Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρά με τέτοια υστερία όταν ακούει τον Πρωθυπουργό να μιλά για «παρακράτος με αριστερό προσωπείο» και για «φασισμό που αλλάζει χρώματα, αλλά έχει την ίδια ουσία» είναι η απόδειξη ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα η κυβέρνηση κάνει το σωστό, όταν επιχειρεί να μας απαλλάξει από τον μύθο της δήθεν καλής, της «ανθρωπιστικής» βίας της Αριστεράς. Μακάρι να μην υπάρξουν εκπτώσεις στην πορεία!...

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 04/11/20

Καιρός ήταν!

Η ταχύτητα της αντίδρασης, σε συνδυασμό με την αποφασιστικότητα των μέτρων και τον βαθμό της επεξεργασίας τους, με κάνουν να μένω με την εντύπωση ότι η κυβέρνηση ήταν προετοιμασμένη για τη στιγμή που θα χρειαζόταν να παρέμβει στο ζήτημα ασφαλείας των πανεπιστημίων. Περίμενε την κατάλληλη αφορμή, το γεγονός που θα έκανε επικοινωνιακό πάταγο, θα προκαλούσε τον γενικό αποτροπιασμό και θα ξεσήκωνε την κοινή γνώμη κατά των αναρχικών, που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια επί δεκαετίες και των οποίων η ύπαρξη συνιστά το σοβαρότερο πρόβλημα ασφαλείας στη λειτουργία τους. Τα αποβράσματα που διαπόμπευσαν τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου έδωσαν τη ζητούμενη αφορμή και με το παραπάνω.

Η πανεπιστημιακή παιδεία ή το πτυχίο - αναλόγως πώς το βλέπει ο καθένας - είναι από τα σημαντικότερα αγαθά για την ελληνική κοινωνία και το δείχνουν οι τάσεις τις οποίες ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια: περισσότερα πανεπιστήμια, περισσότεροι φοιτητές στο εσωτερικό, περισσότεροι στο εξωτερικό, περισσότερα μεταπτυχιακά και πάει λέγοντας. Κανένας γονιός και κανένας φοιτητής που ενδιαφέρεται σοβαρά για το μέλλον και την πρόοδό του δεν θα θρηνήσει αν τα πανεπιστήμια απαλλαγούν από τους κρετίνους νταβατζήδες τους, χάρη στο ειδικό αστυνομικό σώμα για την προστασία των πανεπιστημίων, την κάρτα εισόδου, όπου είναι δυνατή η εφαρμογή της, και τέλος την αυστηροποίηση των ποινών.

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρά με τέτοια υστερία όταν ακούει τον Πρωθυπουργό να μιλά για «παρακράτος με αριστερό προσωπείο» και για «φασισμό που αλλάζει χρώματα, αλλά έχει την ίδια ουσία» είναι η απόδειξη ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα η κυβέρνηση κάνει το σωστό, όταν επιχειρεί να μας απαλλάξει από τον μύθο της δήθεν καλής, της «ανθρωπιστικής» βίας της Αριστεράς. Μακάρι να μην υπάρξουν εκπτώσεις στην πορεία!

Lapsus memoriae

Ναι. Ο καλός μου ο Γιούκλιντ Τσακαλώτος είχε ξεχάσει μια μικρή αλλά κρίσιμη λεπτομέρεια!..

Ευτυχώς, βρέθηκε να μας τη θυμίσει η καθηγήτρια Βάσω Κιντή, διότι, ωραία τα είπε μεν για τους αναρχικούς αλήτες που διαπόμπευσαν τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου ο τέως υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, είχε ξεχάσει όμως ότι ήταν παρών και μάλιστα συμπαραστεκόταν στους αντίστοιχους αλήτες όταν εισέβαλαν στο Συμβούλιο του ΕΚΠΑ (του νόμου Διαμαντοπούλου) και κρατούσαν ομήρους τα μέλη του Συμβουλίου, ανάμεσά τους και καθηγητές πανεπιστημίων του εξωτερικού, του Harvard, του Princeton και του MIT, επιστήμονες διακεκριμένους και καταξιωμένους, οι οποίοι είχαν έλθει στην Ελλάδα για να προσφέρουν.

Τα είχε ξεχάσει όλα αυτά - τι θέλετε να κάνουμε; Τα θυμάται ωστόσο η Βάσω Κιντή. Θυμάται «τους τραμπούκους που συνόδευαν ηλικιωμένους καθηγητές ακόμη και στην τουαλέτα μήπως και ξεφύγουν από τα δεσμά τους (…) που μας απειλούσαν ότι ξέρουν πού θα μας βρουν. Ημουν κι εγώ εκεί», γράφει στην ανάρτησή της, «και είδα τον κ. Τσακαλώτο να συμπαρίσταται σε αυτούς που προσέβαλλαν τη δική μας αξιοπρέπεια και μας εξευτέλιζαν».

Η Βάσω Κιντή έχει κάνει προσωπικό αγώνα για την αποκατάσταση της κοινής λογικής στη λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου και έχει δίκιο όταν λέει ότι ο Γιούκλιντ οφείλει μια αυτοκριτική. Αλλωστε, η αυτοκριτική σε περιπτώσεις μετατόπισης θέσεων είναι κάτι που πάντα αυξάνει το κύρος εκείνου που την επιχειρεί.

Οπως δεν μπορώ να κρύψω την εκτίμησή μου για τη Βάσω Κιντή, ομοίως δεν μπορώ να κρύψω την αδυναμία μου για τον Γιούκλιντ. Είναι επειδή μου βγάζει μια παιδικότητα, που νόμιζα ότι τα χρόνια και αυτή η δουλειά την είχαν σκοτώσει. Τον βλέπω σαν χαρακτήρα που έχει ξεφύγει από τον κόσμο των εικονογραφημένων. Είναι ένα καρτούν που το αναγνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια, μόνο που τώρα είναι εντελώς πραγματικό, έχει θέση παράγοντα της πολιτικής ζωής, έχει μάλιστα κυβερνήσει τη χώρα ως υπουργός Οικονομικών και είναι πάντα το ίδιο αστείο! Σοβαρός λόγος για να έχεις αδυναμία σε κάποιον, δεν είναι;

Θέλω να ελπίζω, λοιπόν, ότι η αυτοκριτική του αργεί μόνον επειδή αναγκάζεται να ξαναγράφει συνέχεια την ίδια παράγραφο, καθώς τα δάκρυά του μουσκεύουν το χαρτί…

"ΤΑ ΝΕΑ", 04/11/20

Χαρά μέσα από το κακό

Τι τους πείραξε τους τζιχαντιστές η Βιέννη; Τι τους πείραξε η πληκτική βορειοευρωπαϊκή καθημερινότητα μιας άλλοτε αυτοκρατορικής πρωτεύουσας; Στην εποχή μας, τη θυμόμαστε συνήθως την Πρωτοχρονιά, στη γιορτινή συναυλία της ορχήστρας της που κλείνει με το «Εμβατήριο του Ραντέτσκι». Μετά τον πόλεμο, αυτό είναι η Βιέννη. Μουσική, χειμωνιάτικος διάκοσμος και μια ράθυμη περιφορά ενός παλαιού αυτοκρατορικού μεγαλείου.

Ούτε άγρια σάτιρα τύπου «Σαρλί Εμπντό» που να σοκάρει τα αγνά και αμόλυντα τζιχαντιστικά ήθη, ούτε μνήμες κάποιου αποικιοκρατικού παρελθόντος που κινεί την αντιστασιακή ροπή όσων ψάχνουν αιτίες για να εξηγήσουν τη βία. Μια νησίδα δυτικού πολιτισμού - πνευματικότητα, παράδοση, πρόοδος, γαλήνη... Αυτή τη νησίδα χτύπησε αυτή τη φορά ο τρελός του Θεού από τη Βόρεια Μακεδονία, που είχε ξανασυλληφθεί, είχε καταδικαστεί για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση (στο Ισλαμικό Κράτος), αλλά εκμεταλλεύτηκε την επιείκεια του δυτικού σωφρονιστικού συστήματος για να ζει ελεύθερος και να ξαναπροσπαθήσει.

Πώς γίνεται φανατικός ένας νέος που, πάνω - κάτω, έχει ζήσει χωρίς αποκλεισμούς την καθημερινότητα μιας ευρωπαϊκής, ελεύθερης πόλης; Πώς η θρησκεία μετατρέπει σε βάρβαρο έναν άνθρωπο που μαθαίνει την κοινωνία μέσω του ανεκτικού κράτους που δεν ευνοεί τους αποκλεισμούς και προσφέρει ευκαιρίες σε όλους;

Οι βαθείς γνώστες του Ισλάμ, άρα και των ριζοσπαστικών εκδοχών του, ίσως να έχουν τις δογματικές απαντήσεις. Αλλά στον πολίτη του δυτικού κόσμου δεν λένε τίποτα οι δογματικές λεπτομέρειες θρησκευτικών αιρέσεων. Αντίθετα, μπορούν να διαβάσουν άριστα τα ιδεολογικά συμφραζόμενα κάθε φανατικού που αρπάζει ένα Καλάσνικοφ και ορμάει να δοξάσει τον θάνατο, τον οποίο πιστεύει. Είτε στο όνομα του Ισλάμ είτε στο όνομα μιας οποιασδήποτε άλλης φυλετικής ή ιδεολογικής καθαρότητας, η πρακτική τέτοιων ανθρώπων μοιάζει φασιστική. Είναι πολύ περισσότερα.

Πριν ο τζιχαντιστής σπείρει τον θάνατο, έχει προλάβει να εκφράσει, ιδιωτικώς ή και δημοσίως, την απέχθειά του και για τον πολιτισμό και για τη δημοκρατία. Συνήθως, η απέχθεια αυτή έχει συγγενείς ιδεολογίες και σταθερές. Ο κοινοτισμός, η πίστη σε κλειστού τύπου οργανώσεις που επικαλούνται μια ξεχωριστή ταυτότητα, χάριν της οποίας επιδιώκουν να αυτοεξαιρεθούν από τους κανόνες του κράτους δικαίου, τροφοδοτούν τον εξαιρετισμό, τον οποίο ο μελλοντικός ριζοσπάστης δολοφόνος προσεγγίζει. Εμπνευσμένες από τα θρησκευτικά ιδεώδη ενός ριζοσπαστικού Ισλάμ, οι απόψεις των ακραίων τζιχαντιστών έχουν ανοιχτό μέτωπο με τον δυτικό κόσμο. Ο καθηγητής Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, που παρακολουθεί και αναλύει συστηματικά τον ισλαμιστικό ριζοσπαστισμό, στο βιβλίο του «Ο εξτρεμισμός και τα είδωλά του» (Επίκεντρο, 2017) περιγράφει τον τζιχαντισμό ως άρνηση της εκκοσμίκευσης του κράτους, ως απόρριψη του ηδονιστικού ατομικισμού που επιδιώκουν οι δυτικές δημοκρατίες. Η απόρριψη αυτή αποκτά χαρακτήρα απόλυτης αντιπαράθεσης - αλλά η βία στο όνομα του Θεού χαρίζει στους δολοφόνους έντονα συγκινησιακές εντάσεις, προσφέροντάς τους «τη χαρά μέσα από το κακό».

Γι' αυτό γοητεύει ο θάνατος τους δολοφόνους. Οι οποίοι, κατά τα άλλα, έχουν συγγενείς απόψεις με αντισυστημικούς και ισλαμοαριστεριστές που, κατά τον Ταγκιέφ, έχουν υποκαταστήσει το παλαιό επαναστατικό τους υποκείμενο, το προλεταριάτο, από τους μετανάστες μουσουλμανικής θρησκείας, τους οποίους θεωρούν νέους «κολασμένους της Γης» αφού το Ισλάμ είναι «θρησκεία των φτωχών».

Με άλλα λόγια, οι τζιχαντιστές δρουν σε μια πολύπλοκη κοινωνική συνθήκη που δυσχεραίνει την αντιμετώπισή τους. Μαζί με την ασφάλειά του, ο δυτικός κόσμος οφείλει να σεβαστεί τα δικαιώματα κάθε πολίτη. Οι μοναχικοί λύκοι εκμεταλλεύονται το πλαίσιο δικαιωμάτων του συστήματος που επιδιώκουν να καταστρέψουν.

Ο μεγάλος λυρικός

Ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας πήγε στο θέατρο να δει «τους κλασικούς» και επί τη ευκαιρία έκανε μια διακήρυξη υπέρ των λαϊκών τεχνών, επιδιώκοντας να εκμεταλλευτεί την κρίση που φέρνουν και στα επαγγέλματα του πολιτισμού τα μέτρα για την πανδημία. Επί τη ευκαιρία έκανε και αντιπολίτευση, επειδή «η πανδημία αποδεικνύεται ότι ήρθε ως άλλοθι για μια κυβέρνηση που θέλει να φιμώσει ό,τι δεν ελέγχει. Μια κυβέρνηση που έστελνε την Αστυνομία στα σινεμά για να συλλάβει νεαρούς και υπουργοί που ειρωνεύονταν και συκοφαντούσαν κορυφαίους δημιουργούς και καλλιτέχνες όταν τολμούσαν να μιλήσουν για τα προβλήματα του κλάδου τους». Φοβερά κακή κυβέρνηση, ακούς να γεμίζει τις φυλακές με νεαρούς που βλέπουν σινεμά! Σε λίγο θα βασανίζουν και πεντάχρονα.
Διαβάζοντας, όμως, όλο το κείμενο του προέδρου Τσίπρα διαπίστωσα ότι δεν είναι η αντιπολίτευση το κύριο μέλημά του, αλλά κάτι ευγενέστερο και υψηλότερο: η επιθυμία του να διακριθεί ως κριτικός θέατρου. Γράφει: «Η παράσταση ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Μια ελεγεία στον έρωτα, σε μια σύγχρονη και πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή του σαιξπηρικού κειμένου και με εξαιρετικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. (...) Σε μια περίοδο που τα συναισθήματα όλων έχουν στεγνώσει, η παράσταση ήταν μια όαση συναισθημάτων για τους λιγοστούς θεατές. Μια όαση που κι αυτή θα στερέψει».
Ο πρόεδρος Τσίπρας είναι ένας μεγάλος λυρικός.