"...Ο καλός πολιτικός δεν δικαιούται να έχει αυταπάτες, δεν βρίσκεται εσαεί στο απυρόβλητο της αμέλειας (αφέλειας;). Ακόμα κι αν δεν πιστεύει στην Αιώνια Τάξη οφείλει τουλάχιστον να υπηρετεί την κοινωνική ευταξία, χωρίς κατάχρηση νόμων, λέξεων και πράξεων, χωρίς δειλία και φόβο, με ανιδιοτέλεια και πίστη στη δημοκρατία. Αυτονόητα για τις άλλες χώρες, πολυτέλεια για την Ελλάδα της ανομίας και της μαγκιάς. Ως πότε άραγε;..."

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

Magna Moralia*: "ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ", του Γιάννη Πανούση


Ως φοιτητής ο Μεφιστοφελής είναι ασφαλώς νέος
πιθανότατα συνεπώς είναι και άπειρος
Π. Παπανικολάου, «Η φαουστική συμφωνία»


Το 'χω ξαναπεί και ξαναγράψει. Οι περισσότεροι άνθρωποι της εξουσίας δεν διαβάζουν. Ισως και να μη σκέπτονται. Με αποτέλεσμα όλος ο πολιτικός διάλογος να διεξάγεται με ατάκες, κλισέ, ευφυολογήματα.

Αναρωτιέμαι ποια σύμβολα, ποιες λέξεις, ποια νοήματα έχουν κινητοποιήσει την κοινωνία τον τελευταίο καιρό. Εξακολουθούμε να ζούμε με θρύλους ή με ιδεοληψίες.

Η Αριστερά π.χ. δεν αναγνωρίζει τη δική της Αλαζονεία (ότι δηλαδή θεωρεί τους «αριστερούς» ανώτερους από τους άλλους) ή την Οργή (ότι δηλαδή ο θυμός αγιάζει τα πάντα και τους πάντες), αλλά καταδικάζει - με Παπ-ική Βούλα - όλα τα αμαρτήματα των αντιπάλων (Απληστία, Ζηλοφθονία κ.λπ.).

«Ο χαμένος Παράδεισος» του John Milton (1667) ανακαλύφθηκε ξανά και οι (πρώην) έκπτωτοι άγγελοι επανήλθαν στην αγκαλιά του Πατέρα (ή μήπως Πατερούλη;) διατηρώντας όμως τις ειδωλολατρικές τους τάσεις.

Προσοχή. Δεν είμαστε μόνοι στη Γη. Ούτε στην Ευρώπη (που παρά λίγο να την κάνουμε «αριστερή») [sic].

Πότε άραγε το πάθημα θα γίνει μάθημα;

Η Κυβέρνηση ενεπλάκη με τους Θεσμούς έχοντας την ψευδαίσθηση της διαπραγματευτικής ισότητας κι έτσι βρέθηκε εγκλωβισμένη σε ένα πλαίσιο που δεν ελέγχει. Ζήτησε χρόνο διάσκεψης (spatium deliberandi) με στόχο να προτείνει ένα στοίχημα από το οποίο (πίστευε ότι) δεν κινδύνευε (αγνοώντας τόσο τις θυσίες που θ' ακολουθούσαν όσο και το βάρος της ηθικής ταπείνωσης).
Κάποιος από αυτούς να είχε διαβάσει τον Φάουστ ίσως να είχαμε γλιτώσει τις συνέπειες από την ηδονή των ψευδαισθήσεων.

Το δικαίωμα να έχεις κακό χαρακτήρα ή υπερχειλή θέληση για δύναμη δεν είναι συμβατό με τον στόχο/χρέος των δημοσίων προσώπων τα οποία πρέπει να ψάχνουν την αλήθεια μόνο και μόνο για να κάνουν το Καλό (Νίτσε).

Ο καλός πολιτικός δεν δικαιούται να έχει αυταπάτες, δεν βρίσκεται εσαεί στο απυρόβλητο της αμέλειας (αφέλειας;).

Ακόμα κι αν δεν πιστεύει στην Αιώνια Τάξη οφείλει τουλάχιστον να υπηρετεί την κοινωνική ευταξία, χωρίς κατάχρηση νόμων, λέξεων και πράξεων, χωρίς δειλία και φόβο, με ανιδιοτέλεια και πίστη στη δημοκρατία. Αυτονόητα για τις άλλες χώρες, πολυτέλεια για την Ελλάδα της ανομίας και της μαγκιάς. Ως πότε άραγε;

ΥΓ: «Υπακούουμε τους νόμους για να είμαστε ελεύθεροι» [Κικέρων, Oratio pro Cluentio]
ΥΓ2: Με άφρονα την Αριστερά, αθεράπευτη τη Δεξιά και αλληλοσπαρασσόμενους τους υπολοίπους από πού αναμένουμε να προκύψει το «θαύμα» της Νέας Ελληνικής Συνταγματικής Πολιτείας;

*Μεγάλα Ηθικά
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός