"...Αντιμέτωπος αίφνης με τα ξεροκέφαλα δεδομένα, με τα πρακτικά αδιέξοδα, με τη σαγηνευτική - και ευνουχιστική συνάμα - επίδραση του υπουργικού γραφείου, της λιμουζίνας με τα φιμέ τζάμια... Πώς να μη νοσταλγήσεις τη ζωή στους δρόμους; ..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

                                                "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",17-19/06/16


Μια ζωή μέσα στους δρόμους: "ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ" του Χρήστου Χωμενίδη

Ανάμεσα στην ειρωνεία και τη συνωμοσιολογία, με τις οποίες η κυβέρνηση και οι παρατρεχάμενοί της πάσχισαν να αποδομήσουν το συλλαλητήριο της 15ης Ιουνίου, ακούστηκε και μια ειλικρινής κουβέντα: «Εμείς που μεγαλώσαμε στους δρόμους...» είπε - εν τη ρύμη του λόγου του - κάποιος υπουργός.

Ισχύει. Οσοι σήμερα υπογράφουν νόμους, εγκυκλίους και διακριτικές προσλήψεις στο Δημόσιο, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο γραμματέα υπουργείου, ήταν εξ απαλών ονύχων στους δρόμους. Προτού τελειώσουν το σχολείο, είχαν κιόλας ενταχθεί σε κάποια νεολαία, προθάλαμο κόμματος ή έστω συνδικάτου. Είχαν στρατευτεί σε ό,τι υπερήφανα ονόμαζαν «κοινή υπόθεση».

Το ατομικό κοντέρ του καθενός τους έγραψε - κατά τις επόμενες δεκαετίες - αναρίθμητες ώρες σε κλειστές συνεδριάσεις, ανοιχτές συνελεύσεις και παράπλευρες ζυμώσεις, οι οποίες επανέφεραν τον όποιον αποπροσανατολισμένο σύντροφο στον ίσιο δρόμο. Στα αγωνιστικά τους βιβλιάρια κολλήθηκαν χιλιάδες ένσημα συμμετοχής σε διαδηλώσεις, πορείες, καταλήψεις, καθιστικές ή ακάθιστες διαμαρτυρίες. Στα άλμπουμ της νεότητας - μα και της μέσης ηλικίας τους - ποζάρουν κάτω από πανό, με όρθιες τις γροθιές, παλλόμενες απ' τα συνθήματα τις φλέβες του λαιμού. Οποτε μάλιστα έχουν κοκκινήσει τα μάτια τους από τα δακρυγόνα, η εικόνα γίνεται ιερό εικόνισμα, μπροστά στο οποίο οι νεότεροι οφείλουν να λυγίσουν ευλαβικά το γόνυ.

«Μια ζωή μέσα στους δρόμους...». Ηταν ένας όχι απλώς αποδεκτός αλλά και πολλαπλώς ωφέλιμος τρόπος ζωής.

Απολάμβανες καταρχήν την αίσθηση του ανήκειν. Δεν είχες να αντιμετωπίσεις μόνος σου τις δυσκολίες και τα ζόρικα διλήμματα του βίου. Είχες κουρνιάσει κάτω από την ομπρέλα του κόμματος, το οποίο σου έδινε ηθική και αισθητική αλεσμένες στο μπλέντερ. Ηξερες ανά πάσα στιγμή ποιοι είναι οι δικοί και ποιοι οι εχθροί σου. Ποια βιβλία να διαβάζεις, τι τραγούδια να ακούς, με ποιους να φλερτάρεις και να ζευγαρώνεις.

Οσο άκαπνος κι αν ήσουν, ένιωθες άξιος συνεχιστής των λαϊκών αγώνων από την Εθνική Αντίσταση ή - και γιατί όχι; - από το 1821 και εντεύθεν. Στο παιδικό σου δωμάτιο μέχρι τα τριάντα πέντε, μεράκλωνες με αντάρτικα στη διαπασών, ρακόμελα σε καπετανοπότηρα υπό το βλέμμα του Τσε Γκεβάρα.

Εάν πάλι είχες προφτάσει - λόγω ηλικίας - τη χούντα, μέρα δεν πέρναγε που να μην υπενθυμίσεις τη συμμετοχή σου στο Πολυτεχνείο.

Να μιλήσουμε για τα πρακτικά κέρδη της ιδεολογικής στράτευσης; Για το «δημοκρατικό πέντε» με το οποίο τελείωναν οι νεολαίοι τα πανεπιστήμια δίχως να έχουν ανοίξει συχνά διδακτικό εγχειρίδιο; Για τη δεδομένη επαγγελματική τους αποκατάσταση; Ακόμα και αν δεν απασχολούνταν ως επαγγελματικά στελέχη, το κόμμα τούς άνοιγε δρόμο. Προσλαμβάνονταν σύμβουλοι σε δήμους, ειδικοί συνεργάτες, έμμισθα μέλη διοικητικών συμβουλίων... Επιδιώκοντας ο Ανδρέας Παπανδρέου να απομυθοποιήσει την ανανεωτική ιδίως Αριστερά, εναγκαλίστηκε και αποκατέστησε επαγγελματικά πάρα πολλούς απ' τους ανθρώπους της.

«Μια ζωή μέσα στους δρόμους...». Σε μια διαρκή διεκδίκηση υψηλότερων αποδοχών, ευκολότερων σπουδών, περισσότερων υλικών προνομίων. Ελεεινολογώντας μεν τα δύο κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης, αποφεύγοντας δε να καταδικάσεις το πελατειακό σύστημα που είχαν οικοδομήσει και που απ' τις τρύπες του βολεύονταν και οι δικοί σου. Επαναλαμβάνοντας με στόμφο ότι «ένας άλλος κόσμος» - με ουρί άραγε; Με οροσειρές από πιλάφια; - «είναι εφικτός». Δίχως ποτέ - ούτε την ύστατη στιγμή - εσύ, ο αριστερός, ο μορφωμένος, ο ευαίσθητος, να κρούσεις κώδωνα κινδύνου για τη χρεοκοπία που ερχόταν. Για την πατρίδα που πήγαινε από απληστία στον γκρεμό.

«Μια ζωή μέσα στους δρόμους...». Και ξαφνικά - χάρη στον άψογο τακτικισμό σου και σε έναν χαρισματικό επικεφαλής, αντάξιο ενός Θεοδώρου Δηλιγιάννη, αν όχι και ενός Χουάν Περόν - ξαφνικά στην κυβέρνηση.

Αντιμέτωπος αίφνης με τα ξεροκέφαλα δεδομένα, με τα πρακτικά αδιέξοδα, με τη σαγηνευτική - και ευνουχιστική συνάμα - επίδραση του υπουργικού γραφείου, της λιμουζίνας με τα φιμέ τζάμια...

Πώς να μη νοσταλγήσεις τη ζωή στους δρόμους;