Εννέα κείμενα παρέμβασης, από
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 03-04/06/17 |
1. Οι φόροι και το χρέος
Του Αντώνη Καρακούση
Στην επταετία της κρίσης και της μεγάλης ύφεσης το μόνο χειροπιαστό και μη αμφισβητήσιμο γεγονός είναι αυτό της διόρθωσης των δημοσίων οικονομικών.
Η Ελλάδα σε όλα αυτά τα δυστυχισμένα χρόνια κατάφερε να ισοσκελίσει τους προϋπολογισμούς της, εξαλείφοντας τα ελλείμματά της, τη μόνιμη, δηλαδή, πηγή ανατροφοδότησης του δημοσίου χρέους.
Ωστόσο, το επίτευγμα δεν εξασφαλίστηκε με τρόπο δομικά σωστό. Το πλήθος των μέτρων που επιβλήθηκαν διακρίνονται από μονομέρεια και απευθύνονται στους συνήθεις συνεπείς υπόχρεους.
Το μεγαλύτερο βάρος των φόρων σήκωσαν και σηκώνουν όσοι δεν μπορούν να αποκρύψουν εισοδήματα, δηλαδή οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι οργανωμένες επιχειρήσεις που ελέγχονται με διεθνή λογιστικά πρότυπα και όσων η υποχρέωση πηγάζει από τη δηλωμένη ακίνητη περιουσία.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι οι υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού φοροδιαφεύγουν συστηματικά, δηλώνοντας μικρό μόνο μέρος των εισοδημάτων τους. Αυτός είναι και ο λόγος που οι φορολογικές αρχές αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τον δραστικό περιορισμό του αφορολόγητου ορίου, προκειμένου να αναγκάσουν το πλήθος των παροικονομούντων σε καταβολή ελάχιστου φόρου. Με τη διαφορά όμως ότι κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Στην προκειμένη περίπτωση οι φτωχότεροι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Πράγμα άδικο κι ασήκωτο. Οπως κι ασήκωτο είναι για το πλήθος των συνεπών φορολογουμένων το βάρος των πολύ υψηλών συντελεστών φορολογίας.
Αποτέλεσμα και αυτό της περιορισμένης φορολογικής βάσης. Οταν συμμετέχει στα φορολογικά βάρη μόλις το 30% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού τότε το κενό καλύπτεται με τους υψηλούς συντελεστές φορολογίας εισοδήματος, κερδών και ακινήτων.
Αν όμως συνεισέφερε κανονικά στη φορολογία το 70% του πληθυσμού, τότε οι φορολογικοί συντελεστές θα μπορούσαν να κοπούν στο μισό και αυτόματα να διαμορφώνονταν διαφορετικές συνθήκες για την ανάπτυξη.
2. Βία και τρόμος προπομποί
«Σε παρακολουθώ. Εχετε καταφέρει να ανακάμψετε και αυτό είναι εκπληκτικό. Τα πάτε περίφημα» είπε ο πρόεδρος Τραμπ στην πρώτη του συνάντηση με τον έλληνα Πρωθυπουργό σε μια στιγμή που ο κ. Τσίπρας ζούσε τον νέο εφιάλτη αδιεξόδου που προέκυψε από το τελευταίο Eurogroup μαζί με την έκρηξη τρομοκρατικού φακέλου-βόμβας που έστειλε σοβαρά τραυματισμένο στο νοσοκομείο τον τέως πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο. Το λιγωμένο χαμόγελο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο άκουγε τον αμερικανό πρόεδρο, που ποιος ξέρει τι θα στοιχίσει στο ήδη καταρρακωμένο ηθικό πλεονέκτημα της αριστερής κυβέρνησης, δεν διαλύει το σύννεφο μίσους και φόβου και τον νέο διχασμό που ξανάφερε με τόση ελαφρότητα στην καθημερινότητά μας. Αποτέλεσμα χειρισμών που δεν έχουν ηθικά όρια στην επιδίωξη διατήρησης της εξουσίας;
Ή μήπως μια ακόμα φάση στην υπομονετικά επιδιωκόμενη ρεβάνς της κομμουνιστικής Αριστεράς κατά της αστικής δημοκρατίας και των πολιτιστικών της κατακτήσεων; Αυτήν που δεν συνάδει με τη μοναδική αλήθεια του επιστημονικού σοσιαλισμού, η επιβολή του οποίου επιδιώκεται με κάθε μέσο, περιλαμβανόμενης και της πολυύμνητης επαναστατικής βίας. Πρόκειται για τη βία που υπομονετικά και αδιάντροπα καλλιεργείται σε χώρους όπου οι αντιστάσεις είναι ανύπαρκτες και η επιπολαιότητα και η αφέλεια στρατεύονται στην υπηρεσία των πιο πολλά υποσχόμενων δημαγωγών: δηλαδή τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, καθώς και στις σύγχρονες ρωμαϊκές αρένες, τα γήπεδα ποδοσφαίρου. Ενθουσιώδεις συμπράττοντες και οι κατά Ντοστογέφσκι δαιμονισμένοι τρομοκράτες που συγκροτούν τον στρατό, ο οποίος υπονομεύει την ομαλή κοινωνική ζωή και τη δημοκρατική ομαλότητα. Απώτερος σκοπός, η επιβολή κάθε χρώματος δικτατορίας, με οποιοδήποτε ιδεολογικό επίχρισμα και αν προβάλλονται.
Και καθώς οι βόμβες του ισλαμικού ολοκληρωτισμού, από την εκατόμβη των Δίδυμων Πύργων και μετά, αφήνουν έκθετη τη Δύση στην ανασφάλεια της αποφασισμένης για όλα βίας, η Ελλάδα ζει τον εφιάλτη των πειραματισμών του μαθητευόμενου μάγου που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας εξαπολύοντας τη βία και τα άλλα άνθη του κακού αλλά χωρίς να μπορεί πια να τα ξαναελέγξει.
Βία παντού και προκλητική ασέβεια προς τη νομιμότητα: στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα, στην οδήγηση, στους πεζόδρομους, στα πεζοδρόμια, στη Βουλή, στα social media με μπροστάρηδες τύπους όπως ο κολλητός του κ. Τσίπρα υπουργός Πολάκης και ο συνδικαλιστής δημοσιογράφος Φιλιππάκης. Κουκουλοφόροι αναρχικοί, ρουβίκωνες, συριζογενείς «Δεν Πληρώνω», κάθε είδους οπαδοί ακόμα και του Σώρρα, ψεκασμένοι παρέα με τους πεπεισμένους ότι η Ελλάδα είναι στόχος διεθνούς συνομωσίας καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους, εξαπατούν όποιον μπορούν, ληστεύουν ανήμπορους γέροντες και νοσοκομεία, καίνε λεωφορεία, πετούν βόμβες μολότοφ, χτυπούν με βαριοπούλες και σφυριά, με την αμήχανη ανοχή Αστυνομίας και Δικαιοσύνης, και με αδρανή την πανικόβλητη ή βολεμένη διανόηση και την προ πολλού συμβιβασμένη σε όλα κοινωνία μας και τους κατά πλειοψηφία κοντόφθαλμους πολιτικούς μας.
Πώς φθάσαμε εδώ είναι μια πολύχρονη ιστορία που ξεκινά από το 1974 και μετά, με τον αντιστασιακό ακτιβισμό της ευρύτερης Αριστεράς που η χούντα διευκόλυνε να αναπτυχθεί. Τα πάμε λοιπόν περίφημα όπως διαπιστώνει ο κ. Τραμπ.
ΥΓ.: Σεβαστέ πρόεδρε Μητσοτάκη, έφυγες δικαιωμένος αλλά ματαίως.
Του Γιάννη Καρτάλη
Το κυοφορούμενο ρήγμα στις σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρώπης που σηματοδότησαν οι τελευταίες δηλώσεις της γερμανίδας καγκελαρίου ήλθε να προστεθεί σε μια σειρά γενικότερων ανατροπών στα δεδομένα που ίσχυαν ως τώρα στη διεθνή σκηνή, ενώ παράλληλα δημιουργούν την ευκαιρία να συσπειρωθούν οι Ευρωπαίοι γύρω από την ανάγκη να ισχυροποιηθεί η ΕΕ όχι μόνο στον οικονομικό και πολιτικό τομέα, αλλά και στην Αμυνα και στην Ασφάλεια. Η έπαρση και η αγένεια που επέδειξε ο αμερικανός πρόεδρος προς τους ευρωπαίους συμμάχους του κατά την επίσκεψή του στις Βρυξέλλες καθώς και η αρνητική του στάση απέναντι στη διεθνή συμφωνία για το περιβάλλον άνοιξαν τον δρόμο για τις εξελίξεις αυτές, καθώς μάλιστα επίκειται η έναρξη των διαπραγματεύσεων για το Brexit.
Η ευκαιρία για ένα νέο ευρωπαϊκό ξεκίνημα ενισχύεται άλλωστε από την εκλογή στη Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, που έχει θέσει ως στόχο του την αναβίωση του γαλλογερμανικού άξονα, ο οποίος είναι ξεκάθαρο ότι λαμβάνει πλέον μια πρόσθετη διάσταση, κυρίως ως προς την ανάγκη να ισχυροποιηθεί η ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική της ΕΕ μετά την απόσχιση της Βρετανίας και την τάση απομονωτισμού των Ηνωμένων Πολιτειών με την επικράτηση του γνωστού συνθήματος «America First». To εγχείρημα αυτό δεν θα είναι βεβαίως εύκολο με δεδομένους τους άρρηκτους αμυντικούς δεσμούς Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρώπης που αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά, κυρίως για την αντιμετώπιση της σοβιετικής απειλής. Η απειλή όμως αυτή δεν υπάρχει πλέον και η Γερμανία (πιστή σύμμαχος των Αμερικανών και στην πρώτη γραμμή άμυνας την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου) αναδεικνύεται τώρα ως η ισχυρότερη οικονομικά και πολιτικά ευρωπαϊκή χώρα, ικανή να εγκαταλείψει το αμερικανικό άρμα.
Και αυτή δεν είναι η μόνη ανατροπή που συμβαίνει τη στιγμή αυτή, καθώς και η Τουρκία, χώρα και αυτή της πρώτης γραμμής άμυνας απέναντι στη σοβιετική απειλή, εγκαταλείπει τώρα το αμερικανικό άρμα και επιχειρεί μια προσέγγιση με τη Ρωσία του Πούτιν, μετά την αποστολή από το Πεντάγωνο των πρώτων όπλων στους Κούρδους του Ιράκ, εν όψει της επιχείρησης για την ανακατάληψη της Ράκας από τους ισλαμιστές. Και δεν είναι τυχαίο ότι μόλις προχθές ο ρώσος πρόεδρος ανακοίνωσε πως αίρει τα μέτρα του εμπάργκο κατά της Τουρκίας που είχε επιβάλει μετά την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους από τους Τούρκους, ενώ φαίνεται ότι ο Ταγίπ Ερντογάν τού έχει υποσχεθεί πως θα τηρήσει μια πιο ήπια στάση απέναντι στον Ασαντ. Μια πάντως ακόμα ανατροπή, που θα πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί, καθώς μας αφορά άμεσα, είναι η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την έκδοση ευρωομολόγων και τη σύνταξη κοινού προϋπολογισμού της ευρωζώνης, με στόχο την περαιτέρω ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Και να δούμε τώρα ποια άλλη ανατροπή θα ακολουθήσει.
4. «Ρήτορες και λωποδύτες»
Του Σήφη Πολυμίλη
Αυτές τις μέρες ολοκληρώθηκε χάρις στα ΑΣΚΙ η ψηφιοποίηση ενός ιστορικού περιοδικού της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς. Ολα τα τεύχη του Πολίτη είναι πια προσιτά σε όσους θέλουν να αναζητήσουν τις διαδρομές μιας Αριστεράς που χάθηκε σε ατελέσφορες αναζητήσεις ή ακόμα χειρότερα στους δαιδάλους της εξουσίας. Ο Αγγελος Ελεφάντης και ο Μ. Παπαγιαννάκης έφυγαν χωρίς ευτυχώς να ζήσουν την κατάντια μιας Αριστεράς που απέχει παρασάγγες από τις δικές τους ιδέες, αντιλήψεις και προσδοκίες.
Παρά τις προσπάθειες της ομάδας του Πολίτη αλλά και άλλων πιο βραχύβιων εντύπων και ομάδων, οι ασθένειες της Αριστεράς αποδείχθηκαν ανίατες. Πολιτική και ιδεολογική ένδεια, πνευματική νωθρότητα, καφενειακές λογικές συνοδευόμενες από διαρκείς αυταπάτες και οράματα περασμένων μεγαλείων επικράτησαν κατά κράτος. Ο διάλογος, η ελεύθερη, χωρίς στιγματισμούς, αντιπαράθεση, η χειραφέτηση από τα δόγματα και η επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης στα οποία επένδυαν τα πιο φωτεινά μυαλά της ανανεωτικής Αριστεράς ηττήθηκαν κατά κράτος.
Θλιβερές, δυστυχώς, μειοψηφίες απέμειναν να υπερασπίζονται αυτές τις αντιλήψεις, αυτές τις στάσεις ζωής απέναντι σε μια στρατιά βολεμένων στην εξουσία που καταρρακώνουν με τη στάση τους και την καθημερινή συμπεριφορά τους ό,τι είχε απομείνει ζωντανό από τις ιδέες της Αριστεράς. Καιροσκόποι και πλασιέ ανεκπλήρωτων ονείρων, παραμυθατζήδες εθνικολαϊκών ψευδαισθήσεων, «ρήτορες και λωποδύτες» για να θυμηθούμε τον Σαββόπουλο, κυριαρχούν στην αγορά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα εκπροσωπεί τη χειρότερη εκδοχή της πολιτικής, όπως την οριοθετούσε ένας άλλος πρόωρα χαμένος, μιας ηττημένης Αριστεράς, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Τα σημερινά κόμματα, έλεγε, είναι πάνω απ' όλα μηχανές εξουσίας και πελατειακών σχέσεων: Με ελλιπή και αλλοιωμένη γνώση της ζωής και των προβλημάτων της κοινωνίας και του κόσμου, διαθέτουν λιγοστές ιδέες, λειψά ή ασαφή ιδανικά και στερούνται παντελώς αισθημάτων και κοινωνικοπολιτικού πάθους.
Για τα καθ' ημάς, θα προσθέταμε ότι συνυπάρχουν ακόμα απίστευτος αμοραλισμός, άκρατη εξουσιολαγνεία και πλήρης άγνοια του πολιτικού γίγνεσθαι. Ο μόνος συνεκτικός ιστός που έχει απομείνει σε αυτή την καρικατούρα της Αριστεράς είναι η πάση θυσία παραμονή στην εξουσία. Αντιγράφοντας τις χειρότερες εκδοχές του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού, με ένα επίχρισμα επίπλαστης αντίστασης απέναντι στους ηγεμόνες της Ευρώπης, βουλιάζουν στις αυταπάτες τους και ναρκοθετούν διαρκώς το μέλλον της χώρας.
«Οποιος θέλει να ξέρει αληθινά ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ας αναλογιστεί τον τόπο που επέλεξε για τη μόνιμη κατοικία του. Ενα μικρό αγροτικό νεκροταφείο στον Αργουλιδέ Χανίων. Πέντε κυπαρίσσια, λίγα λουλούδια κι ένα πέτρινο εκκλησάκι. Ούτε μνήμα μαρμάρινο ούτε, βέβαια, καμία πολυτέλεια. Ενας ανυποψίαστος περαστικός δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι ένας σπουδαίος άνδρας κείτεται εκεί. Ομως αυτό ήθελες. Δεν είχες ανάγκη από κάτι παραπάνω» χαιρέτησε συγκινημένος τον πατέρα του ο Κυριάκος. Με όλη την οικογένεια να «κρέμεται» από το σκεπασμένο με την ελληνική σημαία φέρετρο.
Να μπορούσαν τα μάγια να κρατήσουν περισσότερο από μια νεκρώσιμη ακολουθία. Οι πολιτικοί μας να αναζητούν συγκλήσεις αντί να εφευρίσκουν διαφωνίες, η κοινή γνώμη να περιμένει λύσεις και όχι να γοητεύεται με κοκορομαχίες. Πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα.
6. Πού πήγαν τα «περήφανα γηρατειά»
Του Ζώη Τσώλη
Στο τέλος κάθε μήνα, όταν βλέπω τις ουρές έξω από τις κλειστές πόρτες ασφαλείας και μπροστά από τα ATM των τραπεζών, ντρέπομαι...
Ντρέπομαι όταν αντικρίζω την εικόνα των παππούδων, των ίδιων των γονιών μας να περιμένουν να μπει η σύνταξη, να σηκώσουν τα λιγοστά χρήματα και να πληρώσουν λογαριασμούς, να αγοράσουν φάρμακα και στη συνέχεια να πάρουν τον δρόμο για το σουπερμάρκετ να προμηθευτούν όλα εκείνα τα βασικά αγαθά που τους λείπουν τις τελευταίες ημέρες κάθε μήνα από το τραπέζι τους. Και πολλοί από αυτούς να βοηθήσουν και τα παιδιά τους...
Ντρέπομαι για αυτές τις εικόνες φτώχειας που διαρκώς θα αυξάνονται καθώς γνωρίζουμε όλοι ότι η μέση σύνταξη στην Ελλάδα, που σήμερα είναι 892 ευρώ τον μήνα, θα μειώνεται χρόνο με τον χρόνο.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι τι συνέβη και φτάσαμε να είμαστε μια χώρα 10 (μετά βίας) εκατομμυρίων ανθρώπων και από αυτούς 2.621.101 να είναι συνταξιούχοι.
Δυστυχώς η αιτία είναι η κρίση, αλλά προηγήθηκαν οι συνεχείς αλλαγές των κανόνων του ασφαλιστικού συστήματος που οδήγησε χιλιάδες εργαζομένους στο Δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ στην έξοδο για να μη χάσουν τα κεκτημένα.
Το ίδιο συνέβη στον στρατό, στην αεροπορία, στο ναυτικό, στην αστυνομία, στην πυροσβεστική, στο λιμενικό όταν επιτυχημένοι αξιωματικοί εξωθήθηκαν στη συνταξιοδότηση για να ανανεωθεί - για πολιτικούς και άλλους λόγους - η ιεραρχία.
Κι ακόμη χειρότερα, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Ετσι έχουμε περίπου 200.000 συνταξιούχους σε ηλικίες κάτω των 60 ετών οι οποίοι και αυτοί πληρώνουν με συνεχείς περικοπές συντάξεων.
Αυτές είναι πληγές του ασφαλιστικού συστήματος. Η μεγάλη πληγή όμως είναι το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας και των χαμένων ασφαλιστικών εισφορών δεδομένου ότι στα χρόνια της κρίσης ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 800.000 άτομα!
Αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά ίσως η κατάσταση για τους συνταξιούχους - τα «περήφανα γηρατειά», όπως λέγαμε κάποτε - να ήταν καλύτερη και οι συντάξεις τους λίγο υψηλότερες.
Ομως, όπως όλα πλέον δείχνουν, αν δεν μπουν νέοι πόροι στα ταμεία από την αύξηση της απασχόλησης, αν δεν αναπτυχθεί η οικονομία, τότε για όλους αλλά ιδιαίτερα για αυτή την ευαίσθητη κατηγορία δυστυχώς έρχονται χειρότερες μέρες.
7. Ιδια κόλπα στη μάχη κατά του λαθρεμπορίου
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Ηταν περίπου πριν από δύο χρόνια, καλοκαίρι του 2015, μετά το περίφημο δημοψήφισμα που η κυβέρνηση κήρυττε τη μάχη κατά του λαθρεμπορίου, θέτοντας επικεφαλής για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου τον υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ Τέρενς Κουίκ. Στο πλαίσιο αυτό συστάθηκε μια επιτροπή, η Μόνιμη Διυπουργική Επιτροπή για την Πάταξη της Διαφθοράς, με τη συμμετοχή κρατικών αξιωματούχων, ειδικών και πανεπιστημιακών. Τότε ο κ. Κουίκ δήλωνε ότι πρόθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι «να χτυπήσει στη ρίζα τους τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή» και αποκαλούσε τους λαθρεμπόρους καυσίμων «την πιο αδίστακτη εγκληματική οργάνωση σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού».
Μάλιστα, η επιτροπή συνεδρίασε και ύστερα από τετράωρη σύσκεψη εξέδωσε ανακοίνωσε η οποία, όπως έλεγε ο κ. Κουίκ, «περιγράφει με σαφήνεια όλον τον οδικό χάρτη σε έναν πόλεμο που βάζει στην άκρη τα παλιά επικοινωνιακά τεχνάσματα και αρχίζει επί της ουσίας την εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων, που είτε "ξεχάστηκαν" σε διάφορα συρτάρια είτε χρήζουν νέων νομοθετικών ρυθμίσεων».
Ειδικότερα, η Επιτροπή αποφάσισε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα το οποίο μεταξύ άλλων προέβλεπε την επίσπευση της ολοκλήρωσης του θεσμικού πλαισίου, τοποθέτηση GPS σε πλωτά και επίγεια μεταφορικά μέσα, εντατικούς ελέγχους, εφαρμογή συστήματος εισροών-εκροών σε πρατήρια καυσίμων και δεξαμενές, σύνταξη μητρώου δεξαμενών κ.λπ.
Σήμερα, τίποτε από όλα αυτά δεν έχει ολοκληρωθεί. Δύο χρόνια μετά, ο απολογισμός της κυβέρνησης στην πάταξη του λαθρεμπορίου καυσίμων είναι πενιχρός, φτωχότερος των προκατόχων της. Οι έλεγχοι, όπως αποκάλυψε την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης στη Βουλή, δεν γίνονται επειδή έχει καταργηθεί το «μπόνους» που λαμβάνουν οι υπάλληλοι που κάνουν τον έλεγχο. Δηλαδή θέλουν «μπόνους» για να κάνουν τη δουλειά τους.
Επιπλέον, παρά τις κυβερνητικές δεσμεύσεις για σύντομη εγκατάσταση συστήματος εισροών-εκροών στα πρατήρια, έχε δοθεί και νέα παράταση μέχρι το τέλος του 2018!
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι έλεγχοι από 4.018 το 2014 να περιοριστούν σε μόλις 1.875 το 2016 και τα πρόστιμα από 1,8 εκατ. ευρώ σε μόλις 178.000. Ομως και από τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν ελάχιστα εισπράχθηκαν: μόλις 125.000 το 2014, ενώ για τα επόμενα χρόνια παραμένει άγνωστο τι έχουν απογίνει.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η κυβέρνηση προεκλογικά δεσμεύτηκε να εισπράξει 1 δισ. ευρώ από την πάταξη της φοροδιαφυγής στα καύσιμα.
Βεβαίως το «έγκλημα» είναι διαρκείας. Διότι όλες οι κυβερνήσεις από την αρχή της κρίσης προσπάθησαν να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή, αλλά δεν στάθηκαν ικανές να βάλουν GPS στα βυτιοφόρα και στα πλοία που μεταφέρουν καύσιμα, (συστήματα εισροών-εκροών σε πρατήρια) και δεξαμενές και να καταγράψουν τους αποθηκευτικούς χώρους.
Με άλλα λόγια, διαδοχικές κυβερνήσεις κήρυτταν με κορόνες και εξαγγελίες τη μάχη κατά των λαθρεμπόρων καυσίμων, στη συνέχεια όμως έκαναν πίσω για να μη συγκρουστούν με τα συμφέροντα...
Το θέμα όμως είναι άλλο. Αν έκλεινε τότε, 500 εργαζόμενοι θα ήταν στον δρόμο χωρίς τη δυνατότητα να ενταχθούν στο ταμείο ανεργίας. Παράλληλα, τράπεζες, Εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, προμηθευτές θα εισέπρατταν ψίχουλα σε σχέση με τις απαιτήσεις που είχαν απέναντι στην επιχείρηση. Είναι αστείο να ισχυρίζεται κάποιος ότι αν είσαι εκτός αγοράς για πέντε μήνες θα λάβεις το ίδιο αντίτιμο από τον πλειοδοτικό διαγωνισμό με αυτό που εδόθη τώρα για τον ΔΟΛ εν λειτουργία.
Τι κέρδισε όμως η ελληνική οικονομία από τη διατήρηση του ΔΟΛ στη ζωή; Η κυκλοφορία των εντύπων στήριξε κατ' αρχάς δύο μεγάλες συγγενείς επιχειρήσεις, την εκτυπωτική Ιριδα και το πρακτορείο διανομής Αργος με εκατοντάδες εργαζομένους που αντιμετώπιζαν προβλήματα ρευστότητας. Από το τίμημα των 24 εκατ. ευρώ (μετά την αφαίρεση των εξόδων διαχείρισης), 15,6 εκατ. ευρώ θα πάνε στις τράπεζες, 2,4 εκατ. στους προμηθευτές, 3 εκατ. σε εισφορές και Εφορία και 3 εκατ. ευρώ για να καλυφθεί μέρος των οφειλομένων προς τους εργαζομένους. Χρήματα που θα επιστρέψουν στην πραγματική οικονομία.
Το κυριότερο όμως είναι ότι η συνέχιση της λειτουργίας του οργανισμού θα επιτρέψει σε 500 οικογένειες να ζήσουν αξιοπρεπώς και θα «γεμίσει» με εισφορές τα άδεια ταμεία του ΕΦΚΑ.
Η κεντρική λοιπόν ιδέα είναι ότι σε επιχειρήσεις με έμπειρο δυναμικό και προϊόν με υπεραξία να δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία. Η Ελλάδα στην κατάσταση που είναι δεν χρειάζεται κλειστές επιχειρήσεις.
Του Αντώνη Καρακούση
Στην επταετία της κρίσης και της μεγάλης ύφεσης το μόνο χειροπιαστό και μη αμφισβητήσιμο γεγονός είναι αυτό της διόρθωσης των δημοσίων οικονομικών.
Η Ελλάδα σε όλα αυτά τα δυστυχισμένα χρόνια κατάφερε να ισοσκελίσει τους προϋπολογισμούς της, εξαλείφοντας τα ελλείμματά της, τη μόνιμη, δηλαδή, πηγή ανατροφοδότησης του δημοσίου χρέους.
Ωστόσο, το επίτευγμα δεν εξασφαλίστηκε με τρόπο δομικά σωστό. Το πλήθος των μέτρων που επιβλήθηκαν διακρίνονται από μονομέρεια και απευθύνονται στους συνήθεις συνεπείς υπόχρεους.
Το μεγαλύτερο βάρος των φόρων σήκωσαν και σηκώνουν όσοι δεν μπορούν να αποκρύψουν εισοδήματα, δηλαδή οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι οργανωμένες επιχειρήσεις που ελέγχονται με διεθνή λογιστικά πρότυπα και όσων η υποχρέωση πηγάζει από τη δηλωμένη ακίνητη περιουσία.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι οι υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού φοροδιαφεύγουν συστηματικά, δηλώνοντας μικρό μόνο μέρος των εισοδημάτων τους. Αυτός είναι και ο λόγος που οι φορολογικές αρχές αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τον δραστικό περιορισμό του αφορολόγητου ορίου, προκειμένου να αναγκάσουν το πλήθος των παροικονομούντων σε καταβολή ελάχιστου φόρου. Με τη διαφορά όμως ότι κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Στην προκειμένη περίπτωση οι φτωχότεροι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Πράγμα άδικο κι ασήκωτο. Οπως κι ασήκωτο είναι για το πλήθος των συνεπών φορολογουμένων το βάρος των πολύ υψηλών συντελεστών φορολογίας.
Αποτέλεσμα και αυτό της περιορισμένης φορολογικής βάσης. Οταν συμμετέχει στα φορολογικά βάρη μόλις το 30% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού τότε το κενό καλύπτεται με τους υψηλούς συντελεστές φορολογίας εισοδήματος, κερδών και ακινήτων.
Αν όμως συνεισέφερε κανονικά στη φορολογία το 70% του πληθυσμού, τότε οι φορολογικοί συντελεστές θα μπορούσαν να κοπούν στο μισό και αυτόματα να διαμορφώνονταν διαφορετικές συνθήκες για την ανάπτυξη.
Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας μας. Η διεύρυνση της φορολογικής βάσης διεκδικήθηκε από πολλές κυβερνήσεις, αλλά ουδέποτε επιτεύχθηκε. Για τον απλούστατο λόγο επειδή τα κόμματα δεν ήθελαν να έλθουν αντιμέτωπα με την πιο δυναμική και διεκδικητική εκλογική πελατεία τους.
Και η παρούσα κυβέρνηση υπέπεσε στο ίδιο αμάρτημα. Αρχικώς ήταν οι ιδεοληψίες της Αριστεράς που ήθελε μόνο τους πλούσιους να ασκούνται στο σπορ της φοροδιαφυγής και αργότερα η αδυναμία αναδιοργάνωσης του φοροελεγκτικού μηχανισμού. Και επί των ημερών του κ. Τσίπρα, που διακρίθηκε για τους πύρινους λόγους του κατά της διαφθοράς, τα κυκλώματα των εφοριακών στο ίδιο έργο της συναλλαγής με τους φορολογουμένους επιδίδονται, αξιοποιώντας δι' ίδιον όφελος την προς έλεγχο φορολογική ύλη.
Η κυβέρνηση που αφιερώνει όλες της τις δυνάμεις για το χρέος, αν είχε υποτυπωδώς ασχοληθεί με τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, θα είχε να επιδείξει καλύτερα και πιο στέρεα δημοσιονομικά αποτελέσματα, ξεπερνώντας έτσι και το βάρος του χρέους.
Η δημοσιονομική εξυγίανση σε μόνιμη και υγιέστερη βάση θα υποβάθμιζε το ζήτημα του χρέους και θα επέτρεπε την επιμήκυνσή του στον χρόνο. Και για να θυμίσουμε την ιστορία μας, ποιος άραγε αντιλαμβανόταν ότι μέχρι το 2000 η Ελλάδα αποπλήρωνε το ρυθμισμένο χρέος της πτώχευσης του 1893; Μια δομικά σωστή και σε σταθερές βάσεις εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών θα έσβηνε στην κυριολεξία το χρέος. Αλλά, όπως είπαμε, ας όψονται η εκλογική πελατεία και το νοσηρό πολιτικό κόστος.
Και η παρούσα κυβέρνηση υπέπεσε στο ίδιο αμάρτημα. Αρχικώς ήταν οι ιδεοληψίες της Αριστεράς που ήθελε μόνο τους πλούσιους να ασκούνται στο σπορ της φοροδιαφυγής και αργότερα η αδυναμία αναδιοργάνωσης του φοροελεγκτικού μηχανισμού. Και επί των ημερών του κ. Τσίπρα, που διακρίθηκε για τους πύρινους λόγους του κατά της διαφθοράς, τα κυκλώματα των εφοριακών στο ίδιο έργο της συναλλαγής με τους φορολογουμένους επιδίδονται, αξιοποιώντας δι' ίδιον όφελος την προς έλεγχο φορολογική ύλη.
Η κυβέρνηση που αφιερώνει όλες της τις δυνάμεις για το χρέος, αν είχε υποτυπωδώς ασχοληθεί με τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, θα είχε να επιδείξει καλύτερα και πιο στέρεα δημοσιονομικά αποτελέσματα, ξεπερνώντας έτσι και το βάρος του χρέους.
Η δημοσιονομική εξυγίανση σε μόνιμη και υγιέστερη βάση θα υποβάθμιζε το ζήτημα του χρέους και θα επέτρεπε την επιμήκυνσή του στον χρόνο. Και για να θυμίσουμε την ιστορία μας, ποιος άραγε αντιλαμβανόταν ότι μέχρι το 2000 η Ελλάδα αποπλήρωνε το ρυθμισμένο χρέος της πτώχευσης του 1893; Μια δομικά σωστή και σε σταθερές βάσεις εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών θα έσβηνε στην κυριολεξία το χρέος. Αλλά, όπως είπαμε, ας όψονται η εκλογική πελατεία και το νοσηρό πολιτικό κόστος.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 03-04/06/17 |
του νέου ολοκληρωτισμού
Του Γιάννη Μαρίνου
Του Γιάννη Μαρίνου
«Σε παρακολουθώ. Εχετε καταφέρει να ανακάμψετε και αυτό είναι εκπληκτικό. Τα πάτε περίφημα» είπε ο πρόεδρος Τραμπ στην πρώτη του συνάντηση με τον έλληνα Πρωθυπουργό σε μια στιγμή που ο κ. Τσίπρας ζούσε τον νέο εφιάλτη αδιεξόδου που προέκυψε από το τελευταίο Eurogroup μαζί με την έκρηξη τρομοκρατικού φακέλου-βόμβας που έστειλε σοβαρά τραυματισμένο στο νοσοκομείο τον τέως πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο. Το λιγωμένο χαμόγελο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο άκουγε τον αμερικανό πρόεδρο, που ποιος ξέρει τι θα στοιχίσει στο ήδη καταρρακωμένο ηθικό πλεονέκτημα της αριστερής κυβέρνησης, δεν διαλύει το σύννεφο μίσους και φόβου και τον νέο διχασμό που ξανάφερε με τόση ελαφρότητα στην καθημερινότητά μας. Αποτέλεσμα χειρισμών που δεν έχουν ηθικά όρια στην επιδίωξη διατήρησης της εξουσίας;
Ή μήπως μια ακόμα φάση στην υπομονετικά επιδιωκόμενη ρεβάνς της κομμουνιστικής Αριστεράς κατά της αστικής δημοκρατίας και των πολιτιστικών της κατακτήσεων; Αυτήν που δεν συνάδει με τη μοναδική αλήθεια του επιστημονικού σοσιαλισμού, η επιβολή του οποίου επιδιώκεται με κάθε μέσο, περιλαμβανόμενης και της πολυύμνητης επαναστατικής βίας. Πρόκειται για τη βία που υπομονετικά και αδιάντροπα καλλιεργείται σε χώρους όπου οι αντιστάσεις είναι ανύπαρκτες και η επιπολαιότητα και η αφέλεια στρατεύονται στην υπηρεσία των πιο πολλά υποσχόμενων δημαγωγών: δηλαδή τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, καθώς και στις σύγχρονες ρωμαϊκές αρένες, τα γήπεδα ποδοσφαίρου. Ενθουσιώδεις συμπράττοντες και οι κατά Ντοστογέφσκι δαιμονισμένοι τρομοκράτες που συγκροτούν τον στρατό, ο οποίος υπονομεύει την ομαλή κοινωνική ζωή και τη δημοκρατική ομαλότητα. Απώτερος σκοπός, η επιβολή κάθε χρώματος δικτατορίας, με οποιοδήποτε ιδεολογικό επίχρισμα και αν προβάλλονται.
Και καθώς οι βόμβες του ισλαμικού ολοκληρωτισμού, από την εκατόμβη των Δίδυμων Πύργων και μετά, αφήνουν έκθετη τη Δύση στην ανασφάλεια της αποφασισμένης για όλα βίας, η Ελλάδα ζει τον εφιάλτη των πειραματισμών του μαθητευόμενου μάγου που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας εξαπολύοντας τη βία και τα άλλα άνθη του κακού αλλά χωρίς να μπορεί πια να τα ξαναελέγξει.
Βία παντού και προκλητική ασέβεια προς τη νομιμότητα: στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα, στην οδήγηση, στους πεζόδρομους, στα πεζοδρόμια, στη Βουλή, στα social media με μπροστάρηδες τύπους όπως ο κολλητός του κ. Τσίπρα υπουργός Πολάκης και ο συνδικαλιστής δημοσιογράφος Φιλιππάκης. Κουκουλοφόροι αναρχικοί, ρουβίκωνες, συριζογενείς «Δεν Πληρώνω», κάθε είδους οπαδοί ακόμα και του Σώρρα, ψεκασμένοι παρέα με τους πεπεισμένους ότι η Ελλάδα είναι στόχος διεθνούς συνομωσίας καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους, εξαπατούν όποιον μπορούν, ληστεύουν ανήμπορους γέροντες και νοσοκομεία, καίνε λεωφορεία, πετούν βόμβες μολότοφ, χτυπούν με βαριοπούλες και σφυριά, με την αμήχανη ανοχή Αστυνομίας και Δικαιοσύνης, και με αδρανή την πανικόβλητη ή βολεμένη διανόηση και την προ πολλού συμβιβασμένη σε όλα κοινωνία μας και τους κατά πλειοψηφία κοντόφθαλμους πολιτικούς μας.
Πώς φθάσαμε εδώ είναι μια πολύχρονη ιστορία που ξεκινά από το 1974 και μετά, με τον αντιστασιακό ακτιβισμό της ευρύτερης Αριστεράς που η χούντα διευκόλυνε να αναπτυχθεί. Τα πάμε λοιπόν περίφημα όπως διαπιστώνει ο κ. Τραμπ.
ΥΓ.: Σεβαστέ πρόεδρε Μητσοτάκη, έφυγες δικαιωμένος αλλά ματαίως.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 03-04/06/17 |
3. Το ρήγμα και η ευκαιρία
Του Γιάννη Καρτάλη
Το κυοφορούμενο ρήγμα στις σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρώπης που σηματοδότησαν οι τελευταίες δηλώσεις της γερμανίδας καγκελαρίου ήλθε να προστεθεί σε μια σειρά γενικότερων ανατροπών στα δεδομένα που ίσχυαν ως τώρα στη διεθνή σκηνή, ενώ παράλληλα δημιουργούν την ευκαιρία να συσπειρωθούν οι Ευρωπαίοι γύρω από την ανάγκη να ισχυροποιηθεί η ΕΕ όχι μόνο στον οικονομικό και πολιτικό τομέα, αλλά και στην Αμυνα και στην Ασφάλεια. Η έπαρση και η αγένεια που επέδειξε ο αμερικανός πρόεδρος προς τους ευρωπαίους συμμάχους του κατά την επίσκεψή του στις Βρυξέλλες καθώς και η αρνητική του στάση απέναντι στη διεθνή συμφωνία για το περιβάλλον άνοιξαν τον δρόμο για τις εξελίξεις αυτές, καθώς μάλιστα επίκειται η έναρξη των διαπραγματεύσεων για το Brexit.
Η ευκαιρία για ένα νέο ευρωπαϊκό ξεκίνημα ενισχύεται άλλωστε από την εκλογή στη Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, που έχει θέσει ως στόχο του την αναβίωση του γαλλογερμανικού άξονα, ο οποίος είναι ξεκάθαρο ότι λαμβάνει πλέον μια πρόσθετη διάσταση, κυρίως ως προς την ανάγκη να ισχυροποιηθεί η ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική της ΕΕ μετά την απόσχιση της Βρετανίας και την τάση απομονωτισμού των Ηνωμένων Πολιτειών με την επικράτηση του γνωστού συνθήματος «America First». To εγχείρημα αυτό δεν θα είναι βεβαίως εύκολο με δεδομένους τους άρρηκτους αμυντικούς δεσμούς Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρώπης που αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά, κυρίως για την αντιμετώπιση της σοβιετικής απειλής. Η απειλή όμως αυτή δεν υπάρχει πλέον και η Γερμανία (πιστή σύμμαχος των Αμερικανών και στην πρώτη γραμμή άμυνας την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου) αναδεικνύεται τώρα ως η ισχυρότερη οικονομικά και πολιτικά ευρωπαϊκή χώρα, ικανή να εγκαταλείψει το αμερικανικό άρμα.
Και αυτή δεν είναι η μόνη ανατροπή που συμβαίνει τη στιγμή αυτή, καθώς και η Τουρκία, χώρα και αυτή της πρώτης γραμμής άμυνας απέναντι στη σοβιετική απειλή, εγκαταλείπει τώρα το αμερικανικό άρμα και επιχειρεί μια προσέγγιση με τη Ρωσία του Πούτιν, μετά την αποστολή από το Πεντάγωνο των πρώτων όπλων στους Κούρδους του Ιράκ, εν όψει της επιχείρησης για την ανακατάληψη της Ράκας από τους ισλαμιστές. Και δεν είναι τυχαίο ότι μόλις προχθές ο ρώσος πρόεδρος ανακοίνωσε πως αίρει τα μέτρα του εμπάργκο κατά της Τουρκίας που είχε επιβάλει μετά την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους από τους Τούρκους, ενώ φαίνεται ότι ο Ταγίπ Ερντογάν τού έχει υποσχεθεί πως θα τηρήσει μια πιο ήπια στάση απέναντι στον Ασαντ. Μια πάντως ακόμα ανατροπή, που θα πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί, καθώς μας αφορά άμεσα, είναι η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την έκδοση ευρωομολόγων και τη σύνταξη κοινού προϋπολογισμού της ευρωζώνης, με στόχο την περαιτέρω ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Και να δούμε τώρα ποια άλλη ανατροπή θα ακολουθήσει.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",03-04/06/17 |
4. «Ρήτορες και λωποδύτες»
Του Σήφη Πολυμίλη
Αυτές τις μέρες ολοκληρώθηκε χάρις στα ΑΣΚΙ η ψηφιοποίηση ενός ιστορικού περιοδικού της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς. Ολα τα τεύχη του Πολίτη είναι πια προσιτά σε όσους θέλουν να αναζητήσουν τις διαδρομές μιας Αριστεράς που χάθηκε σε ατελέσφορες αναζητήσεις ή ακόμα χειρότερα στους δαιδάλους της εξουσίας. Ο Αγγελος Ελεφάντης και ο Μ. Παπαγιαννάκης έφυγαν χωρίς ευτυχώς να ζήσουν την κατάντια μιας Αριστεράς που απέχει παρασάγγες από τις δικές τους ιδέες, αντιλήψεις και προσδοκίες.
Παρά τις προσπάθειες της ομάδας του Πολίτη αλλά και άλλων πιο βραχύβιων εντύπων και ομάδων, οι ασθένειες της Αριστεράς αποδείχθηκαν ανίατες. Πολιτική και ιδεολογική ένδεια, πνευματική νωθρότητα, καφενειακές λογικές συνοδευόμενες από διαρκείς αυταπάτες και οράματα περασμένων μεγαλείων επικράτησαν κατά κράτος. Ο διάλογος, η ελεύθερη, χωρίς στιγματισμούς, αντιπαράθεση, η χειραφέτηση από τα δόγματα και η επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης στα οποία επένδυαν τα πιο φωτεινά μυαλά της ανανεωτικής Αριστεράς ηττήθηκαν κατά κράτος.
Θλιβερές, δυστυχώς, μειοψηφίες απέμειναν να υπερασπίζονται αυτές τις αντιλήψεις, αυτές τις στάσεις ζωής απέναντι σε μια στρατιά βολεμένων στην εξουσία που καταρρακώνουν με τη στάση τους και την καθημερινή συμπεριφορά τους ό,τι είχε απομείνει ζωντανό από τις ιδέες της Αριστεράς. Καιροσκόποι και πλασιέ ανεκπλήρωτων ονείρων, παραμυθατζήδες εθνικολαϊκών ψευδαισθήσεων, «ρήτορες και λωποδύτες» για να θυμηθούμε τον Σαββόπουλο, κυριαρχούν στην αγορά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα εκπροσωπεί τη χειρότερη εκδοχή της πολιτικής, όπως την οριοθετούσε ένας άλλος πρόωρα χαμένος, μιας ηττημένης Αριστεράς, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Τα σημερινά κόμματα, έλεγε, είναι πάνω απ' όλα μηχανές εξουσίας και πελατειακών σχέσεων: Με ελλιπή και αλλοιωμένη γνώση της ζωής και των προβλημάτων της κοινωνίας και του κόσμου, διαθέτουν λιγοστές ιδέες, λειψά ή ασαφή ιδανικά και στερούνται παντελώς αισθημάτων και κοινωνικοπολιτικού πάθους.
Για τα καθ' ημάς, θα προσθέταμε ότι συνυπάρχουν ακόμα απίστευτος αμοραλισμός, άκρατη εξουσιολαγνεία και πλήρης άγνοια του πολιτικού γίγνεσθαι. Ο μόνος συνεκτικός ιστός που έχει απομείνει σε αυτή την καρικατούρα της Αριστεράς είναι η πάση θυσία παραμονή στην εξουσία. Αντιγράφοντας τις χειρότερες εκδοχές του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού, με ένα επίχρισμα επίπλαστης αντίστασης απέναντι στους ηγεμόνες της Ευρώπης, βουλιάζουν στις αυταπάτες τους και ναρκοθετούν διαρκώς το μέλλον της χώρας.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 03-04/06/17 |
5. Το τελευταίο μήνυμα
Του Νότη Παπαδόπουλου
Μάγια θα είχε κάνει ο μεγάλος εκλιπών. Ισως να ζήτησε από το υπερπέραν μια τελευταία χάρη. Να έρθουν έστω για λίγο στα συγκαλά τους αυτοί που μας κυβερνούν, πριν αναπαυθεί για πάντα εκείνος στα χώματα της Κρήτης. Και να δείξουν τον καλό τους εαυτό. Να κοπάσει η διχαστική αντιπαράθεση, πάψει η ρητορική του μίσους, να νικήσει για μια φορά η ευγένεια και ο σεβασμός.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος προσήλθαν ευλαβικά στη Μητρόπολη για την εξόδιο ακολουθία, αγνοώντας τον επικοινωνιακό αντίκτυπο από τις αποδοκιμασίες του συγκεντρωμένου πλήθους. Και η Νέα Δημοκρατία καταδίκασε τα «γιούχα» του κόσμου - «δεν συνάδουν ούτε με το ήθος ούτε με το ύφος της παράταξης και, προφανώς, ούτε με τη στιγμή». Αλλά και τα ιντερνετικά «πιστόλια» του ΣΥΡΙΖΑ που προσπάθησαν να φτιάξουν κλίμα, για «εφιάλτες» και «αποστάτες», μαζεύτηκαν άρον-άρον μόλις έγινε γνωστό ότι η οικογένεια Μητσοτάκη αρνήθηκε να αναλάβει το Δημόσιο τα έξοδα της κηδείας του πρώην πρωθυπουργού.
Κάποιοι άλλοι άρχισαν αίφνης να γράφουν τα αντίθετα απ' όσα έλεγαν όσο ζούσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης - θυμήθηκαν ότι ήταν αντιστασιακός, είχε φυλακισθεί και καταδικασθεί σε θάνατο για τη δράση του και απελευθερώθηκε μετά από ανταλλαγή βρετανών και γερμανών αιχμαλώτων. Παραδέχθηκαν ακόμη ότι συχνά ήταν μπροστά από την εποχή του και ανέφεραν ότι ήταν αντίθετος με την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Και ως επιστέγασμα ήρθε η σεμνή και γενναία επίσκεψη του ήρωα της Αντίστασης Μανώλη Γλέζου, με ένα λουλούδι, στην οικογένεια του εκλιπόντος για να μάθει το πανελλήνιο ότι χάρη στις προσπάθειες και τις μεσολαβήσεις Μητσοτάκη προς τους κομμουνιστές και τους εθνικόφρονες στην Κρήτη απετράπη ο εμφύλιος στο νησί την περίοδο της Κατοχής!
Του Νότη Παπαδόπουλου
Μάγια θα είχε κάνει ο μεγάλος εκλιπών. Ισως να ζήτησε από το υπερπέραν μια τελευταία χάρη. Να έρθουν έστω για λίγο στα συγκαλά τους αυτοί που μας κυβερνούν, πριν αναπαυθεί για πάντα εκείνος στα χώματα της Κρήτης. Και να δείξουν τον καλό τους εαυτό. Να κοπάσει η διχαστική αντιπαράθεση, πάψει η ρητορική του μίσους, να νικήσει για μια φορά η ευγένεια και ο σεβασμός.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος προσήλθαν ευλαβικά στη Μητρόπολη για την εξόδιο ακολουθία, αγνοώντας τον επικοινωνιακό αντίκτυπο από τις αποδοκιμασίες του συγκεντρωμένου πλήθους. Και η Νέα Δημοκρατία καταδίκασε τα «γιούχα» του κόσμου - «δεν συνάδουν ούτε με το ήθος ούτε με το ύφος της παράταξης και, προφανώς, ούτε με τη στιγμή». Αλλά και τα ιντερνετικά «πιστόλια» του ΣΥΡΙΖΑ που προσπάθησαν να φτιάξουν κλίμα, για «εφιάλτες» και «αποστάτες», μαζεύτηκαν άρον-άρον μόλις έγινε γνωστό ότι η οικογένεια Μητσοτάκη αρνήθηκε να αναλάβει το Δημόσιο τα έξοδα της κηδείας του πρώην πρωθυπουργού.
Κάποιοι άλλοι άρχισαν αίφνης να γράφουν τα αντίθετα απ' όσα έλεγαν όσο ζούσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης - θυμήθηκαν ότι ήταν αντιστασιακός, είχε φυλακισθεί και καταδικασθεί σε θάνατο για τη δράση του και απελευθερώθηκε μετά από ανταλλαγή βρετανών και γερμανών αιχμαλώτων. Παραδέχθηκαν ακόμη ότι συχνά ήταν μπροστά από την εποχή του και ανέφεραν ότι ήταν αντίθετος με την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Και ως επιστέγασμα ήρθε η σεμνή και γενναία επίσκεψη του ήρωα της Αντίστασης Μανώλη Γλέζου, με ένα λουλούδι, στην οικογένεια του εκλιπόντος για να μάθει το πανελλήνιο ότι χάρη στις προσπάθειες και τις μεσολαβήσεις Μητσοτάκη προς τους κομμουνιστές και τους εθνικόφρονες στην Κρήτη απετράπη ο εμφύλιος στο νησί την περίοδο της Κατοχής!
«Οποιος θέλει να ξέρει αληθινά ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ας αναλογιστεί τον τόπο που επέλεξε για τη μόνιμη κατοικία του. Ενα μικρό αγροτικό νεκροταφείο στον Αργουλιδέ Χανίων. Πέντε κυπαρίσσια, λίγα λουλούδια κι ένα πέτρινο εκκλησάκι. Ούτε μνήμα μαρμάρινο ούτε, βέβαια, καμία πολυτέλεια. Ενας ανυποψίαστος περαστικός δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι ένας σπουδαίος άνδρας κείτεται εκεί. Ομως αυτό ήθελες. Δεν είχες ανάγκη από κάτι παραπάνω» χαιρέτησε συγκινημένος τον πατέρα του ο Κυριάκος. Με όλη την οικογένεια να «κρέμεται» από το σκεπασμένο με την ελληνική σημαία φέρετρο.
Να μπορούσαν τα μάγια να κρατήσουν περισσότερο από μια νεκρώσιμη ακολουθία. Οι πολιτικοί μας να αναζητούν συγκλήσεις αντί να εφευρίσκουν διαφωνίες, η κοινή γνώμη να περιμένει λύσεις και όχι να γοητεύεται με κοκορομαχίες. Πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 03-04/06/17 |
Του Ζώη Τσώλη
Στο τέλος κάθε μήνα, όταν βλέπω τις ουρές έξω από τις κλειστές πόρτες ασφαλείας και μπροστά από τα ATM των τραπεζών, ντρέπομαι...
Ντρέπομαι όταν αντικρίζω την εικόνα των παππούδων, των ίδιων των γονιών μας να περιμένουν να μπει η σύνταξη, να σηκώσουν τα λιγοστά χρήματα και να πληρώσουν λογαριασμούς, να αγοράσουν φάρμακα και στη συνέχεια να πάρουν τον δρόμο για το σουπερμάρκετ να προμηθευτούν όλα εκείνα τα βασικά αγαθά που τους λείπουν τις τελευταίες ημέρες κάθε μήνα από το τραπέζι τους. Και πολλοί από αυτούς να βοηθήσουν και τα παιδιά τους...
Ντρέπομαι για αυτές τις εικόνες φτώχειας που διαρκώς θα αυξάνονται καθώς γνωρίζουμε όλοι ότι η μέση σύνταξη στην Ελλάδα, που σήμερα είναι 892 ευρώ τον μήνα, θα μειώνεται χρόνο με τον χρόνο.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι τι συνέβη και φτάσαμε να είμαστε μια χώρα 10 (μετά βίας) εκατομμυρίων ανθρώπων και από αυτούς 2.621.101 να είναι συνταξιούχοι.
Δυστυχώς η αιτία είναι η κρίση, αλλά προηγήθηκαν οι συνεχείς αλλαγές των κανόνων του ασφαλιστικού συστήματος που οδήγησε χιλιάδες εργαζομένους στο Δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ στην έξοδο για να μη χάσουν τα κεκτημένα.
Το ίδιο συνέβη στον στρατό, στην αεροπορία, στο ναυτικό, στην αστυνομία, στην πυροσβεστική, στο λιμενικό όταν επιτυχημένοι αξιωματικοί εξωθήθηκαν στη συνταξιοδότηση για να ανανεωθεί - για πολιτικούς και άλλους λόγους - η ιεραρχία.
Κι ακόμη χειρότερα, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Ετσι έχουμε περίπου 200.000 συνταξιούχους σε ηλικίες κάτω των 60 ετών οι οποίοι και αυτοί πληρώνουν με συνεχείς περικοπές συντάξεων.
Αυτές είναι πληγές του ασφαλιστικού συστήματος. Η μεγάλη πληγή όμως είναι το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας και των χαμένων ασφαλιστικών εισφορών δεδομένου ότι στα χρόνια της κρίσης ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 800.000 άτομα!
Αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά ίσως η κατάσταση για τους συνταξιούχους - τα «περήφανα γηρατειά», όπως λέγαμε κάποτε - να ήταν καλύτερη και οι συντάξεις τους λίγο υψηλότερες.
Ομως, όπως όλα πλέον δείχνουν, αν δεν μπουν νέοι πόροι στα ταμεία από την αύξηση της απασχόλησης, αν δεν αναπτυχθεί η οικονομία, τότε για όλους αλλά ιδιαίτερα για αυτή την ευαίσθητη κατηγορία δυστυχώς έρχονται χειρότερες μέρες.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 03-04/06/17 |
7. Ιδια κόλπα στη μάχη κατά του λαθρεμπορίου
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Ηταν περίπου πριν από δύο χρόνια, καλοκαίρι του 2015, μετά το περίφημο δημοψήφισμα που η κυβέρνηση κήρυττε τη μάχη κατά του λαθρεμπορίου, θέτοντας επικεφαλής για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου τον υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ Τέρενς Κουίκ. Στο πλαίσιο αυτό συστάθηκε μια επιτροπή, η Μόνιμη Διυπουργική Επιτροπή για την Πάταξη της Διαφθοράς, με τη συμμετοχή κρατικών αξιωματούχων, ειδικών και πανεπιστημιακών. Τότε ο κ. Κουίκ δήλωνε ότι πρόθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι «να χτυπήσει στη ρίζα τους τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή» και αποκαλούσε τους λαθρεμπόρους καυσίμων «την πιο αδίστακτη εγκληματική οργάνωση σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού».
Μάλιστα, η επιτροπή συνεδρίασε και ύστερα από τετράωρη σύσκεψη εξέδωσε ανακοίνωσε η οποία, όπως έλεγε ο κ. Κουίκ, «περιγράφει με σαφήνεια όλον τον οδικό χάρτη σε έναν πόλεμο που βάζει στην άκρη τα παλιά επικοινωνιακά τεχνάσματα και αρχίζει επί της ουσίας την εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων, που είτε "ξεχάστηκαν" σε διάφορα συρτάρια είτε χρήζουν νέων νομοθετικών ρυθμίσεων».
Ειδικότερα, η Επιτροπή αποφάσισε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα το οποίο μεταξύ άλλων προέβλεπε την επίσπευση της ολοκλήρωσης του θεσμικού πλαισίου, τοποθέτηση GPS σε πλωτά και επίγεια μεταφορικά μέσα, εντατικούς ελέγχους, εφαρμογή συστήματος εισροών-εκροών σε πρατήρια καυσίμων και δεξαμενές, σύνταξη μητρώου δεξαμενών κ.λπ.
Σήμερα, τίποτε από όλα αυτά δεν έχει ολοκληρωθεί. Δύο χρόνια μετά, ο απολογισμός της κυβέρνησης στην πάταξη του λαθρεμπορίου καυσίμων είναι πενιχρός, φτωχότερος των προκατόχων της. Οι έλεγχοι, όπως αποκάλυψε την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης στη Βουλή, δεν γίνονται επειδή έχει καταργηθεί το «μπόνους» που λαμβάνουν οι υπάλληλοι που κάνουν τον έλεγχο. Δηλαδή θέλουν «μπόνους» για να κάνουν τη δουλειά τους.
Επιπλέον, παρά τις κυβερνητικές δεσμεύσεις για σύντομη εγκατάσταση συστήματος εισροών-εκροών στα πρατήρια, έχε δοθεί και νέα παράταση μέχρι το τέλος του 2018!
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι έλεγχοι από 4.018 το 2014 να περιοριστούν σε μόλις 1.875 το 2016 και τα πρόστιμα από 1,8 εκατ. ευρώ σε μόλις 178.000. Ομως και από τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν ελάχιστα εισπράχθηκαν: μόλις 125.000 το 2014, ενώ για τα επόμενα χρόνια παραμένει άγνωστο τι έχουν απογίνει.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η κυβέρνηση προεκλογικά δεσμεύτηκε να εισπράξει 1 δισ. ευρώ από την πάταξη της φοροδιαφυγής στα καύσιμα.
Βεβαίως το «έγκλημα» είναι διαρκείας. Διότι όλες οι κυβερνήσεις από την αρχή της κρίσης προσπάθησαν να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή, αλλά δεν στάθηκαν ικανές να βάλουν GPS στα βυτιοφόρα και στα πλοία που μεταφέρουν καύσιμα, (συστήματα εισροών-εκροών σε πρατήρια) και δεξαμενές και να καταγράψουν τους αποθηκευτικούς χώρους.
Με άλλα λόγια, διαδοχικές κυβερνήσεις κήρυτταν με κορόνες και εξαγγελίες τη μάχη κατά των λαθρεμπόρων καυσίμων, στη συνέχεια όμως έκαναν πίσω για να μη συγκρουστούν με τα συμφέροντα...
 |
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 03-04/06/17 |
8. Γιατί τόση πίκρα με
την εξαγορά του ΔΟΛ;
Του Σωκράτη Τσιχλιά
Ξίνισε η «Εφημερίδα των Συντακτών» με το αποτέλεσμα του πλειστηριασμού για την πώληση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Με μια χονδροειδή για αριστερό έντυπο ανάλυση αφιέρωσε το πρωτοσέλιδο της Πέμπτης στο θέμα, με τίτλο «Δημοσιογραφικός Οργανισμός Μαρινάκη Μητσοτάκη». Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών, πριν ολοκληρωθεί και τυπικά από το δικαστήριο η αγοραπωλησία, πριν εγκατασταθεί ο νέος ιδιοκτήτης, ώστε να δούμε τα πρώτα δείγματα γραφής, σπεύδει η συνεταιριστική εφημερίδα να χαρακτηρίσει απαξιωτικά την εξέλιξη. Προδικάζει ένα σκοτεινό μέλλον με μια παιδαριώδη εξίσωση: ο Μαρινάκης είναι φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη, άρα τα μέσα του ΔΟΛ γίνονται δεξιά, και δη μητσοτακικά!
Κανονικά οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί, καθώς έχουν ζήσει την οδύνη της κατάρρευσης της «Ελευθεροτυπίας», έχουν υποστεί τις συνέπειες. Κανονικά θα έπρεπε να γιορτάζουν, καθώς έγινε ένα μεγάλο βήμα για να σωθεί ένα ιστορικό συγκρότημα Τύπου. Επρεπε να γιορτάζουν για τους συναδέλφους τους που, ύστερα από έναν μαρτυρικό χρόνο κατά τη διάρκεια του οποίου εργάστηκαν απλήρωτοι, με αυταπάρνηση και υποδειγματικό επαγγελματισμό, κατάφεραν να σώσουν μια επιχείρηση Τύπου από τη χρεοκοπία. Πού πήγε άραγε η αριστεροσύνη των συναδέλφων, ποια κοντόφθαλμη αντίληψη περί ανταγωνισμού τούς έκανε να περιφρονήσουν τον ρόλο των δημοσιογράφων στη νέα εποχή του Συγκροτήματος Λαμπράκη; Διάβασα με προσοχή το θέμα που υποστηρίζει το πρωτοσέλιδο, πουθενά, όπως είναι φυσικό, δεν τεκμηριώνεται ο τίτλος της πρώτης σελίδας. Με το τίμημα που είναι πολύ μικρό αγκομαχάει το ρεπορτάζ! Αγνοεί ότι επρόκειτο για κλειστό πλειοδοτικό διαγωνισμό, αγνοεί δηλαδή ότι τα χρήματα που προσφέρθηκαν, καλώς ή κακώς, ήταν αυτά που η αγορά εκτιμά ότι έπρεπε να δοθούν. Ξεχνάει επίσης σε τι άθλιο κλίμα προσκηνίου και παρασκηνίου έγινε ο διαγωνισμός, με την κυβέρνηση να δίνει λυσσώδη μάχη να πάει το μαγαζί σε «δικό της» επιχειρηματία ή να κλείσει. Αυτό το κλίμα ίσως απέτρεψε μεγαλύτερη συμμετοχή και υψηλότερο τίμημα. Δεν έτυχε να ακούσουν τίποτα τόσο καιρό στην «Εφ.Συν.», για τα προσκόμματα, τα εμπόδια, τα νομικά κόλπα, την οικονομική ασφυξία στην οποία υποχρεώθηκαν τα Μέσα του Οργανισμού, μπας και λυγίσουν οι δημοσιογράφοι και τα παρατήσουν; Γιατί δεν μπήκαν στον κόπο να υπολογίσουν τι τίμημα θα πλήρωναν τότε, όσοι θα χιμούσαν στους τελειωμένους τίτλους; Ψίχουλα.
Ο νέος ιδιοκτήτης του ΔΟΛ, εκτός από τα 23 εκατομμύρια της εξαγοράς, προφανώς θα επενδύσει πάρα πολλά ακόμη, για να ανατάξει το πληγωμένο από την παρατεταμένη κρίση Συγκρότημα, να το αναπτύξει και να το οδηγήσει στη νέα, σύνθετη πραγματικότητα της ενημέρωσης. Κυρίως βεβαίως έχει να κερδίσει το στοίχημα των αναγνωστών, των ακροατών, από τους οποίους εξαρτάται αποκλειστικά η μακροημέρευση του ΔΟΛ.
9. Η δεύτερη ευκαιρία στις επιχειρήσεις
Ξίνισε η «Εφημερίδα των Συντακτών» με το αποτέλεσμα του πλειστηριασμού για την πώληση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Με μια χονδροειδή για αριστερό έντυπο ανάλυση αφιέρωσε το πρωτοσέλιδο της Πέμπτης στο θέμα, με τίτλο «Δημοσιογραφικός Οργανισμός Μαρινάκη Μητσοτάκη». Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών, πριν ολοκληρωθεί και τυπικά από το δικαστήριο η αγοραπωλησία, πριν εγκατασταθεί ο νέος ιδιοκτήτης, ώστε να δούμε τα πρώτα δείγματα γραφής, σπεύδει η συνεταιριστική εφημερίδα να χαρακτηρίσει απαξιωτικά την εξέλιξη. Προδικάζει ένα σκοτεινό μέλλον με μια παιδαριώδη εξίσωση: ο Μαρινάκης είναι φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη, άρα τα μέσα του ΔΟΛ γίνονται δεξιά, και δη μητσοτακικά!
Κανονικά οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί, καθώς έχουν ζήσει την οδύνη της κατάρρευσης της «Ελευθεροτυπίας», έχουν υποστεί τις συνέπειες. Κανονικά θα έπρεπε να γιορτάζουν, καθώς έγινε ένα μεγάλο βήμα για να σωθεί ένα ιστορικό συγκρότημα Τύπου. Επρεπε να γιορτάζουν για τους συναδέλφους τους που, ύστερα από έναν μαρτυρικό χρόνο κατά τη διάρκεια του οποίου εργάστηκαν απλήρωτοι, με αυταπάρνηση και υποδειγματικό επαγγελματισμό, κατάφεραν να σώσουν μια επιχείρηση Τύπου από τη χρεοκοπία. Πού πήγε άραγε η αριστεροσύνη των συναδέλφων, ποια κοντόφθαλμη αντίληψη περί ανταγωνισμού τούς έκανε να περιφρονήσουν τον ρόλο των δημοσιογράφων στη νέα εποχή του Συγκροτήματος Λαμπράκη; Διάβασα με προσοχή το θέμα που υποστηρίζει το πρωτοσέλιδο, πουθενά, όπως είναι φυσικό, δεν τεκμηριώνεται ο τίτλος της πρώτης σελίδας. Με το τίμημα που είναι πολύ μικρό αγκομαχάει το ρεπορτάζ! Αγνοεί ότι επρόκειτο για κλειστό πλειοδοτικό διαγωνισμό, αγνοεί δηλαδή ότι τα χρήματα που προσφέρθηκαν, καλώς ή κακώς, ήταν αυτά που η αγορά εκτιμά ότι έπρεπε να δοθούν. Ξεχνάει επίσης σε τι άθλιο κλίμα προσκηνίου και παρασκηνίου έγινε ο διαγωνισμός, με την κυβέρνηση να δίνει λυσσώδη μάχη να πάει το μαγαζί σε «δικό της» επιχειρηματία ή να κλείσει. Αυτό το κλίμα ίσως απέτρεψε μεγαλύτερη συμμετοχή και υψηλότερο τίμημα. Δεν έτυχε να ακούσουν τίποτα τόσο καιρό στην «Εφ.Συν.», για τα προσκόμματα, τα εμπόδια, τα νομικά κόλπα, την οικονομική ασφυξία στην οποία υποχρεώθηκαν τα Μέσα του Οργανισμού, μπας και λυγίσουν οι δημοσιογράφοι και τα παρατήσουν; Γιατί δεν μπήκαν στον κόπο να υπολογίσουν τι τίμημα θα πλήρωναν τότε, όσοι θα χιμούσαν στους τελειωμένους τίτλους; Ψίχουλα.
Ο νέος ιδιοκτήτης του ΔΟΛ, εκτός από τα 23 εκατομμύρια της εξαγοράς, προφανώς θα επενδύσει πάρα πολλά ακόμη, για να ανατάξει το πληγωμένο από την παρατεταμένη κρίση Συγκρότημα, να το αναπτύξει και να το οδηγήσει στη νέα, σύνθετη πραγματικότητα της ενημέρωσης. Κυρίως βεβαίως έχει να κερδίσει το στοίχημα των αναγνωστών, των ακροατών, από τους οποίους εξαρτάται αποκλειστικά η μακροημέρευση του ΔΟΛ.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",03-04/06/17 |
και το παράδειγμα του ΔΟΛ
Του Βασίλη Κώτση
«Δεν θα κλάψουμε για τον ΔΟΛ, ας κλείσει όπως τόσες άλλες επιχειρήσεις που δεν μπόρεσαν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους» ήταν η προσέγγιση της αγοράς τον Ιανουάριο του 2017 μετά και την καταγγελία των δανείων του ΔΟΛ από τις τράπεζες σε συνδυασμό με την αδυναμία του βασικού μετόχου να οδηγήσει την εταιρεία σε μια συντεταγμένη χρεοκοπία καταβάλλοντας τουλάχιστον αποζημιώσεις και δεδουλευμένα.
Ο ιστορικός οργανισμός όμως δεν έκλεισε χάρη στην αυταπάρνηση των εργαζομένων του, οι οποίοι διατήρησαν ανοιχτά τα έντυπα, τις ιστοστελίδες και το ραδιόφωνο υποαμειβόμενοι, εν όψει τη δεύτερης ευκαιρίας που θα έδινε το καθεστώς ειδικής διαχείρισης από τις τράπεζες για την πώληση του οργανισμού.
Aυτό συνέβη για τον απλούστατο λόγο ότι το τελικό προϊόν είχε ζήτηση. Τον ακρογωνιαίο λίθο για τη βιωσιμότητα μιας επιχείρησης. Αυτόν τον παράγοντα υποτίμησαν εξαρχής οι τράπεζες που ήθελαν εκκαθάριση με κλειστό τον οργανισμό, ο ανταγωνισμός αλλά και η ίδια η κυβέρνηση που έβαζε συνέχεια τρικλοποδιές στο εγχείρημα αυτό. Αν ο κόσμος περιμένει την Κυριακή να σε διαβάσει, να σε ακούει καθημερινά στην μπάντα των fm και να σε επισκέπτεται στα sites τότε δεν κλείνεις.
Η παρεμβατικότητα και η κουλτούρα των μέσων του ΔΟΛ μέσα από την εργασία των ανθρώπων του έσωσε το μαγαζί.
«Δεν θα κλάψουμε για τον ΔΟΛ, ας κλείσει όπως τόσες άλλες επιχειρήσεις που δεν μπόρεσαν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους» ήταν η προσέγγιση της αγοράς τον Ιανουάριο του 2017 μετά και την καταγγελία των δανείων του ΔΟΛ από τις τράπεζες σε συνδυασμό με την αδυναμία του βασικού μετόχου να οδηγήσει την εταιρεία σε μια συντεταγμένη χρεοκοπία καταβάλλοντας τουλάχιστον αποζημιώσεις και δεδουλευμένα.
Ο ιστορικός οργανισμός όμως δεν έκλεισε χάρη στην αυταπάρνηση των εργαζομένων του, οι οποίοι διατήρησαν ανοιχτά τα έντυπα, τις ιστοστελίδες και το ραδιόφωνο υποαμειβόμενοι, εν όψει τη δεύτερης ευκαιρίας που θα έδινε το καθεστώς ειδικής διαχείρισης από τις τράπεζες για την πώληση του οργανισμού.
Aυτό συνέβη για τον απλούστατο λόγο ότι το τελικό προϊόν είχε ζήτηση. Τον ακρογωνιαίο λίθο για τη βιωσιμότητα μιας επιχείρησης. Αυτόν τον παράγοντα υποτίμησαν εξαρχής οι τράπεζες που ήθελαν εκκαθάριση με κλειστό τον οργανισμό, ο ανταγωνισμός αλλά και η ίδια η κυβέρνηση που έβαζε συνέχεια τρικλοποδιές στο εγχείρημα αυτό. Αν ο κόσμος περιμένει την Κυριακή να σε διαβάσει, να σε ακούει καθημερινά στην μπάντα των fm και να σε επισκέπτεται στα sites τότε δεν κλείνεις.
Η παρεμβατικότητα και η κουλτούρα των μέσων του ΔΟΛ μέσα από την εργασία των ανθρώπων του έσωσε το μαγαζί.
Το θέμα όμως είναι άλλο. Αν έκλεινε τότε, 500 εργαζόμενοι θα ήταν στον δρόμο χωρίς τη δυνατότητα να ενταχθούν στο ταμείο ανεργίας. Παράλληλα, τράπεζες, Εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, προμηθευτές θα εισέπρατταν ψίχουλα σε σχέση με τις απαιτήσεις που είχαν απέναντι στην επιχείρηση. Είναι αστείο να ισχυρίζεται κάποιος ότι αν είσαι εκτός αγοράς για πέντε μήνες θα λάβεις το ίδιο αντίτιμο από τον πλειοδοτικό διαγωνισμό με αυτό που εδόθη τώρα για τον ΔΟΛ εν λειτουργία.
Τι κέρδισε όμως η ελληνική οικονομία από τη διατήρηση του ΔΟΛ στη ζωή; Η κυκλοφορία των εντύπων στήριξε κατ' αρχάς δύο μεγάλες συγγενείς επιχειρήσεις, την εκτυπωτική Ιριδα και το πρακτορείο διανομής Αργος με εκατοντάδες εργαζομένους που αντιμετώπιζαν προβλήματα ρευστότητας. Από το τίμημα των 24 εκατ. ευρώ (μετά την αφαίρεση των εξόδων διαχείρισης), 15,6 εκατ. ευρώ θα πάνε στις τράπεζες, 2,4 εκατ. στους προμηθευτές, 3 εκατ. σε εισφορές και Εφορία και 3 εκατ. ευρώ για να καλυφθεί μέρος των οφειλομένων προς τους εργαζομένους. Χρήματα που θα επιστρέψουν στην πραγματική οικονομία.
Το κυριότερο όμως είναι ότι η συνέχιση της λειτουργίας του οργανισμού θα επιτρέψει σε 500 οικογένειες να ζήσουν αξιοπρεπώς και θα «γεμίσει» με εισφορές τα άδεια ταμεία του ΕΦΚΑ.
Η κεντρική λοιπόν ιδέα είναι ότι σε επιχειρήσεις με έμπειρο δυναμικό και προϊόν με υπεραξία να δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία. Η Ελλάδα στην κατάσταση που είναι δεν χρειάζεται κλειστές επιχειρήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου