Δεν θέλουν τον Μητσοτάκη; Δικαίωμά τους να μην τον θέλουν. Δικαίωμά τους να θέλουν την Κωνσταντοπούλου ή τον Νατσιό. Τι εννοούν όμως όταν δηλώνουν ότι προτιμούν το χάος; Μια μεταφορά του κυκλοφοριακού χάους στην πολιτική σκηνή; Θα μπλέξεις στο μποτιλιάρισμα, θα σου σπάσουν τα νεύρα, θα βλαστημήσεις δυο-τρεις, θα ακούσεις ραδιόφωνο, θα κάψεις βενζίνη, αλλά πού θα πάει, στο τέλος θα φτάσεις στον προορισμό σου. Δεν έγινε και τίποτε. Την καθημερινότητά μας την ορίζει η κοινοτοπία του χάους. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι για τους Ελληνες ο κόσμος γεννήθηκε από το πρωταρχικό χάος. Το λέει ο Ησίοδος: «Ητοι μεν πρώτιστα Χάος γένετ’· αυτάρ έπειτα Γαί’ ευρύστερνος». Θα περάσουμε από μια περίοδο χάους και ύστερα θα γεννηθεί μια καινούργια Ελλάδα με νέους πολιτικούς που θα μας δώσουν τις ευκαιρίες που μας στερούν αυτοί που ξέρουμε. Και πρώτος απ’ όλους ο Μητσοτάκης. Και τι θα γίνει σ’ αυτό το μεταξύ; Πώς θα λειτουργεί η χώρα η οποία χρειάζεται κυβερνητική παρέμβαση ακόμη και για να φτιαχτεί μια διάβαση πεζών; Το στερεότυπο λέει ότι εμάς τους Ελληνες μας έλκουν οι εμφύλιοι σπαραγμοί. Λάθος. Το χάος μάς γοητεύει. Αυτή η κατάσταση όπου το υπερτροφικό εγώ μας μπορεί να τσαλαπατήσει το εγώ του διπλανού του χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό. Είναι ψυχολογικό....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

άθροισμα των ψηφοφόρων των κομμάτων της Αριστεράς, που βρίσκουν υπέροχη κατάσταση τη μεγάλη κοινωνική αναταραχή. Ερώτημα, ποιοι προστίθενται σ’ αυτούς για να φτάσουν το μάλλον εντυπωσιακό 42%. Ερώτημα ακόμη πιο ουσιαστικό, τι ακριβώς εννοούν ή, έστω, τι περίπου εννοούν, όταν λένε χάος. Η εύκολη απάντηση είναι ότι το χάος συμβολίζει απλώς τη διάθεσή τους να απαλλαγεί η χώρα από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. Εξάλλου, το έχουμε ξαναζήσει στην πρόσφατη ιστορία μας με το δημοψήφισμα του 2015, όπου το 60% των ψηφοφόρων επέλεξε το χάος απέναντι στα μνημόνια. Αν και τότε οι προπαγανδιστές του χάους δεν είχαν τολμήσει να προφέρουν τη μαγική λέξη. Την πουλούσαν σε τιμή ευκαιρίας σε ένα περιτύλιγμα εξευγενισμένο ως μια εναλλακτική πολιτική. Το ζήτημα είναι ότι στο σημερινό δίλημμα το χάος εμφανίζεται ως εναλλακτική πολιτική επιλογή. Επιλογή απελπισίας, πλην όμως επιλογή.

Δεν θέλουν τον Μητσοτάκη; Δικαίωμά τους να μην τον θέλουν. Δικαίωμά τους να θέλουν την Κωνσταντοπούλου ή τον Νατσιό. Τι εννοούν όμως όταν δηλώνουν ότι προτιμούν το χάος; Μια μεταφορά του κυκλοφοριακού χάους στην πολιτική σκηνή; Θα μπλέξεις στο μποτιλιάρισμα, θα σου σπάσουν τα νεύρα, θα βλαστημήσεις δυο-τρεις, θα ακούσεις ραδιόφωνο, θα κάψεις βενζίνη, αλλά πού θα πάει, στο τέλος θα φτάσεις στον προορισμό σου. Δεν έγινε και τίποτε. Την καθημερινότητά μας την ορίζει η κοινοτοπία του χάους. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι για τους Ελληνες ο κόσμος γεννήθηκε από το πρωταρχικό χάος. Το λέει ο Ησίοδος: «Ητοι μεν πρώτιστα Χάος γένετ’· αυτάρ έπειτα Γαί’ ευρύστερνος». Θα περάσουμε από μια περίοδο χάους και ύστερα θα γεννηθεί μια καινούργια Ελλάδα με νέους πολιτικούς που θα μας δώσουν τις ευκαιρίες που μας στερούν αυτοί που ξέρουμε. Και πρώτος απ’ όλους ο Μητσοτάκης. Και τι θα γίνει σ’ αυτό το μεταξύ; Πώς θα λειτουργεί η χώρα η οποία χρειάζεται κυβερνητική παρέμβαση ακόμη και για να φτιαχτεί μια διάβαση πεζών;

Το στερεότυπο λέει ότι εμάς τους Ελληνες μας έλκουν οι εμφύλιοι σπαραγμοί. Λάθος. Το χάος μάς γοητεύει. Αυτή η κατάσταση όπου το υπερτροφικό εγώ μας μπορεί να τσαλαπατήσει το εγώ του διπλανού του χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό. Είναι ψυχολογικό.