Η ΑΣΤΕΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΙΣΠΑΝΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΣΤΟ...ΟΡΑΜΑ ΤΣΙΠΡΑ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ "ΕΚΕΙ ΕΞΩ"...

Aπό την "Εφ.Συν"

"Εφ.Συν", 28/06/16

Τα ευτράπελα και η Αριστερά: "υποσημειώσεις" του Γιώργου Σταματόπουλου


Τι εννοούσε ο Ελληνας πρωθυπουργός, πριν από τις εκλογές στην Ισπανία, ευχόμενος στον Πάμπλο Ιγκλέσιας να συναντηθούν; «Σε περιμένουμε», του μήνυσε, εμείς οι αριστεροί ώστε να κάνουμε το μέτωπο της νότιας αντικαπιταλιστικής Αριστεράς· εμείς που πριν από λίγα χρόνια ήμασταν στο 4% και τώρα κυβερνάμε και εσείς που ήσασταν ανύπαρκτοι και τώρα διεκδικείτε την κυβέρνηση.


Πού ακριβώς καλούσε τον Ιγκλέσιας ο κ. Τσίπρας; Μα, στη συνθηκολόγηση και στην υποταγή (σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω). Κάτι δεν πάει καλά στα υψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης, κάποιο σοβαρό πρόβλημα έχουν με τον κοινό νου, ή ίσως έχουν εφεύρει άλλον κώδικα επικοινωνίας, απρόσιτον για μας τους κοινούς, αλλά πάντοτε πάσχοντες, θνητούς. Είναι δυνατόν να προσκαλείς κάποιον στην υποδούλωση, στον εξευτελισμό, στην οικονομική ασφυξία; Αν είναι λέει, ειδικά όταν ζεις σε άλλον κόσμο (της τραγικής αφέλειας ή του κυνισμού ή του δόγματος του πάνω απ’ όλα κυβερνάν -και ας φλέγεται η οικουμένη)...

Πιθανώς να τρόμαξαν οι Ισπανοί ψηφοφόροι στην πρόσκληση Τσίπρα και στράφηκαν άρον άρον στην παλιά (έστω και διεφθαρμένη) πεπατημένη. Εφτυναν στον κόρφο τους οι άνθρωποι (φτου, φτου δαιμόνιε... και λοιπά). Αμα είναι να καταντήσουμε σαν τους Ελληνες, μακριά, μακριά...

Είναι μια ευτράπελη ανάγνωση του αποτελέσματος των εκλογών στην Ισπανία, θα συμφωνήσω, ταυτόχρονα όμως είναι ένδειξη του πώς επηρεάζεται εύκολα ο οποιοσδήποτε από τον οποιονδήποτε [συντελούν σ’ αυτό τα ευτράπελα επίσης -κατ’ εμέ- μέσα κοινωνικής (sic) δικτύωσης].

Αλλού είναι το πρόβλημα και ας μην προσποιούμεθα ότι δεν το πολυκαταλαβαίνουμε, στο γεγονός λ.χ. της ανυπαρξίας της Αριστεράς ως πολιτικής και οικονομικής φιλοσοφίας, ικανής να αναλύσει και να ερμηνεύσει το κενό της Ευρώπης σε ό,τι αφορά τις δημοκρατικές λειτουργίες και διαδικασίες. Επίσης: τίποτε δεν γίνεται μέσα από κοινοβουλευτικές λειτουργίες (θεσμικές, δικαιικές...). Ποιος Τσίπρας και ποιος Ιγκλέσιας, ποια «από τα κάτω» τάχα Αριστερά και κουραφέξαλα. Οταν τα κινήματα (Συνασπισμός, Podemos) στοχεύουν στην κατάκτηση της εξουσίας χωρίς να γνωρίζουν τι σημαίνει εξουσία (και ούτε θα μάθουν ποτέ) και ελπίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν τη δομή ενός πανίσχυρου οικονομικού - πολιτικού συστήματος, τότε θα βλέπουμε με θλίψη τον ευτελισμό της πολιτικής αλλά και του ίδιου του πολίτη-ανθρώπου.

Ο,τι αναλυτικό γράφεται είναι για εσωτερική [κομματική, κομματικοτάτη(!)] κατανάλωση, ανάξιο να συζητηθεί και να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν. Μπορεί η κοινωνία να συγκρουστεί με αυτούς που προδιαγράφουν ένα εφιαλτικό μέλλον της; Καλώς. Δεν μπορεί; Ας το βουλώσει ή ας απολαύσει τον βιασμό της (μα, τι είναι αυτά, καλέ;). Επιμένουμε ότι η Αριστερά είναι εκεί έξω -και μόνον εκεί. Οσοι επικαλούνται την Αριστερά -και μέσω εξουσίας (της)- συγγνώμη αλλά είναι αστείοι.