Οι άνθρωποι αυτοί που «κατέληξαν» δεν είναι αριθμοί, ρε παιδιά. Ανθρωποι ήταν, με ή χωρίς οικογένεια, αλλά με έναν κύκλο, μικρό ή μεγάλο αδιάφορο, με γνωστούς, με φίλους, με συγγενείς, με δραστηριότητα στο πλαίσιο της κοινότητας. «Κατέληξαν» ναι, άλλα μέχρι να «καταλήξουν» πόνεσε κόσμος. Και τώρα αυτός ο κόσμος πονάει περισσότερο που διαπιστώνει ότι ο άνθρωπός του που χάθηκε στην πανδημία δεν αντιπροσωπεύει παρά έναν αριθμό, ένα ξερό νούμερο. Χωρίς περαιτέρω πληροφορίες για το πώς και το γιατί. Ενας αριθμός. Σε λίγο αυτοί που φεύγουν από τη ζωή, χτυπημένοι από τον κορωνοϊό, δεν θα έχουν ούτε όνομα. Θα έχουν μόνο ένα νούμερο: «Σήμερα έφυγε από τη ζωή ο τετρακοσιοστός εικοστός έκτος διασωληνωμένος». Αν είναι τυχερός, δεν θα του κολλήσουν μαζί το ακραία ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ (με κεφαλαία για να φαίνεται) ότι για τον 426ο βασικά δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε και πολύ, διότι έπασχε από «υποκείμενο νόσημα», και πολύ απλά μας αδειάζει τη γωνιά! Τούτου δοθέντος, ο κορωνοϊός μέχρι και... Καιάδας μπορεί να ονομαστεί - αν απαλλάσσει την κοινωνία από τους πάσχοντες από υποκείμενα νοσήματα, και άρα άχρηστους να προσφέρουν, πολύ καλά κάνει, και δεν θα τον καταδικάσουμε κιόλας που τους επιλέγει...

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ",  25/11/20

Η έξοδος μπορει να περιμένει

Νομίζω ότι κάποιοι πιστεύουν ότι απευθύνονται σε χαμηλής νοημοσύνης άτομα κάθε φορά που εμφανίζονται και μας λένε κάτι το οποίο υποτίθεται ότι είναι συγκλονιστικά καινούργιο, και ως εκ τούτου, επειδή είναι συγκλονιστικά καινούργιο, πρέπει να μας συνταράξει! Ε, δεν μπορεί να μας συνταράξει, με τίποτε δε, η «πληροφορία» που διακινεί δειλά-δειλά η κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται να βγούμε από την καραντίνα την προσεχή Δευτέρα, οπότε και έληγε - έτσι μας είχε υποσχεθεί τουλάχιστον - το έργο που ξεκίνησε με πολλά προβλήματα προ δεκαεπταημέρου

Και δεν πρόκειται να μας συνταράξει επίσης διότι έχουμε και αφτιά και ακούμε και δόξα τω Θεώ και ματάκια και βλέπουμε. Και αυτό που βλέπουμε είναι ότι η πανδημία είναι εδώ, δείχνει καθημερινά τα δόντια της, ότι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, γνωστοί, δικοί σου, δικοί μου, γνωστοί γνωστών, φίλοι, συγγενείς, χάνονται καθημερινά, χωρίς να μαθαίνει κανείς τα ονόματά τους, παρά μόνο από στόμα σε στόμα.

«Ξέρεις, έφυγε και ο τάδε», και φρίττεις εσύ που έφυγε και ο τάδε, διότι τον γνώριζες, είχες αλλάξει δυο κουβέντες μαζί του, στον δρόμο, στο γραφείο, στο καφενείο, στη γειτονιά, στο γήπεδο. Και τώρα δεν πρόκειται να τον ξαναδείς. Τραγικά πράγματα, τραγωδίες που γράφονται από ανώνυμους για ανώνυμους. Και πού και πού ξεπηδάει μέσα από τον σωρό η τραγωδία δυο γονιών που έχασαν το αγόρι τους στα 25 του ή δυο μωρών που έχασαν τον μπαμπά τους και θα μεγαλώσουν χωρίς αυτόν - ήταν μόλις 39. Και πάει λέγοντας...

Ανθρωποι και αριθμοί

Εμένα τώρα όλο αυτό που γίνεται, και που κάθε ημέρα, κάθε απόγευμα το αναγγέλλει η τηλεόραση, με έχει βγάλει από τα ρούχα μου. Με έχει εξοργίσει. Με έχει βγάλει εκτός εαυτού. Λες και δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν αφορά όλο αυτό ανθρώπινες υπάρξεις. Σαν να αφορά μόνο αριθμούς. «Σήμερα 25 Νοεμβρίου του σωτήριου έτους 2020 είχαμε 104 νεκρούς, 587 διασωληνωμένους και 2.932 επιβεβαιωμένα κρούσματα. Από αυτά το 40% προέρχεται από ταξίδι στο εξωτερικό, το 27% από ήδη γνωστό κρούσμα και το υπόλοιπο 33% από μη εντοπισθείσα πηγή. Το σύνολο των κρουσμάτων στη χώρα ανέρχεται σε 92.315 εκ των οποίων κατέληξαν 1.732 άτομα»!

Αυτό το τελευταίο είναι που με τρελαίνει εντελώς. Οι άνθρωποι αυτοί που «κατέληξαν» δεν είναι αριθμοί, ρε παιδιά. Ανθρωποι ήταν, με ή χωρίς οικογένεια, αλλά με έναν κύκλο, μικρό ή μεγάλο αδιάφορο, με γνωστούς, με φίλους, με συγγενείς, με δραστηριότητα στο πλαίσιο της κοινότητας.

«Κατέληξαν» ναι, άλλα μέχρι να «καταλήξουν» πόνεσε κόσμος. Και τώρα αυτός ο κόσμος πονάει περισσότερο που διαπιστώνει ότι ο άνθρωπός του που χάθηκε στην πανδημία δεν αντιπροσωπεύει παρά έναν αριθμό, ένα ξερό νούμερο. Χωρίς περαιτέρω πληροφορίες για το πώς και το γιατί. Ενας αριθμός.

Σε λίγο αυτοί που φεύγουν από τη ζωή, χτυπημένοι από τον κορωνοϊό, δεν θα έχουν ούτε όνομα. Θα έχουν μόνο ένα νούμερο: «Σήμερα έφυγε από τη ζωή ο τετρακοσιοστός εικοστός έκτος διασωληνωμένος». Αν είναι τυχερός, δεν θα του κολλήσουν μαζί το ακραία ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ (με κεφαλαία για να φαίνεται) ότι για τον 426ο βασικά δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε και πολύ, διότι έπασχε από «υποκείμενο νόσημα», και πολύ απλά μας αδειάζει τη γωνιά!

Τούτου δοθέντος, ο κορωνοϊός μέχρι και... Καιάδας μπορεί να ονομαστεί - αν απαλλάσσει την κοινωνία από τους πάσχοντες από υποκείμενα νοσήματα, και άρα άχρηστους να προσφέρουν, πολύ καλά κάνει, και δεν θα τον καταδικάσουμε κιόλας που τους επιλέγει...

Ρατσισμός

Και επειδή έτσι όπως εξελίσσεται το πράγμα σε λίγο καιρό θα έχουν φύγει από τη ζωή και δεν θα ζουν πια ανάμεσά μας όλοι αυτοί με τα «υποκείμενα νοσήματα» (καρδιακοί, εγκεφαλικά, παχύσαρκοι, διαβητικοί, καρκινοπαθείς), δεν είναι μακριά η ημέρα που θα μεταβληθούμε σε μια κοινωνία των απόλυτα υγιών. Αυτών που σφύζουν από υγεία, δεν πάσχουν από τίποτε και είναι έτοιμοι προς αναπαραγωγή - όπως έκανε με τους δικούς του άριους ο Χίτλερ!

Τραβηγμένο; Οχι και τόσο. Για βάλτε το μυαλό σας να σκεφτεί λιγάκι. Για να δούμε τελικά και ποιος είχε την («ωραία») ιδέα να μας πληροφορεί κάθε απόγευμα ότι αυτοί που χάθηκαν, 'ντάξει μωρέ, σαν να τα ήθελαν κι αυτοί, δεν πρόσεχαν καθόλου. Δεν πήγαιναν γυμναστήριο, δεν περπατούσαν αρκετά και συχνά στους δρόμους, κάπνιζαν, έπιναν ξίδια, έτρωγαν πίτσες, σουβλάκια, μπέργκερ και πατατάκια!

Ρα - τσι - σμός! Αυτό είναι. Αρέσει δεν αρέσει στους επιστήμονες και τα μέλη της κυβέρνησης που βγαίνουν κάθε απόγευμα και ενημερώνουν τους πολίτες, η πραγματικότητα, η σκληρή, η αδυσώπητη, είναι αυτή: δεν φτάνει που ο άλλος χάθηκε στην πανδημία, και η οικογένειά του, οι φίλοι του, δεν μπορούν να συνέλθουν από τον πόνο, του βάζετε και τη βαριά την πέτρα του «υποκείμενου νοσήματος» από πάνω εσείς, και ο άνθρωπος χώνεται ακόμη πιο βαθιά από τα τρία μέτρα. Να μην καταφέρει να σηκωθεί, ούτε όταν κατέβει επί της γης ο Κύριος για τη διαδικασία της Δευτέρας Παρουσίας...

Θρίλερ

Ψιλοχαμόγελα «διαπιστώνω», αλλά δεν είναι για γέλια η κατάσταση. Για κλάματα γοερά είναι. Και είμαι βέβαιος ότι θα κοπούν μαχαίρι τα χαμόγελα, ειδικά αν σας ενημερώσω για το πώς κηδεύονται τα θύματα της πανδημίας του κορωνοϊού. Διότι κηδεύονται με ειδική διαδικασία και με τρόπο τέτοιο που παραπέμπει σε ταινίες θρίλερ. Εξηγώ, μεταφέροντας εδώ όσα μου εξομολογήθηκε φίλος μου ιεράρχης εξ εκείνων που τη... σκαπούλαραν από το γεύμα του Γαβριήλ, πολύ απλά γιατί δεν είχε κληθεί σε αυτό, και τώρα ευχαριστεί τον Θεό και τον Νέας Ιωνίας Γαβριήλ που δεν τον προσκάλεσε.

Ο νεκρός φτάνει σε ειδικό σημείο του κοιμητηρίου, όπου με κυβερνητική εντολή έχουν ανοιχτεί τάφοι για να περιμένουν τα θύματα της πανδημίας. Πώς φτάνει όμως. Οχι σε νεκροφόρα, αλλά συνήθως με φορτηγάκι, ανοιχτό, με καρότσα. Το φέρετρο είναι τυλιγμένο με νάιλον μεμβράνη πολλές φορές, και εκείνοι που το μεταφέρουν, τα λεγόμενα «κοράκια», αντί για κοστούμια φορούν τις γνωστές λευκές προστατευτικές στολές που φορούν οι νοσοκόμοι και οι γιατροί.

Ο νεκρός ενταφιάζεται με τρισάγιο που πραγματοποιείται πάνω από τον τάφο, και δεν επιτρέπεται να ανοίξει το φέρετρο για να τον δουν για τελευταία φορά οι δικοί του. Και αφού κατεβαίνει στο βάθος του ορύγματος, έρχεται συνήθως μπετονιέρα και ρίχνει πάνω στο φέρετρο μπετόν. Αφού έχει ριχτεί μια ικανή ποσότητα μπετόν, η οποία θα καλύψει ολόκληρο το φέρετρο, μετά πέφτει το χώμα, μέχρις επάνω. Ολα αυτά παρουσία των συγγενών, των ελάχιστων συγγενών που επιτρέπεται πλέον να παρίστανται σε τέτοιες διαδικασίες. Και μετά από ημέρες, αφού έχει κατακαθίσει το τσιμέντο και το χώμα, φτιάχνουν το μνήμα του, στο οποίο όμως δεν επιτρέπεται να αναγράφεται ότι «έφυγε» από κορωνοϊό. Ισως για να μη φτιάχνει κλίμα, δεν ξέρω...

(Συγγνώμη για τη μακάβρια περιγραφή, άλλα είναι πρωτόγνωρα πράγματα αυτά που καλούμαστε να διαχειριστούμε...)