Είναι γνωστό πως μια πανδημία ή μια δυστυχία αποσαφηνίζει τις πεποιθήσεις. Το τραγικό στοιχείο προκαλεί την έγερση της καρμιριάς και τη μικρότητα, αλλά, ευτυχώς, και το μεγαλείο και την υπέρβαση. Και, τελικά, είναι βέβαιο πως κάποιοι θα αρνηθούν να κάνουν και το εμβόλιο, διότι είναι ιμπεριαλιστικό και καθόλου σωτήριο, όπως ήταν τα γκαρμπολάχανα του Τσερνόμπιλ που ήταν ενυδατικά και αντιρυτιδικά σαν κρέμα της Apivita και που μόνο νεκρούς δεν ανασταίναν. Και αν τα κράτη έλεγαν «μην εμβολιάζεστε», τότε οι αρνητές του εμβολίου θα ήταν οι πρώτοι που θα έτρεχαν με πάθος να εμβολιαστούν.....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-29/11/20

ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ,
του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Αραγε, το να πεθάνεις απ' τον ιό είναι συνταγματικό ή αντισυνταγματικό; Διότι αυτή είναι η κυρίως αγωνία κάθε ασθενούς στις ΜΕΘ: αν είναι συνταγματικό, δεν πειράζει, θα δεχτούν το μοιραίο ευχαρίστως. (Την πιο έγκυρη απάντηση την έχει ο Καρανίκας που έκανε διπλωματική στο συνταγματικό δίκαιο).

Ε, λοιπόν, προ ημερών κάλεσα ηλεκτρολόγο στο σπίτι να φτιάξει ένα χαλασμένο ντουί και να βάλει καινούργια λάμπα. Μπήκε χωρίς μάσκα - κι ενώ ήταν πάνω στη σκάλα, γυρίζει, με κοιτάζει ειρωνικά επειδή εγώ ήμουν μασκοφόρος, και μου λέει στον ενικό:

- Πιστεύεις κι εσύ αυτές τις μαλακίες για τον ιό; Δεν υπάρχει, ρε, αυτό το πράγμα. Ψέματα μας πουλάνε.

Και συμπλήρωσε:

- Ολα αυτά τα λένε για να μην πάμε στην πορεία του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου.

Μόλις έφυγε σαπουνίστηκα σχολαστικά, ολόκληρος, γδάρθηκα, μετά πασαλείφτηκα με αντισηπτικά, αποστείρωσα τη σκάλα και κάλεσα έναν άλλο ηλεκτρολόγο για να ξαναελέγξει το νέο ντουί, γιατί φοβήθηκα μην πάθουμε και κανένα βραχυκύκλωμα, καμιά ηλεκτροπληξία εξαιτίας του προηγούμενου κόπανου. Μέχρι που σκέφτηκα να σφουγγαρίσω και όλο το σπίτι με καυστική ποτάσα.

Συμβαίνουν αυτά. Αλλοι πιστεύουν πως δεν υπάρχει ο Κόβιντ, άλλοι θυμιατίζουν τον Κρίσνα, άλλοι νομίζουν πως συνέχεια κάποιοι τους καταδιώκουν, διότι χωρίς καταδίωξη δεν ξέρουν πώς αλλιώς να καταξιωθούν - βρίσκουν έτσι ένα «εγώ» μέσα από την αντίθεση. Αλλοι είναι σίγουροι πως είμαστε στο 1948, κρυμμένοι πίσω από κορμούς στον Γράμμο - Βίτσι, κι έρχονται να μας βαρέσουν με τις Ναπάλμ. Αλλοι είναι όπως οι Επτά Παίδες εν Εφέσω, που κοιμήθηκαν στο σπήλαιο τον 2ο αιώνα μ.Χ. και ξύπνησαν τον 4ο, οπότε πίστευαν πως ακόμα τους κυνηγάνε οι ειδωλολάτρες, ενώ ήδη είχε επικρατήσει επίσημα και πανηγυρικά ο χριστιανισμός. Αλλοι ζούνε για μια πορεία κάθε χρόνο κι έχουν τόσο πάθος όσο στη Βραζιλία για τις Απόκρεως. Αλλοι για μια λιτανεία του Αγίου Φανουρίου στο Κακοσάλεσι - αλλά τουλάχιστον οι χριστιανοί δεν είπαν ποτέ ότι οι μάγοι της Βηθλεέμ ήταν προβοκάτορες και πράκτορες της CIA, για να τους ηρωοποιήσουν εκ των υστέρων, ούτε πως έπρεπε να είχε γίνει επίταξη στη φάτνη.

(Ρε, μανία που έχουνε κάποιοι με τους κλινικάρχες - αλλά όταν αρρωστήσουν τρέχουνε στις ιδιωτικές κλινικές κι όχι στο ΕΣΥ, διότι σημασία δεν έχει τι κάνουμε, αλλά τι λέμε).

Και υπάρχουν βορειοκορεατικά ρομπότ που υπακούουν πάντα, κι άλλοι πεπεισμένοι ότι, παρά το ότι είναι στα νοσοκομεία τόσοι ιεράρχες, η μεταλαβιά επιμένει να περιέχει αντισώματα. Ετεροι, νεοάδοντες που πιστεύουν πως αν πουλήσουν λίγο αριστεριλίκι θα βαπτιστούν επαναστάτες και θα έχουν αποδοχή απ' τον σχετικό χώρο (γνήσια μικροαστική ιδιοτέλεια), ενώ άλλοι είναι σίγουροι πως μπορούν να εκκλησιάζονται στους ναούς χωρίς μάσκα και δεν κινδυνεύουν να πάθουν ποτέ τίποτε, καμιά αρρώστια, ούτε καν αιμορροΐδες.



Διαβάστε το βιβλίο «Τύφλωση» του Μαρκ Φερό - είναι γεμάτο από τέτοιες περιπτώσεις ηγετών, πολιτικάντηδων, ημιδιανοουμένων και ημιβαρεμένων. Το ζήτημα δεν είναι η ευφυΐα, καθότι συχνά η νόηση υπακούει στις στρεβλώσεις της ψυχής, στις κύστες του υποσυνείδητου, στην πολύχρονη πλύση εγκεφάλου, στη φοβική αντίληψη της ζωής, στη φιλοδοξία, στα φράγκα, στην κομματική μωρολογία, και δεν είναι δύσκολο να γίνει κανείς, ασυναίσθητα, απατεώνας του εαυτού του.

Επρεπε να 'ρθει το Ιντερνετ, το μίασμα Κόβιντ, ο τραμπισμός (που έχει πολλές και παγκόσμιες αποχρώσεις), η ισλαμοαριστερά κι ο Ερντογάν για να συνειδητοποιήσουμε την έκταση και το βάθος του ανορθολογισμού και της παράκρουσης παγκοσμίως. Για πρώτη φορά γίνεται φανερή αυτή η αβάσταχτη αλήθεια και οι διαστάσεις της. Ερεβος.

Θα υπάρχουν, άραγε, μέχρι και εξωφρενικά οδυνηρές περιπτώσεις εμμονικών που είναι, δυστυχώς, με τον αναπνευστήρα στο στόμα, στο έσχατο σημείο, και επιμένουν ακόμα να πιστεύουν πως δεν βρίσκονται σε νοσοκομείο (εφόσον ο ιός δεν υπάρχει), αλλά ότι κάνουνε υποβρύχιο ψάρεμα με μάσκα κυνηγώντας ροφούς;

Και παραληρούν ακόμα οι έμποροι του θρήνου ευχόμενοι να πολλαπλασιαστούν οι τάφοι, διότι πιστεύουν πως έτσι θα έχουν πολιτικά κέρδη περισσότερα κι από όσα θα κέρδιζαν σε χρήμα τα γραφεία κηδειών. Μέχρι βέβαια να 'ρθει η σειρά κάποιου απ' αυτούς και τότε θα καταλάβει ότι το να αναζητάς απελπισμένα ένα κρεβάτι στη ΜΕΘ δεν είναι ίδιο με το να ψάχνεις ξαπλώστρα στην Ψαρού τον Ιούλιο.

Υπάρχουν ποικιλίες κυνισμού που κρύβονται πίσω από ιδεολογήματα και προβατόσχημο, επιλεκτικό ανθρωπισμό. Βέβαια στην Ιστορία έχουν συμβεί και πολύ χειρότερα, όπως στον ισπανικό εμφύλιο: τότε οι αναρχικοί, από αντιθρησκευτικό μένος, ξέθαβαν σορούς νεκρών ιερέων, καλογέρων και καλογραιών και εξέθεταν τους σκελετούς και τις μούμιες μαζί με τα σάπια φέρετρα μπροστά στα δημαρχεία για να βλέπουν οι οπαδοί τους και να διασκεδάζουν - δες τις σχετικές, φρικαλέες φωτογραφίες στο βιβλίο «Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος» του Gabriele Ranzato, εκδ. Κέδρος, σελ. 114, 136, 137.



Φαντάζουν ακραία όλα αυτά; Κι όμως έχουν συμβεί - δες τώρα: κάποιοι, μέχρι και τις γενναίες εθελόντριες νοσηλεύτριες βρίζουν γιατί ήρθαν αυτοπροαίρετα από την Κρήτη στη Θεσσαλονίκη να βοηθήσουν πάσχοντες συμπολίτες τους και δεν πήγανε στην Κούβα να μαζέψουν καφέ και να κάνουνε επαναστατικές πιλάτες φορώντας λάθος νούμερο αμπέχονα.

Είναι γνωστό πως μια πανδημία ή μια δυστυχία αποσαφηνίζει τις πεποιθήσεις. Το τραγικό στοιχείο προκαλεί την έγερση της καρμιριάς και τη μικρότητα, αλλά, ευτυχώς, και το μεγαλείο και την υπέρβαση. Και, τελικά, είναι βέβαιο πως κάποιοι θα αρνηθούν να κάνουν και το εμβόλιο, διότι είναι ιμπεριαλιστικό και καθόλου σωτήριο, όπως ήταν τα γκαρμπολάχανα του Τσερνόμπιλ που ήταν ενυδατικά και αντιρυτιδικά σαν κρέμα της Apivita και που μόνο νεκρούς δεν ανασταίναν.

Και αν τα κράτη έλεγαν «μην εμβολιάζεστε», τότε οι αρνητές του εμβολίου θα ήταν οι πρώτοι που θα έτρεχαν με πάθος να εμβολιαστούν.