη πρωτοποριακά χαρακτηριστικά. Επίτευγμά της ήταν το Κυριακόν Σχολείον του Λαού στην Πόλη (με στοιχεία πράγματι λαϊκής μόρφωσης - επιμόρφωσης) και μεγαλύτερο η ίδρυση των Εκπαιδευτηρίων Τσοτυλίου (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Οικοτροφείο για μαθητές πολυπολιτισμικής-πολυεθνικής-πολυγλωσσικής προέλευσης), η εκεί ανέγερση υποδειγματικού Οικοτροφείου-Γυμνασίου το 1873 και η χρηματοδότηση της λειτουργίας των επί σειρά δεκαετιών. 

Λειτουργίας που τα ανέδειξε σε «τηλαυγή φάρο παιδείας» και σε ουσιαστική παιδαγωγική ακαδημία του βόρειου ελληνισμού. Οι γνωστές ιστορικές εξελίξεις κατέστησαν αδύνατη τη συνέχιση της λειτουργίας της αδελφότητος στην Πόλη και γι’ αυτό από το 1925 μετέφερε τη λειτουργία της στη Θεσσαλονίκη, υπό τη διοίκηση διαπρεπών Δυτικομακεδόνων, με τη δραστηριότητα των οποίων η αίγλη της διατηρήθηκε αμείωτη. Το περιώνυμο Λαογραφικό Μουσείο Θεσσαλονίκης οφείλει στη ΜΦΑ την ύπαρξή του. Πυρήνας των εκθεμάτων του υπήρξε η έξοχη λαογραφική συλλογή της αδελφότητος. 

Ηδη, το γεγονός της μακροζωίας και της συνεχιζόμενης λειτουργίας της αξίζει να εξαίρεται και να παίρνει ευρύτερη δημοσιότητα, α) επειδή διέτρεξε μια περίοδο αφανείας, αν όχι νεκροφανείας, και β) επειδή η τωρινή ιστορική στιγμή, ανάλογη και ομόλογη προς εκείνη της ίδρυσής της, ταξιθετεί τη συνεχιζόμενη δραστηριότητα της ΜΦΑ στις διπλωματικές-ιστορικές εφεδρείες μας. Οι φιλόξενες στήλες της «Κ», ίσως δεν θα θεωρήσουν αμελητέα την ενημέρωση των αναγνωστών της για την ιστορική παρουσία της ΜΦΑ.

Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας, Θεσσαλονίκη