"...Επειδή φαίνεται να πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή του ανυποχώρητου αριστερού, ο οποίος έδινε τη ζωή του για την ηθική και την τιμή του Κόμματος, και του φανατισμένου δεξιού, ο οποίος έδινε τα πάντα για το Εθνος και τον Βασιλιά, καλά θα είναι να αφήσουν οι αρμόδιοι καθοδηγητές τα γνωστά παραμύθια «περί του κοκκινότερου κόκκινου» ή «του γαλανότερου γαλάζιου» και να αφουγκραστούν καλύτερα τις ανάγκες όλου του λαού κι όχι μόνο των «δικών τους παιδιών». Η αλλαγή δεν θα έρθει με διακηρύξεις κενές περιεχομένου ή με προσμείξεις μιας χρήσης αλλά με τον έντιμο, συνεπή και ειλικρινή διάλογο με το σύνολο της κοινωνίας και όχι μεταξύ εαυτών και αλλήλων «για ένα άδειο πουκάμισο, για μια κουτσή καρέκλα»....."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 29/02-01/03/30

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ


Ηταν ένας σωρός άχρηστα πράγματα
τρύπια και λερωμένα ρούχα
σίδερα σκουριασμένα
παλιά παπούτσια και καπέλα
Μετά κάτι άρχισε να σαλεύει
κάτω από τα σκουπίδια, ένα
πλάσμα ζωντανό, μία υποψία
Σπ. Κατσίμης, Υποψία


Είναι βέβαιο ότι ζούμε σε περίοδο πολλαπλών κρίσεων. Χάνουμε -ανάμεσα στα άλλα - και την κοινωνικοπολιτικοϊδεολογική μας ταυτότητα. Το έχω ξαναγράψει. Αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί έχουν γίνει ένα ιδεολογικό κουβάρι όπου ο καθένας λέει ό,τι θέλει και κάνει ό,τι νομίζει. Στην παραπάνω «σούπα» συνέβαλε -δυστυχώς - κι ο τρόπος που κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια πολιτικοειδής παλάντζα που έγερνε άλλοτε προς τους ΑΝΕΛ, άλλοτε προς το ΚΚΕ κι άλλοτε προς τις διάφορες Λέσχες. Αφού με αυτή την τακτική μπέρδεψε όλον τον κόσμο, στο τέλος μπερδεύτηκαν και οι ίδιοι μεταξύ τους. Παλαιοαριστεροί δογματικοί, αστοί νεοαριστεροί, «λαμόγια» μισοαριστεροί, λαχανί κεντροαριστεροί, πρώην αμετανόητοι αριστεροί, ακόμα και δεξιοαριστεροί ομαδοποιούνται, κάνουν συνέδρια και προβαίνουν σε δηλώσεις μήπως και μπορέσουν να πάρουν αποστάσεις ο ένας από τον πλαϊνό «σύντροφό του» για να διασώσουν έτσι άλλοι τη ριζοσπαστική(;) τους συνείδηση κι άλλοι τη συντηρητική τους καταγωγή.

Πριν λύσουν τον κόμπο, που οι ίδιοι για λόγους κυβερνητικής σκοπιμότητας και μετεκλογικής εργασιοθεραπείας έφτιαξαν, θα τολμήσω να ρωτήσω:

• Ποιος πίεσε τους μεν να γίνουν «αριστεροί light» και αρεστοί μόνο στο κατεστημένο (ευρωπαϊκό, εφοπλιστικό, ροτσιλντικό κ.λπ.) και τους δε να προσποιούνται στα πολιτικά τους γεράματα τους όψιμους «επαναστάτες»;
• Πώς συμβιβάζουν την αριστερή τους ταυτότητα με επιχειρηματικές δραστηριότητες αμφίβολης ηθικής (αλλά αναμφισβήτητου κέρδους) και τη δεξιά τους ταυτότητα με κολεκτιβίστικες αντιλήψεις;
• Γιατί οι αριστεροί κολακεύτηκαν ή γοητεύτηκαν τόσο πολύ από τις σειρήνες της μεγαλοαστικής τάξης ώστε να κάνουν επιδεικτικές παράτες με τους πλέον φαύλους εκπροσώπους της και οι δεξιοί αισθάνθηκαν «μάγκες» επειδή κάποιοι σύντροφοι τους χτύπησαν φιλικά τον ώμο;
• Ποιος τούς δίδαξε να συνεχίζουν, εν έτει 2015-2019, να θεωρούν τους εαυτούς τους ως Μύστες μιας ακατανόητης και μη προσβάσιμης για τους υπόλοιπους ανθρώπους Μεγάλης Θεωρίας του Παντός (οι μεν ευαγγελιζόμενοι την παγκόσμια επανάσταση των λαών και οι δε την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης);
• Ποιοι ένθεν/κακείθεν νομίζουν ότι μπορούν να ξαναγράψουν κατά το δοκούν την ελληνική Ιστορία και, για να δικαιώσουν την ιδεοληψία τους, επιχειρούν να διαγράψουν από την εθνική/κοινωνική συνείδηση όποιον δεν τους μοιάζει;

Η Κυβερνώσα δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να προχωρήσει στην καθυστερημένη αστική ολοκλήρωση του ελληνικού κράτους. Προτίμησε ή να το υποβαθμίσει ή να το εκμεταλλευτεί. Η Παλινόρθωση πιστεύει ότι αρκεί να ασκεί κριτική στα πεπραγμένα των προηγούμενων για να κυβερνάει ανενόχλητη και να κάνει τις δικές της γκάφες ατιμωρητί.

Επειδή φαίνεται να πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή του ανυποχώρητου αριστερού, ο οποίος έδινε τη ζωή του για την ηθική και την τιμή του Κόμματος, και του φανατισμένου δεξιού, ο οποίος έδινε τα πάντα για το Εθνος και τον Βασιλιά, καλά θα είναι να αφήσουν οι αρμόδιοι καθοδηγητές τα γνωστά παραμύθια «περί του κοκκινότερου κόκκινου» ή «του γαλανότερου γαλάζιου» και να αφουγκραστούν καλύτερα τις ανάγκες όλου του λαού κι όχι μόνο των «δικών τους παιδιών». Η αλλαγή δεν θα έρθει με διακηρύξεις κενές περιεχομένου ή με προσμείξεις μιας χρήσης αλλά με τον έντιμο, συνεπή και ειλικρινή διάλογο με το σύνολο της κοινωνίας και όχι μεταξύ εαυτών και αλλήλων «για ένα άδειο πουκάμισο, για μια κουτσή καρέκλα».

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός