Δύο+ένα κείμενα πολιτικής περί την οικονομία
ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ -παραπέμποντας για τεκμηρίωση σε έντυπο που ετοίμασε ο τότε Υπουργός Οικονομικών της ΝΔ -ότι το έλλειμμα θα μπορούσε να είχε συγκρατηθεί στο 10%. Παραγνωρίζουν όμως ότι στο τέλος Σεπτεμβρίου το ταμειακό έλλειμμα όπως το δημοσιοποίησε η Τράπεζα της Ελλάδας ήταν ήδη στα 26 δισ. ή 10,5% του ΑΕΠ και αυξάνονταν πάνω από 1% τόυ ΑΕΠ μηνιαίως.
ΑΥΤΟΙ ΛΟΙΠΟΝ που συνέπραξαν στην αύξηση του χρέους από 180 δισ. στα 300 δισ. μεταξύ 2004-2009 αντί να απολογηθούν που άφησαν αναξιοποίητους εννέα μήνες του 2009 για να ανακόψουν τη δυναμική του ελλείμματος ώστε να μην φτάσει στο 15,4% του ΑΕΠ σήμερα εγκαλούν ης επιλογές της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου κατηγορείται μόνο και μόνο γιατί απεικόνισε στους εθνικούς λογαριασμούς γνωστές δαπάνες ήδη εγγεγραμμένες στο δημόσιο χρέος και ήδη γνωστές στις αγορές, οι οποίες είχαν δανείσει τα κεφάλαια για την κάλυψη τους και ασφαλώς γνώριζαν το συνολικό δημοσιονομικό πορτρέτο.
ΛΕΣ ΚΙ ΑΝ κρύβαμε αυτές τις δαπάνες οι αγορές θα «ξεχνούσαν» ότι μας είχαν δανείσει για την κάλυψη τους. Το έλλειμμα το «φούσκωσε» η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου σταμάτησε το κουκούλωμα της καταγραφής του, μια πρακτική που είχε ήδη οδηγήσει σε διασυρμό της χώρας στην Ευρώπη.
ΤΕΛΟΣ, υπάρχει το επιχείρημα ότι αν εφαρμόζονταν τα μέτρα που είχε ανακοινώσει η τότε κυβέρνηση της ΝΔ η χώρα θα είχε καταφέρει να συγκρατήσει το έλλειμμα πιο χαμηλά κοντά στο 10-12% του ΑΕΠ-και θα απέφευγε το μνημόνιο.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΕΝΕ το έλλειμμα έστω στο 12% του ΑΕΠ, θα χρειαζόντουσαν μέτρα ύψους τουλάχιστον 8 δισ. ευρώ, περίπου 3 μονάδες του ΑΕΠ. Αρα, σύμφωνα με την προαναφερθείσα άποψη για να αποφύγουμε το μνημόνιο, έπρεπε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να μην πληρώσει για παράδειγμα μισθούς και συντάξεις του δημοσίου Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου ούτε και το Δώρο Χριστουγέννων αφού το ετήσιο μισθολογικό και συνταξιοδοτικό κόστος ήταν περίπου 25 δισ. ευρώ. Περικοπές που η ΝΔ δεν τόλμησε για εννιά μήνες λόγω ευρωεκλογών και που όταν ανακοινώθηκαν αργότερα από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τις κατήγγειλε από κοινού με το ΣΥΡΙΖΑ.
ΑΛΛΑ ΑΣ υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πετύχαινε να συγκρατήσει το έλλειμμα στο 11-12% του ΑΕΠ. Θα απέφευγε το μνημόνιο; Από την εμπειρία της Πορτογαλίας γνωρίζουμε πως όχι αφού μπήκε στο μνημόνιο με έλλειμμα 11%.
ΑΥΤΟ που πραγματικά υπονόμευσε τη χώρα και περιόριζε τις επιλογές της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης ήταν η διάρθρωση και το μέγεθος του χρέους. Καθώς ξέσπασε η διεθνής κρίση και άρχιζαν να ανεβαίνουν τα περιθώρια επιτοκίου από τα τέλη του 2008 η διάρκεια του νέου χρέους άρχισε να μειώνεται. Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθούσε να συγκρατήσει το κόστος δανεισμού και δανειζό^ ταν σε μικρότερες διάρκειες. Αποτέλεσμα οι δανειακές ανάγκες της διετίας 2010-2011 μόνο για τα τοκοχρεολύσια έφταναν τα 80 διο. ή 37% του ΑΕΠ.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ δεν είναι άδολη η επιμονή της ΝΔ η συζήτηση να περιστρέφεται μόνο γύρω από το έλλειμμα του 2009 και όχι για το χρέος που είχε φτάσει το 2009 στο 127% του ΑΕΠ. Η Πορτογαλία μπήκε στο μνημόνιο με χρέος 96% του ΑΕΠ.
ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ λοιπόν τα έφερε το τεράστιο χρέος, το έλλειμμα αξιοπιστίας της χώρας και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που έφτασε στο 14,5% του ΑΕΠ. Όλα αυτά τα δημιουργούσε το πελατειακό κράτος που οδηγούσε χρόνο με τον χρόνο στην αύξηση του εξωτερικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.
ΟΣΟ ΛΟΙΠΟΝ η κυβέρνηση δεν προχωρά στις αναγκαίες αλλαγές που θα διαλύσουν το πελατειακό κράτος και θα αναμορφώσουν την οικονομία, η χώρα θα παραμένει βυθισμένη σε κρίση στερώντας κάθε προοπτική στους Έλληνες πολίτες.
"Επένδυση", 27/08/16
\Η μάχη για την ΕΛΣΤΑΤ είναι πολιτική:
Του Φοίβου Καρζήfkarzis@gmail.com
Η Ιστορία, ιδιαίτερα η πρόσφατη Ιστορία, δεν αφορά το παρελθόν. Η Ιστορία ανήκει στο παρόν και παράγει το μέλλον, καθορίζοντας ιδεολογικές αντιλήψεις, πολιτικές τοποθετήσεις, κοινωνικές εντάξεις και εκλογικές συμπεριφορές. Ο Εμφύλιος ήταν το ορόσημο που κυριάρχησε στη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών για πολλές δεκαετίες, ακόμα και μετά τη Χούντα και τη Μεταπολίτευση. Η χρεοκοπία είναι το σημαντικότερο γεγονός/τομή στην ιστορία της Ελλάδας μετά τον Εμφύλιο. Επομένως, η αναζήτηση των αιτίων και η ερμηνεία της χρεοκοπίας δεν αποτελεί μόνον, ούτε καν κυρίως, ιστορικό αίτημα. Είναι για όλους όσοι εμπλέκονται στη μάχη της πολιτικής και της εξουσίας σήμερα ένα βασικό πρόταγμα. Ετσι, αναπτύχθηκαν δύο αφηγήσεις για το «πώς φτάσαμε στο μνημόνιο».
Η μία περιγράφει τη δημιουργία του πελατοκεντρικού κράτους, τη διόγκωση του δημόσιου τομέα, το φλερτ με τη στάση πληρωμών στα τέλη της δεκαετίας του '80, την κομματοκρατία, την εκτεταμένη υψηλή και χαμηλή διαφθορά, αλλά και την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη έπειτα από μια πορεία δημοσιονομικής πειθαρχίας χωρίς προηγούμενο. Αναγνωρίζει έλλειμμα προετοιμασίας και αντίστοιχα φαινόμενα σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, καθώς και την ιδιαίτερα προβληματική ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης στο ξεκίνημα της. Ταυτόχρονα, επισημαίνει πως η χώρα αρνήθηκε να προσαρμοστεί στις υποχρεώσεις που συνεπαγόταν η συμμετοχή στο ευρώ και διαχειρίστηκε τη μεγάλη διεθνή κρίση με ανεμελιά, ανευθυνότητα και ανεπάρκεια.
Η ΑΛΛΗ αφήγηση είναι εντελώς διαφορετική. Πρώτα από όλα, είναι απαλλακτική για τη χώρα, για το πολιτικό της σύστημα και για τις ελίτ της - οικοvoμική και πολιτική. Αποδέχεται τα προβλήματα ως υπαρκτά μεν, αλλά όχι κάτι εξαιρετικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και υποδεικνύει μια συμπαιγνία σε βάρος της Ελλάδας από τους επίδοξους πιστωτές της - τους Ευρωπαίους, που ήθελαν να την οδηγήσουν στο οικονομικό αδιέξοδο ακριβώς για να επιβάλουν τις πολιτικές της λιτότητας και να λεηλατήσουν τον πλούτο της, στερώντας της ταυτόχρονα την ανεξαρτησία και την πολιτική αυτοτέλεια. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι η ανάγνωση αυτή ανταποκρίνεται στη νέα διαίρεση που αντικαθιστά την Αριστερά/Δεξιά με το «μνημονιακός»/«αντιμνημονιακός». Με τον τρόπο αυτό δικαιώνει, για παράδειγμα, τη συγκυβέρνηση ενός ριζοσπαστικού αριστερού ΣΥΡΙΖΑ με ακροδεξιούς εθνικιστές των ΑΝΕΛ. Συνταιριάζει με το πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ και νομιμοποιεί την παραληρηματική συνωμοσιολογία του κ. Κομμένου. Εχει, όμως, κι ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό: απαλλάσσει πλήρως τη διακυβέρνηση του κ. Καραμανλή, αποδίδοντας τη χρεοκοπία όχι σε μια ακραία ανεύθυνη διαχείριση στην πενταετία του, αλλά στο «μαγείρεμα» των σχετικών στοιχείων και την «τεχνητή διόγκωση» του ελλείμματος. Για τον κ. Καραμανλή είναι μια σανίδα σωτηρίας της υστεροφημίας του και των πιθανών φιλοδοξιών που διατηρεί - και εξηγεί πλήρως τη συνάφεια και τη συμπάθεια του για τον κ. Τσίπρα.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ σε αυτήν τη θεωρία είναι οι αριθμοί. Για να ισχύει, πρέπει να εξαφανιστεί η ανάμνηση της «θωρακισμένης οικονομίας» του (σοφά σιωπηλού) κ. Αλογοσκούφη και της «ήπιας προσαρμογής», που ήταν η συνταγή της καταστροφής. Πρέπει, επίσης, να σβήσουν οι πίνακες που δείχνουν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, χάρη και στις μονιμοποιήσεις του Προεδρικού Διατάγματος Παυλόπουλου, να ξεχαστεί ο διπλασιασμός των μισθολογικών δαπανών του Δημοσίου μέσα σε πέντε χρόνια, να λοβοτομηθούν όσοι θυμούνται το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο 14,5% (34,7 δισ. ευρώ) και τον καθαρό δανεισμό της χώρας κατά 20 δισ. ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2009 μόνον.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ Γεωργίου, επομένως, δεν αφορά στατιστικά στοιχεία αλλά το πώς θα γραφτεί (ή θα σβήσει) η Ιστορία και πώς θα ρίξει τη σκιά της στο σήμερα. Η παρέμβαση της Κομισιόν δείχνει απλώς πως οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να παίξουν τον κομπάρασο σε αυτό το έργο.
"Επένδυση", 27/08/16
Το αδιανόητο τίποτα...(και η δυσώδης υπόθεση Γεωργίου)
-Από τη Ζέζα Ζήκου, «επωνύμως»
Ο ΤΙΤΛΟΣ είναι δανεικός. Είναι ο τίτλος του σπουδαίου βιβλίου του Στέλιου Ράμφου. Μπορεί το βιβλίο να μην έχει (σε πρώτη ανάγνωση) καμία ορατή σχέση με την πολυσύνθετη κρίση που ζούμε και τις εξελίξεις της δυσώδους υπόθεσης Γεωργίου, όμως τίποτε άλλο δεν έχει εκφράσει με τέτοια καθαρότητα το χάος μέσα από το οποίο διέρχεται αυτόν τον καιρό η Ελλάδα όσο αυτός ο τίτλος. Πρόκειται για δοκίμια φιλοσοφικής ανθρωπολογίας, αλλά προσωπικά μού εντυπώθηκε στο μυαλό. Αν δεν αλλάξουμε τα θεμελιώδη, δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Η ελληνική κρίση έχει επικίνδυνα συμπτώματα. Δυστυχώς, επαληθεύεται με τον πιο πικρό και επώδυνο τρόπο... η υποκρισία του πολιτικού λόγου. Οσο και να συμμερίζεσαι την κλασική άποψη του Ντισραέλι, που αποκαλούσε τις κυβερνήσεις «δεξαμενές οργανωμένης συμπεριφοράς», δυστυχώς αυτή η συμπεριφορά της Νέας Δημοκρατίας αφήνει σκιές μιας καιροσκοπικής αντιμετώπισης της άκρως προβληματικής κατάστασης.
Ο ΚΛΟΙΟΣ σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από τον Ανδρέα Γεωργίου και τη δυσώδη υπόθεση του. Ο Γεωργίου, που μας τον έφεραν από την Αμερική και το ΔΝΤ (!) ο Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου, αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες για χάλκευση στοιχείων για το έλλειμμα του 2009. Με μη αποδεκτή μεθοδολογία, το έλλειμμα του 2009 διογκώθηκε τεχνητά, ώστε να αποτυπωθεί από το 12% του ΑΕΠ στο 15,4%. Αυτό σημαίνει ότι ο κ. Γεωργίου, κατά παραγγελία κάποιων της κυβέρνησης Παπανδρέου, φούσκωσε το έλλειμμα του 2009. Πάντως, το μείζον επικεντρώνεται στο να διερευνηθεί αν υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί στα αδικήματα της ψευδούς βεβαίωσης σε συνδυασμό (;) με τον νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου και της παράβασης καθήκοντος κατ' εξακολούθηση. Οπως, πολιτικοί που, αφού χρεοκόπησαν τη χώρα και την έσυραν στα μνημόνια, προσπαθούν τώρα να διασωθούν και αλληλοπνίγονται - μοιάζουν όλα αυτά όχι σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αλλά σαν μια ελώδη γούρνα, όπου πλατσουρίζουν σε ωκεανούς ψεύδους. Δίχως εθνική αξιοπρέπεια, ανέχονται την ωμή παρέμβαση της Κομισιόν κατά της χώρας και της ελληνικής Δικαιοσύνης στην υπόθεση Γεωργίου/ΕΛΣΤΑΤ.
ΕΥΤΥΧΩΣ που ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, υπερασπίστηκε τη χώρα καταγγέλλοντας την Κομισιόν ότι ζητεί από την κυβέρνηση να παρέμβει στη Δικαιοσύνη. «Η επιστολή των κ.κ. Ντομπρόβσκις, Μοσκοβισί και Τίσεν παραβιάζει ευθέως, όχι μόνο το Σύνταγμα της Ελλάδος αλλά και το Ευρωπαϊκό θεσμικό κεκτημένο. Οι τρεις Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ουσιαστικά ζητούν από τη Ελληνική Κυβέρνηση να παρέμβει στην ανεξάρτητη Ελληνική Δικαιοσύνη υπέρ του κ. Γεωργίου, ο οποίος ερευνάται για τυχόν τέλεση αξιόποινων πράξεων. ΚΡΙΜΑ», αναφέρει χαρακτηριστικά στη δήλωση του ο υπουργός. Είχε προηγηθεί η απάντηση στην επιστολή της Κομισιόν και του υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, επίσης σε υψηλούς τόνους, ότι «αν η Κομισιόν έχει προνομιακή επιστημολογική θέση να κρίνει την υπόθεση (κάτι που δεν διεκδικεί ο ίδιος ο υπουργός), τότε έχει την ηθική υποχρέωση να την καταθέσει στην ελληνική Δικαιοσύνη για να διευκολύνει το έργο της». Παράλληλα, θέση για το μείζον αυτό ζήτημα πήρε και η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη. Δηλαδή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ!
ΦΩΤΙΕΣ άναψε η ποινική απόφαση του Αρείου Πάγου με την οποία Παραπέμπεται εκ νέου για κακούργημα ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου. Αυτό το σύστημα που έκανε την Ελλάδα προτεκτοράτο των Βρυξελλών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ -και που τώρα πνέει τα λοίσθια- αντέδρασε. Αυτοί: αντί Παπανδρέου ο Σημίτης, αντί Σημίτη ο Γιωργάκης, αντί Γιωργάκη ο Βενιζέλος, αντί Βενιζέλου η Φώφη... και η τσόντα του Σταύρου, μια πορεία του ΠΑΣΟΚ (διότι περί του ΠΑΣΟΚ και των παρενδύσεών του πρόκειται) προς τα κάτω, από τον Τρικούπη στον Γουλιμή ή, αν προτιμάτε, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στον Κληκλή, ένα άγος που έφαγε τα ψωμιά του, αφού πρώτα κατασπάραξε το σώμα της πατρίδας... Ομως, αυτό το σύστημα παρασύρει τον «πολιτικά αφελή» Κυριάκο Μητσοτάκη σε μη δημοκρατική συμπεριφορά. Από κοντά και οι «δημοσιογραφικές γκόμενες» της εξουσίας, που συναθροίζονται στους χρεοκοπημένους μιντιακούς του ΔΟΛ και τοο Ν. Φαλήρου.
ΝΑ ΑΓΝΟΗΣΟΥΜΕ, λοιπόν, όλους αυτούς; Να αγνοήσουμε τους αριβίστες της Νέας Δημοκρατίας, τους μεταλλαγμένους σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ και τους αριστερούς της ΔΗΜΑΡ και τους συνασπισμένους λοιπούς «άρχοντες» του διαπλεκόμενου κατεστημένου; Απαντώ: Ο John Maynard Keynes έγραφε: «Το απώτερο μέλλον είναι ένας παραπλανητικός οδηγός για τις σημερινές υποθέσεις. Στο απώτερο μέλλον όλοι θα έχουμε πεθάνει». Η χώρα ήδη βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας της και, δυστυχώς, αποκαλύπτει τη δυστυχία της ανικανότητας, τον προβλέψιμο επαναπροσδιορισμό της ολικής άρνησης, τη μικρότητα των προθέσεων, τον πόθο της εξουσίας... Εκατοντάδες Ζάππεια και άλλα τόσα «αριστερά» μανιφέστα δεν πρόκειται να ανατρέψουν τις υπάρχουσες παγκόσμιες δομές. Ισως να υπάρχουν πολλές διέξοδοι από την κρίση, αλλά η μόνη ρεαλιστική που αντιλαμβάνομαι είναι η εμπέδωση κράτους Δικαίου (ίσως μακροπρόθεσμα), που θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη Ελλήνων και μη στον τόπο μας και, με τη σειρά του, σε παραγωγικές επενδύσεις και δημιουργία πλούτου. Πλην της κάθαρσης και της ισχυρής Δικαιοσύνης, όλες οι λοιπές μεταρρυθμίσεις είναι πολλή φασαρία για το τίποτα... Χρειαζόμαστε «γενναίους δικαστές», όπως τη σημερινή πρόεδρο του Αρείου Πάγου, κυρία Ξένη Δημητρίου... Χρειαζόμαστε περισσότερους, πολύ περισσότερους...
Πώς «σώζει» σε δύο φάσεις το ΔΝΤ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ θα αναζητήσει κάποτε για να φορτώσει με ευθύνες τον Γιώργο Παπανδρέου και την ομάδα του, που μας έμπλεξαν στην υπόθεση του ΔΝΤ, είτε επειδή το θεωρούσαν σωστό είτε επειδή πίστευαν ότι θα το χρησιμοποιούσαν ως μπλόφα. Τις τότε στενές σχέσεις του πρώην πρωθυπουργού με τον Ντομινίκ Στρος-Καν και τις φημολογούμενες εισηγήσεις του Αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου Στίγκλιτς ότι «εκεί που φτάσατε, συμφέρει το ΔΝΤ», τις γνωρίζουμε όλοι. Ακόμη θυμάμαι το σχόλιο της «Le Monde» ότι, με αφορμή την Ελλάδα, οι Αμερικανοί «έφεραν τον μεγάλο κακό λύκο (το ΔΝΤ) στο ευρωπαϊκό μαντρί», ενώ κύριο άρθρο της ίδιας εφημερίδας διεκτραγωδούσε το «Ευρώ made in USA». Ο τότε Γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, είχε αντιδράσει σε κάθε ρόλο του ΔΝΤ εντός ευρωζώνης, θεωρώντας μια τέτοια εξέλιξη πολιτική ταπείνωση και επικίνδυνο δεδικασμένο, που θα έδινε στον παγκόσμιο δανειστή με έδρα την Ουάσιννκτον «πάτημα» στην οικογένεια του ευρώ. Ολα αυτά, βέβαια, πριν από τον ξεπεσμό του Ντομινίκ. Και, για να μην κοροϊδευόμαστε, όπου έχει πάει να «σώσει» το ΔΝΤ, υπάρχουν δύο φάσεις: Στην πρώτη φάση γίνονται οι περικοπές μισθών, οι απολύσεις και η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Στη δεύτερη φάση, οι «σωτήρες» περνούν στο βασικό πιάτο, που δεν είναι άλλο από την ιδιωτικοποίηση του κράτους - η περιουσία και η λειτουργία του οποίου περνούν κατά κανόνα σε ξένες επιχειρήσεις. Γην πρώτη φάση τη ζήσαμε ήδη στο πετσί μας. Τη δεύτερη φάση τη βιώνουμε τώρα. Σήμερα το ΔΝΤ εμφανίζεται ως αναντικατάστατος θεσμός στην κρίση χρέους των χωρών της Ευρώπης. Επιχειρώντας να αποτινάξει την παλιά εικόνα του αρτηριοσκληρωτικού δασκάλου πολιτικής, το ΔΝΤ αναπλάθεται ως επενδυτική τράπεζα πολυμερών θεσμών που κάνει ό,τι χρειάζεται νια να διασωθεί η ευρωζώνη! Οι ηγέτες που ανοίγουν τις πόρτες των χωρών τους στα αρπακτικά των μνημονίων αποσπούν στην αρχή πολλούς επαίνους. Όταν, όμως, αρχίζει η σφαγή, μένουν πάντα απελπιστικά μόνοι απέναντι στη λαϊκή κατακραυγή.
"ΗΜΕΡΗΣΙΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/08/16
Οι ωραίοι αντιμνημονιακοί μύθοι εκκωφαντικά καταρρέουν
-Του Φίλιππου Σαχινίδη, Πρώην Υπουργού
Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ανακοίνωση της Ε.Ε. σύμφωνα με την οποία η Επιτροπή ζητά από ης Ελληνικές Αρχές «να αντιμετωπίσουν ενεργά και δημόσια την εσφαλμένη εντύπωση ότι κατά την περίοδο 2010-2015 τα δημοσιονομικά στοιχεία που παρήχθησαν από την ΕΛΣΤΑΤ χειραγωγήθηκαν» καταρρίπτει εκκωφαντικά άλλον έναν αντιμνημονιακό μύθο που καλλιεργήθηκε με πρωτοβουλίες κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς.
ΣΥΜΦΩΝΑ με αυτόν η «διόγκωση» στη στατιστική απεικόνιση των ελλείμματος του 2009 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οδήγησε τη χώρα σε συνθήκες αναγκαστικού δανεισμού από τους θεσμικούς εταίρους καθώς το κόστος δανεισμού από τις αγορές έγινε ασύμφορο. Την άποψη αυτή υπερασπίζονται σήμερα με την ίδια ζέση στελέχη της ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ. ΑΝΕΛ αλλά και κομματικά έντυπα όπως η Αυγή.
ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ επιχείρημα της μυθοπλασίας αυτής είναι ότι η δημοσιονομική θέση της χώρας κατά το έτος 2009 που το δημόσιο χρέος έφτασε τα 300 δισ., δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα έτσι ώστε οι αγορές να πρέπει να επανεξετάσουν την στάση τους αν θα συνεχίζουν να δανείζουν την Ελλάδα ή όχι.
Οι ωραίοι αντιμνημονιακοί μύθοι εκκωφαντικά καταρρέουν
-Του Φίλιππου Σαχινίδη, Πρώην Υπουργού
Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ανακοίνωση της Ε.Ε. σύμφωνα με την οποία η Επιτροπή ζητά από ης Ελληνικές Αρχές «να αντιμετωπίσουν ενεργά και δημόσια την εσφαλμένη εντύπωση ότι κατά την περίοδο 2010-2015 τα δημοσιονομικά στοιχεία που παρήχθησαν από την ΕΛΣΤΑΤ χειραγωγήθηκαν» καταρρίπτει εκκωφαντικά άλλον έναν αντιμνημονιακό μύθο που καλλιεργήθηκε με πρωτοβουλίες κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς.
ΣΥΜΦΩΝΑ με αυτόν η «διόγκωση» στη στατιστική απεικόνιση των ελλείμματος του 2009 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οδήγησε τη χώρα σε συνθήκες αναγκαστικού δανεισμού από τους θεσμικούς εταίρους καθώς το κόστος δανεισμού από τις αγορές έγινε ασύμφορο. Την άποψη αυτή υπερασπίζονται σήμερα με την ίδια ζέση στελέχη της ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ. ΑΝΕΛ αλλά και κομματικά έντυπα όπως η Αυγή.
ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ επιχείρημα της μυθοπλασίας αυτής είναι ότι η δημοσιονομική θέση της χώρας κατά το έτος 2009 που το δημόσιο χρέος έφτασε τα 300 δισ., δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα έτσι ώστε οι αγορές να πρέπει να επανεξετάσουν την στάση τους αν θα συνεχίζουν να δανείζουν την Ελλάδα ή όχι.
ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ -παραπέμποντας για τεκμηρίωση σε έντυπο που ετοίμασε ο τότε Υπουργός Οικονομικών της ΝΔ -ότι το έλλειμμα θα μπορούσε να είχε συγκρατηθεί στο 10%. Παραγνωρίζουν όμως ότι στο τέλος Σεπτεμβρίου το ταμειακό έλλειμμα όπως το δημοσιοποίησε η Τράπεζα της Ελλάδας ήταν ήδη στα 26 δισ. ή 10,5% του ΑΕΠ και αυξάνονταν πάνω από 1% τόυ ΑΕΠ μηνιαίως.
ΑΥΤΟΙ ΛΟΙΠΟΝ που συνέπραξαν στην αύξηση του χρέους από 180 δισ. στα 300 δισ. μεταξύ 2004-2009 αντί να απολογηθούν που άφησαν αναξιοποίητους εννέα μήνες του 2009 για να ανακόψουν τη δυναμική του ελλείμματος ώστε να μην φτάσει στο 15,4% του ΑΕΠ σήμερα εγκαλούν ης επιλογές της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου κατηγορείται μόνο και μόνο γιατί απεικόνισε στους εθνικούς λογαριασμούς γνωστές δαπάνες ήδη εγγεγραμμένες στο δημόσιο χρέος και ήδη γνωστές στις αγορές, οι οποίες είχαν δανείσει τα κεφάλαια για την κάλυψη τους και ασφαλώς γνώριζαν το συνολικό δημοσιονομικό πορτρέτο.
ΛΕΣ ΚΙ ΑΝ κρύβαμε αυτές τις δαπάνες οι αγορές θα «ξεχνούσαν» ότι μας είχαν δανείσει για την κάλυψη τους. Το έλλειμμα το «φούσκωσε» η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου σταμάτησε το κουκούλωμα της καταγραφής του, μια πρακτική που είχε ήδη οδηγήσει σε διασυρμό της χώρας στην Ευρώπη.
ΤΕΛΟΣ, υπάρχει το επιχείρημα ότι αν εφαρμόζονταν τα μέτρα που είχε ανακοινώσει η τότε κυβέρνηση της ΝΔ η χώρα θα είχε καταφέρει να συγκρατήσει το έλλειμμα πιο χαμηλά κοντά στο 10-12% του ΑΕΠ-και θα απέφευγε το μνημόνιο.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΕΝΕ το έλλειμμα έστω στο 12% του ΑΕΠ, θα χρειαζόντουσαν μέτρα ύψους τουλάχιστον 8 δισ. ευρώ, περίπου 3 μονάδες του ΑΕΠ. Αρα, σύμφωνα με την προαναφερθείσα άποψη για να αποφύγουμε το μνημόνιο, έπρεπε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να μην πληρώσει για παράδειγμα μισθούς και συντάξεις του δημοσίου Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου ούτε και το Δώρο Χριστουγέννων αφού το ετήσιο μισθολογικό και συνταξιοδοτικό κόστος ήταν περίπου 25 δισ. ευρώ. Περικοπές που η ΝΔ δεν τόλμησε για εννιά μήνες λόγω ευρωεκλογών και που όταν ανακοινώθηκαν αργότερα από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τις κατήγγειλε από κοινού με το ΣΥΡΙΖΑ.
ΑΛΛΑ ΑΣ υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πετύχαινε να συγκρατήσει το έλλειμμα στο 11-12% του ΑΕΠ. Θα απέφευγε το μνημόνιο; Από την εμπειρία της Πορτογαλίας γνωρίζουμε πως όχι αφού μπήκε στο μνημόνιο με έλλειμμα 11%.
ΑΥΤΟ που πραγματικά υπονόμευσε τη χώρα και περιόριζε τις επιλογές της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης ήταν η διάρθρωση και το μέγεθος του χρέους. Καθώς ξέσπασε η διεθνής κρίση και άρχιζαν να ανεβαίνουν τα περιθώρια επιτοκίου από τα τέλη του 2008 η διάρκεια του νέου χρέους άρχισε να μειώνεται. Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθούσε να συγκρατήσει το κόστος δανεισμού και δανειζό^ ταν σε μικρότερες διάρκειες. Αποτέλεσμα οι δανειακές ανάγκες της διετίας 2010-2011 μόνο για τα τοκοχρεολύσια έφταναν τα 80 διο. ή 37% του ΑΕΠ.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ δεν είναι άδολη η επιμονή της ΝΔ η συζήτηση να περιστρέφεται μόνο γύρω από το έλλειμμα του 2009 και όχι για το χρέος που είχε φτάσει το 2009 στο 127% του ΑΕΠ. Η Πορτογαλία μπήκε στο μνημόνιο με χρέος 96% του ΑΕΠ.
ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ λοιπόν τα έφερε το τεράστιο χρέος, το έλλειμμα αξιοπιστίας της χώρας και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που έφτασε στο 14,5% του ΑΕΠ. Όλα αυτά τα δημιουργούσε το πελατειακό κράτος που οδηγούσε χρόνο με τον χρόνο στην αύξηση του εξωτερικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.
ΟΣΟ ΛΟΙΠΟΝ η κυβέρνηση δεν προχωρά στις αναγκαίες αλλαγές που θα διαλύσουν το πελατειακό κράτος και θα αναμορφώσουν την οικονομία, η χώρα θα παραμένει βυθισμένη σε κρίση στερώντας κάθε προοπτική στους Έλληνες πολίτες.
"Επένδυση", 27/08/16
\Η μάχη για την ΕΛΣΤΑΤ είναι πολιτική:
Του Φοίβου Καρζήfkarzis@gmail.com
Η Ιστορία, ιδιαίτερα η πρόσφατη Ιστορία, δεν αφορά το παρελθόν. Η Ιστορία ανήκει στο παρόν και παράγει το μέλλον, καθορίζοντας ιδεολογικές αντιλήψεις, πολιτικές τοποθετήσεις, κοινωνικές εντάξεις και εκλογικές συμπεριφορές. Ο Εμφύλιος ήταν το ορόσημο που κυριάρχησε στη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών για πολλές δεκαετίες, ακόμα και μετά τη Χούντα και τη Μεταπολίτευση. Η χρεοκοπία είναι το σημαντικότερο γεγονός/τομή στην ιστορία της Ελλάδας μετά τον Εμφύλιο. Επομένως, η αναζήτηση των αιτίων και η ερμηνεία της χρεοκοπίας δεν αποτελεί μόνον, ούτε καν κυρίως, ιστορικό αίτημα. Είναι για όλους όσοι εμπλέκονται στη μάχη της πολιτικής και της εξουσίας σήμερα ένα βασικό πρόταγμα. Ετσι, αναπτύχθηκαν δύο αφηγήσεις για το «πώς φτάσαμε στο μνημόνιο».
Η μία περιγράφει τη δημιουργία του πελατοκεντρικού κράτους, τη διόγκωση του δημόσιου τομέα, το φλερτ με τη στάση πληρωμών στα τέλη της δεκαετίας του '80, την κομματοκρατία, την εκτεταμένη υψηλή και χαμηλή διαφθορά, αλλά και την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη έπειτα από μια πορεία δημοσιονομικής πειθαρχίας χωρίς προηγούμενο. Αναγνωρίζει έλλειμμα προετοιμασίας και αντίστοιχα φαινόμενα σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, καθώς και την ιδιαίτερα προβληματική ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης στο ξεκίνημα της. Ταυτόχρονα, επισημαίνει πως η χώρα αρνήθηκε να προσαρμοστεί στις υποχρεώσεις που συνεπαγόταν η συμμετοχή στο ευρώ και διαχειρίστηκε τη μεγάλη διεθνή κρίση με ανεμελιά, ανευθυνότητα και ανεπάρκεια.
Η ΑΛΛΗ αφήγηση είναι εντελώς διαφορετική. Πρώτα από όλα, είναι απαλλακτική για τη χώρα, για το πολιτικό της σύστημα και για τις ελίτ της - οικοvoμική και πολιτική. Αποδέχεται τα προβλήματα ως υπαρκτά μεν, αλλά όχι κάτι εξαιρετικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και υποδεικνύει μια συμπαιγνία σε βάρος της Ελλάδας από τους επίδοξους πιστωτές της - τους Ευρωπαίους, που ήθελαν να την οδηγήσουν στο οικονομικό αδιέξοδο ακριβώς για να επιβάλουν τις πολιτικές της λιτότητας και να λεηλατήσουν τον πλούτο της, στερώντας της ταυτόχρονα την ανεξαρτησία και την πολιτική αυτοτέλεια. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι η ανάγνωση αυτή ανταποκρίνεται στη νέα διαίρεση που αντικαθιστά την Αριστερά/Δεξιά με το «μνημονιακός»/«αντιμνημονιακός». Με τον τρόπο αυτό δικαιώνει, για παράδειγμα, τη συγκυβέρνηση ενός ριζοσπαστικού αριστερού ΣΥΡΙΖΑ με ακροδεξιούς εθνικιστές των ΑΝΕΛ. Συνταιριάζει με το πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ και νομιμοποιεί την παραληρηματική συνωμοσιολογία του κ. Κομμένου. Εχει, όμως, κι ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό: απαλλάσσει πλήρως τη διακυβέρνηση του κ. Καραμανλή, αποδίδοντας τη χρεοκοπία όχι σε μια ακραία ανεύθυνη διαχείριση στην πενταετία του, αλλά στο «μαγείρεμα» των σχετικών στοιχείων και την «τεχνητή διόγκωση» του ελλείμματος. Για τον κ. Καραμανλή είναι μια σανίδα σωτηρίας της υστεροφημίας του και των πιθανών φιλοδοξιών που διατηρεί - και εξηγεί πλήρως τη συνάφεια και τη συμπάθεια του για τον κ. Τσίπρα.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ σε αυτήν τη θεωρία είναι οι αριθμοί. Για να ισχύει, πρέπει να εξαφανιστεί η ανάμνηση της «θωρακισμένης οικονομίας» του (σοφά σιωπηλού) κ. Αλογοσκούφη και της «ήπιας προσαρμογής», που ήταν η συνταγή της καταστροφής. Πρέπει, επίσης, να σβήσουν οι πίνακες που δείχνουν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, χάρη και στις μονιμοποιήσεις του Προεδρικού Διατάγματος Παυλόπουλου, να ξεχαστεί ο διπλασιασμός των μισθολογικών δαπανών του Δημοσίου μέσα σε πέντε χρόνια, να λοβοτομηθούν όσοι θυμούνται το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο 14,5% (34,7 δισ. ευρώ) και τον καθαρό δανεισμό της χώρας κατά 20 δισ. ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2009 μόνον.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ Γεωργίου, επομένως, δεν αφορά στατιστικά στοιχεία αλλά το πώς θα γραφτεί (ή θα σβήσει) η Ιστορία και πώς θα ρίξει τη σκιά της στο σήμερα. Η παρέμβαση της Κομισιόν δείχνει απλώς πως οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να παίξουν τον κομπάρασο σε αυτό το έργο.
"Επένδυση", 27/08/16
Το αδιανόητο τίποτα...(και η δυσώδης υπόθεση Γεωργίου)
-Από τη Ζέζα Ζήκου, «επωνύμως»
Ο ΤΙΤΛΟΣ είναι δανεικός. Είναι ο τίτλος του σπουδαίου βιβλίου του Στέλιου Ράμφου. Μπορεί το βιβλίο να μην έχει (σε πρώτη ανάγνωση) καμία ορατή σχέση με την πολυσύνθετη κρίση που ζούμε και τις εξελίξεις της δυσώδους υπόθεσης Γεωργίου, όμως τίποτε άλλο δεν έχει εκφράσει με τέτοια καθαρότητα το χάος μέσα από το οποίο διέρχεται αυτόν τον καιρό η Ελλάδα όσο αυτός ο τίτλος. Πρόκειται για δοκίμια φιλοσοφικής ανθρωπολογίας, αλλά προσωπικά μού εντυπώθηκε στο μυαλό. Αν δεν αλλάξουμε τα θεμελιώδη, δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Η ελληνική κρίση έχει επικίνδυνα συμπτώματα. Δυστυχώς, επαληθεύεται με τον πιο πικρό και επώδυνο τρόπο... η υποκρισία του πολιτικού λόγου. Οσο και να συμμερίζεσαι την κλασική άποψη του Ντισραέλι, που αποκαλούσε τις κυβερνήσεις «δεξαμενές οργανωμένης συμπεριφοράς», δυστυχώς αυτή η συμπεριφορά της Νέας Δημοκρατίας αφήνει σκιές μιας καιροσκοπικής αντιμετώπισης της άκρως προβληματικής κατάστασης.
Ο ΚΛΟΙΟΣ σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από τον Ανδρέα Γεωργίου και τη δυσώδη υπόθεση του. Ο Γεωργίου, που μας τον έφεραν από την Αμερική και το ΔΝΤ (!) ο Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου, αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες για χάλκευση στοιχείων για το έλλειμμα του 2009. Με μη αποδεκτή μεθοδολογία, το έλλειμμα του 2009 διογκώθηκε τεχνητά, ώστε να αποτυπωθεί από το 12% του ΑΕΠ στο 15,4%. Αυτό σημαίνει ότι ο κ. Γεωργίου, κατά παραγγελία κάποιων της κυβέρνησης Παπανδρέου, φούσκωσε το έλλειμμα του 2009. Πάντως, το μείζον επικεντρώνεται στο να διερευνηθεί αν υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί στα αδικήματα της ψευδούς βεβαίωσης σε συνδυασμό (;) με τον νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου και της παράβασης καθήκοντος κατ' εξακολούθηση. Οπως, πολιτικοί που, αφού χρεοκόπησαν τη χώρα και την έσυραν στα μνημόνια, προσπαθούν τώρα να διασωθούν και αλληλοπνίγονται - μοιάζουν όλα αυτά όχι σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αλλά σαν μια ελώδη γούρνα, όπου πλατσουρίζουν σε ωκεανούς ψεύδους. Δίχως εθνική αξιοπρέπεια, ανέχονται την ωμή παρέμβαση της Κομισιόν κατά της χώρας και της ελληνικής Δικαιοσύνης στην υπόθεση Γεωργίου/ΕΛΣΤΑΤ.
ΕΥΤΥΧΩΣ που ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, υπερασπίστηκε τη χώρα καταγγέλλοντας την Κομισιόν ότι ζητεί από την κυβέρνηση να παρέμβει στη Δικαιοσύνη. «Η επιστολή των κ.κ. Ντομπρόβσκις, Μοσκοβισί και Τίσεν παραβιάζει ευθέως, όχι μόνο το Σύνταγμα της Ελλάδος αλλά και το Ευρωπαϊκό θεσμικό κεκτημένο. Οι τρεις Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ουσιαστικά ζητούν από τη Ελληνική Κυβέρνηση να παρέμβει στην ανεξάρτητη Ελληνική Δικαιοσύνη υπέρ του κ. Γεωργίου, ο οποίος ερευνάται για τυχόν τέλεση αξιόποινων πράξεων. ΚΡΙΜΑ», αναφέρει χαρακτηριστικά στη δήλωση του ο υπουργός. Είχε προηγηθεί η απάντηση στην επιστολή της Κομισιόν και του υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, επίσης σε υψηλούς τόνους, ότι «αν η Κομισιόν έχει προνομιακή επιστημολογική θέση να κρίνει την υπόθεση (κάτι που δεν διεκδικεί ο ίδιος ο υπουργός), τότε έχει την ηθική υποχρέωση να την καταθέσει στην ελληνική Δικαιοσύνη για να διευκολύνει το έργο της». Παράλληλα, θέση για το μείζον αυτό ζήτημα πήρε και η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη. Δηλαδή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ!
ΦΩΤΙΕΣ άναψε η ποινική απόφαση του Αρείου Πάγου με την οποία Παραπέμπεται εκ νέου για κακούργημα ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου. Αυτό το σύστημα που έκανε την Ελλάδα προτεκτοράτο των Βρυξελλών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ -και που τώρα πνέει τα λοίσθια- αντέδρασε. Αυτοί: αντί Παπανδρέου ο Σημίτης, αντί Σημίτη ο Γιωργάκης, αντί Γιωργάκη ο Βενιζέλος, αντί Βενιζέλου η Φώφη... και η τσόντα του Σταύρου, μια πορεία του ΠΑΣΟΚ (διότι περί του ΠΑΣΟΚ και των παρενδύσεών του πρόκειται) προς τα κάτω, από τον Τρικούπη στον Γουλιμή ή, αν προτιμάτε, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στον Κληκλή, ένα άγος που έφαγε τα ψωμιά του, αφού πρώτα κατασπάραξε το σώμα της πατρίδας... Ομως, αυτό το σύστημα παρασύρει τον «πολιτικά αφελή» Κυριάκο Μητσοτάκη σε μη δημοκρατική συμπεριφορά. Από κοντά και οι «δημοσιογραφικές γκόμενες» της εξουσίας, που συναθροίζονται στους χρεοκοπημένους μιντιακούς του ΔΟΛ και τοο Ν. Φαλήρου.
ΝΑ ΑΓΝΟΗΣΟΥΜΕ, λοιπόν, όλους αυτούς; Να αγνοήσουμε τους αριβίστες της Νέας Δημοκρατίας, τους μεταλλαγμένους σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ και τους αριστερούς της ΔΗΜΑΡ και τους συνασπισμένους λοιπούς «άρχοντες» του διαπλεκόμενου κατεστημένου; Απαντώ: Ο John Maynard Keynes έγραφε: «Το απώτερο μέλλον είναι ένας παραπλανητικός οδηγός για τις σημερινές υποθέσεις. Στο απώτερο μέλλον όλοι θα έχουμε πεθάνει». Η χώρα ήδη βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας της και, δυστυχώς, αποκαλύπτει τη δυστυχία της ανικανότητας, τον προβλέψιμο επαναπροσδιορισμό της ολικής άρνησης, τη μικρότητα των προθέσεων, τον πόθο της εξουσίας... Εκατοντάδες Ζάππεια και άλλα τόσα «αριστερά» μανιφέστα δεν πρόκειται να ανατρέψουν τις υπάρχουσες παγκόσμιες δομές. Ισως να υπάρχουν πολλές διέξοδοι από την κρίση, αλλά η μόνη ρεαλιστική που αντιλαμβάνομαι είναι η εμπέδωση κράτους Δικαίου (ίσως μακροπρόθεσμα), που θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη Ελλήνων και μη στον τόπο μας και, με τη σειρά του, σε παραγωγικές επενδύσεις και δημιουργία πλούτου. Πλην της κάθαρσης και της ισχυρής Δικαιοσύνης, όλες οι λοιπές μεταρρυθμίσεις είναι πολλή φασαρία για το τίποτα... Χρειαζόμαστε «γενναίους δικαστές», όπως τη σημερινή πρόεδρο του Αρείου Πάγου, κυρία Ξένη Δημητρίου... Χρειαζόμαστε περισσότερους, πολύ περισσότερους...
Πώς «σώζει» σε δύο φάσεις το ΔΝΤ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ θα αναζητήσει κάποτε για να φορτώσει με ευθύνες τον Γιώργο Παπανδρέου και την ομάδα του, που μας έμπλεξαν στην υπόθεση του ΔΝΤ, είτε επειδή το θεωρούσαν σωστό είτε επειδή πίστευαν ότι θα το χρησιμοποιούσαν ως μπλόφα. Τις τότε στενές σχέσεις του πρώην πρωθυπουργού με τον Ντομινίκ Στρος-Καν και τις φημολογούμενες εισηγήσεις του Αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου Στίγκλιτς ότι «εκεί που φτάσατε, συμφέρει το ΔΝΤ», τις γνωρίζουμε όλοι. Ακόμη θυμάμαι το σχόλιο της «Le Monde» ότι, με αφορμή την Ελλάδα, οι Αμερικανοί «έφεραν τον μεγάλο κακό λύκο (το ΔΝΤ) στο ευρωπαϊκό μαντρί», ενώ κύριο άρθρο της ίδιας εφημερίδας διεκτραγωδούσε το «Ευρώ made in USA». Ο τότε Γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, είχε αντιδράσει σε κάθε ρόλο του ΔΝΤ εντός ευρωζώνης, θεωρώντας μια τέτοια εξέλιξη πολιτική ταπείνωση και επικίνδυνο δεδικασμένο, που θα έδινε στον παγκόσμιο δανειστή με έδρα την Ουάσιννκτον «πάτημα» στην οικογένεια του ευρώ. Ολα αυτά, βέβαια, πριν από τον ξεπεσμό του Ντομινίκ. Και, για να μην κοροϊδευόμαστε, όπου έχει πάει να «σώσει» το ΔΝΤ, υπάρχουν δύο φάσεις: Στην πρώτη φάση γίνονται οι περικοπές μισθών, οι απολύσεις και η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Στη δεύτερη φάση, οι «σωτήρες» περνούν στο βασικό πιάτο, που δεν είναι άλλο από την ιδιωτικοποίηση του κράτους - η περιουσία και η λειτουργία του οποίου περνούν κατά κανόνα σε ξένες επιχειρήσεις. Γην πρώτη φάση τη ζήσαμε ήδη στο πετσί μας. Τη δεύτερη φάση τη βιώνουμε τώρα. Σήμερα το ΔΝΤ εμφανίζεται ως αναντικατάστατος θεσμός στην κρίση χρέους των χωρών της Ευρώπης. Επιχειρώντας να αποτινάξει την παλιά εικόνα του αρτηριοσκληρωτικού δασκάλου πολιτικής, το ΔΝΤ αναπλάθεται ως επενδυτική τράπεζα πολυμερών θεσμών που κάνει ό,τι χρειάζεται νια να διασωθεί η ευρωζώνη! Οι ηγέτες που ανοίγουν τις πόρτες των χωρών τους στα αρπακτικά των μνημονίων αποσπούν στην αρχή πολλούς επαίνους. Όταν, όμως, αρχίζει η σφαγή, μένουν πάντα απελπιστικά μόνοι απέναντι στη λαϊκή κατακραυγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου