"....Εγραψα και άλλοτε στην «Καθημερινή» για την επιλογή του παρατατικού «απείχε» στη θέση του ορθού αορίστου «απέσχε» – που, σημειωτέον, το... κοκκινίζει σεμνώς και αιδημόνως ο ορθογράφος του Η/Υ, επειδή με βάση τη δημοτικιστική μας «ορθότητα», η οποία ανθεί και λουλουδίζει παράλληλα με την επικρατούσα πολιτική και πολιτισμική, είναι καθαρευουσιάνικο και άρα απορριπτέο μετά βδελυγμίας! Αλλά ο παρατατικός γι’ αυτό λέγεται παρατατικός. Επειδή σημαίνει το παρατεινόμενο, το συμβαίνον διαρκώς. Ενώ ο αόριστος σημαίνει το άπαξ συμβάν. Οταν λοιπόν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος δεν έκανε μια φορά κάτι, δεν λέμε ούτε γράφουμε ότι απείχε – σαν να το έκανε συνεχώς, ενώ θέλουμε να πούμε ότι το έκανε μια συγκεκριμένη φορά. Λέμε ή γράφουμε ότι απέσχε (άπαξ). Κι αν το ξανακάνει, πάλι άπαξ, ξαναλέμε το ίδιο. Μόνο αν θέλουμε να πούμε ότι το έκανε διαρκώς επί ορισμένο ή αόριστο χρονικό διάστημα, γράφουμε ή λέμε «απείχε», που είναι εξίσου καθαρευουσιάνικο, αλλά η «ορθότητα» ευδόκησε να το ανεχθεί. Δεν ελπίζω ότι οι μονίμως απέχοντες από τη χρήση του «απέσχε» θα απόσχουν τώρα από τη χρήση του παρατατικού για τη δήλωση του αορίστου. Μόνο στο πεδίο του δικαίου η επανάληψη της παρανομίας δεν τη νομιμοποιεί. Στο γλωσσικό πεδίο, το λάθος επαναλαμβανόμενο καθιερώνεται και δημιουργεί... γλωσσικό δίκαιο...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

 «...Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία. “Συν τη παρούση αλληλογραφία έχομεν την τιμήν’’ διαβεβαιώνουν. Και μοναχά η τιμή τούς απομένει, όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους, το βράδυ στις οκτώ σαν κουρντισμένοι». Το γκρίζο εργασιακό ημερολόγιο δημοσίων υπαλλήλων παλαιάς κοπής περιγράφει, δημόσιος υπάλληλος και ο ίδιος, ο Κώστας Καρυωτάκης. Πάμε ακόμα μερικές δεκαετίες πίσω, στα χρόνια του Χαρίλαου Τρικούπη και σε ένα από τα έργα μακράς πνοής, φυγής προς τα εμπρός της χώρας, που εμπνεύστηκε ο μεγάλος πολιτικός. Η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου, ένα τεράστιο τεχνικό επίτευγμα της εποχής, κράτησε από το 1882 έως το 1893, ανοίγοντας θαλάσσια πύλη προόδου στην Ελλάδα. Επάνω, πίνακας από το εργοτάξιο (Συλλογή Νέας Εταιρείας Διώρυγας Κορίνθου). Μα, ειλικρινά, πώς συνδέονται οι δύο αναφορές; Ο καλοπροαίρετος αναγνώστης θα βρει την απάντηση στο κείμενο του επιστολογράφου της «Κ», ο οποίος ταξιδεύοντάς μας μόλις δύο αιώνες πίσω, μας θέτει προ φανταστικού διλήμματος: να ζει κανείς ή να μη ζει, τότε ή τώρα;

1. Ανοικτή ψηφοφορία και μετά τη δύση του ηλίου: Καλύτερη η ζωή το 1800 ή σήμερα;

Κύριε διευθυντά,

Σε τι υπερτερεί ένας σύγχρονος μέσος υπάλληλος από τους βασιλείς και τους αριστοκράτες του 1800; Εχει ασύγκριτα καλύτερη υγεία λόγω της προόδου της ιατρικής και της φαρμακευτικής. Ακόμα και για να του βγάλουν ένα δόντι δεν χρειάζεται να μεθύσει βαριά και να τον κρατούν ή να τον δέσουν. Αναπνέει καθαρότερο αέρα, γιατί η θέρμανση γίνεται με πετρέλαιο ή αέριο και όχι με κάρβουνο.

Εχει ασύγκριτα καλύτερο φωτισμό και στο σπίτι αλλά και στον δρόμο. Λόγω του εξηλεκτρισμού δεν χρειάζονται πολυέλαιοι με κεριά. Ούτε χρειάζονται υπηρέτες, για να τους ανάβουν.

Δεν χρειάζεται να συντηρεί στάβλους και αμαξάδες για να ταξιδέψει, αλλά έχει το δικό του αυτοκίνητο και ταξιδεύει με δεκαπλάσια ταχύτητα από ό,τι τα άλογα, ενώ μπορεί να πάει σε άλλες χώρες σε μία ή δύο ημέρες με το αεροπλάνο.

Δεν χρειάζεται υπηρέτες για να μεταφέρουν μηνύματα σε άλλα σπίτια ή ταχυδρόμους για τις επιστολές. Εχει στη διάθεσή του σταθερό ή κινητό τηλέφωνο, και μπορεί να μιλήσει στιγμιαία στην άλλη άκρη του κόσμου ή ακόμη και να δει τον συνομιλητή του.

Μαθαίνει τις καίριες ειδήσεις σχεδόν τη στιγμή που συμβαίνουν και όχι έπειτα από εβδομάδες ή μήνες. Πλένει τα ρούχα και τα πιάτα του σε ηλεκτρικά πλυντήρια και δεν χρειάζεται υπηρέτριες. Κάνει ζεστό μπάνιο όποτε θέλει γιατί έχει ηλεκτρικό θερμοσίφωνα. Δεν χρειάζεται λοιπόν υπηρέτη να κουβαλάει ζεστό νερό. Δεν χρειάζεται να βάλει να σφάξουν ένα βόδι για να φάει μπριζόλα, γιατί μπορεί να συντηρεί το κρέας σε ηλεκτρικό ψυγείο.

Γενικά τρώει τα τρόφιμα σε καλύτερη κατάσταση, διότι μπορεί να τα συντηρεί. Μπορεί ακόμη να φάει τρόφιμα εκτός εποχής που έχουν συντηρηθεί σε ψυγεία.

Ενδυση και υπόδηση είναι πολύ καλύτερες και φθηνότερες γιατί παράγονται βιομηχανικά.

Για να ακούει μουσική δεν χρειάζεται να συντηρεί δική του ορχήστρα ή να τη νοικιάζει για ένα βράδυ όπως έκαναν άλλοτε οι πλούσιοι. Αρκεί να χρησιμοποιήσει cd player ή ραδιόφωνο ή ακόμη και το Διαδίκτυο.

Πού υστερεί μόνο ο υπαλληλάκος: δεν έχει υπηρέτες να του κάνουν υποκλίσεις! Συχνά ο λόγος που αισθανόμαστε φτωχοί και ανικανοποίητοι δεν είναι ότι ζούμε χειρότερα από τους παππούδες μας, αλλά ότι δεν μπορούμε να έχουμε τόσο πολλά όσα ο γείτονας. Ο φθόνος είναι μεγάλη πηγή δυστυχίας.

Προσέξτε ότι δεν αναφέρω όλες τις παραπάνω προόδους ως τα καλά της εκβιομηχάνισης, γιατί οι περισσότερες από τις εφευρέσεις που χρησιμοποιούμε, όπως τα κινητά, αλλά και τα αυτοκίνητα ή τα αεροπλάνα, οφείλονται στην ιδιωτική κερδοσκοπία και όχι σε ευεργετικές πρωτοβουλίες κάποιας κυβέρνησης. Ακόμη και ο εξηλεκτρισμός (γεννήτριες, κινητήρες, λαμπτήρες), το τηλέφωνο, η τηλεόραση κ.ο.κ. δεν προβλέφθηκαν και δεν παραγγέλθηκαν από κάποιαν κυβέρνηση, αλλά δημιουργήθηκαν από ιδιώτες με σκοπό το κέρδος. Ακόμη και εφευρέσεις που ξεκινούν από πανεπιστημιακές έρευνες, όπως ο τομογράφος, δεν αξιοποιήθηκαν από ένα κράτος αλλά από ιδιωτικές εταιρείες.

Πολλές από τις παραπάνω εφευρέσεις ήρθαν, βέβαια, στην Ελλάδα ουρανοκατέβατες και με κρατική παρέμβαση, π.χ. τα τηλέφωνα (ΟΤΕ) και ιδιαίτερα στην επαρχία ο ηλεκτρισμός (ΔΕΗ). Γι’ αυτό ίσως παγιώθηκε εδώ ο κρατισμός, η αντίληψη ότι το κράτος μπορεί να τα κάνει όλα καλύτερα.

Γιάννης Κιουστελίδης, Συνταξιούχος πανεπιστημιακός δάσκαλος

2. Απέχω, ένα ρήμα για... δυνατούς γνώστες

Κύριε διευθυντά,

Εγραψα και άλλοτε στην «Καθημερινή» για την επιλογή του παρατατικού «απείχε» στη θέση του ορθού αορίστου «απέσχε» – που, σημειωτέον, το... κοκκινίζει σεμνώς και αιδημόνως ο ορθογράφος του Η/Υ, επειδή με βάση τη δημοτικιστική μας «ορθότητα», η οποία ανθεί και λουλουδίζει παράλληλα με την επικρατούσα πολιτική και πολιτισμική, είναι καθαρευουσιάνικο και άρα απορριπτέο μετά βδελυγμίας! Αλλά ο παρατατικός γι’ αυτό λέγεται παρατατικός. Επειδή σημαίνει το παρατεινόμενο, το συμβαίνον διαρκώς. Ενώ ο αόριστος σημαίνει το άπαξ συμβάν.

Οταν λοιπόν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος δεν έκανε μια φορά κάτι, δεν λέμε ούτε γράφουμε ότι απείχε – σαν να το έκανε συνεχώς, ενώ θέλουμε να πούμε ότι το έκανε μια συγκεκριμένη φορά. Λέμε ή γράφουμε ότι απέσχε (άπαξ). Κι αν το ξανακάνει, πάλι άπαξ, ξαναλέμε το ίδιο. Μόνο αν θέλουμε να πούμε ότι το έκανε διαρκώς επί ορισμένο ή αόριστο χρονικό διάστημα, γράφουμε ή λέμε «απείχε», που είναι εξίσου καθαρευουσιάνικο, αλλά η «ορθότητα» ευδόκησε να το ανεχθεί.

Δεν ελπίζω ότι οι μονίμως απέχοντες από τη χρήση του «απέσχε» θα απόσχουν τώρα από τη χρήση του παρατατικού για τη δήλωση του αορίστου. Μόνο στο πεδίο του δικαίου η επανάληψη της παρανομίας δεν τη νομιμοποιεί. Στο γλωσσικό πεδίο, το λάθος επαναλαμβανόμενο καθιερώνεται και δημιουργεί... γλωσσικό δίκαιο.

Γεράσιμος Μιχαήλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη

3. Τα παιδιά να μαθαίνουν για το Ολοκαύτωμα

Κύριε διευθυντά,

Στο εξαιρετικό του ντοκιμαντέρ «Φιλιά εις τα παιδιά», ο Βασίλης Λουλές παρουσιάζει Εβραίους της Ελλάδας να διηγούνται πώς γλίτωσαν, ως μικρά παιδιά κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τον εκτοπισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πώς κατάφεραν να κρυφτούν και να επιβιώσουν. Οι μαρτυρίες τους μας καθηλώνουν.

Ανάμεσα σε αυτές τις μαρτυρίες είναι κι εκείνη μιας Εβραιοπούλας της Θεσσαλονίκης, που βρήκε καταφύγιο σε ένα διαμέρισμα της πορφυρής πολυκατοικίας στο 105 της οδού Ι. Τσιμισκή, όπως μας μεταφέρεται από τα χείλη της ίδιας, ώριμης πια, γυναίκας.

Τα βάσανά της και η αγωνία της επικυρώνουν τις μαρτυρίες των άλλων, μεγάλων πια, παιδιών του ντοκιμαντέρ, κι όλες μαζί αναδεικνύουν την ειδεχθή μαυρίλα της εποχής εκείνης. Υπάρχει όμως κάτι που εντυπώνεται στον θεατή σε αυτή τη μαρτυρία. Οταν τη ρωτάνε για τη σχέση της με τη Γερμανία, μας λέει ότι «απλά δεν μπορώ να τα ακούω» αναφερόμενη στα γερμανικά.

Αυτή η σωματική της, θα έλεγα, αντίδραση, μας φέρνει πιο κοντά στην αγωνία της, μας κάνει να μοιραστούμε πιο πολύ το πένθος της. Και πιστεύω ότι το ίδιο θα αισθάνθηκε ο πρόεδρος της Γερμανίας, Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, όταν επέλεξε να μιλήσει στα αγγλικά και όχι στη μητρική του γλώσσα στο Παγκόσμιο Φόρουμ Ολοκαυτώματος στο Ισραήλ με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 75 ετών από την απελευθέρωση του Αουσβιτς από τους Σοβιετικούς – και τούτο, όπως μας μεταφέρετε, «ώστε να μην προκαλέσει δυσάρεστα συναισθήματα στους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που βρίσκονταν στο κοινό».

Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που μας δείχνουν ότι υπάρχει ελπίδα. Ας χαμηλώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας λίγο το βλέμμα. Κι αν θέλουμε καλύτερους πολίτες και κυβερνώντες, ας φροντίσουμε να προβάλλεται το ντοκιμαντέρ του Β. Λουλέ στα γυμνάσια και λύκεια της χώρας μας. Το οφείλουμε.

Μαρίνα Πυροβολάκη, Δικηγόρος

4. Δοκιμασμένη συνταγή για τα νοσοκομεία

Κύριε διευθυντά,

Κατ’ αρχάς θέλω να συγχαρώ τον συνάδελφο κ. Πασπάτη για το άρθρο του («Καθημερινή», 5/1/20) σχετικά με το θέμα της άσκησης της ιατρικής, όπως ασκείται ακόμη και σήμερα.

Μετά τη θαυμάσια, προεκλογικά, παρουσίαση του κ. Κοντοζαμάνη για το πρόγραμμα της Υγείας της Νέας Δημοκρατίας, πίστευα ότι ένα από τα πρώτα θέματα που θα εισηγείτο στον υπουργό κ. Κικίλια θα ήταν να σταματήσει στα νοσοκομεία το αναχρονιστικό full time, το οποίο άλλωστε έχει αποτύχει σχεδόν διεθνώς και να εφαρμόσει το part time, το οποίο από ετών η πρώτη διδάξασα το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS), δηλαδή η Αγγλία, το έχει καταργήσει με την παρότρυνση μάλιστα των συνδικάτων, τα οποία ίδρυσαν και τον δικό τους ασφαλιστικό φορέα.

Στη συνέχεια, θέλω να επισημάνω τα πολλαπλά οφέλη που θα προκύψουν από την εν λόγω εφαρμογή, τόσο για την κοινωνία όσο και για τους ασθενείς γενικότερα.

– Οι γιατροί θα συμπληρώνουν τον απαράδεκτα χαμηλό μισθό τους.

– Θα αποσυμφορηθούν οι λίστες των χειρουργικών και των παθολογικών ασθενών. Και τούτο διότι οι ιατρικές πράξεις θα γίνονται εκτός ωραρίου (απογεύματα και Σαββατοκύριακα), οπότε θα αμβλυνθεί και το πρόβλημα της έλλειψης αναισθησιολόγων, διότι ευχαρίστως θα προσφέρουν νάρκωση, εφόσον θα αμείβονται επιπλέον.

– Οι συναλλαγές θα είναι διαφανείς, διότι οι πληρωμές θα γίνονται μέσω του νοσοκομείου, αλλά και για εκτός νοσοκομείου υπηρεσίες οι γιατροί θα φορολογούνται.

– Τα πανεπιστήμιά μας βγάζουν τους περισσότερους γιατρούς και εντούτοις στα νοσοκομεία έχουμε έλλειψη γιατρών, διότι οι νεαροί γιατροί πολύγλωσσοι βρίσκουν στο εξωτερικό θέσεις με αξιοπρεπείς συνθήκες και ικανοποιητικό μισθό.

– Αναμενόμενη βεβαίως είναι η αντίδραση των συνδικαλιστών, πολλοί των οποίων ίσως δεν παρακολουθούν συστηματικά τις καθημερινές προόδους της ιατρικής. Ομως αν μια φιλελεύθερη κυβέρνηση δεν τολμήσει την απαιτούμενη αλλαγή, ποιος θα την τολμήσει; Ο αναχρονισμός και η ψευδαίσθηση ότι έχουμε δωρεάν ή φθηνή περίθαλψη, θυμίζει την αντίστοιχη ψευδαίσθηση που έχουμε για τη δωρεάν Παιδεία, ενώ τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα στενάζουν!

Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να παρατηρήσω ότι εμείς οι γιατροί, ανεξαρτήτως ακαδημαϊκών και άλλων προσόντων, διεθνώς, δεν είμαστε ικανοί να διοικήσουμε αποτελεσματικά το υπουργείο Υγείας, όπως άλλωστε οι θεωρητικοί καθηγητές οικονομολόγοι αποτυγχάνουν ως υπουργοί Οικονομικών. Επομένως θα χαρώ εάν ο κ. Κικίλιας αποτελέσει τη λαμπρή εξαίρεση, εφαρμόζοντας το εξαίρετο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας μαζί με τον άξιο συνεργάτη του κ. Κοντοζαμάνη.

Ε.Γ. Συγκούνας MD FACS, Νευροχειρουργός, τ. Δ/τής Νοσ. Ευαγγελισμός, Καθηγητής ΕΚΠΑ

5. Ζείδωρη έκπληξη από τη φροντίδα στο ΕΣΥ

Κύριε διευθυντά,

Ενα πρόβλημα υγείας με έφερε σε επαφή με την παροχή υπηρεσιών από κρατικό νοσοκομείο και συγκεκριμένα με το Λαϊκό. Δεν σας κρύβω ότι ακούγοντας και διαβάζοντας, επί σειράν ετών, για το «χάλι» των κρατικών νοσοκομείων, έκανα την εισαγωγή με αγωνία και φόβο του τι με περιμένει και τι θα δουν τα μάτια μου. Το μόνο που με περίμενε ήταν η μία ευχάριστη έκπληξη μετά την άλλη. Η άψογη επέμβαση από τον θεράποντα χειρουργό ιατρό μου και την αναισθησιολόγο και η μετέπειτα συνεχής παρακολούθηση της μετεγχειρητικής πορείας μου.

Η πεντακάθαρη πτέρυγα και το δωμάτιο. Το πεντακάθαρο στρωμένο κρεβάτι με κλινοσκεπάσματα που άλλαζαν κάθε δεύτερη ημέρα και εκτάκτως αν χρειαζόταν. Η καθημερινή πλήρης καθαριότητα του δωματίου. Η οργανωμένη και χωρίς καμία καθυστέρηση παρακολούθηση και χορήγηση των διαφόρων φαρμάκων και θεραπειών στους ασθενείς από το νοσηλευτικό προσωπικό.

Η άμεση ανταπόκριση του νοσηλευτικού προσωπικού στις κλήσεις των ασθενών με προθυμία και χαμόγελο, παρά τον φόρτο της εργασίας. Η άψογη εμφάνιση του νοσηλευτικού προσωπικού με πεντακάθαρες κολλαριστές στολές. Το πολύ καλό, για νοσοκομειακά δεδομένα, φαγητό. Η συνεχής παρουσία ιατρών. Και πώς να μη συμβαίνουν όλα τα παραπάνω όταν, καθημερινώς στις 07.25, ο καθηγητής διευθυντής της κλινικής έκανε με τους βοηθούς του επιθεώρηση των θαλάμων και ενημερωνόταν, από τον εφημερεύοντα ιατρό, για την πορεία κάθε ασθενούς.

Θα μου πείτε: Μα έτσι πρέπει να είναι ένα νοσοκομείο. Μακάρι να είναι έτσι όλα τα κρατικά νοσοκομεία μας και η ουρολογική κλινική του Λαϊκού να μην αποτελεί φωτεινή εξαίρεση. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους από καρδιάς και να τους ευχηθώ καλή χρονιά με υγεία και δύναμη προσφοράς.

Ματθαίος Μ. Δημητρίου, Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α.

6. Η ακριβή ανανέωση άδειας οδήγησης

Κύριε διευθυντά,

Είμαι 71 ετών συνταξιούχος και πρόσφατα χρειάστηκε να ανανεώσω το δίπλωμα οδήγησης. Για τον σκοπό αυτό πλήρωσα: τρία παράβολα συνολικής αξίας 98 ευρώ (συν 3 ευρώ η προμήθεια της τράπεζας). Επίσης 10 ευρώ για οφθαλμίατρο, 10 ευρώ για παθολόγο και 10 ευρώ για φωτογραφίες. Σύνολο 131 ευρώ.

Να σημειωθεί ότι πρέπει υποχρεωτικά να απευθυνθείς σε συγκεκριμένους γιατρούς και όχι σε γιατρούς της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας του Ταμείου σου, που θα ήταν και το λογικό και ασφαλώς δωρεάν. Δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση να κάνει κάτι και για τον περιορισμό της δαπάνης αλλά και για τους γιατρούς;

Παναγιώτα Βογιατζή, Αθήνα

7. O Κάρολος Ντίκενς και ο Σκιαθίτης

Κύριε διευθυντά,

Ο Κάρολος Ντίκενς στο λογοτεχνικό αριστούργημά του «Ολιβερ Τουίστ» και ο δικός μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στη «Φόνισσα» συναντιούνται. Η συνάντησή τους είναι καταπληκτική γιατί η περιγραφή του τέλους τού «φονιά» στον «Ολιβερ Τουίστ» και της «Φόνισσας» αποδίδεται με τις ίδιες φράσεις. Και οι δύο πεθαίνουν μεταξύ «θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης»!

Η περιγραφή του φονιά από τον Ντίκενς: «Ο φονιάς τινάχτηκε απελπισμένα και τα πόδια του συσπάσθηκαν στο κενό. Εκεί έμεινε μετέωρος, ανάμεσα στη θεία και την ανθρώπινη δικαιοσύνη».

Η περιγραφή της «Φόνισσας» του Παπαδιαμάντη: «Η γραία Χαδούλα εύρε τον θάνατον εις το πέρασμα του Αγίου Σώστη, εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης». Πνευματική κλοπή ή συνάντηση μεγάλων πνευμάτων; Μάλλον το δεύτερο.

Γ. Σταράντζης, Δικηγόρος στον Α. Πάγο και στο ΣτΕ, πρ. επιστημονικός συνεργάτης «Αρχείου Νομολογίας» Νομικός συγγραφέας

8. Η Σαντορίνη του Μακέιμπ

Κύριε διευθυντά,

Από τα ΑΘΗΝΑΪΚΑ PLUS της 26/1/20 πληροφορηθήκαμε ότι με πρωτοβουλία του γενικού προξένου μας στη Βοστώνη και μετά το προσωπικό ενδιαφέρον του πρωθυπουργού πολιτογραφήθηκε Ελληνας ο σπουδαίος Αμερικανός φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ.

Ομως ο κ. Μακέιμπ, σύμφωνα με αρκετά παλαιότερη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» (δυστυχώς δεν έχω διαθέσιμα τα ακριβή στοιχεία της), ένιωθε Ελληνας από πολλά πολλά χρόνια πριν, όπως ομολογεί – με τα δικά του λόγια: «Είχα τόσο ριζωμένη ελληνική ψυχική σύνδεση, ώστε να νιώθω Ελληνας που γεννήθηκε αλλού».

Στην ίδια συνέντευξη μας διηγείται και μια συγκινητική ανάμνησή του από τη Σαντορίνη, την οποία επισκέφθηκε το 1963. Μια ιστορία ανυστερόβουλης, εκ του υστερήματος, γενναιοδωρίας φιλοξενούντος προς φιλοξενούμενους, τους οποίους δεν θα ξανασυναντούσε ποτέ.

Αντιγράφω: «Οσες μέρες μείναμε εκεί, τρώγαμε πρωί-βράδυ στη μοναδική ταβέρνα του νησιού, στον Λουκά στα Φηρά. Ηταν ένας πρόσχαρος, φτωχός άνθρωπος. Μετά από κάθε γεύμα πηγαίναμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό για την παρέα μας, που ήταν συνολικά πέντε άτομα. Μας έλεγε πάντα “αύριο”. Την τελευταία μέρα πια, όταν πήγα να κλείσω τον λογαριασμό, αρνήθηκε να πάρει χρήματα και μου είπε με τις λιγοστές ξένες λέξεις που ήξερε: “σουβενίρ”. Ηθελε να φύγουμε από το νησί και να τον θυμόμαστε. Και η αλήθεια είναι ότι τον θυμάμαι ακόμα...».

Γιώργος Ι. Κωστούλας, Βούλα

9. Ο ΑΦΜ και η γάγγραινα της γραφειοκρατίας

Κύριε διευθυντά,

Ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυρ. Πιερρακάκης αποκάλυψε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Κ» ότι ο αριθμός φορολογικού μητρώου θα αποτελεί τον νέο αριθμό ταυτότητας. Σε μια μάλλον ακούσια κρίση ειλικρίνειας, το ελληνικό κράτος επιβεβαιώνει ότι ο πολίτης έχει αξία κυρίως ως φορολογικό υποζύγιο, γι’ αυτό και σύντομα θα αποκτά ΑΦΜ από το μαιευτήριο.

Το γεγονός ότι ο ΑΦΜ προκρίθηκε ως μοναδικός αριθμός ταυτοποίησης, λόγω του πλεονεκτήματος της δομής του αλλά και της ποιότητας της σχετικής βάσης δεδομένων, είναι ενδεικτικό του γεγονότος ότι το Δημόσιο παρουσιάζει –συγκριτικά– διαχειριστική επάρκεια μόνο όταν πρόκειται να εισπράξει. Ιστορικά όλες οι προσπάθειες υιοθέτησης της πληροφορικής ή επανασχεδιασμού διαδικασιών και δομών –με φωτεινή εξαίρεση τα εμπνεύσεως Μπένου ΚΕΠ– γίνονταν με γνώμονα την εξυπηρέτηση της ίδιας της δημόσιας διοίκησης και των υπαλλήλων της και όχι των συναλλασσομένων με αυτήν. Εάν αυτή τη φορά το εγχείρημα πετύχει και όντως το ελληνικό Δημόσιο επανασχεδιάσει ψηφιακά όλες τις διαδικασίες με μέτρο τον πολίτη και πετύχει την πλήρη διαλειτουργικότητα των επιμέρους συστημάτων, τότε θα μπορέσει να καταργήσει δεκάδες χιλιάδες οργανικές θέσεις υπαλλήλων, οι οποίοι δεν θα είναι πλέον απαραίτητοι. Ετσι θα απελευθερώσει πόρους για να μην χρειάζεται, π.χ., να επαιτεί για να εξασφαλίσει κλινοσκεπάσματα για τα νοσοκομεία.

Βασίλης Μασσέλος

10. Ενα μουσείο για τη ναυτιλία;

Kύριε διευθυντά,

Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ τις αξιόλογες δωρεές της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όπως για ανακαίνιση χώρων, την αγορά υλικών για νοσοκομεία της Αττικής, νέα ταχύπλοα σκάφη για το Λιμενικό Σώμα και αρκετές άλλες.

Αυτά όλα δείχνουν πόσο οι Ελληνες του εξωτερικού διαχρονικά συνεχίζουν να νοιάζονται για την πατρίδα παρόλο που οι κόποι και ευημερία τους πραγματοποιήθηκαν μακριά από αυτήν.

Πρόσφατα, ο πρόεδρός της έκανε έκκληση στους νέους μας να στραφούν επαγγελματικά και πάλι στην εμπορική ναυτιλία. Πράγματι, χωρίς αυτούς κινδυνεύει η ποντοπόρος ναυτιλία, γιατί οι ναυτικοί μας είναι εκείνοι που την ανέδειξαν και αυτή πάντα θα τους έχει ανάγκη.

Παρ’ όλα αυτά και τα ωραία, όμως, έχω μια απορία.

Η Ενωση, με αυτούς που εκπροσωπεί, δεν έχει νιώσει την ανάγκη ενός καλύτερου χώρου συγκεντρώσεων-δραστηριοτήτων και προβολής της από αυτούς που έχει η υπάρχουσα Ναυτιλιακή Λέσχη Πειραιά;

Η Λέσχη ιδρύθηκε το 1968 και στεγάζεται σε ένα κτίριο της Ακτής Μιαούλη, αντίστοιχης ηλικίας. Δεν λέω, έχει υπέροχη θέα στο λιμάνι και, πώς να το κάνουμε, η Ακτή Μιαούλη ήταν κάποτε το πραγματικό ναυτιλιακό κέντρο με τα ναυτιλιακά γραφεία παντού και τους ναυτικούς μας να την πλημμυρίζουν.

Αυτά όμως όλα έχουν αλλάξει, ακόμη και τα Ποσειδώνια έχουν φύγει από τη μιζέρια της εγκατάλειψης του Πειραιά. Ασε που το λιμάνι και αυτό κοντεύει να το καταπιεί η Cosco.

Διερωτώμαι λοιπόν η Ενωση με τις οικονομικές δυνατότητες των μελών της δεν θα πρέπει να σκεφθεί για μια ανάλογη παρουσίαση σε ένα εμβληματικό δικό της κτίριο, σε κατάλληλο μέρος στην ακτογραμμή; Αυτό θα βοηθούσε στην αναβάθμιση του Πειραιά, γιατί θα μπορούσε να έχει και χώρους ναυτιλιακών συνεδρίων, σεμιναρίων, βιβλιοθήκη, αλλά και, γιατί όχι, να στεγάσει και το μουσείο της εμπορικής ναυτιλίας, που δεν υπάρχει.

Αλλωστε, αυτός θα είναι και ένας μοναδικός χώρος που οι νέοι θα μπορούν να μάθουν περισσότερα, να νιώσουν υπερήφανοι από τα επιτεύγματά της και να αναγεννηθεί το ενδιαφέρον τους γι’ αυτήν.

Προκαλεί αμηχανία το γεγονός ότι ένα κατεξοχήν ναυτικό έθνος, διαχρονικά, μέσω των αιώνων, δεν φρόντισε για την ανάλογη παρουσίαση της ιστορίας του.

Στο Ναυτικό Μουσείο του Πολεμικού Ναυτικού υπάρχουν μερικά εκθέματα. Στεγάζεται σε ένα χαμηλό κτίσμα, που δύσκολα το διακρίνει κανείς μπροστά στο Πασαλιμάνι, αλλά και αυτό έχει ανάγκη καλύτερους και περισσότερους χώρους για τα εκθέματα και τις εκδηλώσεις του.

Μακάρι να υπήρχε συντονισμός μεταξύ όλων των εμπλεκομένων για την ανάλογη προβολή της ελληνικής ναυτοσύνης.

Δ. Καμαράδος, Πρώην αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, πραγματογνώμων/επιθεωρητής πλοίων, μηχ/γός-ηλεκ/γος ΕΜΠ

11. Πενθώ, αλλά δεν ξεχνώ σπουδαίους γιατρούς

Κύριε διευθυντά,

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η σύζυγός μου Ντέπυ, μετά τρία χρόνια και πλέον θεραπειών της σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας, αποφάσισε να συνεχίσει στο Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Κηφισιάς «Οι Αγιοι Ανάργυροι».

Η παρακολούθησή της και η συνεχής φροντίδα της από την ομάδα του ιατρού παθολόγου ογκολόγου δρα Επαμεινώνδα (Νώντα) Σαμαντά για το χρονικό διάστημα περίπου 3,5 μηνών υπήρξε εξαιρετική από κάθε άποψη.

Η ενδελεχής κάθε φορά εξέτασή της, η συνεχής ενημέρωση της οικογένειάς μας για την κατάσταση της υγείας της, η προθυμία των ιατρών, η εκ μέρους τους ανθρώπινη αντιμετώπιση της ασθενούς, αλλά και άλλες πτυχές της νοσηλείας, όπως η ευγένεια όλου του νοσηλευτικού προσωπικού και η καθαριότητα των χώρων, μας έκαναν εξαιρετικά θετική εντύπωση.

Η σύζυγός μου απεβίωσε λίγο πριν από τα περασμένα Χριστούγεννα. Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω τις θερμές προσωπικές μου, αλλά και των δύο υιών μας, ευχαριστίες προς τον ιατρό Νώντα Σαμαντά, καθώς και στους ιατρούς της ομάδας του, για το ουσιαστικό επιστημονικό και ανθρώπινο έργο τους, του οποίου υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες.

Μιχάλης Αλ. Βαρότσος

12. Μη θεοποιήσουμε και την Γκρέτα

Κύριε διευθυντά,

Αν και δεν θα διαφωνήσω καθόλου με τον συντάκτη σας κ. Μιχ. Τσιντσίνη (25/1) για την παράδοξη και παράλογη τοποθέτηση της ελληνικής Αριστεράς όσον αφορά την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) και τις απόλυτα ανεδαφικές θέσεις της, αλλά και τον όψιμο βολονταρισμό της Δεξιάς, που φαίνεται ότι μόλις ανακάλυψε την οικολογική προσέγγιση στην ανάπτυξη, θα σταθώ κάθετα αντίθετος στην αξιολόγησή του για την έφηβη Γκρέτα Τούνμπεργκ.

Προερχόμενος από τον χώρο της μάχιμης οικολογίας, με αρκετά έργα στο ενεργητικό μου στον χώρο των ΑΠΕ τη δύσκολη περίοδο (1970-1990), όταν η διεθνής κοινότητα μας είχε γυρισμένες τις πλάτες και η κατασκευή και της μικρότερης μονάδας αποτελούσε πραγματικό άθλο, η έλευση και τα άναρθρα κελεύσματα του βορείου θείου βρέφους αποτελεί πραγματική προσβολή στη νοημοσύνη και στις ευαισθησίες μας.

Προϊόν μιας άριστα μελετημένης και καλοστημένης καμπάνιας δημοσίων σχέσεων (υπάρχουν πολλά στοιχεία για αυτή τη μομφή), με στόχο τον πλουτισμό του στενού και όχι μόνο κύκλου της, η Γκρέτα στην ουσία δεν κομίζει κάποιο ριζοσπαστικά νέο μήνυμα.

Η δε έκκλησή της για δράση εδώ και τώρα και η επίκλησή της περί «κλιματικής έκτακτης ανάγκης» (climate emergency) δεν πείθουν ουδένα νοήμονα άνθρωπο, αφού δεν συνοδεύονται από την παραμικρή πρόσθετη σοβαρή τεκμηρίωση, ιδίως όσον αφορά το «έκτακτο» της υπόθεσης.

Η δε θεοποίηση της Γκρέτας και η περιφορά της στα διεθνή φόρουμ ως μιας νέας Ζαν ντ’ Αρκ, κάθε άλλο παρά βοηθάει στην αφύπνιση για τα σοβαρά θέματα της κλιματικής αλλαγής και την αντιμετώπισή τους.

Κωστής Σταμπολής, Αρχιτέκτων - Ενεργειολόγος AA Dip, MA (Oxford), ΑθήναΈν

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/01/20