"...Το πρόβλημα είναι πως μια οικονομία σε επείγουσα κατάσταση για έβδομη χρονιά απλώς φορολεηλατεί τον κόσμο, ενώ δεν αχνοφαίνεται σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η σημερινή κυβέρνηση, άλλοτε πολέμιος του ΕΝΦΙΑ, βαρύνεται με την αυταπάτη. Δεν βαρύνεται για το γεγονός πως όσο υπήρξε αντιπολίτευση πολέμησε κατά του ΕΝΦΙΑ, αν και αυτό το δεύτερο ήταν πιο εύκολο αφού δεν χρεωνόταν το πηδάλιο της χώρας. Ακόμη και σήμερα θα ήταν δίκαιο βέβαια να μην τιμωρεί τον μικρό που με κόπους απέκτησε ένα σπίτι, αλλά κλιμακωτά να τον διαχωρίζει από αυτόν που επενδύει στην αγορά ακινήτων...."

"ΤΑ ΝΕΑ", 30/08/16

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Μικροϊδιοκτήτες: 

"ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ",
του Δημήτρη Ν, Μανιάτη

Τι είναι ο ΕΝΦΙΑ (Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων); Αδικος φόρος για όσους έχουν μια ιδιοκτησία και δεν βγάζουν εισόδημα από αυτή. Στοιχειώδες. Είναι παράλογος; Στη φύση του όχι. Οι περισσότερες δυτικές χώρες έχουν έναν κάποιο φόρο ιδιοκτησίας. Με μια διαφορά: στη χώρα μας θεσπίστηκε με τη σημερινή του μορφή ύστερα από επείγουσα ανάγκη. Ως άμεσο χρήμα, ζεστό κοινώς, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για τα δημόσια έσοδα.
Προχωρώντας τη συλλογιστική, στρατηγική των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων ήταν να κρατήσουν τη χώρα στην ευρωζώνη. Η δεύτερη για την Ελλάδα σήμαινε επιτροπεία και Μνημόνιο. Το Μνημόνιο προϋποθέτει εκπληρώσεις των δανειακών υποχρεώσεων. Αν δεν ήταν ο ΕΝΦΙΑ που ενσωματώνει το χαράτσι και τον ΦΑΠ, θα ήταν άλλος αιματηρός φόρος. Αν δεν υπήρχε φόρος, δεδομένου πως η χώρα δεν έχει παραγωγικό ιστό, δεν θα υπήρχαν δημόσια έσοδα.
Ακόμη και οι σημερινοί κυβερνώντες ξέρουν πως ο ΕΝΦΙΑ είναι τα πιο «γρήγορα» λεφτά που θα αποτρέψουν τον κόφτη. Το πρόβλημα δεν είναι ο ΕΝΦΙΑ, που διακομματικά τον αποδέχεται όλο το φιλευρωπαϊκό τόξο. Το πρόβλημα είναι πως μια οικονομία σε επείγουσα κατάσταση για έβδομη χρονιά απλώς φορολεηλατεί τον κόσμο, ενώ δεν αχνοφαίνεται σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Η σημερινή κυβέρνηση, άλλοτε πολέμιος του ΕΝΦΙΑ, βαρύνεται με την αυταπάτη. Δεν βαρύνεται για το γεγονός πως όσο υπήρξε αντιπολίτευση πολέμησε κατά του ΕΝΦΙΑ, αν και αυτό το δεύτερο ήταν πιο εύκολο αφού δεν χρεωνόταν το πηδάλιο της χώρας. Ακόμη και σήμερα θα ήταν δίκαιο βέβαια να μην τιμωρεί τον μικρό που με κόπους απέκτησε ένα σπίτι, αλλά κλιμακωτά να τον διαχωρίζει από αυτόν που επενδύει στην αγορά ακινήτων. Αλλιώς θα περάσει στην Ιστορία μαζί με άλλες κυβερνήσεις ως οι διώκτες της μικρής ιδιοκτησίας, του μεγαλύτερου μαξιλαριού της αστικής δημοκρατίας.


Σε συνάρτηση με τα παραπάνω πρέπει να ιδωθεί και η πρόσφατη δήλωση της Χαράς Καφαντάρη του ΣΥΡΙΖΑ πως «η εποχή που ήμουν αφεντικό του εαυτού μου τελείωσε». Το θέμα είναι πώς τελείωσε. Για παράδειγμα, αν η δήλωση αυτή υποκρύπτει έμμεση πριμοδότηση νέων δομών όπως οι συνεταιρισμοί, καλώς να έλθει αυτή η εποχή. Μόνο που θα χρειαστεί τεράστια ενθάρρυνση από το κράτος για κάτι τέτοιο, πράγμα που το βλέπω ολίγον χλωμό.

Αν, πάλι, το είπε τιμωρητικά για τους νοικοκυραίους - ο όρος γράφτηκε πρώτη φορά από τον Γιώργο Ιωάννου στο «Ομόνοια 1980» - το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο. Γιατί η εποχή των μεταβάσεων, που θα οδηγήσει στο τέλος του ελεύθερου επαγγελματία, θα οδηγήσει μοιραία και σε εποχή ταξικών οξύνσεων.