Τρία κείμενα παρέμβασης, από
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
1. Η καθαρή πρόταση Μητσοτάκη:
Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας και ευελπιστεί σε ταχεία έξοδο από την ύφεση, επιστροφή σε αναπτυξιακούς ρυθμούς και έξοδο στις αγορές το 2017. Βεβαίως είναι καλό πράγμα για την οικονομία η εμπέδωση θετικού κλίματος που θα τονώσει την ψυχολογία της αγοράς και θα δημιουργήσει ανοδική δυναμική. Ομως αν οι προσδοκίες δεν στηρίζονται σε ρεαλιστικά και καλά επεξεργασμένα σενάρια, είναι καταδικασμένες να «ξεφουσκώσουν». Αλλωστε, το έργο το έχουμε ξαναδεί...
Στο μέτωπο των εσόδων λοιπόν ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος πανηγυρίζει καθώς όπως αναφέρεται σε σχετικά ανακοίνωση του υπουργείου, παρά το γεγονός ότι ο Ιούλιος ήταν ο μήνας με τον μεγαλύτερο στόχο από την αρχή του έτους, ο στόχος καλύφθηκε κατά 94%. Στην ίδια ανακοίνωση τονίζεται ότι «η προσπάθεια τρομοκράτησης των πολιτών που επιχειρείται με πτωτική πορεία των εσόδων και ανάγκη ενεργοποίησης του κόφτη για ακόμα μία φορά καταρρίπτεται με στοιχεία και όχι με όνειρα θερινής νυκτός». Αν και το πιθανότερο είναι ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 0,5% το 2016 θα επιτευχθεί, εν τούτοις ο κ. υπουργός γνωρίζει ότι τα 2/3 των εσόδων πραγματοποιούνται το δεύτερο εξάμηνο του έτους και πως αν τον Ιούλιο δεν μπορεί να πιάσει 100% τον στόχο, τα πράγματα θα δυσκολέψουν από τον Σεπτέμβριο και μετά. Ασε που η υπεφορολόγηση θα «χτυπήσει» στην αγορά και την ανάπτυξη.
Από το μέτωπο του Τουρισμού η αρμόδια υπουργός Ελενα Κουντουρά πανηγυρίζει και αυτή καθώς καταγράφηκε εντυπωσιακή άνοδος των κρατήσεων της τελευταίας στιγμής που ενίσχυσαν το τουριστικό ρεύμα και μπορεί να οδηγήσουν σε νέο ρεκόρ αφίξεων. Ωστόσο, οι κρατήσεις της τελευταίας στιγμής αφορούν τουρίστες χαμηλών εισοδημάτων, κυρίως νέους και φυσικά δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη η τουριστική βιομηχανία της χώρας.
Την ίδια στιγμή, η «Αυγή» διαπιστώνει «Δυναμική στην αγορά εργασίας» και σημειώνει ότι«για έκτο συνεχή μήνα αυξάνεται η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα παρά τα θερινά σενάρια καταστροφολογίας». Μάλιστα τονίζει ότι «η αύξηση της μισθωτής απασχόλησης τον Ιούλιο ήταν η υψηλότερη καταγεγραμμένη από το 2001 μέχρι σήμερα για τον συγκεκριμένο μήνα (!)». Ωστόσο, αναγνωρίζει ότι οι μισές νέες θέσεις εργασίας είναι«ελαστικής απασχόλησης», πράγμα που σημαίνει ότι απέχει πολύ η επιστροφή της αγοράς εργασίας στην κανονικότητα, πόσω μάλλον η υποχώρηση της ανεργίας σε ανεκτά από την κοινωνία επίπεδα.
Για να επιβεβαιώσει όλο αυτό το success story του Αλέξη Τσίπρα, ο κεντρικός προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου μεταδίδει προπαρασκευαστικές κινήσεις για την έξοδο της χώρας στις αγορές το 2017. Επικαλείται μάλιστα σχετικό δημοσίευμα του Reuters, στο οποίο στελέχη της Goldman Sachs και της JP Morgan τοποθετούνται θετικά στο ενδεχόμενο η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές το καλοκαίρι του 2017 με την έκδοση νέου ομολόγου.
Ομως οι προσδοκίες των επενδυτών, οι οποίοι δεν θα πρέπει να ξεχνά η κυβέρνηση πως προσβλέπουν σε σημαντικά κέρδη, δεν συνδέονται με τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Η θετική διάθεση με την οποία «βλέπουν» τα ελληνικά ομόλογα έχει να κάνει με την προοπτική ένταξης των ελληνικών τίτλων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ.
Τραπεζικά στελέχη που είναι σε συνεχή επαφή με διεθνείς επενδυτές αναφέρουν ότι το μοναδικό τους ενδιαφέρον είναι πότε θα μπουν τα ελληνικά ομόλογα στο QE και τι ποσό θα αφορά η ένταξή τους. Δεν τους ενδιαφέρουν οι επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, για τις οποίες έχουν επιφυλάξεις. Διότι ένταξη στο QE σημαίνει ότι αν στραβώσει κάτι, οι επενδυτές θα μπορούν να «φορτώσουν» τα ελληνικά ομόλογα στην ΕΚΤ και δεν θα μείνουν με τον «μουντζούρη» στο χέρι.
Με δεδομένες τις «σκοτωμένες» τιμές στις οποίες βρίσκονται σήμερα οι ελληνικοί τίτλοι, ενδεχόμενη ένταξη στο QE θα αποφέρει σημαντικά κέρδη. Πηγές της αγοράς κάνουν λόγο για κέρδη πάνω από 50%, ακόμα 60%-70%. Στην απόφαση της ΕΚΤ ποντάρουν λοιπόν οι επενδυτές και όχι στις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας. Αυτά, για να μην έχει αυταπάτες ο κ. Τσίπρας...
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21.08.16 |
Του Αντώνη Καρακούση
Πολλά μπορεί να καταμαρτυρήσει κανείς στον νέο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.
Ωστόσο εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί στον κ. Μητσοτάκη είναι η σαφήνεια της στρατηγικής και των στοχεύσεών του.
Διακρίνεται ο κ. Μητσοτάκης τόσο για την ευκρίνεια των αντιλήψεών του όσο και για την ευθύτητα των λόγων του.
Με άλλα λόγια, δεν κρύβει ούτε κρύβεται.
Πιθανώς με βάση παραδοσιακές αρχές της πολιτικής να μειονεκτεί.
Ομως στις ιδιαίτερες συνθήκες της μεγάλης κρίσης η καθαρότητα επιλογών και στοχεύσεων μπορεί να μετατραπεί σε πλεονέκτημα.
Ο ελληνικός λαός έχει ακούσει τα πάντα και έχει απογοητευθεί από τα ψεύδη και τους πολιτικαντισμούς. Οσο και αν έλκεται από τις πολλές εκδοχές του λαϊκιστικού λόγου, αντιλαμβάνεται τα ψεύδη και έχει πλέον την ικανότητα να διακρίνει το ανεκπλήρωτο των εύκολων υποσχέσεων.
Στην παρούσα λοιπόν φάση ο κ. Μητσοτάκης λέει καθαρά ότι δεν περιμένει εκλογές, αλλά αντιθέτως πιστεύει ότι ο κ. Τσίπρας θα εξαντλήσει τις όποιες δυνατότητες παραμονής στην εξουσία.
Προβλέπει μάλιστα ότι η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο, μήπως και αντιστρέψει τις αρνητικές για αυτήν συνθήκες.
Ωστόσο, πιστεύει ακράδαντα ότι δεν θα τα καταφέρει και θα εισέλθει από το φθινόπωρο σε περίοδο «μακρόσυρτου βουλιάγματος».
Ηδη εντοπίζει ότι στην κοινωνία επικρατεί κλίμα απογοήτευσης και απόλυτης καχυποψίας απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα, κυρίως λόγω της αναξιοπιστίας και της απουσίας προόδου στην οικονομία και αλλού.
Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει χάσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Κατ' αυτόν η εμπιστοσύνη είναι το κρισιμότερο μέγεθος για τη μακροημέρευση στην εξουσία.
Και όπως λέει χαρακτηριστικά, εκείνος θα επιχειρήσει να κερδίσει ακριβώς την εμπιστοσύνη που έχασε ο κ. Τσίπρας.
Και δεν θα το κάνει τάζοντας και υποσχόμενος τα ανεκπλήρωτα, παρά διαμορφώνοντας ένα πλατύ μεταρρυθμιστικό μέτωπο, μια συμμαχία δύσκολων αποφάσεων και επιλογών, ικανή να πείσει την κοινωνία για το δέον γενέσθαι στη χώρα.
Οπως διακηρύσσει, δεν θα θελήσει να υποκλέψει την ψήφο των πολιτών, αλλά να τους πείσει ότι η σωτηρία δεν θα έλθει από τον ουρανό, αλλά θα είναι αποτέλεσμα σκληρής και μακράς προσπάθειας.
«Δεν είμαι ο αντι-Τσίπρας, αλλά το ακριβώς ανάποδο του Τσίπρα» μεταδίδει με αφοπλιστική ειλικρίνεια, προσβλέποντας σε μια νέα εποχή «μετα-λαϊκισμού».
Αυτή είναι η στρατηγική του κ. Μητσοτάκη. Καθαρή και ευθεία. Και με αυτή θα θελήσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Εκείνος θα κρίνει, όταν έλθει η ώρα, αν θελήσει να βαδίσει μαζί του τον δύσκολο δρόμο ανασύνταξης και ανασυγκρότησης της χώρας.
Οπως είπαμε, η στρατηγική Μητσοτάκη είναι καθαρή και ευθεία. Και αυτή τον ξεχωρίζει από τους ανταγωνιστές του.
2. Πού οδηγούν τα δημοψηφίσματα:
Του Γιάννη Καρτάλη
Οι θεωρίες για την αποτελεσματικότητα και τη γνησιότητα της λαϊκής έκφρασης μέσω της λεγόμενης άμεσης δημοκρατίας έχουν αρχίσει να καταρρέουν μετά τα τραγελαφικά γεγονότα που ακολούθησαν ένα δημοψήφισμα που ήδη έγινε και ένα που πρόκειται να γίνει. Στη Βρετανία η κυβέρνηση εμφανίζεται εντελώς ανέτοιμη να διαχειριστεί την προετοιμασία των διαπραγματεύσεων για την έξοδο της χώρας από την Ενωμένη Ευρώπη, παρά τις γενικόλογες διαβεβαιώσεις ότι «Brexit σημαίνει Brexit», ενώ στην Ιταλία, μετά το πάθημα του Ντέιβιντ Κάμερον, ένας πανικόβλητος Ματέο Ρέντσι δηλώνει τώρα ότι έκανε λάθος να ταυτίσει την τύχη της κυβέρνησής του με το επικείμενο δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ήδη δεινοπαθούσα με τα άλλα τεράστια προβλήματα Ενωμένη Ευρώπη είναι εντελώς αδύνατον να ορθοποδήσει. Η παρατεινόμενη εκκρεμότητα γύρω από την ημερομηνία εξόδου της Βρετανίας καταντά να είναι χειρότερη και από την ίδια της την έξοδο.
Δεν θέλει άλλωστε και πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι τη στιγμή που πρέπει να ληφθούν οι κρίσιμες αποφάσεις για την αντιμετώπιση όχι μόνο της γνωστής οικονομικής κρίσης αλλά και των αυξανόμενων τρομοκρατικών χτυπημάτων και της εμπλοκής στο Προσφυγικό λόγω των νέων τουρκικών εκβιασμών το ερώτημα που κυριαρχεί είναι αν αυτοί που συνομιλούν σήμερα θα βρίσκονται στην εξουσία και αύριο. Διότι, πέρα από την παρατεινόμενη βρετανική εκκρεμότητα, η οποία φαίνεται ότι δεν θα διευθετηθεί πριν από το 2019(!), υπάρχουν και οι εκλογές στη Γαλλία και στη Γερμανία και τώρα το ερώτημα για την Ιταλία. Και οι μεν εκλογές ταυτίζονται με τις δημοκρατικές διαδικασίες των δυτικών κοινωνιών, τα δημοψηφίσματα, όμως, έτσι όπως έχουν καταντήσει, ελάχιστα προωθούν την καλώς νοούμενη έννοια της δημοκρατίας καθώς εκτρέφουν παράλληλα έναν επικίνδυνο λαϊκισμό που βρίσκει έτσι μια ανέλπιστη ευκαιρία για να εκφραστεί.
Τα πρόσφατα τουλάχιστον δημοψηφίσματα απέδειξαν ότι απλώς αποτελούν μια λύση για όσους πρωθυπουργούς έχουν περιέλθει σε αδιέξοδο. Διότι κανείς δεν υποχρέωσε τον Ντέιβιντ Κάμερον να κηρύξει δημοψήφισμα. Το έκανε για να αντιμετωπίσει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους πιστεύοντας ότι έτσι θα τους κατατροπώσει. Και βέβαια την πάτησε. Οπως φοβάται τώρα ότι θα την πατήσει και ο Ματέο Ρέντσι, ανοίγοντας μάλιστα τον δρόμο στον γνωστό φαιδρό λαϊκιστή Μπέπε Γκρίλο. Αυτό συμβαίνει διότι απλούστατα οι ψηφοφόροι δεν απαντούν στο ερώτημα που τίθεται στο δημοψήφισμα αλλά βρίσκουν την ευκαιρία να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους για τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική. Υποβαθμίζεται έτσι η σημασία και η έννοια των βουλευτικών εκλογών που ακριβώς τον σκοπό αυτόν έχουν δίνοντας τη δυνατότητα για την ανάδειξη νέων κυβερνήσεων. Για να μη μιλήσουμε για την υποβάθμιση και των ίδιων των δημοψηφισμάτων, όταν το «Οχι» γίνεται «Ναι», όπως συνέβη στην πανευτυχή χώρα μας.
3. Τι θα έπρεπε να είχαμε προσέξει: (Μη) Διάλογος:
Πολλά μπορεί να καταμαρτυρήσει κανείς στον νέο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.
Ωστόσο εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί στον κ. Μητσοτάκη είναι η σαφήνεια της στρατηγικής και των στοχεύσεών του.
Διακρίνεται ο κ. Μητσοτάκης τόσο για την ευκρίνεια των αντιλήψεών του όσο και για την ευθύτητα των λόγων του.
Με άλλα λόγια, δεν κρύβει ούτε κρύβεται.
Πιθανώς με βάση παραδοσιακές αρχές της πολιτικής να μειονεκτεί.
Ομως στις ιδιαίτερες συνθήκες της μεγάλης κρίσης η καθαρότητα επιλογών και στοχεύσεων μπορεί να μετατραπεί σε πλεονέκτημα.
Ο ελληνικός λαός έχει ακούσει τα πάντα και έχει απογοητευθεί από τα ψεύδη και τους πολιτικαντισμούς. Οσο και αν έλκεται από τις πολλές εκδοχές του λαϊκιστικού λόγου, αντιλαμβάνεται τα ψεύδη και έχει πλέον την ικανότητα να διακρίνει το ανεκπλήρωτο των εύκολων υποσχέσεων.
Στην παρούσα λοιπόν φάση ο κ. Μητσοτάκης λέει καθαρά ότι δεν περιμένει εκλογές, αλλά αντιθέτως πιστεύει ότι ο κ. Τσίπρας θα εξαντλήσει τις όποιες δυνατότητες παραμονής στην εξουσία.
Προβλέπει μάλιστα ότι η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο, μήπως και αντιστρέψει τις αρνητικές για αυτήν συνθήκες.
Ωστόσο, πιστεύει ακράδαντα ότι δεν θα τα καταφέρει και θα εισέλθει από το φθινόπωρο σε περίοδο «μακρόσυρτου βουλιάγματος».
Ηδη εντοπίζει ότι στην κοινωνία επικρατεί κλίμα απογοήτευσης και απόλυτης καχυποψίας απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα, κυρίως λόγω της αναξιοπιστίας και της απουσίας προόδου στην οικονομία και αλλού.
Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει χάσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Κατ' αυτόν η εμπιστοσύνη είναι το κρισιμότερο μέγεθος για τη μακροημέρευση στην εξουσία.
Και όπως λέει χαρακτηριστικά, εκείνος θα επιχειρήσει να κερδίσει ακριβώς την εμπιστοσύνη που έχασε ο κ. Τσίπρας.
Και δεν θα το κάνει τάζοντας και υποσχόμενος τα ανεκπλήρωτα, παρά διαμορφώνοντας ένα πλατύ μεταρρυθμιστικό μέτωπο, μια συμμαχία δύσκολων αποφάσεων και επιλογών, ικανή να πείσει την κοινωνία για το δέον γενέσθαι στη χώρα.
Οπως διακηρύσσει, δεν θα θελήσει να υποκλέψει την ψήφο των πολιτών, αλλά να τους πείσει ότι η σωτηρία δεν θα έλθει από τον ουρανό, αλλά θα είναι αποτέλεσμα σκληρής και μακράς προσπάθειας.
«Δεν είμαι ο αντι-Τσίπρας, αλλά το ακριβώς ανάποδο του Τσίπρα» μεταδίδει με αφοπλιστική ειλικρίνεια, προσβλέποντας σε μια νέα εποχή «μετα-λαϊκισμού».
Αυτή είναι η στρατηγική του κ. Μητσοτάκη. Καθαρή και ευθεία. Και με αυτή θα θελήσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Εκείνος θα κρίνει, όταν έλθει η ώρα, αν θελήσει να βαδίσει μαζί του τον δύσκολο δρόμο ανασύνταξης και ανασυγκρότησης της χώρας.
Οπως είπαμε, η στρατηγική Μητσοτάκη είναι καθαρή και ευθεία. Και αυτή τον ξεχωρίζει από τους ανταγωνιστές του.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/08/16 |
2. Πού οδηγούν τα δημοψηφίσματα:
Του Γιάννη Καρτάλη
Οι θεωρίες για την αποτελεσματικότητα και τη γνησιότητα της λαϊκής έκφρασης μέσω της λεγόμενης άμεσης δημοκρατίας έχουν αρχίσει να καταρρέουν μετά τα τραγελαφικά γεγονότα που ακολούθησαν ένα δημοψήφισμα που ήδη έγινε και ένα που πρόκειται να γίνει. Στη Βρετανία η κυβέρνηση εμφανίζεται εντελώς ανέτοιμη να διαχειριστεί την προετοιμασία των διαπραγματεύσεων για την έξοδο της χώρας από την Ενωμένη Ευρώπη, παρά τις γενικόλογες διαβεβαιώσεις ότι «Brexit σημαίνει Brexit», ενώ στην Ιταλία, μετά το πάθημα του Ντέιβιντ Κάμερον, ένας πανικόβλητος Ματέο Ρέντσι δηλώνει τώρα ότι έκανε λάθος να ταυτίσει την τύχη της κυβέρνησής του με το επικείμενο δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ήδη δεινοπαθούσα με τα άλλα τεράστια προβλήματα Ενωμένη Ευρώπη είναι εντελώς αδύνατον να ορθοποδήσει. Η παρατεινόμενη εκκρεμότητα γύρω από την ημερομηνία εξόδου της Βρετανίας καταντά να είναι χειρότερη και από την ίδια της την έξοδο.
Δεν θέλει άλλωστε και πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι τη στιγμή που πρέπει να ληφθούν οι κρίσιμες αποφάσεις για την αντιμετώπιση όχι μόνο της γνωστής οικονομικής κρίσης αλλά και των αυξανόμενων τρομοκρατικών χτυπημάτων και της εμπλοκής στο Προσφυγικό λόγω των νέων τουρκικών εκβιασμών το ερώτημα που κυριαρχεί είναι αν αυτοί που συνομιλούν σήμερα θα βρίσκονται στην εξουσία και αύριο. Διότι, πέρα από την παρατεινόμενη βρετανική εκκρεμότητα, η οποία φαίνεται ότι δεν θα διευθετηθεί πριν από το 2019(!), υπάρχουν και οι εκλογές στη Γαλλία και στη Γερμανία και τώρα το ερώτημα για την Ιταλία. Και οι μεν εκλογές ταυτίζονται με τις δημοκρατικές διαδικασίες των δυτικών κοινωνιών, τα δημοψηφίσματα, όμως, έτσι όπως έχουν καταντήσει, ελάχιστα προωθούν την καλώς νοούμενη έννοια της δημοκρατίας καθώς εκτρέφουν παράλληλα έναν επικίνδυνο λαϊκισμό που βρίσκει έτσι μια ανέλπιστη ευκαιρία για να εκφραστεί.
Τα πρόσφατα τουλάχιστον δημοψηφίσματα απέδειξαν ότι απλώς αποτελούν μια λύση για όσους πρωθυπουργούς έχουν περιέλθει σε αδιέξοδο. Διότι κανείς δεν υποχρέωσε τον Ντέιβιντ Κάμερον να κηρύξει δημοψήφισμα. Το έκανε για να αντιμετωπίσει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους πιστεύοντας ότι έτσι θα τους κατατροπώσει. Και βέβαια την πάτησε. Οπως φοβάται τώρα ότι θα την πατήσει και ο Ματέο Ρέντσι, ανοίγοντας μάλιστα τον δρόμο στον γνωστό φαιδρό λαϊκιστή Μπέπε Γκρίλο. Αυτό συμβαίνει διότι απλούστατα οι ψηφοφόροι δεν απαντούν στο ερώτημα που τίθεται στο δημοψήφισμα αλλά βρίσκουν την ευκαιρία να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους για τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική. Υποβαθμίζεται έτσι η σημασία και η έννοια των βουλευτικών εκλογών που ακριβώς τον σκοπό αυτόν έχουν δίνοντας τη δυνατότητα για την ανάδειξη νέων κυβερνήσεων. Για να μη μιλήσουμε για την υποβάθμιση και των ίδιων των δημοψηφισμάτων, όταν το «Οχι» γίνεται «Ναι», όπως συνέβη στην πανευτυχή χώρα μας.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/08/16 |
3. Τι θα έπρεπε να είχαμε προσέξει: (Μη) Διάλογος:
Του Γιάννη Μαρίνου
Εγραφα πριν από 20 χρόνια σ' αυτή τη στήλη: «Ολοι συνιστούν τον διάλογο για την επίλυση των προβλημάτων που εκάστοτε ανακύπτουν και προκαλούν κοινωνική αναταραχή. Τι συνιστά όμως διάλογο; Ο κοινός νους απαντά ότι η κάθε πλευρά εκθέτει τα επιχειρήματά της και η μία πείθει την άλλη ή και οι δύο πλευρές, πάντα καλοπίστως και με αμοιβαίες υποχωρήσεις, προσπαθούν να συναντηθούν κάπου στη μέση. Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα διάλογος έχει καταντήσει να σημαίνει δύο μονολόγους μεταξύ κωφών. Μάλιστα προτού αρχίσει κατά κανόνα δηλώνουν η μία ή καμιά φορά και οι δύο πλευρές ότι αυτά που ζητούν ή δέχονται είναι αδιαπραγμάτευτα. Οπότε φυσικό είναι να μην υπάρχει περιθώριο αμοιβαίων υποχωρήσεων και επομένως συνεννοήσεως.
Το άκρως απαράδεκτο και επικίνδυνο είναι όταν η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, για να ηρεμήσει κάποια διαμαρτυρόμενη τάξη, διεξάγει (νεοελληνικό) διάλογο, δηλαδή ακούει τα διάφορα «αδιαπραγμάτευτα» αιτήματα των όποιων τάξεων την πιέζουν, υπόσχεται κάποιες ρυθμίσεις και χρονοδιάγραμμα εφαρμογής και μετά πετάει σε κάποιο συρτάρι αυτά που έχει συμφωνήσει και που συνήθως είναι μη πραγματοποιήσιμα ή ασύμφορα για τον τόπο ελπίζοντας ότι οι αιτούντες θα ξεχάσουν τις υποσχέσεις της. Φυσικά οι τελευταίοι δεν ξεχνούν τίποτα και μόλις συμπληρώνονται οι προθεσμίες και δεν έχει γίνει τίποτα και αφού οι υπομονετικότεροι συμφωνήσουν σε κάποιες λογικές παρατάσεις, εύλογα εξαγριωμένοι πια επανέρχονται στη χρησιμοποίηση των βίαιων κινητοποιήσεων.
Και είναι δυστυχώς διόλου πειστικοί οι κυβερνώντες, οι οποίοι επικαλούνται οικονομική αδυναμία, πράγμα που αποδεικνύει ότι προηγουμένως κατά τον προηγηθέντα διάλογο είχαν υποσχεθεί πολλά ανεφάρμοστα πράγματα. Καθώς δε οι πολιτικοί έχουν διδάξει τον λαό να συμπεριφέρεται όπως ένα πεισματάρικο απαιτητικό παιδί ενώ το ταμείο της οικογένειας είναι άδειο, δεν τολμούν να του πουν τη σκληρή αλήθεια. Δηλαδή, ότι και η προηγούμενη γενναιοδωρία γινόταν από άδεια ταμεία και με δανεικά και κατά συνέπεια κακώς γίνονταν οι παροχές και ότι με την άσωτη πολιτική του παρελθόντος έχει υπερχρεωθεί η χώρα μας.
Σημειωτέον, κάποιες κυβερνήσεις εμφανίζονται ταυτόχρονα γενναιόδωρες προς προκλητικά ευνοούμενες κατηγορίες της κοινωνίας (όπως π.χ. οι φοροφυγάδες, οι λαθρέμποροι, οι καταχραστές δημοσίου χρήματος, οι υπεξαιρούντες τον ΦΠΑ, οι μη εξοφλούντες τα χρέη τους, οι συντεχνίες των κρατικών μονοπωλίων, οι ποδοσφαιρικές εταιρείες κ.ο.κ.). Οπότε οι συνταξιούχοι, οι στρατιωτικοί, οι εκπαιδευτικοί κ.λ.π., οσάκις τους λένε ότι δεν υπάρχουν χρήματα, αποστομώνουν τους κυβερνώντες με το εύλογο: Τότε πού βρήκατε τα λεφτά να τα χαρίσετε σε αυτούς που και άφθονα έχουν και απατεώνες και παρανομούντες είναι;
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνεις την αξιοπιστία σου και να μη σε πιστεύει κανένας. Και δίκιο βουνό να έχεις δεν μπορείς πια να πείσεις. Και δυστυχώς η αναξιοπιστία των πολιτικών μας καθιστά πια προβληματική την πορεία της χώρας μας προς ένα καλύτερο αύριο» («Το Βήμα», 26.1.1997).
Αν είχε προσέξει αυτές τις επισημάνσεις ο τότε 20χρονος κ. Τσίπρας, θα γνώριζε ότι είναι ολέθριο να χάνεις την αξιοπιστία σου, εξ ου και προσπαθεί να φιμώσει τους αντιφρονούντες και τα μη φιλικά ΜΜΕ
4. Αυταπάτες: Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Εγραφα πριν από 20 χρόνια σ' αυτή τη στήλη: «Ολοι συνιστούν τον διάλογο για την επίλυση των προβλημάτων που εκάστοτε ανακύπτουν και προκαλούν κοινωνική αναταραχή. Τι συνιστά όμως διάλογο; Ο κοινός νους απαντά ότι η κάθε πλευρά εκθέτει τα επιχειρήματά της και η μία πείθει την άλλη ή και οι δύο πλευρές, πάντα καλοπίστως και με αμοιβαίες υποχωρήσεις, προσπαθούν να συναντηθούν κάπου στη μέση. Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα διάλογος έχει καταντήσει να σημαίνει δύο μονολόγους μεταξύ κωφών. Μάλιστα προτού αρχίσει κατά κανόνα δηλώνουν η μία ή καμιά φορά και οι δύο πλευρές ότι αυτά που ζητούν ή δέχονται είναι αδιαπραγμάτευτα. Οπότε φυσικό είναι να μην υπάρχει περιθώριο αμοιβαίων υποχωρήσεων και επομένως συνεννοήσεως.
Το άκρως απαράδεκτο και επικίνδυνο είναι όταν η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, για να ηρεμήσει κάποια διαμαρτυρόμενη τάξη, διεξάγει (νεοελληνικό) διάλογο, δηλαδή ακούει τα διάφορα «αδιαπραγμάτευτα» αιτήματα των όποιων τάξεων την πιέζουν, υπόσχεται κάποιες ρυθμίσεις και χρονοδιάγραμμα εφαρμογής και μετά πετάει σε κάποιο συρτάρι αυτά που έχει συμφωνήσει και που συνήθως είναι μη πραγματοποιήσιμα ή ασύμφορα για τον τόπο ελπίζοντας ότι οι αιτούντες θα ξεχάσουν τις υποσχέσεις της. Φυσικά οι τελευταίοι δεν ξεχνούν τίποτα και μόλις συμπληρώνονται οι προθεσμίες και δεν έχει γίνει τίποτα και αφού οι υπομονετικότεροι συμφωνήσουν σε κάποιες λογικές παρατάσεις, εύλογα εξαγριωμένοι πια επανέρχονται στη χρησιμοποίηση των βίαιων κινητοποιήσεων.
Και είναι δυστυχώς διόλου πειστικοί οι κυβερνώντες, οι οποίοι επικαλούνται οικονομική αδυναμία, πράγμα που αποδεικνύει ότι προηγουμένως κατά τον προηγηθέντα διάλογο είχαν υποσχεθεί πολλά ανεφάρμοστα πράγματα. Καθώς δε οι πολιτικοί έχουν διδάξει τον λαό να συμπεριφέρεται όπως ένα πεισματάρικο απαιτητικό παιδί ενώ το ταμείο της οικογένειας είναι άδειο, δεν τολμούν να του πουν τη σκληρή αλήθεια. Δηλαδή, ότι και η προηγούμενη γενναιοδωρία γινόταν από άδεια ταμεία και με δανεικά και κατά συνέπεια κακώς γίνονταν οι παροχές και ότι με την άσωτη πολιτική του παρελθόντος έχει υπερχρεωθεί η χώρα μας.
Σημειωτέον, κάποιες κυβερνήσεις εμφανίζονται ταυτόχρονα γενναιόδωρες προς προκλητικά ευνοούμενες κατηγορίες της κοινωνίας (όπως π.χ. οι φοροφυγάδες, οι λαθρέμποροι, οι καταχραστές δημοσίου χρήματος, οι υπεξαιρούντες τον ΦΠΑ, οι μη εξοφλούντες τα χρέη τους, οι συντεχνίες των κρατικών μονοπωλίων, οι ποδοσφαιρικές εταιρείες κ.ο.κ.). Οπότε οι συνταξιούχοι, οι στρατιωτικοί, οι εκπαιδευτικοί κ.λ.π., οσάκις τους λένε ότι δεν υπάρχουν χρήματα, αποστομώνουν τους κυβερνώντες με το εύλογο: Τότε πού βρήκατε τα λεφτά να τα χαρίσετε σε αυτούς που και άφθονα έχουν και απατεώνες και παρανομούντες είναι;
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνεις την αξιοπιστία σου και να μη σε πιστεύει κανένας. Και δίκιο βουνό να έχεις δεν μπορείς πια να πείσεις. Και δυστυχώς η αναξιοπιστία των πολιτικών μας καθιστά πια προβληματική την πορεία της χώρας μας προς ένα καλύτερο αύριο» («Το Βήμα», 26.1.1997).
Αν είχε προσέξει αυτές τις επισημάνσεις ο τότε 20χρονος κ. Τσίπρας, θα γνώριζε ότι είναι ολέθριο να χάνεις την αξιοπιστία σου, εξ ου και προσπαθεί να φιμώσει τους αντιφρονούντες και τα μη φιλικά ΜΜΕ
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/08/16 |
Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας και ευελπιστεί σε ταχεία έξοδο από την ύφεση, επιστροφή σε αναπτυξιακούς ρυθμούς και έξοδο στις αγορές το 2017. Βεβαίως είναι καλό πράγμα για την οικονομία η εμπέδωση θετικού κλίματος που θα τονώσει την ψυχολογία της αγοράς και θα δημιουργήσει ανοδική δυναμική. Ομως αν οι προσδοκίες δεν στηρίζονται σε ρεαλιστικά και καλά επεξεργασμένα σενάρια, είναι καταδικασμένες να «ξεφουσκώσουν». Αλλωστε, το έργο το έχουμε ξαναδεί...
Στο μέτωπο των εσόδων λοιπόν ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος πανηγυρίζει καθώς όπως αναφέρεται σε σχετικά ανακοίνωση του υπουργείου, παρά το γεγονός ότι ο Ιούλιος ήταν ο μήνας με τον μεγαλύτερο στόχο από την αρχή του έτους, ο στόχος καλύφθηκε κατά 94%. Στην ίδια ανακοίνωση τονίζεται ότι «η προσπάθεια τρομοκράτησης των πολιτών που επιχειρείται με πτωτική πορεία των εσόδων και ανάγκη ενεργοποίησης του κόφτη για ακόμα μία φορά καταρρίπτεται με στοιχεία και όχι με όνειρα θερινής νυκτός». Αν και το πιθανότερο είναι ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 0,5% το 2016 θα επιτευχθεί, εν τούτοις ο κ. υπουργός γνωρίζει ότι τα 2/3 των εσόδων πραγματοποιούνται το δεύτερο εξάμηνο του έτους και πως αν τον Ιούλιο δεν μπορεί να πιάσει 100% τον στόχο, τα πράγματα θα δυσκολέψουν από τον Σεπτέμβριο και μετά. Ασε που η υπεφορολόγηση θα «χτυπήσει» στην αγορά και την ανάπτυξη.
Από το μέτωπο του Τουρισμού η αρμόδια υπουργός Ελενα Κουντουρά πανηγυρίζει και αυτή καθώς καταγράφηκε εντυπωσιακή άνοδος των κρατήσεων της τελευταίας στιγμής που ενίσχυσαν το τουριστικό ρεύμα και μπορεί να οδηγήσουν σε νέο ρεκόρ αφίξεων. Ωστόσο, οι κρατήσεις της τελευταίας στιγμής αφορούν τουρίστες χαμηλών εισοδημάτων, κυρίως νέους και φυσικά δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη η τουριστική βιομηχανία της χώρας.
Την ίδια στιγμή, η «Αυγή» διαπιστώνει «Δυναμική στην αγορά εργασίας» και σημειώνει ότι«για έκτο συνεχή μήνα αυξάνεται η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα παρά τα θερινά σενάρια καταστροφολογίας». Μάλιστα τονίζει ότι «η αύξηση της μισθωτής απασχόλησης τον Ιούλιο ήταν η υψηλότερη καταγεγραμμένη από το 2001 μέχρι σήμερα για τον συγκεκριμένο μήνα (!)». Ωστόσο, αναγνωρίζει ότι οι μισές νέες θέσεις εργασίας είναι«ελαστικής απασχόλησης», πράγμα που σημαίνει ότι απέχει πολύ η επιστροφή της αγοράς εργασίας στην κανονικότητα, πόσω μάλλον η υποχώρηση της ανεργίας σε ανεκτά από την κοινωνία επίπεδα.
Για να επιβεβαιώσει όλο αυτό το success story του Αλέξη Τσίπρα, ο κεντρικός προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου μεταδίδει προπαρασκευαστικές κινήσεις για την έξοδο της χώρας στις αγορές το 2017. Επικαλείται μάλιστα σχετικό δημοσίευμα του Reuters, στο οποίο στελέχη της Goldman Sachs και της JP Morgan τοποθετούνται θετικά στο ενδεχόμενο η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές το καλοκαίρι του 2017 με την έκδοση νέου ομολόγου.
Ομως οι προσδοκίες των επενδυτών, οι οποίοι δεν θα πρέπει να ξεχνά η κυβέρνηση πως προσβλέπουν σε σημαντικά κέρδη, δεν συνδέονται με τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Η θετική διάθεση με την οποία «βλέπουν» τα ελληνικά ομόλογα έχει να κάνει με την προοπτική ένταξης των ελληνικών τίτλων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ.
Τραπεζικά στελέχη που είναι σε συνεχή επαφή με διεθνείς επενδυτές αναφέρουν ότι το μοναδικό τους ενδιαφέρον είναι πότε θα μπουν τα ελληνικά ομόλογα στο QE και τι ποσό θα αφορά η ένταξή τους. Δεν τους ενδιαφέρουν οι επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, για τις οποίες έχουν επιφυλάξεις. Διότι ένταξη στο QE σημαίνει ότι αν στραβώσει κάτι, οι επενδυτές θα μπορούν να «φορτώσουν» τα ελληνικά ομόλογα στην ΕΚΤ και δεν θα μείνουν με τον «μουντζούρη» στο χέρι.
Με δεδομένες τις «σκοτωμένες» τιμές στις οποίες βρίσκονται σήμερα οι ελληνικοί τίτλοι, ενδεχόμενη ένταξη στο QE θα αποφέρει σημαντικά κέρδη. Πηγές της αγοράς κάνουν λόγο για κέρδη πάνω από 50%, ακόμα 60%-70%. Στην απόφαση της ΕΚΤ ποντάρουν λοιπόν οι επενδυτές και όχι στις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας. Αυτά, για να μην έχει αυταπάτες ο κ. Τσίπρας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου