SerMichiotis: Ενας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό μου. Το βλέμμα θολώνει. Κι έπειτα σκέφτομαι τα δύο παιδιά. Την Κλαίρη και τον Αρη, αγκαλιά κάτω από τα χαλάσματα. Σκουπίζω τα δάκρυά μου. «Ο αληθινός τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών», είχε γράψει ο Τάκιτος, ένας από τους σημαντικότερους Λατίνους ιστορικούς. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους δύο αδικοχαμένους έφηβους, που θα «ζουν» όσο θα είναι εν ζωή οι άνθρωποι που τους αγάπησαν. Ισχύει και για αυτό το κομμάτι του νησιού μας, θέατρο τόσων γεγονότων και γυρισμάτων της Ιστορίας της Σάμου και της χώρας. Τα ντουβάρια των περισσότερων σπιτιών του μπορεί να έπεσαν, αλλά το Ανω Βαθύ της μνήμης, συλλογικής και προσωπικής, κανένας σεισμός δεν μπορεί να το γκρεμίσει....