"...Η ουσία της Δημοκρατίας δεν είναι η μόνιμη και στείρα καταγγελία των αντιπάλων αλλά ο διάλογος με «τα αντίθετα» και η σύνθεση «των διαφορετικών». Μόνον έτσι πείθουμε για την ορθότητα και ηθική των θέσεών μας. Αυτοβαυκαλιζόμενοι «χώροι» και πολιτικοί ότι [τάχα] έχουν στην τσέπη τους την ιστορική αλήθεια [!] και το διαχρονικό δίκιο του [δικού τους;]λαού τραυματίζουν τη Δημοκρατία [καθώς την εμποτίζουν με πάθη και χαράσσουν άχρηστες διαχωριστικές γραμμές]. Το επικίνδυνο παιχνίδι με τους «κατευθυνόμενους νόμους» των κυβερνήσεων και την ανομία των πολιτών το πληρώνουμε ήδη πολύ ακριβά. Η κατάχρηση εξουσιών από τη μια και δικαιωμάτων από την άλλη έχτισαν τα δίκτυα διαπλοκής και διαφθοράς..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Δημοκρατία [αν]ελευθεριών:

"ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ",

του Γιάννη Πανούση

Κατηγορούν οι πολίται το Πολίτευμα, το θέλουν όμως έτσι διεφθαρμένον για να κάνουν τις δουλειές τους.
Ισοκράτους, «Αρεοπαγιτικός» δ'-ε',15


Ακόμα κι αν η έννοια και το περιεχόμενο της Δημοκρατίας τελούν υπό ανα-θεώρηση στην Ελλάδα, θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι Ελληνες εξακολουθούν να υποστηρίζουν το δικαίωμα του καθενός να έχει διαφορετική άποψη από τον άλλον χωρίς επιπτώσεις. Υπενθυμίζω ότι η αυθαιρεσία, ο αυταρχισμός και οι λίστες με τα πολιτικά/κοινωνικά φρονήματα δεν αποτελούν στοιχεία της δημοκρατικής διακυβέρνησης και ότι ο δημοκράτης αγωνίζεται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αντιπάλων του κι όχι των προνομίων των φίλων του.

Από την άλλη, εκδημοκρατισμός του πολιτικού συστήματος και κατ' ακολουθίαν της κοινωνίας δεν μπορεί να επιτευχθεί δίχως διαφάνεια σε όλους τους τομείς και ένα minimum συναίνεσης επί των κανόνων και των ορίων.

Το δημοκρατικό παράδοξο στη χώρα μας είναι ότι όλοι [μοιάζει να] θέλουν να φαίνονται δημοκρατικοί χωρίς ταυτόχρονα να σέβονται τις βασικές αρχές και διαδικασίες της Δημοκρατίας.

Κατά τη γνώμη μου, η Δημοκρατία δεν έχει μόνον αυστηρή ιδεολογική θεμελίωση[ισότητα, ελευθερίες, δικαιώματα, νομιμότητα, αξιοπρέπεια, λογοδοσία κ.λπ.] αλλά εγγυάται και την ειρηνική συνύπαρξη και με άλλες πολιτικές προσεγγίσεις με στόχο τη βελτίωσή της [κι όχι βέβαια την «αλλοίωσή» της].

Η Δημοκρατία, ως «υπερ-ιδεολογία» ή ως κοινό χαρακτηριστικό κάθε σύγχρονου φιλελεύθερου πολιτεύματος προϋποθέτει μία πολιτική φιλοσοφία που αφορά στις σχέσεις «κυβερνώντων - κυβερνωμένων», στην ισχύ της φωνής του νόμου και στην ασφάλεια δικαίου [Υπερείδου «Επιτάφιος», 25-26] και κυρίως στην υποχρέωση σεβασμού της αντίθετης γνώμης.

Φοβάμαι ότι η «δήθεν ιδεο-πολιτικοποίηση του κομματικού χώρου» έχει συμβάλει στην αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας και στη συνεχή αναβολή του εκδημοκρατισμού της εξουσίας.

Η ουσία της Δημοκρατίας δεν είναι η μόνιμη και στείρα καταγγελία των αντιπάλων αλλά ο διάλογος με «τα αντίθετα» και η σύνθεση «των διαφορετικών».

Μόνον έτσι πείθουμε για την ορθότητα και ηθική των θέσεών μας. Αυτοβαυκαλιζόμενοι «χώροι» και πολιτικοί ότι [τάχα] έχουν στην τσέπη τους την ιστορική αλήθεια [!] και το διαχρονικό δίκιο του [δικού τους;]λαού τραυματίζουν τη Δημοκρατία [καθώς την εμποτίζουν με πάθη και χαράσσουν άχρηστες διαχωριστικές γραμμές].

Το επικίνδυνο παιχνίδι με τους «κατευθυνόμενους νόμους» των κυβερνήσεων και την ανομία των πολιτών το πληρώνουμε ήδη πολύ ακριβά. Η κατάχρηση εξουσιών από τη μια και δικαιωμάτων από την άλλη έχτισαν τα δίκτυα διαπλοκής και διαφθοράς

.
Η Δημοκρατία των ισοελευθεριών για όλους πρέπει να αναστοχαστεί τα λάθη της και να μην αφήσει τους - ένθεν κακείθεν - εχθρούς της να τη «χρησιμοποιήσουν» σαν αδύναμο κρίκο αυτοκατάλυσής της μέσω της αδυναμίας, της αμηχανίας και των ενοχών.

ΥΓ1: Στο δημόσιο δίκαιο δοκιμάζεται η Αριστερά κι όχι στις σκιαμαχίες με ιδιώτες.

ΥΓ2: Προσοχή στους στρατηγούς και δικαστές που δηλώνουν σήμερα «αριστεροί».

-Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός