του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Στρατηγού Δημ. Χούπη, σε 50 διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων στην Ελλάδα-μελών του Ελληνικού παραρτήματος της Υoung Presidents Organization
Γιά την καταγραφή-επεξεργασία:
Μία εξόχως ενδιαφέρουσα ομιλία, που μάλλον πέρασε ενδεχομένως και τελείως απαρατήρητη από τους προβολείς της καθημερινής ενημερότητας, εκφωνήθηκε την περασμένη Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου 2025, από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Στρατηγό Δημήτριο Χούπη, στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
Στο ακροατήριο της ομιλίας του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ βρέθηκαν 50 Διευθυντές και Διευθυντικά Στελέχη των μεγαλύτερων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη Ελλάδα και οι οποίοι συναπαρτίζουν το Ελληνικό Παράρτημα του Young Presidents Organization, ενός φόρουμ παγκόσμιας εμβέλειας.
Σε αυτό ακριβώς το ακροατήριο, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ έκαμε ομιλία «Περί Ηγεσίας», με σκοπό να καταδείξει ότι η εμπνευσμένη και αποτελεσματική τελικώς ηγεσία, μπορεί μεν να απευθύνεται και να αφορά διαφορετικά «ακροατήρια», όπως το στρατιωτικό και το επιχειρηματικό, στην πράξη ωστόσο οι σταθερές δεν διαφέρουν, αλλά αντιθέτως συγκλίνουν, εάν δεν ταυτίζονται, ως προς το σκοπούμενο πρότυπο και το αντίστοιχο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, στο πλαίσιο του οποίου ο παράγων «ποιότητα ηγεσίας» κινεί και τελικώς διαμορφώνει το εκάστοτε σκοπούμενο αποτέλεσμα, σε ένα σύστημα που δεν μπορεί να παραμένει παρά αυστηρώς ανθρωποκεντρικό, όσα νέα δεδομένα κι αν μπορεί να συμβάλλει η εισβολή της τεχνητής νοημοσύνης.
Παρατίθεται αμέσως εν συνεχεία, η αρχική εισήγηση από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, επί τη βάσει της οποίας ακολούθησε ένας ιδιαιτέρως πλούσιος διάλογος με το ακροατήριο, το οποίο βρήκε εξαιρετικώς πολυσήμαντο το θέμα που αναδείχθηκε, μέσω διαφορετικών δραστηριοτήτων, που ωστόσο πορεύονται σε κοινούς δρόμους αρχών και κατευθύνσεων.
Με ιδιαίτερη χαρά απευθύνομαι σήμερα σε ένα ξεχωριστό ακροατήριο οραματιστών του επιχειρηματικού οικοσυστήματος και ηγετών του επιχειρείν που φιλοδοξούν να διαμορφώνουν το οικονομικό μας μέλλον. Στο πρόσωπο των μελών αυτού του ακροατηρίου επιβεβαιώνεται μία αδιάψευστη αλήθεια: ότι η Ηγεσία, στην ουσία της, υπερβαίνει τα όρια του επαγγέλματος και των επιμέρους συνθηκών. Είτε κανείς διοικεί έναν λόχο, είτε διευθύνει μια εταιρεία, είτε αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο στο πεδίο της μάχης, είτε τον ανταγωνισμό στην ελεύθερη αγορά, οι θεμελιώδεις αρχές που διακρίνουν την πραγματική Ηγεσία από την απλή άσκηση εξουσίας παραμένουν σταθερές κι αμετάβλητες.
Σε μια εποχή πρωτοφανούς τεχνολογικής προόδου και πολυπλοκότητας, όπου οι αλγόριθμοι διαμορφώνουν ολοένα και περισσότερο τις αποφάσεις μας και η τεχνητή νοημοσύνη επαυξάνει τις ανθρώπινες ικανότητες, οφείλουμε να διερωτηθούμε: τι παραμένει αναντικατάστατα ανθρώπινο στο πεδίο της Ηγεσίας; Ποιες δυνατότητες δεν δύνανται να αυτοματοποιηθούν, να ανατεθούν σε άλλους ή τελικά, να προσομοιωθούν; Η απάντηση δεν βρίσκεται στις εξειδικευμένες ικανότητες, όσο εντυπωσιακές κι αν είναι αυτές, αλλά σε εκείνες τις διαχρονικές αρετές που έχουν καθορίσει την αριστεύουσα Hγεσία κατά τη διάρκεια των χιλιετιών: τη σοφία, το θάρρος, την ακεραιότητα και την ικανότητα να εμπνέει κανείς τους τους υφισταμένους του, ακολουθώντας έναν ευγενή σκοπό.
Είναι ιδιαίτερη τιμή μου να σας καλωσορίζω στις εγκαταστάσεις της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, του διακεκριμένου ιδρύματος ανώτατης στρατιωτικής εκπαίδευσης που διαμορφώνει τους μελλοντικούς ηγέτες του Ελληνικού Στρατού εδώ και σχεδόν δύο αιώνες.
Καθήκον κάθε οραματιστή Ηγέτη είναι να καλλιεργεί τις επαγγελματικές δεξιότητες και τα ταλέντα του Προσωπικού του μέσω της ταυτόχρονης προαγωγής της επιστημονικής γνώσης. Πρόκειται για έναν τομέα όπου ο αγώνας δεν διεξάγεται εναντίον ενός αντιληπτού αντιπάλου, αλλά εναντίον της πνευματικής άγνοιας, του διανοητικού εφησυχασμού και της μετατροπής του επαγγελματικού καθήκοντος σε απλή ρουτίνα. Η φράση:
«Η μεγαλύτερη ανηθικότητα είναι να ασκεί κάποιος ένα επάγγελμα που δεν γνωρίζει»
αντηχεί σήμερα ως ακατάλυτο ηθικό πρόσταγμα και ακλόνητη ηθική επιταγή για διαρκή μάθηση και ατέρμονη αναζήτηση της Εκπαίδευσης, της Γνώσης και της Αυτογνωσίας.
Η επιστημονική γνώση ενός ηγέτη αποτελεί μια διαρκή πηγή δύναμης η οποία, ως πανανθρώπινο νόμισμα, αυξάνει διαρκώς σε αξία, ιδίως δε όταν διαμοιράζεται. Η Γνώση ως δύναμη δεν καθυποτάσσει, αλλά τουναντίον ελευθερώνει· μετατρέπεται σε πολύτιμο καταπίστευμα το οποίο ουδόλως απομειώνεται, αλλά πολλαπλασιάζεται έτι περαιτέρω. Επιβεβαιώνει δε την αρχή ότι κάθε εξουσία πρέπει να ασκείται με σκοπό την εξύψωση των υφισταμένων, η οποία διατηρείται με την πάροδο του χρόνου.
Η Ιστορία μαρτυρά με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι οι πιο επιδραστικοί ηγέτες της δεν βρέθηκαν στην εξουσία χάριν περιστασιακής ισχύος, αλλά μέσω ενός συνδυασμού στρατηγικής διορατικότητας, εκπαίδευσης και ηθικής δέσμευσης. Ο Θεμιστοκλής, στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, επιδεικνύοντας ανώτερη στρατηγική λογική, επικράτησε έναντι ενός αριθμητικά υπέρτερου εχθρού, διασφαλίζοντας την ανεξαρτησία του ελληνικού κόσμου. Ο Περικλής συνδύασε την πολιτική προνοητικότητα με την προώθηση του πολιτισμού, μέσω της εκπαίδευσης, μετατρέποντας έτσι την Αθήνα σε λίκνο της δημοκρατίας και της πνευματικής άνθησης. Ο Μέγας Αλέξανδρος συνδύασε τη στρατηγική, την επιχειρησιακή ταχύτητα και την πολιτιστική διείσδυση, θέτοντας τα θεμέλια ενός παγκόσμιου ορίζοντα παγκόσμιας επιρροής.
Η Ηγεσία προϋποθέτει την ύπαρξη ενός μακρόπνοου οράματος, απηλλαγμένου από «αν» και «αλλά», καθώς και τον ισχυρό χαρακτήρα του ηγέτη που ηγείται διά του παραδείγματος, διότι αυτή είναι η ικανότητα που εξασφαλίζει τον σεβασμό των υφισταμένων, ώστε αυτός να καθοδηγεί εμπνέοντας ενσυνείδητη πειθαρχία, με σύνεση, ικανότητα, ευαισθησία, ενσυναίσθηση και μεγαλοψυχία, και να αποδεικνύει μέσω ηθικού θάρρους και πνευματικής ακεραιότητας ότι είναι ένας Ηγέτης χαρακτήρος και όχι άρχων.
Αναντίρρητα, η άσκηση της Διοικήσεως δεν μπορεί παρά να είναι ένα ισομερές κράμα Τέχνης κι Επιστήμης: Επιστήμης, για την εκπλήρωση της στρατιωτικής αποστολής και Τέχνης για τη χρηστή κι αποτελεσματική διαμόρφωση και διαχείριση του Προσωπικού το οποίο η Πολιτεία κι η οικογένεια εμπιστεύεται εις την εκάστοτε στρατιωτική ηγεσία. Την Ηγεσία η οποία μεριμνά κι εμφορείται υπό του πνεύματος της ρήσης του Αγάθωνος περί Ηγεσίας: «Τον άρχοντα τριών δει μεμνῆσθαι: πρώτον μεν, ότι ανθρώπων άρχει, δεύτερον, ότι κατά νόμους άρχει, τρίτον δε, ότι ουκ αεί άρχει». Την Ηγεσία που αταλάντευτα πιστεύει ότι οι νεώτεροι είναι και γίνονται καλύτεροι όταν, σε κάθε περίοδο της ζωής τους, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής τους ζωής, θα πρέπει να έχουν πάντοτε πρότυπα. Την Ηγεσία που γαλουχεί με αρχές, αξίες και ηθικούς κανόνες τους νεώτερους, ώστε αυτοί να αντιληφθούν ότι μπορεί οι μεγαλύτεροι την τρέχουσα περίοδο να γνωρίζουν περισσότερα, αλλά όταν αυτοί ηλικιακά κι επαγγελματικά θα φτάσουν τα χρόνια τους θα γνωρίζουν πολύ περισσότερα από αυτούς.
Αν η Ηγεσία είναι η τέχνη του να εμπνέεις τους άλλους προς έναν κοινό σκοπό, τότε το καθήκον είναι το θεμέλιο της, η βάση πάνω στην οποία κατ’ ουσίαν ερείδεται. Το καθήκον δεν είναι απλώς η εκτέλεση των ανατεθειμένων εργασιών, ούτε η τετριμμένη συμμόρφωση με τους κανονισμούς. Είναι μάλλον η βαθιά αναγνώριση ότι είμαστε φύλακες κάτι μεγαλύτερου από εμάς τους ίδιους: της ευημερίας αυτών που ηγούμαστε, της αποστολής που υπηρετούμε και των αξιών που υποστηρίζουμε.
Στο στρατιωτικό πλαίσιο, αυτό το καθήκον επεκτείνεται στην ιερή εμπιστοσύνη με την οποία μας περιβάλλει η χώρα μας. Στον επιχειρηματικό τομέα, εκδηλώνεται ως ευθύνη απέναντι στους εργαζομένους, τους μετόχους και τις κοινότητες στις οποίες ασκεί κανείς την επιρροή του. Ωστόσο, και στους δύο τομείς, η ουσία παραμένει αμετάβλητη: το καθήκον απαιτεί να θέτουμε το συλλογικό καλό πάνω από το προσωπικό συμφέρον, να παραμένουμε ακλόνητοι στην αποστολή μας όταν οι άλλοι αποσύρονται και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας με αξιοπρέπεια κι αποφασιστικότητα.
Το αληθινό καθήκον δεν ασκείται μέσω μελοδραματικών κινήσεων που αντιλαμβάνονται οι πολλοί, αλλά μέσω αμέτρητων μικρών αποφάσεων που λαμβάνονται σε ήσυχες στιγμές, όταν κανείς δεν παρακολουθεί. Είναι ο αξιωματικός που ελέγχει για άλλη μια φορά τις λεπτομέρειες για την επιχείρηση που έπεται, παρόλο που η εξάντληση τον καταβάλλει. Είναι ο επιχειρηματίας που ακολουθεί ηθικές πρακτικές, ακόμη και όταν οι μειώσεις προσωπικού επί παραδείγματι μπορεί να του αποφέρουν μεγαλύτερο κέρδος. Το καθήκον, στην υψηλότερη μορφή του, δεν καθίσταται βάρος που πρέπει να υπομένουμε, αλλά πυξίδα που καθοδηγεί με επιτυχία κάθε μας ενέργεια.
Η αριστεία δεν είναι ένας προορισμός, αλλά ένα ταξίδι, μια συνεχής διαδικασία βελτίωσης κι ανάπτυξης. Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν κατανοήσει βαθιά, ενσωματώνοντάς το στην έννοια της αρετής: ήτοι, την επιδίωξη του υψηλότερου δυναμικού του ατόμου σε όλες τις προσπάθειές του. Στο πλαίσιο της Ηγεσίας, η Αριστεία απαιτεί αδιάκοπη αυτοβελτίωση: την κατάκτηση της τέχνης ή επιστήμης, την εμβάθυνση της γνώσης, την καλλιέργεια της κρίσης. Απαιτεί πνευματική ταπεινότητα: την αναγνώριση ότι, ανεξάρτητα από το πόσα γνωρίζουμε, υπάρχουν πάντα άπειρα περισσότερα να μάθουμε. Είτε πρόκειται για στρατιωτικές τακτικές είτε για επιχειρηματική στρατηγική, για ανθρώπινη ψυχολογία ή για τεχνολογική καινοτομία, ο Ηγέτης της Αριστείας διατηρεί μια ακόρεστη περιέργεια και μια ακλόνητη δέσμευση για ανάπτυξη.
Στο ακροατήριο της ομιλίας του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ βρέθηκαν 50 Διευθυντές και Διευθυντικά Στελέχη των μεγαλύτερων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη Ελλάδα και οι οποίοι συναπαρτίζουν το Ελληνικό Παράρτημα του Young Presidents Organization, ενός φόρουμ παγκόσμιας εμβέλειας.
Σε αυτό ακριβώς το ακροατήριο, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ έκαμε ομιλία «Περί Ηγεσίας», με σκοπό να καταδείξει ότι η εμπνευσμένη και αποτελεσματική τελικώς ηγεσία, μπορεί μεν να απευθύνεται και να αφορά διαφορετικά «ακροατήρια», όπως το στρατιωτικό και το επιχειρηματικό, στην πράξη ωστόσο οι σταθερές δεν διαφέρουν, αλλά αντιθέτως συγκλίνουν, εάν δεν ταυτίζονται, ως προς το σκοπούμενο πρότυπο και το αντίστοιχο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, στο πλαίσιο του οποίου ο παράγων «ποιότητα ηγεσίας» κινεί και τελικώς διαμορφώνει το εκάστοτε σκοπούμενο αποτέλεσμα, σε ένα σύστημα που δεν μπορεί να παραμένει παρά αυστηρώς ανθρωποκεντρικό, όσα νέα δεδομένα κι αν μπορεί να συμβάλλει η εισβολή της τεχνητής νοημοσύνης.
Παρατίθεται αμέσως εν συνεχεία, η αρχική εισήγηση από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, επί τη βάσει της οποίας ακολούθησε ένας ιδιαιτέρως πλούσιος διάλογος με το ακροατήριο, το οποίο βρήκε εξαιρετικώς πολυσήμαντο το θέμα που αναδείχθηκε, μέσω διαφορετικών δραστηριοτήτων, που ωστόσο πορεύονται σε κοινούς δρόμους αρχών και κατευθύνσεων.
Περί Ηγεσίας
Σε μια εποχή πρωτοφανούς τεχνολογικής προόδου και πολυπλοκότητας, όπου οι αλγόριθμοι διαμορφώνουν ολοένα και περισσότερο τις αποφάσεις μας και η τεχνητή νοημοσύνη επαυξάνει τις ανθρώπινες ικανότητες, οφείλουμε να διερωτηθούμε: τι παραμένει αναντικατάστατα ανθρώπινο στο πεδίο της Ηγεσίας; Ποιες δυνατότητες δεν δύνανται να αυτοματοποιηθούν, να ανατεθούν σε άλλους ή τελικά, να προσομοιωθούν; Η απάντηση δεν βρίσκεται στις εξειδικευμένες ικανότητες, όσο εντυπωσιακές κι αν είναι αυτές, αλλά σε εκείνες τις διαχρονικές αρετές που έχουν καθορίσει την αριστεύουσα Hγεσία κατά τη διάρκεια των χιλιετιών: τη σοφία, το θάρρος, την ακεραιότητα και την ικανότητα να εμπνέει κανείς τους τους υφισταμένους του, ακολουθώντας έναν ευγενή σκοπό.
Είναι ιδιαίτερη τιμή μου να σας καλωσορίζω στις εγκαταστάσεις της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, του διακεκριμένου ιδρύματος ανώτατης στρατιωτικής εκπαίδευσης που διαμορφώνει τους μελλοντικούς ηγέτες του Ελληνικού Στρατού εδώ και σχεδόν δύο αιώνες.
Καθήκον κάθε οραματιστή Ηγέτη είναι να καλλιεργεί τις επαγγελματικές δεξιότητες και τα ταλέντα του Προσωπικού του μέσω της ταυτόχρονης προαγωγής της επιστημονικής γνώσης. Πρόκειται για έναν τομέα όπου ο αγώνας δεν διεξάγεται εναντίον ενός αντιληπτού αντιπάλου, αλλά εναντίον της πνευματικής άγνοιας, του διανοητικού εφησυχασμού και της μετατροπής του επαγγελματικού καθήκοντος σε απλή ρουτίνα. Η φράση:
«Η μεγαλύτερη ανηθικότητα είναι να ασκεί κάποιος ένα επάγγελμα που δεν γνωρίζει»
αντηχεί σήμερα ως ακατάλυτο ηθικό πρόσταγμα και ακλόνητη ηθική επιταγή για διαρκή μάθηση και ατέρμονη αναζήτηση της Εκπαίδευσης, της Γνώσης και της Αυτογνωσίας.
Η επιστημονική γνώση ενός ηγέτη αποτελεί μια διαρκή πηγή δύναμης η οποία, ως πανανθρώπινο νόμισμα, αυξάνει διαρκώς σε αξία, ιδίως δε όταν διαμοιράζεται. Η Γνώση ως δύναμη δεν καθυποτάσσει, αλλά τουναντίον ελευθερώνει· μετατρέπεται σε πολύτιμο καταπίστευμα το οποίο ουδόλως απομειώνεται, αλλά πολλαπλασιάζεται έτι περαιτέρω. Επιβεβαιώνει δε την αρχή ότι κάθε εξουσία πρέπει να ασκείται με σκοπό την εξύψωση των υφισταμένων, η οποία διατηρείται με την πάροδο του χρόνου.
Η Ιστορία μαρτυρά με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι οι πιο επιδραστικοί ηγέτες της δεν βρέθηκαν στην εξουσία χάριν περιστασιακής ισχύος, αλλά μέσω ενός συνδυασμού στρατηγικής διορατικότητας, εκπαίδευσης και ηθικής δέσμευσης. Ο Θεμιστοκλής, στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, επιδεικνύοντας ανώτερη στρατηγική λογική, επικράτησε έναντι ενός αριθμητικά υπέρτερου εχθρού, διασφαλίζοντας την ανεξαρτησία του ελληνικού κόσμου. Ο Περικλής συνδύασε την πολιτική προνοητικότητα με την προώθηση του πολιτισμού, μέσω της εκπαίδευσης, μετατρέποντας έτσι την Αθήνα σε λίκνο της δημοκρατίας και της πνευματικής άνθησης. Ο Μέγας Αλέξανδρος συνδύασε τη στρατηγική, την επιχειρησιακή ταχύτητα και την πολιτιστική διείσδυση, θέτοντας τα θεμέλια ενός παγκόσμιου ορίζοντα παγκόσμιας επιρροής.
Η Ηγεσία προϋποθέτει την ύπαρξη ενός μακρόπνοου οράματος, απηλλαγμένου από «αν» και «αλλά», καθώς και τον ισχυρό χαρακτήρα του ηγέτη που ηγείται διά του παραδείγματος, διότι αυτή είναι η ικανότητα που εξασφαλίζει τον σεβασμό των υφισταμένων, ώστε αυτός να καθοδηγεί εμπνέοντας ενσυνείδητη πειθαρχία, με σύνεση, ικανότητα, ευαισθησία, ενσυναίσθηση και μεγαλοψυχία, και να αποδεικνύει μέσω ηθικού θάρρους και πνευματικής ακεραιότητας ότι είναι ένας Ηγέτης χαρακτήρος και όχι άρχων.
Αναντίρρητα, η άσκηση της Διοικήσεως δεν μπορεί παρά να είναι ένα ισομερές κράμα Τέχνης κι Επιστήμης: Επιστήμης, για την εκπλήρωση της στρατιωτικής αποστολής και Τέχνης για τη χρηστή κι αποτελεσματική διαμόρφωση και διαχείριση του Προσωπικού το οποίο η Πολιτεία κι η οικογένεια εμπιστεύεται εις την εκάστοτε στρατιωτική ηγεσία. Την Ηγεσία η οποία μεριμνά κι εμφορείται υπό του πνεύματος της ρήσης του Αγάθωνος περί Ηγεσίας: «Τον άρχοντα τριών δει μεμνῆσθαι: πρώτον μεν, ότι ανθρώπων άρχει, δεύτερον, ότι κατά νόμους άρχει, τρίτον δε, ότι ουκ αεί άρχει». Την Ηγεσία που αταλάντευτα πιστεύει ότι οι νεώτεροι είναι και γίνονται καλύτεροι όταν, σε κάθε περίοδο της ζωής τους, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής τους ζωής, θα πρέπει να έχουν πάντοτε πρότυπα. Την Ηγεσία που γαλουχεί με αρχές, αξίες και ηθικούς κανόνες τους νεώτερους, ώστε αυτοί να αντιληφθούν ότι μπορεί οι μεγαλύτεροι την τρέχουσα περίοδο να γνωρίζουν περισσότερα, αλλά όταν αυτοί ηλικιακά κι επαγγελματικά θα φτάσουν τα χρόνια τους θα γνωρίζουν πολύ περισσότερα από αυτούς.
Αν η Ηγεσία είναι η τέχνη του να εμπνέεις τους άλλους προς έναν κοινό σκοπό, τότε το καθήκον είναι το θεμέλιο της, η βάση πάνω στην οποία κατ’ ουσίαν ερείδεται. Το καθήκον δεν είναι απλώς η εκτέλεση των ανατεθειμένων εργασιών, ούτε η τετριμμένη συμμόρφωση με τους κανονισμούς. Είναι μάλλον η βαθιά αναγνώριση ότι είμαστε φύλακες κάτι μεγαλύτερου από εμάς τους ίδιους: της ευημερίας αυτών που ηγούμαστε, της αποστολής που υπηρετούμε και των αξιών που υποστηρίζουμε.
Στο στρατιωτικό πλαίσιο, αυτό το καθήκον επεκτείνεται στην ιερή εμπιστοσύνη με την οποία μας περιβάλλει η χώρα μας. Στον επιχειρηματικό τομέα, εκδηλώνεται ως ευθύνη απέναντι στους εργαζομένους, τους μετόχους και τις κοινότητες στις οποίες ασκεί κανείς την επιρροή του. Ωστόσο, και στους δύο τομείς, η ουσία παραμένει αμετάβλητη: το καθήκον απαιτεί να θέτουμε το συλλογικό καλό πάνω από το προσωπικό συμφέρον, να παραμένουμε ακλόνητοι στην αποστολή μας όταν οι άλλοι αποσύρονται και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας με αξιοπρέπεια κι αποφασιστικότητα.
Το αληθινό καθήκον δεν ασκείται μέσω μελοδραματικών κινήσεων που αντιλαμβάνονται οι πολλοί, αλλά μέσω αμέτρητων μικρών αποφάσεων που λαμβάνονται σε ήσυχες στιγμές, όταν κανείς δεν παρακολουθεί. Είναι ο αξιωματικός που ελέγχει για άλλη μια φορά τις λεπτομέρειες για την επιχείρηση που έπεται, παρόλο που η εξάντληση τον καταβάλλει. Είναι ο επιχειρηματίας που ακολουθεί ηθικές πρακτικές, ακόμη και όταν οι μειώσεις προσωπικού επί παραδείγματι μπορεί να του αποφέρουν μεγαλύτερο κέρδος. Το καθήκον, στην υψηλότερη μορφή του, δεν καθίσταται βάρος που πρέπει να υπομένουμε, αλλά πυξίδα που καθοδηγεί με επιτυχία κάθε μας ενέργεια.
Η αριστεία δεν είναι ένας προορισμός, αλλά ένα ταξίδι, μια συνεχής διαδικασία βελτίωσης κι ανάπτυξης. Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν κατανοήσει βαθιά, ενσωματώνοντάς το στην έννοια της αρετής: ήτοι, την επιδίωξη του υψηλότερου δυναμικού του ατόμου σε όλες τις προσπάθειές του. Στο πλαίσιο της Ηγεσίας, η Αριστεία απαιτεί αδιάκοπη αυτοβελτίωση: την κατάκτηση της τέχνης ή επιστήμης, την εμβάθυνση της γνώσης, την καλλιέργεια της κρίσης. Απαιτεί πνευματική ταπεινότητα: την αναγνώριση ότι, ανεξάρτητα από το πόσα γνωρίζουμε, υπάρχουν πάντα άπειρα περισσότερα να μάθουμε. Είτε πρόκειται για στρατιωτικές τακτικές είτε για επιχειρηματική στρατηγική, για ανθρώπινη ψυχολογία ή για τεχνολογική καινοτομία, ο Ηγέτης της Αριστείας διατηρεί μια ακόρεστη περιέργεια και μια ακλόνητη δέσμευση για ανάπτυξη.
...Καμία αρχή Ηγεσίας δεν είναι πιο ισχυρή ή πιο απαιτητική από το να ηγείσαι δια του παραδείγματος. Τα λόγια μπορεί να αποτελούν προσωρινή πηγή έμπνευσης, αλλά οι πράξεις οδηγούν στην άσκηση αδιάκοπης επιρροής. Ο Ηγέτης που απαιτεί ακρίβεια πρέπει να είναι ο πρώτος που καταφτάνει εκεί που τον αναμένουν. Ο Ηγέτης που απαιτεί την επίδειξη ηθικής συμπεριφοράς οφείλει να είναι άμεμπτος. Ο Ηγέτης που ζητά θυσίες πρέπει να είναι πρόθυμος να φέρει ο ίδιος το μεγαλύτερο βάρος. Αυτό δεν είναι υποκρισία που αποφεύγεται, είναι ηθική ισχύς που κερδίζεται. Το να ηγείσαι διά του παραδείγματος σημαίνει να επιδεικνύεις, μέσω της εμπειρίας που έχεις βιώσει, τις αξίες που πρεσβεύεις. Σημαίνει να δείχνεις θάρρος υπό πίεση, να διατηρείς την ψυχραιμία σου σε περίπτωση κρίσης, να παραδέχεσαι τα λάθη σου με εντιμότητα και να αντιμετωπίζεις κάθε άτομο - ανεξάρτητα από την τάξη ή τη θέση του - με θεμελιώδη σεβασμό. Όταν οι υφιστάμενοι αντικρύζουν τον Ηγέτη τους να ενσαρκώνει αυτές τις αρετές με αυθεντικότητα και όχι με υποκρισία, τότε συμβαίνει κάτι ξεχωριστό: η έμπνευση μετατρέπεται σε μίμηση, οι αξίες εσωτερικεύονται...
Ωστόσο, η Αριστεία στην Ηγεσία υπερβαίνει τα προσωπικά επιτεύγματα. Σημαίνει τη δημιουργία συνθηκών στις οποίες και οι άλλοι μπορούν να αριστεύσουν, τη δημιουργία συστημάτων που προωθούν την αξιοκρατία, την καλλιέργεια περιβάλλοντος που ενθαρρύνει την καινοτομία, την παροχή καθοδήγησης που αναπτύσσει μελλοντικούς ηγέτες. Ο πραγματικός Ηγέτης της Αριστείας μετρά την επιτυχία όχι με βάση τα προσωπικά του επιτεύγματα, αλλά με βάση την ανάπτυξη και τα επιτεύγματα εκείνων που έχει καθοδηγήσει.
Καμία αρχή Ηγεσίας δεν είναι πιο ισχυρή ή πιο απαιτητική από το να ηγείσαι δια του παραδείγματος. Τα λόγια μπορεί να αποτελούν προσωρινή πηγή έμπνευσης, αλλά οι πράξεις οδηγούν στην άσκηση αδιάκοπης επιρροής. Ο Ηγέτης που απαιτεί ακρίβεια πρέπει να είναι ο πρώτος που καταφτάνει εκεί που τον αναμένουν. Ο Ηγέτης που απαιτεί την επίδειξη ηθικής συμπεριφοράς οφείλει να είναι άμεμπτος. Ο Ηγέτης που ζητά θυσίες πρέπει να είναι πρόθυμος να φέρει ο ίδιος το μεγαλύτερο βάρος. Αυτό δεν είναι υποκρισία που αποφεύγεται, είναι ηθική ισχύς που κερδίζεται.
Το να ηγείσαι διά του παραδείγματος σημαίνει να επιδεικνύεις, μέσω της εμπειρίας που έχεις βιώσει, τις αξίες που πρεσβεύεις. Σημαίνει να δείχνεις θάρρος υπό πίεση, να διατηρείς την ψυχραιμία σου σε περίπτωση κρίσης, να παραδέχεσαι τα λάθη σου με εντιμότητα και να αντιμετωπίζεις κάθε άτομο - ανεξάρτητα από την τάξη ή τη θέση του - με θεμελιώδη σεβασμό. Όταν οι υφιστάμενοι αντικρύζουν τον Ηγέτη τους να ενσαρκώνει αυτές τις αρετές με αυθεντικότητα και όχι με υποκρισία, τότε συμβαίνει κάτι ξεχωριστό: η έμπνευση μετατρέπεται σε μίμηση, οι αξίες εσωτερικεύονται.
«Οι πραγματικοί Ηγέτες περιβάλλονται από ανθρώπους που τους ακολουθούν όταν έχουν την ελευθερία να μην το κάνουν».
Η κουλτούρα ενός θεσμού ή μιας επιχείρησης δημιουργείται συνειδητά.
Σε πρακτικό επίπεδο, αυτό σημαίνει ορατότητα και δέσμευση. Ο αποτελεσματικός Ηγέτης δεν ηγείται από απόσταση, αλλά είναι παρών ανάμεσα σε αυτούς που καθοδηγεί: κατανοεί τις προκλήσεις τους, μοιράζεται τις δυσκολίες τους, χαίρεται με τις επιτυχίες τους. Στη στρατιωτική ηγεσία, αυτό μπορεί να σημαίνει συμμετοχή του Ηγέτη σε περιβάλλον άσκησης. Στην επιχειρηματική ηγεσία, μπορεί να σημαίνει συνεργασία με επιμέρους ομάδες κατά τη διάρκεια κρίσιμων έργων. Οι λεπτομέρειες ποικίλλουν, αλλά η αρχή παραμένει: η αυθεντική Ηγεσία απαιτεί αυθεντική παρουσία.
Ίσως η πιο αποκαλυπτική δοκιμασία της αυθεντικής Ηγεσίας δεν εμφανίζεται σε στιγμές δόξας, αλλά στην απουσία προνομίων. Σκεφτείτε έναν ηγέτη που, συνηθισμένος στα σύμβολα και τις ανέσεις της θέσης του, ξαφνικά βρίσκεται σε συνθήκες όπου αυτά τα προνόμια εξαφανίζονται. Σε τέτοιες στιγμές, χωρίς τα εξωτερικά σημάδια της εξουσίας, τι είναι αυτό που απομένει;...
Η ακόλουθη απάντηση αποκαλύπτει μία ουσιαστική αλήθεια: ο πραγματικός Ηγέτης παραμένει ακλόνητος στις αρχές του, εξακολουθεί να είναι ταπεινός, να υπηρετεί, να ενδιαφέρεται ειλικρινά για την ευημερία των γύρω του, ακόμα και όταν δεν υπάρχει το κοινό για να παρακολουθεί τη συμπεριφορά του, ούτε τα χειροκροτήματα που επικροτούν τη δράση του. Η Ηγεσία είναι διακονία, όχι κοινωνική ή επαγγελματική καταξίωση. Το έργο ενός Ηγέτη είναι να υπηρετεί τους ανθρώπους και την αποστολή, όχι το δικό του εγώ. Τα προνόμια είναι εφήμερα. Η επίδραση που έχει κανείς στους άλλους... Αυτή είναι που τελικά διαρκεί.
Αυτή η αρχή μας προσκαλεί να εξετάσουμε τα κίνητρά μας με αταλάντευτη ειλικρίνεια. Όταν απολαμβάνουμε αναγνώριση ή προνόμια και αυτά προσφέρονται σε όσους ηγούνται αποτελεσματικά, θα πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας κρίσιμα ερωτήματα: Χρησιμοποιώ αυτή τη θέση για να βοηθήσω τους άλλους ή απλώς απολαμβάνω την προσωπική μου άνεση; Δημιουργώ θεσμούς και κουλτούρες που θα διαρκέσουν πέραν της θητείας μου ή απλώς συσσωρεύω προσωρινά οφέλη που θα εξαφανιστούν τη στιγμή που θα αποχωρήσω; Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις διακρίνουν την πραγματική Ηγεσία από την απλή κατοχή μιας ηγετικής θέσης.
Οι πλέον άριστοι Ηγέτες, εκείνοι των οποίων η επιρροή εκτείνεται πολύ πέρα από τα χρόνια της επίσημης εξουσίας τους, είναι εκείνοι που δεν ξεχνούν ποτέ τι σημαίνει να υπηρετείς χωρίς αναγνώριση. Είναι εκείνοι που αποφεύγουν τους επαίνους ενώ αποδέχονται την ευθύνη, που υπηρετούν αθόρυβα όταν κανείς δεν τους παρακολουθεί, που κατανοούν βαθιά ότι η Ηγεσία δεν αφορά στην άσκηση ελέγχου, αλλά στην αποδοχή της ευθύνης για την ανάπτυξη και την ευημερία των υφισταμένων. Κατανοούν ότι η ουσία της Ηγεσίας δεν έγκειται στο να απαιτείς την προσοχή, αλλά τον σεβασμό μέσω της ανιδιοτελούς αφοσίωσης.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα εισέτι μία φορά να τονίσω ότι η Ηγεσία είναι τελικά μια μορφή υπηρεσίας. Είτε κανείς φέρει τη στολή του Ελληνικού Στρατού είτε ηγείται μιας επιχείρησης στις ΗΠΑ, αμφότεροι έχουν επωμιστεί τη βαριά ευθύνη να καθοδηγούν τους άλλους προς λαμπρούς και υψηλούς στόχους. Αυτή η ευθύνη δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα, καθώς οι αποφάσεις των Ηγετών έχουν αντίκτυπο όχι μόνο στους άμεσους υφισταμένους τους, αλλά και σε ολόκληρους οργανισμούς, κοινότητες και, μερικές φορές, και έθνη.
Ο δρόμος της Ηγεσίας είναι απαιτητικός. Απαιτεί θυσίες, αντοχή και ακλόνητη προσήλωση σε αρχές που υπερβαίνουν την προσωπική φιλοδοξία. Ωστόσο, προσφέρει και βαθιά ικανοποίηση: τη γνώση ότι μέσω των πράξεών σας έχετε συνεισφέρει θετικά, ότι έχετε βοηθήσει άλλους να επιτύχουν αυτό που δεν μπορούσαν να επιτύχουν μόνοι τους, ότι έχετε συμβάλει σε κάτι διαρκές και σημαντικό.
Σας προτρέπω να ηγείστε με σοφία και θάρρος, να εργάζεστε με τιμή και ακεραιότητα, να εμπνέετε δια του παραδείγματός σας και να προσφέρετε άοκνα τη συνδρομή σας με αφοσίωση. Εύχομαι να θυμάστε πάντοτε ότι η αληθινή Ηγεσία δεν μετριέται με τη δύναμη που ασκείτε, αλλά με τις ζωές των ανθρώπων που βελτιώνετε και την κληρονομιά που αφήνετε. Το μέλλον ήδη διαμορφώνεται από τη δική σας εμπνευσμένη συμβολή!
Καμία αρχή Ηγεσίας δεν είναι πιο ισχυρή ή πιο απαιτητική από το να ηγείσαι δια του παραδείγματος. Τα λόγια μπορεί να αποτελούν προσωρινή πηγή έμπνευσης, αλλά οι πράξεις οδηγούν στην άσκηση αδιάκοπης επιρροής. Ο Ηγέτης που απαιτεί ακρίβεια πρέπει να είναι ο πρώτος που καταφτάνει εκεί που τον αναμένουν. Ο Ηγέτης που απαιτεί την επίδειξη ηθικής συμπεριφοράς οφείλει να είναι άμεμπτος. Ο Ηγέτης που ζητά θυσίες πρέπει να είναι πρόθυμος να φέρει ο ίδιος το μεγαλύτερο βάρος. Αυτό δεν είναι υποκρισία που αποφεύγεται, είναι ηθική ισχύς που κερδίζεται.
Το να ηγείσαι διά του παραδείγματος σημαίνει να επιδεικνύεις, μέσω της εμπειρίας που έχεις βιώσει, τις αξίες που πρεσβεύεις. Σημαίνει να δείχνεις θάρρος υπό πίεση, να διατηρείς την ψυχραιμία σου σε περίπτωση κρίσης, να παραδέχεσαι τα λάθη σου με εντιμότητα και να αντιμετωπίζεις κάθε άτομο - ανεξάρτητα από την τάξη ή τη θέση του - με θεμελιώδη σεβασμό. Όταν οι υφιστάμενοι αντικρύζουν τον Ηγέτη τους να ενσαρκώνει αυτές τις αρετές με αυθεντικότητα και όχι με υποκρισία, τότε συμβαίνει κάτι ξεχωριστό: η έμπνευση μετατρέπεται σε μίμηση, οι αξίες εσωτερικεύονται.
«Οι πραγματικοί Ηγέτες περιβάλλονται από ανθρώπους που τους ακολουθούν όταν έχουν την ελευθερία να μην το κάνουν».
Η κουλτούρα ενός θεσμού ή μιας επιχείρησης δημιουργείται συνειδητά.
Σε πρακτικό επίπεδο, αυτό σημαίνει ορατότητα και δέσμευση. Ο αποτελεσματικός Ηγέτης δεν ηγείται από απόσταση, αλλά είναι παρών ανάμεσα σε αυτούς που καθοδηγεί: κατανοεί τις προκλήσεις τους, μοιράζεται τις δυσκολίες τους, χαίρεται με τις επιτυχίες τους. Στη στρατιωτική ηγεσία, αυτό μπορεί να σημαίνει συμμετοχή του Ηγέτη σε περιβάλλον άσκησης. Στην επιχειρηματική ηγεσία, μπορεί να σημαίνει συνεργασία με επιμέρους ομάδες κατά τη διάρκεια κρίσιμων έργων. Οι λεπτομέρειες ποικίλλουν, αλλά η αρχή παραμένει: η αυθεντική Ηγεσία απαιτεί αυθεντική παρουσία.
Ίσως η πιο αποκαλυπτική δοκιμασία της αυθεντικής Ηγεσίας δεν εμφανίζεται σε στιγμές δόξας, αλλά στην απουσία προνομίων. Σκεφτείτε έναν ηγέτη που, συνηθισμένος στα σύμβολα και τις ανέσεις της θέσης του, ξαφνικά βρίσκεται σε συνθήκες όπου αυτά τα προνόμια εξαφανίζονται. Σε τέτοιες στιγμές, χωρίς τα εξωτερικά σημάδια της εξουσίας, τι είναι αυτό που απομένει;...
Η ακόλουθη απάντηση αποκαλύπτει μία ουσιαστική αλήθεια: ο πραγματικός Ηγέτης παραμένει ακλόνητος στις αρχές του, εξακολουθεί να είναι ταπεινός, να υπηρετεί, να ενδιαφέρεται ειλικρινά για την ευημερία των γύρω του, ακόμα και όταν δεν υπάρχει το κοινό για να παρακολουθεί τη συμπεριφορά του, ούτε τα χειροκροτήματα που επικροτούν τη δράση του. Η Ηγεσία είναι διακονία, όχι κοινωνική ή επαγγελματική καταξίωση. Το έργο ενός Ηγέτη είναι να υπηρετεί τους ανθρώπους και την αποστολή, όχι το δικό του εγώ. Τα προνόμια είναι εφήμερα. Η επίδραση που έχει κανείς στους άλλους... Αυτή είναι που τελικά διαρκεί.
Αυτή η αρχή μας προσκαλεί να εξετάσουμε τα κίνητρά μας με αταλάντευτη ειλικρίνεια. Όταν απολαμβάνουμε αναγνώριση ή προνόμια και αυτά προσφέρονται σε όσους ηγούνται αποτελεσματικά, θα πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας κρίσιμα ερωτήματα: Χρησιμοποιώ αυτή τη θέση για να βοηθήσω τους άλλους ή απλώς απολαμβάνω την προσωπική μου άνεση; Δημιουργώ θεσμούς και κουλτούρες που θα διαρκέσουν πέραν της θητείας μου ή απλώς συσσωρεύω προσωρινά οφέλη που θα εξαφανιστούν τη στιγμή που θα αποχωρήσω; Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις διακρίνουν την πραγματική Ηγεσία από την απλή κατοχή μιας ηγετικής θέσης.
Οι πλέον άριστοι Ηγέτες, εκείνοι των οποίων η επιρροή εκτείνεται πολύ πέρα από τα χρόνια της επίσημης εξουσίας τους, είναι εκείνοι που δεν ξεχνούν ποτέ τι σημαίνει να υπηρετείς χωρίς αναγνώριση. Είναι εκείνοι που αποφεύγουν τους επαίνους ενώ αποδέχονται την ευθύνη, που υπηρετούν αθόρυβα όταν κανείς δεν τους παρακολουθεί, που κατανοούν βαθιά ότι η Ηγεσία δεν αφορά στην άσκηση ελέγχου, αλλά στην αποδοχή της ευθύνης για την ανάπτυξη και την ευημερία των υφισταμένων. Κατανοούν ότι η ουσία της Ηγεσίας δεν έγκειται στο να απαιτείς την προσοχή, αλλά τον σεβασμό μέσω της ανιδιοτελούς αφοσίωσης.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα εισέτι μία φορά να τονίσω ότι η Ηγεσία είναι τελικά μια μορφή υπηρεσίας. Είτε κανείς φέρει τη στολή του Ελληνικού Στρατού είτε ηγείται μιας επιχείρησης στις ΗΠΑ, αμφότεροι έχουν επωμιστεί τη βαριά ευθύνη να καθοδηγούν τους άλλους προς λαμπρούς και υψηλούς στόχους. Αυτή η ευθύνη δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα, καθώς οι αποφάσεις των Ηγετών έχουν αντίκτυπο όχι μόνο στους άμεσους υφισταμένους τους, αλλά και σε ολόκληρους οργανισμούς, κοινότητες και, μερικές φορές, και έθνη.
Ο δρόμος της Ηγεσίας είναι απαιτητικός. Απαιτεί θυσίες, αντοχή και ακλόνητη προσήλωση σε αρχές που υπερβαίνουν την προσωπική φιλοδοξία. Ωστόσο, προσφέρει και βαθιά ικανοποίηση: τη γνώση ότι μέσω των πράξεών σας έχετε συνεισφέρει θετικά, ότι έχετε βοηθήσει άλλους να επιτύχουν αυτό που δεν μπορούσαν να επιτύχουν μόνοι τους, ότι έχετε συμβάλει σε κάτι διαρκές και σημαντικό.
Σας προτρέπω να ηγείστε με σοφία και θάρρος, να εργάζεστε με τιμή και ακεραιότητα, να εμπνέετε δια του παραδείγματός σας και να προσφέρετε άοκνα τη συνδρομή σας με αφοσίωση. Εύχομαι να θυμάστε πάντοτε ότι η αληθινή Ηγεσία δεν μετριέται με τη δύναμη που ασκείτε, αλλά με τις ζωές των ανθρώπων που βελτιώνετε και την κληρονομιά που αφήνετε. Το μέλλον ήδη διαμορφώνεται από τη δική σας εμπνευσμένη συμβολή!
Με περισσότερα από 38.000 μέλη παγκοσμίως, σε περισσότερες από 150 χώρες, η Young Presidents Organization (YPO) αυτοπαρουσιάζεται ως εξής: Είμαστε η παγκόσμια κοινότητα ηγεσίας διευθυντικών στελεχών, η οποία καθοδηγείται από την κοινή πεποίθηση ότι ο κόσμος χρειάζεται καλύτερους ηγέτες. Συντονιζόμαστε για να γίνουμε καλύτεροι ηγέτες και καλύτεροι άνθρωποι. Όπως αναφέρεται στο σχετικό site, η Οργάνωση περιλαμβάνει στους κόλπους της ανθρώπους με «πληθώρα απόψεων, κουλτούρας, ιδεών και εξειδίκευσης» και αποτελεί το τρίτο σε μέγεθος και βαρύτητα δραστηριοποιούμενο forum γιά τα θέματα αυτά, μετά τα αντίστοιχα των ΗΠΑ και της Κίνας. Εις το δεκαεπταμελές ΔΣ της Young Presidents Organization μετέχουν οι αντίστοιχοι πρόεδροι των 17 συνιστωσών της σε αντίστοιχες περιοχές από τον όλο πλανήτη, με παγκόσμιο Πρόεδρο την Καναδή Debby Carreau, εκλεγείσα γιά δύο έτη στη θέση στις 10/07/25 και εκπρόσωπο από Ευρώπη την Selin Habbab. Yπό το ΔΣ της Young Presidents Organization λειτουργεί Επιτροπή Υπηρεσιών Ηγεσίας, αντίστοιχης ευρείας εκπροσώπησης, δωδεκαμελούς σύνθεσης, με υπεύθυνη την Ελληνίδα Ivi Michael (Ήβη Μιχαήλ). Στην Οργάνωση μπορούν να μετάσχουν Πρόεδροι και Διευθυντικά Στελέχη επιχειρήσεων, ηλικίας μέχρι 45 ετών, γιά τη συμμετοχή των οποίων πρέπει να πληρούνται ελάχιστα κριτήρια αριθμού απασχολουμένων και αντίστοιχου κύκλου εργασιών. Η έδρα της Young Presidents Organization λειτουργεί στην Πολιτεία Texas των ΗΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου