προ πέντε ετών
 |
| "Εφ.Συν", 26/11/20 |
Δεν παραχωρούμε την ελευθερία σε κανέναν:
Του Φιλήμονα Πατσάκη
Η επίθεση στη Γαλλία έχει ήδη κατοχυρωθεί ως γεγονός-σταθμός. Το κλείσιμο των συνόρων είναι μια πράξη πολέμου απέναντι σε αδιόρατους εχθρούς, και επειδή κανείς δεν βρίσκεται προ των πυλών είναι μια κίνηση που αφορά το εσωτερικό της γαλλικής κοινωνίας. Η κατάσταση εξαίρεσης και η αναστολή στην ουσία του Συντάγματος είναι άξονες ολοκληρωτικής επιβολής.
Ομως η προσπάθεια φασιστικοποίησης του κράτους και δημιουργίας μιας ακραίας ρατσιστικής δομής είναι αδιανόητη. Είναι μια πράξη πολέμου ενάντια στην κοινωνία, την οποία προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τα τραγικά συμβάντα στο Παρίσι. Ας δούμε όμως τα πράγματα ως έχουν.
Εχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την επίθεση στους δίδυμους πύργους, τη διεξαγωγή δύο πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, την αναδιαμόρφωση των συνόρων της Μέσης Ανατολής που γινόταν συχνά με στήριξη σε ακραίους ισλαμιστές, την ψήφιση και εφαρμογή αντιτρομοκρατικών νόμων, τη στρατιωτικοποίηση του εσωτερικού των κοινωνιών, τα κάθε λογής Γκουαντάναμο και τα διάσπαρτα ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μία μέρα πριν από την επίθεση στο Παρίσι όλες οι δυτικές υπηρεσίες ασφαλείας κόμπαζαν για τον θάνατο από επιδρομή του «Jihadi John». Δεν χρειάζεται κανείς να είναι σοφός για να αντιληφθεί το εύρος της αποτυχίας αυτής της πολιτικής, μια αποτυχία που στηρίζεται και στη λογική της ανάθεσης, της εκπροσώπησης.
Ποιος από αυτούς που λένε ότι μας εκπροσωπούν ενημέρωσε τις κοινωνίες για τις πολιτικές σε όλο τον κόσμο που παράγουν πολέμους και δυστυχία; Με βάση ποια διαδικασία τα κράτη κυβερνούν με διατάγματα; Με πόση ευκολία η Γαλλία μπήκε στη ζώνη μιας συνολικής αναστολής των ελευθεριών;
Ο Χομπς και όλες οι λογικές των κοινωνικών συμβολαίων στηρίζονται σε κάτι πολύ κρίσιμο, στην εκχώρηση της ελευθερίας του καθενός προς όφελος συγκρότησης της κοινωνίας σε πολιτικό σώμα και τη διασφάλιση της ασφάλειας και της ευημερίας για το σύνολο των πολιτών.
Η επίθεση στη Γαλλία έχει ήδη κατοχυρωθεί ως γεγονός-σταθμός. Το κλείσιμο των συνόρων είναι μια πράξη πολέμου απέναντι σε αδιόρατους εχθρούς, και επειδή κανείς δεν βρίσκεται προ των πυλών είναι μια κίνηση που αφορά το εσωτερικό της γαλλικής κοινωνίας. Η κατάσταση εξαίρεσης και η αναστολή στην ουσία του Συντάγματος είναι άξονες ολοκληρωτικής επιβολής.
Ομως η προσπάθεια φασιστικοποίησης του κράτους και δημιουργίας μιας ακραίας ρατσιστικής δομής είναι αδιανόητη. Είναι μια πράξη πολέμου ενάντια στην κοινωνία, την οποία προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τα τραγικά συμβάντα στο Παρίσι. Ας δούμε όμως τα πράγματα ως έχουν.
Εχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την επίθεση στους δίδυμους πύργους, τη διεξαγωγή δύο πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, την αναδιαμόρφωση των συνόρων της Μέσης Ανατολής που γινόταν συχνά με στήριξη σε ακραίους ισλαμιστές, την ψήφιση και εφαρμογή αντιτρομοκρατικών νόμων, τη στρατιωτικοποίηση του εσωτερικού των κοινωνιών, τα κάθε λογής Γκουαντάναμο και τα διάσπαρτα ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μία μέρα πριν από την επίθεση στο Παρίσι όλες οι δυτικές υπηρεσίες ασφαλείας κόμπαζαν για τον θάνατο από επιδρομή του «Jihadi John». Δεν χρειάζεται κανείς να είναι σοφός για να αντιληφθεί το εύρος της αποτυχίας αυτής της πολιτικής, μια αποτυχία που στηρίζεται και στη λογική της ανάθεσης, της εκπροσώπησης.
Ποιος από αυτούς που λένε ότι μας εκπροσωπούν ενημέρωσε τις κοινωνίες για τις πολιτικές σε όλο τον κόσμο που παράγουν πολέμους και δυστυχία; Με βάση ποια διαδικασία τα κράτη κυβερνούν με διατάγματα; Με πόση ευκολία η Γαλλία μπήκε στη ζώνη μιας συνολικής αναστολής των ελευθεριών;
Ο Χομπς και όλες οι λογικές των κοινωνικών συμβολαίων στηρίζονται σε κάτι πολύ κρίσιμο, στην εκχώρηση της ελευθερίας του καθενός προς όφελος συγκρότησης της κοινωνίας σε πολιτικό σώμα και τη διασφάλιση της ασφάλειας και της ευημερίας για το σύνολο των πολιτών.
Σήμερα που όλες οι υποσχέσεις έχουν διαρραγεί δεν εκχωρούμε πλέον τίποτα σε κανέναν. Δεν παζαρεύουμε την ελευθερία μας, δεν σκεφτόμαστε να συμμετάσχουμε στους επόμενους πολέμους τους.
Δεν υπάρχει καμία ανάγκη σύγκρισης νεκρών, εξομοίωσης κοινωνικών μοντέλων, δικαιολόγησης τυφλών χτυπημάτων. Τα πτώματα της Μεσογείου συναντούν τα πτώματα της Γαλλίας στο ίδιο ζοφερό τοπίο.
Αλλωστε τα κινήματα που θέλουν η ελευθερία να αποκτήσει τη δυνατότητα να παράγει τους υλικούς όρους της ζωής είναι ως επί το πλείστον βαθιά και απόλυτα άθεα, αισθάνονται υπαρξιακή απέχθεια απέναντι σε λογικές που βάζουν πάνω από τον άνθρωπο μια θεϊκή προσταγή. Είναι απόλυτα αρνητικά στις λογικές μιας κοινωνικής συγκρότησης με όρους αποκλεισμού, ρατσισμού.
Ομως εδώ είναι και η βάση της άρνησης να δεχθούν ως επιβεβλημένη τη νομική προσταγή προς μια κατάσταση ολοκληρωτισμού όσο σοβαρό και αν είναι το κίνητρο. Πάνω στα πτώματα των Γάλλων στήνεται ο θάνατος των προσφύγων και μια πολιτική κλειστών συνόρων. Δεν είναι δυνατόν να παραχωρηθεί σε κανέναν το δικαίωμα να καταλύσει την κοινωνική κίνηση.
Το δημοκρατικό καθεστώς έχει επινοηθεί για να λειτουργεί σε κανονικές συνθήκες, σε περιόδους κρίσης η συνταγματική διακυβέρνηση πρέπει να παίρνει στα χέρια της περισσότερες εξουσίες και να διαλύει την ασαφή περιοχή των δικαιωμάτων. Η μετατροπή της δημοκρατίας σε δικτατορία στηρίζεται σε μια απλή απόφαση.
Πρέπει να σκεφτούμε πάνω στην προσπάθεια να εμφανίσουν τα πρωτεία της οικονομίας επί της ζωής ως μη αμφισβητήσιμα, όμως είναι ακριβώς η έννοια του ρεαλισμού τους που καταρρέει, που στερεί από τους ανθρώπους κάθε δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και τον αυτοπροσδιορισμό. Πού είναι αυτοί που πανηγύριζαν για το τέλος της Ιστορίας, πού είναι οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς που θα υπερέβαινε τα σύνορα και τις αγκυλώσεις;
Ο «ρεαλισμός» της διαρκούς φτωχοποίησης, της ανεργίας, της μη ελπίδας, της οριστικής εγκατάλειψης κάθε έννοιας ευτυχίας, των πολέμων και της καταστολής δεν μας ενδιαφέρει.
Η διάλυση των καπιταλιστικών υποσχέσεων, οι εμφύλιοι που ξεσπούν με πρωτόγνωρη ευκολία και αναμοχλεύουν τα σύνορα και τις διευθετήσεις που έχτισαν οι διεθνείς συμβάσεις αμέσως μετά τον πόλεμο, οι ανεξέλεγκτες ροές των «λαθρο-προσφύγων» που έδειξαν το ζοφερό πρόσωπο των κυρίαρχων έχουν συνισταμένη ότι το κράτος αδυνατεί πλέον να διευθετήσει τους όρους της ζωής.
Ολες οι συνθήκες ενσωμάτωσης στην ευρωπαϊκή μοντερνικότητα έχουν αρχίζει να εκφυλίζονται τη στιγμή που θα θεωρούσαν ότι έπρεπε να γιορτάζουν τον θρίαμβό τους. Τα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα της ύπαρξης είναι αυτά που πρέπει διαρκώς να ανασκευάζουμε, μακριά από τον μονόλογο των εξουσιαστικών δομών. Να σκεφτούμε πάλι το περίφημο «δικαίωμα στο δικαίωμα» της Αρεντ.
Η ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας ως ένα κοινωνικό μέτωπο που θα πηγαίνει πέρα και εκτός του κράτους, είναι μια πρώτη απόπειρα ενοποίησης των διάσπαρτων κινήσεων που αισθάνονται τον πνιγμό της αυταρχικοποίησης.
Η αναζήτηση της αυτονομίας και του αυτεξούσιου είναι η απάντηση στη στρατηγική του φόβου. Η απελπισία και οι κάθε λογής αναφορές στο «δεν υπάρχει εναλλακτική» δεν είναι μονόδρομος. Δεν θα συναινέσουμε στον φόβο και τον πόλεμο.
* μαθηματικός-συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου