"...Επειδή λοιπόν αρνούνται κάποιοι να αντιληφθούν πού έχει φτάσει η Ιστορία, ποια κεκτημένα υπάρχουν, τον βαθμό εξέλιξης και προόδου, τους θεσμούς και τον πολιτισμό της Ευρώπης διότι νιώθουν ότι εντός αυτών αδυνατούν να υπάρξουν, ότι με βάση τη λογική της απόδειξης διά του πειράματος (που διατυπώνει ο Διαφωτισμός) η Ιδέα έχει ξεπεραστεί εν τοις πράγμασι και απέθανε, τι μένει; Η με το στανιό κατάργηση της Ιστορίας, κάτι που είναι μια νέα αυταπάτη, διότι βέβαια η Ιστορία είναι πεισματάρικη και δεν ακυρώνεται. Το προσπάθησε και ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη το 1978-79, κηρύσσοντας το Ετος Μηδέν της Ιστορίας. Και εξόντωσε δύο εκατομμύρια συμπολίτες του για να κάνει - υποτίθεται - επανεκκίνηση εκ του Τίποτε. Τα αποτελέσματα γνωστά και, βέβαια, πάντα στο τέλος υπάρχει η Νέμεση, ή ένα κάποιο Γουδή να περιμένει υπομονετικά. Μήπως πάλι προ ημερών δεν ακούσαμε πως «πρέπει να γίνει μια επανάσταση μη-αναίμακτη»; Εννοείται αιματηρή. Και μήπως ο εκ Κρήτης πιονιέρος δεν λέει τα ίδια; (Προσοχή στους προσαγωγούς μυς και ιδίως στους αεραγωγούς.) Και τώρα νάτοι πάλι οι αρμοί στην άρμη. Ξανά-μανά το ίδιο τροπάριο απ' το 1920 - ε, τι να κάνουμε; Μέχρι εκεί φτάνει, φαίνεται, βρέχει-χιονίσει, η μπακαλίστικη ανάλυση. Μέχρι Γούσια και Βλαντά, και ξαναβάλ' το να το χορέψουμε...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 29/02-01/03/20

ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ,του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

"Οταν νυμφευθείς μια εποχή, παίρνεις διαζύγιο απ' την επόμενη" - ποιος το είπε; Δεν θυμάμαι. Και υπάρχουν ορισμένοι που είναι ακόμα κολλημένοι είτε στο ροκ του '60, είτε στα κατηχητικά, είτε στην καμπάνα παντελόνι, είτε στις μοτοσικλέτες του '70, είτε στη γιόγκα και στο Χάρε Κρίσνα, ή, ακόμα χειρότερα, στους καπεταναίους του εμφυλίου. Αν το μυαλό τραβήξει χειρόφρενο και θέλει το τραγούδι να έχει σταματήσει στον Καζαντζίδη, ο χορός στη γιάνκα και καίγεται διά βίου να πάρει εκδίκηση γιατί προ αιώνος εξόρισαν τη θεία του στη Σαμοθράκη, ε, αυτά είναι περιπτώσεις που μάλλον δεν θεραπεύονται με ξεμάτιασμα από τηλεφώνου.

Δεν υπόκεινται στην βάσανο και την επήρεια του αποδεικτικού Λόγου και του επιχειρήματος. Πρόκειται πιθανώς για κάποιο είδος ψυχωτικής εμμονής, πάνω απ' την πραγματικότητα, πάνω απ' τα εκκωφαντικά γεγονότα, υπεράνω του πολιτισμού και της Ιστορίας, εναντίον του Χρόνου και της εξέλιξης. Η Ευρώπη έχει φύγει ιλιγγιωδώς μπροστά, όλοι οι Ευρωπαίοι και εμείς βέβαια έχουμε κεκτημένα πολιτεύματος, δικαιωμάτων, πλούτου, ελευθερίας, κοινωνικής προστασίας, ειρήνης και θεσμών περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, ασυγκρίτως περισσότερο, όμως ο άλλος είναι δυσαρεστημένος και θέλει να εκδικηθεί γιατί κάποτε, πριν από εβδομήντα χρόνια, ο μπατζανάκης της γιαγιάς του (έντιμος, ίσως, αλλά με άσχετους «ηγέτες) έχασε τη μάχη της Φλώρινας - διαβάστε σχετικώς τα απομνημονεύματα του Δημήτρη Βλαντά, είναι μεγαλειώδη.

Το είχε πει και η πυρίμαχος κυρία Δούρου ότι δεν θα αποστούν από τους Κορυσχάδες και μετά από ένα διάστημα έκαναν πως το ξέχασαν. Το έκρυψαν. Και να όμως που όσο και να θέλει κανείς να κρυφτεί, δεν τον αφήνει η χαρά του, πολύ περισσότερο δεν τον αφήνει η γνώση ότι με μειωμένα προσόντα και ανυπαρξία σύγχρονης θεωρίας δεν μπορεί να τα βάλει με τα παιδιά του Χάρβαρντ και του Στάνφορντ, άρα πρέπει να γυρίσει την Ιστορία εκεί που νομίζει ότι τον βολεύει. Δηλαδή να μας γυρίσει πίσω, τότε που ο Γούσιας (ή Βοντίσιος), ένας μπαλωματής απ' το Συράκο της Ηπείρου, ανελάμβανε διοικητής στο αρχηγείο της Ρούμελης (τον εξόρισαν κατόπιν στα Καρπάθια) και ο Βλαντάς, άνθρωπος χωρίς σπουδές, γινότανε υπουργός Γεωργίας και μετά Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση του Βουνού. (Τον εξόρισαν μετά κι αυτόν στη Ρουμανία.)

Σε ένα καθεστώς δημοκρατικών θεσμών και ιεραρχίας τι θα είχε γίνει ο μπαλωματής Γούσιας; Σε τι θα είχε εξελιχθεί - άντε, σήμερα, να είχε το πολύ ένα αξιοπρεπές συνοικιακό μαγαζί με adidas. Πάντως αποκλείεται να είχε γίνει υποστράτηγος, όπως και ο Βλαντάς υπουργός. Δεν κατηγορούμε τον άνθρωπο - ενώ ο πολύς Βλαντάς, μετά τη Ρουμανοκατάσταση, δούλεψε ως απλός ταμίας στο FNAC του Παρισιού και κατόπιν επέστρεψε στην Ελλάδα κι έγινε οπαδός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αλλά είναι δύο από τις θεαματικές περιπτώσεις που δείχνουν γιατί μερικοί δεν αντέχουνε τους δημοκρατικούς θεσμούς και την αξιολόγηση και θέλουν με βάση κάποια κατσαπλιάδικη λογική να κάνουνε ρεσάλτο, άλμα επί κοντάρ', που λέμε, πέρα απ' τα προσόντα τους, πάνω απ' τους θεσμούς, να αρπάξουν τα μη-απτέα, να ξεπεράσουν παρ' αξίαν τους καλύτερους, βάζοντας τους αρμούς της εξουσίας σε άρμη. Εξ ου και η απέχθεια για την αριστεία. (Μαδουρολοίμωξη.)

Στην πυγμαχία, ή στην άρση βαρών δεν πάει να αγωνιστεί ένας που είναι κατηγορίας πετεινού με έναν κατηγορίας ιπποπόταμου - έχει συναίσθηση. Αλλά στην πολιτική, η οποία εκτρέφει απίθανες αυταπάτες και χρηματίζει αδιανόητα παραληρήματα και ναρκισσισμούς, στην πολιτική όπου η ιδεοληψία και η φρεναπάτη είναι αφορολόγητες (τουλάχιστον πρόσκαιρα), τα καλάμια δωρεάν, το αυτοκρατορικό σύνδρομο είναι τζάμπα και η μυθολογία των καπεταναραίων και των Μπρανκαλεόνε διαδεδομένη, ε, εκεί, όλα είναι πιθανά. Κάθε λουλούδι ανθίζει. Ολοι οι Αιθίοπες εκγυμνάζονται, που λέει ο Σεφέρης.

Επειδή λοιπόν αρνούνται κάποιοι να αντιληφθούν πού έχει φτάσει η Ιστορία, ποια κεκτημένα υπάρχουν, τον βαθμό εξέλιξης και προόδου, τους θεσμούς και τον πολιτισμό της Ευρώπης διότι νιώθουν ότι εντός αυτών αδυνατούν να υπάρξουν, ότι με βάση τη λογική της απόδειξης διά του πειράματος (που διατυπώνει ο Διαφωτισμός) η Ιδέα έχει ξεπεραστεί εν τοις πράγμασι και απέθανε, τι μένει; Η με το στανιό κατάργηση της Ιστορίας, κάτι που είναι μια νέα αυταπάτη, διότι βέβαια η Ιστορία είναι πεισματάρικη και δεν ακυρώνεται. Το προσπάθησε και ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη το 1978-79, κηρύσσοντας το Ετος Μηδέν της Ιστορίας. Και εξόντωσε δύο εκατομμύρια συμπολίτες του για να κάνει - υποτίθεται - επανεκκίνηση εκ του Τίποτε. Τα αποτελέσματα γνωστά και, βέβαια, πάντα στο τέλος υπάρχει η Νέμεση, ή ένα κάποιο Γουδή να περιμένει υπομονετικά.

Μήπως πάλι προ ημερών δεν ακούσαμε πως «πρέπει να γίνει μια επανάσταση μη-αναίμακτη»; Εννοείται αιματηρή. Και μήπως ο εκ Κρήτης πιονιέρος δεν λέει τα ίδια; (Προσοχή στους προσαγωγούς μυς και ιδίως στους αεραγωγούς.) Και τώρα νάτοι πάλι οι αρμοί στην άρμη. Ξανά-μανά το ίδιο τροπάριο απ' το 1920 - ε, τι να κάνουμε; Μέχρι εκεί φτάνει, φαίνεται, βρέχει-χιονίσει, η μπακαλίστικη ανάλυση. Μέχρι Γούσια και Βλαντά, και ξαναβάλ' το να το χορέψουμε.

Αρνηση της πραγματικότητας, άρνηση της Ιστορίας. Προφανώς ορισμένοι δεν μπορούν να αλλάξουν - αφήνουνε και τις γέφυρες στη μέση και τη δύστυχη γυναίκα της θεωρίας να τσιρίζει στα θεμέλια. Διότι είναι εγγενές το θέμα. Εσώτερο, βαθύτερο, ψυχοδομής, πλέον. Δεν έχει σχέση με την πολιτική καθεαυτή. Οπότε το ιδεολογικοποιούνε με το ζόρι και σε στυλ «την ανάγκην ευγνωμοσύνην ποιούμεθα». Οποιος έχει κεσάτια, παλιά τεφτέρια ξεσκονίζει. Και βέβαια αυτή η χρονική ασυμμετρία γεννάει, συνήθως, τη γνωστή μας έννοια της υστερικής γραφικότητας.

Η Ιστορία στην άρμη. Πάλι τα ίδια. Αλλά την παραδοξότητα διαπίστωσε έγκαιρα και ο Μπουαλώ, γράφοντας: «Η ζωή δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα».