Σήμερα, λοιπόν, ο πρόεδρος Τσίπρας δεν καταφεύγει ούτε στον Ζίζεκ, ούτε στον Αγκαμπέν, ούτε στη Ναόμι Κλάιν (που την έλεγε Ναόμι Κάμπελ). Επειδή τόσα που έμαθε λίγα δεν είναι, έχει αντικαταστήσει τους λοξούς στοχαστές της παγκόσμιας αριστεροσύνης με new age θυμοσοφίες. Γι' αυτό, χθες, στη Βουλή, είπε στον Κυριάκο Μητσοτάκη την ιστορία με τις τρεις επιστολές: όπου υποτίθεται ότι, εγκαταλείποντας την πρωθυπουργία, άφησε για τον διάδοχό του τρεις επιστολές. Κι όταν εκείνος, στην πρώτη δυσκολία, ανοίγει την πρώτη επιστολή, διαβάζει: «πες ότι φταίνε οι προηγούμενοι». Στη δεύτερη επιστολή υπάρχει η παραίνεση: «πες ότι φταίνε οι υπουργοί σου». Και στην τρίτη, η φράση «ετοίμαζε τη δική σου επιστολή». Τώρα, υποτίθεται, είναι η ώρα να ανοίξει την τρίτη. Η απάντηση του Μητσοτάκη, ότι δεν βρήκε όχι τρεις επιστολές αλλά ούτε ρούτερ, θύμισε τη σκηνή από τον Ιντιάνα Τζόουνς. Οπου ένας φιγουρατζής αντίπαλος επιδείκνυε τα κόλπα του στον Χάρισον Φορντ, ώσπου εκείνος τράβηξε το όπλο του και, χωρίς πολλά πολλά, τον καθάρισε....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 26/11/20

 Το φάντασμα του 2015

Δυο από τους βασικούς πρωταγωνιστές της δεκαετίας που τελειώνει έκαναν χθες γκεστ εμφανίσεις, για να επιβεβαιώσουν ακόμα μια φορά όσους ισχυρίζονται ότι, το 2019, είχαμε άγιο

Ο ένας από τους δύο, ο επικεφαλής εκείνων των κυβερνήσεων, ο Αλέξης Τσίπρας, εμφανίστηκε χθες στη Βουλή επικρίνοντας την κυβέρνηση περίπου ως άχρηστη. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι η κυβέρνηση πολεμά το σύστημα υγείας, διότι κάθε ενίσχυσή του «θα δυσκολέψει την προσπάθειά τους, όταν επανέλθει κάποια στιγμή η κανονικότητα, να κάνουν απολύσεις γιατρών, συγχωνεύσεις νοσοκομείων και ιδιωτικοποίηση πτυχών της δημόσιας υγείας».

Ο πρόεδρος Τσίπρας επιδιώκει να αντιγράψει το κλίμα των χρόνων που προηγήθηκαν του 2015, όταν η παραδοξολογία του γινόταν πιστευτή από έναν κόσμο που θεωρούσε ότι τα Μνημόνια ήρθαν πριν από τη χρεωκοπία κι ότι αρκούσε ένας γενναίος πολιτικός να τα σκίσει, καταργώντας τα με ένα νόμο και με ένα άρθρο. Τώρα, ασφαλώς, μετατοπίζει την κριτική του προσαρμόζοντάς τη στη σημερινή υγειονομική κρίση. Προσαρμόζει, επίσης, τις διακειμενικές αναφορές του - επειδή, ανέκαθεν, το ζήτημα με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν να εμφανίζεται ως σοφολογιότατος.

Σήμερα, λοιπόν, ο πρόεδρος Τσίπρας δεν καταφεύγει ούτε στον Ζίζεκ, ούτε στον Αγκαμπέν, ούτε στη Ναόμι Κλάιν (που την έλεγε Ναόμι Κάμπελ). Επειδή τόσα που έμαθε λίγα δεν είναι, έχει αντικαταστήσει τους λοξούς στοχαστές της παγκόσμιας αριστεροσύνης με new age θυμοσοφίες. Γι' αυτό, χθες, στη Βουλή, είπε στον Κυριάκο Μητσοτάκη την ιστορία με τις τρεις επιστολές: όπου υποτίθεται ότι, εγκαταλείποντας την πρωθυπουργία, άφησε για τον διάδοχό του τρεις επιστολές. Κι όταν εκείνος, στην πρώτη δυσκολία, ανοίγει την πρώτη επιστολή, διαβάζει: «πες ότι φταίνε οι προηγούμενοι». Στη δεύτερη επιστολή υπάρχει η παραίνεση: «πες ότι φταίνε οι υπουργοί σου». Και στην τρίτη, η φράση «ετοίμαζε τη δική σου επιστολή». Τώρα, υποτίθεται, είναι η ώρα να ανοίξει την τρίτη.

Η απάντηση του Μητσοτάκη, ότι δεν βρήκε όχι τρεις επιστολές αλλά ούτε ρούτερ, θύμισε τη σκηνή από τον Ιντιάνα Τζόουνς. Οπου ένας φιγουρατζής αντίπαλος επιδείκνυε τα κόλπα του στον Χάρισον Φορντ, ώσπου εκείνος τράβηξε το όπλο του και, χωρίς πολλά πολλά, τον καθάρισε.


***

Ο άλλος γκεστ από εκείνη την εποχή, χθες, ήταν ο Πάνος Καμμένος. Ολοι τον θυμόμαστε - με εξαίρεση τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουν ό,τι μπορούν για να τον ξεχάσουν.

Ο Πάνος Καμμένος, λοιπόν, χθες, επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο όπως ο Ντόναλντ Τραμπ: μέσω του Τwitter. Για να κάνει παρέμβαση. Εις άψογον καμμενικήν, που αγνοεί κάθε είδους κανόνα (γραμματικό, συντακτικό, αλλά και τους κανόνες της διασταύρωσης μιας πληροφορίας), επετέθη στο σύστημα υγείας για ό,τι έχει ακούσει σχετικά με τη θεραπεία του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, που νοσηλεύεται από κορωνοϊό. «Πόσο Χριστιανικό είναι άραγε να έρχεται ειδική θεραπεία για τον 90 ετών και πριν από μια εβδομάδα να έφυγαν 27χρονος από τις Σέρρες και νέος πατέρας ο DJ που δεν είχαν πρόσβαση στην ειδική θεραπεία να εξηγήσουν στους γονείς και στα παιδιά των νεκρών... ΗΜΑΡΤΟΝ ΠΙΑ», έγραψε.

Λίγο αργότερα, οι γιατροί του Ευαγγελισμού όπου νοσηλεύεται ο αρχιεπίσκοπος, διέψευσαν κατηγορηματικά αυτή την πληροφορία. Κανένα περίεργο φάρμακο δεν ήρθε από πουθενά για κανέναν.

Αναμενόμενο. Κάπως έτσι κέρδισαν την εξουσία και κάπως έτσι την έχασαν. Βυθισμένοι στην αναξιοπιστία

Μπαλάντα του απερχομένου ντριμπλέρ 

του καιρού τούτου


Τι να γράψεις για τον Ντιέγκο Μαραντόνα; Καλύτερα να δώσω τον λόγο στον ποιητή Ηλία Λάγιο (1958 - 2005), σε ένα ποίημά του, που πρωτοδημοσίευσε στο «Αντί», τη μακρινή δεκαετία του 1990.

«Στην δίψα μου ονειρεύομαι τον Ντιέγκο, / νεροσυρμή στην εσχατιά του πόνου· / με τον Μακρή, τη Νοταρά, τον Βέγγο. / Ένας χωριάτης, πάνω στου ημιόνου / την πλάτη, με την έλλαμψη του μόνου / Έλληνος, που θα κτίση Παρθενώνα. / Να θεωρή με την πίκρα του αυτοκτόνου / το περιστέρι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα

»Θολωμένο και γύφτικο το μάτι· / το εναρκτήριο λάκτισμα δικό του / σ' όλα της Γης τα μήκη και τα πλάτη. / Να κουβαλά τα φτωχικά του Νότου / στο χρυσοεπιπλωμένο αρχοντικό του. / Ως τέλειωνε της θλίψης τον αγώνα / τον είδα: είχε κακό το ριζικό του / το περιστέρι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

»Εκεί, στη μακρινότατη Αρτζεντίνα / η οδύνη του είναι η οικεία μας οδύνη / (κάπου στο Μετς, Μουσούρου, στην Αθήνα). / Μ' απόκαμ' η ψυχούλα και της δίνει / παρηγοριά ψυχρή την κοκαΐνη. / Α! στην οθόνη κλίναμε το γόνα, / λέγοντας: ας χαρή λίγη γαλήνη / το περιστέρι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

»Κυρά της μοναξιάς, μάννα του πλήθους, / κυρά του ξεπεσμού, του χαμού μάννα, / σταμάτα του αναθέματος τους λίθους. / Κι εμπρός στον επερχόμενο χειμώνα / μέμνησο να ταΐζη στην αλάνα / το περιστέρι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα.»