Ο ίδιος όμως (ο Τσίπρας) πού είναι; Τι είναι; Ενας εκ των υστέρων σχολιαστής της πολιτείας του. Ενας που φορτώνει όσα προβλήματα προέκυψαν στη διακυβέρνησή του στους ανώριμους ή και κακόπιστους συνεργάτες του, διεκδικώντας για τον εαυτό του το δικαίωμα στην περιορισμένη ευθύνη; Ο ίδιος κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει, αλλά στο φοβερό αυτό βιβλίο ομολογεί (χωρίς βασανιστήρια) ότι, αντί για ηγέτης με στρατηγική, όπως πλάσαρε τον εαυτό του, ήταν ένα έρμαιο του εσωκομματικού συσχετισμού δυνάμεων. Ενα φτερό στον άνεμο, σε μια εποχή που χρειαζόταν κάποιον να κουμαντάρει το σκάφος που κλυδωνιζόταν. Δεν σας κρύβω ότι και τη γενική γραμμή του βιβλίου την ανέμενα όπως ανέμενα πολλούς από τους ισχυρισμούς του Αλέξη Τσίπρα. Δεν περίμενα, όμως, κάποιες αναφορές που δεν ταιριάζουν στην εικόνα του δήθεν ιδεολόγου και δήθεν υπεράνω, του αυτοπροσδιοριζόμενου ως «παίκτη» την περίοδο της πρωθυπουργίας του. Δεν περίμενα, π.χ., το απόσπασμα για την επίσκεψη που του έκανε ο Κασσελάκης – και κυρίως δεν περίμενα ότι θα μεταφερόταν στο χαρτί η στερεότυπη πλάκα που σε άλλες εποχές ο Τσίπρας θα την αποκαλούσε ομοφοβική. Η έκφραση της συζύγου του «Αγάπη να υπάρχει», στην πιθανότητα ο Τάιλερ να είπε στον Κασσελάκη αν μπορούν να αναθρέψουν παιδιά στο Μαξίμου, είναι μπανάλ, ακόμα και ως πλάκα. Και αποπνέει το αντίθετο από αυτό που προσπαθεί να εκπέμψει ο Τσίπρας: στερεοτυπική μιζέρια.....

 Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 25/11/25

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Οπως αναμενόταν, η σαπουνόπερα γύρω από τη διακυβέρνηση και, γενικότερα, περί τον βίο και την πολιτεία του Αλέξη Τσίπρα κυκλοφόρησε και, όλη τη μέρα χθες, η βελόνα είχε κολλήσει στα διάφορα που γράφει. Επιβεβαιώνονται πάντως οι αναγνώσεις που είχαν γίνει με βάση τα αποσπάσματα τα οποία, έως προχθές, είχαν κυκλοφορήσει και σχολιαστεί.

Τι ομολογεί στην «Ιθάκη», που κυκλοφόρησε χθες από τον Gutenberg, ο βιογραφούμενος ο οποίος την υπογράφει για την πολιτική διαδρομή του; Οτι ήταν εντελώς απαράσκευος για οτιδήποτε. Πήρε την εξουσία, επέλεξε τον Καμμένο για εταίρο που του είπε ότι οι δυο τους θα ήταν κάτι σαν τον Βελουχιώτη με τον Ζέρβα, είδε βιαστικά τον Θεοδωράκη, κι ύστερα έφτιαξε μια κυβέρνηση που ο ίδιος την περιγράφει σαν θίασο σκιών.

Ο ένας ήταν φιγουρατζής, ο άλλος δεν καταλάβαινε, η τρίτη έπασχε από αυτοκαταστροφική αδιαλλαξία κι από εξουσιαστική μανία… Σήμερα, τους αντιμετωπίζει σαν γραφικές φιγούρες που τον ταλαιπωρούσαν με τις εμμονές τους. Δεν αναλογίζεται όμως ότι οι γραφικές αυτές φιγούρες ταλαιπώρησαν πρωτίστως εμάς, με τη δική του κάλυψη. Οτι οι γραφικές φιγούρες καθόρισαν την περίοδο της δικής του πολιτείας. Κι ότι κάποιες απ’ αυτές μας τις φόρτωσε στην πλάτη για πολύ καιρό.

Ολα αυτά ο Τσίπρας θεωρεί ότι τον απασχολούν ως κάτι φολκλορικό, ως μια ενόχληση του παρελθόντος. Ο ίδιος όμως πού είναι; Τι είναι; Ενας εκ των υστέρων σχολιαστής της πολιτείας του. Ενας που φορτώνει όσα προβλήματα προέκυψαν στη διακυβέρνησή του στους ανώριμους ή και κακόπιστους συνεργάτες του, διεκδικώντας για τον εαυτό του το δικαίωμα στην περιορισμένη ευθύνη; Ο ίδιος κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει, αλλά στο φοβερό αυτό βιβλίο ομολογεί (χωρίς βασανιστήρια) ότι, αντί για ηγέτης με στρατηγική, όπως πλάσαρε τον εαυτό του, ήταν ένα έρμαιο του εσωκομματικού συσχετισμού δυνάμεων. Ενα φτερό στον άνεμο, σε μια εποχή που χρειαζόταν κάποιον να κουμαντάρει το σκάφος που κλυδωνιζόταν.

Δεν σας κρύβω ότι και τη γενική γραμμή του βιβλίου την ανέμενα όπως ανέμενα πολλούς από τους ισχυρισμούς του Αλέξη Τσίπρα. Δεν περίμενα, όμως, κάποιες αναφορές που δεν ταιριάζουν στην εικόνα του δήθεν ιδεολόγου και δήθεν υπεράνω, του αυτοπροσδιοριζόμενου ως «παίκτη» την περίοδο της πρωθυπουργίας του.

Δεν περίμενα, π.χ., το απόσπασμα για την επίσκεψη που του έκανε ο Κασσελάκης – και κυρίως δεν περίμενα ότι θα μεταφερόταν στο χαρτί η στερεότυπη πλάκα που σε άλλες εποχές ο Τσίπρας θα την αποκαλούσε ομοφοβική. Η έκφραση της συζύγου του «Αγάπη να υπάρχει», στην πιθανότητα ο Τάιλερ να είπε στον Κασσελάκη αν μπορούν να αναθρέψουν παιδιά στο Μαξίμου, είναι μπανάλ, ακόμα και ως πλάκα. Και αποπνέει το αντίθετο από αυτό που προσπαθεί να εκπέμψει ο Τσίπρας: στερεοτυπική μιζέρια.


Μου κάνει, επίσης, εντύπωση ότι επιμένει πως το δημοψήφισμά του δεν κόστισε 100 δισ. ευρώ. Μπορεί να διαβεβαιώνει ό,τι θέλει για να υπερασπίσει τον εαυτό του, ούτως ή άλλως όμως είναι πολύ πρόσφατη η μαρτυρία του Γιάννη Στουρνάρα, στη συνέντευξή του στην «Corriere della Sera» (10/11/2025).

Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος δήλωσε ότι είχε προειδοποιήσει τον Τσίπρα πως η καθυστέρηση να αποδεχτεί τους όρους των δανειστών και εταίρων θα κόστιζε στη χώρα ακριβώς αυτό το ποσό. Στην ίδια συνέντευξη, μάλιστα, ο Γιάννης Στουρνάρας πρόσθεσε ότι «ήταν σωστό που ο κ. Τσίπρας αποδέχθηκε τους όρους, αλλά αυτό έπρεπε να είχε γίνει έξι μήνες νωρίτερα».

Εξι μήνες – και ένα δημοψήφισμα νωρίτερα.

Η κόλαση είναι οι άλλοι

Μπορεί η «Ιθάκη» που υπογράφει ο Αλέξης Τσίπρας να ξαναφέρει τον πρώην πρωθυπουργό σε τροχιά εξουσίας; Θα λειτουργήσει ως η αφετηρία μιας επανεκκίνησης που, στην αρχή, θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός νέου κόμματος; Η λογική λέει ότι το κόμμα, συνακόλουθα και η εξουσία, απομακρύνονται. Γιατί; Επειδή ο Τσίπρας αυτή τη φορά θα δυσκολευτεί να βρει συνεργάτες. Ποιος θα εμπιστευτεί έναν άνθρωπο που, στην πρώτη δημόσια αποτίμηση της πορείας του, άδειασε, με απαξιωτικό έως και χλευαστικό τρόπο, τα περισσότερα πρόσωπα με τα οποία συμπορεύτηκε; Ολα τα πρόσωπα για τα οποία μιλάει είναι δικές του επιλογές, ακόμα και ο Νίκος Παππάς της ποιητικής Δρακογενιάς, που τα αδειάζει και τα πετάει σήμερα για να σώσει το σαρκίον του. Κρύβει και μερικά, όπως π.χ. η Ραχήλ Μακρή που τόσο τον είχε εντυπωσιάσει ώστε τη μετέγγραψε στον ΣΥΡΙΖΑ από τους ΑΝΕΛ. Ή ο και αστρολόγος Παύλος Χαϊκάλης, τον οποίο έκανε υφυπουργό αναθέτοντάς του την ευθύνη των Κοινωνικών Ασφαλίσεων! Αλλά η ουσία είναι ότι μεταθέτει στους άλλους τη δική του ευθύνη.

Ο κύβος έχει ριφθεί. Οι φιλόδοξοι της επόμενης μέρας τον περιμένουν να επιστρέψει και να τους δώσει ένα κάποιο χρίσμα. Να είναι βέβαιοι ότι θα είναι τα εξιλαστήρια θύματα της επόμενης μέρας. Ισως γι’ αυτό δεν βλέπω συνωστισμό.

"ΤΑ ΝΕΑ", 25/11/25

"Ο μόνος και οι άχρηστοι"

Από την πρώτη στιγμή είχα αντιληφθεί τι ακριβώς θα ήταν το βιβλίο «παραμύθι με… όνομα» του εξ εφέδρων προέδρου Αλέξη. Το είχα καταλάβει από τις προδημοσιεύσεις. Οι άλλοι που αισθάνθηκαν έκπληξη, ότι τάχα μου και καλά, περίμεναν κάτι διαφορετικό, δεν καταλαβαίνω γιατί παριστάνουν τώρα τους έκπληκτους. Ο άνθρωπος παραμύθια έγραψε. «ΠαραμΙΘΑΚΗ», κατά την επιτυχή έκφραση του Βαξεβάνη, τον οποίο έσυρε στα δικαστήρια, και καταδίκασε. Προσωπικά, η μόνη έκπληξη που αισθάνθηκα είναι ότι δεν περίμενα ποτέ, τόσα, και τέτοια, ξεδιάντροπα ψέματα, συγκεντρωμένα σε έναν τόμο, ο οποίος γράφτηκε, υποτίθεται, για να βελτιώσει την εικόνα του. Να τον βοηθήσει να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορέσει να παίξει μελλοντικά έναν ρόλο. 

Εδώ, από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν, και θα συνεχίσουν για το επόμενο διάστημα, είναι φανερό ότι ο άνθρωπος δεν έκανε μια απλή αγιογραφία του εαυτού του, στην πραγματικότητα έριξε στα σκυλιά όσους ο ίδιος είχε επιλέξει για να στελεχώσουν την κυβέρνησή του, και να λύσουν τα προβλήματα της χώρας, και τα δικά μας. Ολους αυτούς λοιπόν, τους οποίους επαναλαμβάνω ο ίδιος επέλεξε, τους θάβει ανελέητα, για να εμφανιστεί αυτός, ως ο μόνος που έπραξε το σωστό. Ο μόνος που είχε σχέση με την πραγματικότητα. Ο μόνος που αγωνίστηκε να διασώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία. Ο μόνος που κατείχε την πολιτική. Ο μόνος που μπορούσε να χαράξει μια στρατηγική. Ο μόνος… ο μόνος…

«Ο μόνος και οι άχρηστοι», έπρεπε να ονομάζεται το βιβλίο!..

Το μεγαλοφυές σχέδιο των IOU

Ακόμη θυμάμαι, και συγκρίνω εκείνα τα ψέματα που έλεγαν την περίοδο που έπαιζαν τις τύχες της χώρας στα ζάρια, με αυτά που τώρα παραδέχεται στο βιβλίο του, ο εξ εφέδρων αρχηγός. Είχα αποκαλύψει εδώ σε αυτή τη στήλη, το μεγαλοφυές σχέδιο του Γιάνη με ένα νι, Βαρουφάκη, να τυπώνουν IOU, τα περίφημα… ιου… ιου… με τα οποία κάναμε πλάκα τότε, και να τα μοιράζουν στους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους, σε αντιστάθμισμα της εξόδου από το ευρώ. Εγραφα, και γράφαμε όλοι οι συνάδελφοι, τι παράλογα είναι αυτά, και πού διάολο θα καταλήξει αυτό το πράγμα, με τις τρέλες που έχουν στο κεφάλι τους. Διαψεύσεις επί διαψεύσεων από το Μέγαρο Μαξίμου. Και σκληρές απειλές, ότι άμα δεν σταματήσουμε τις… συκοφαντίες, να περιμένουμε τον εισαγγελέα, διότι δημιουργούμε αναστάτωση στον κόσμο. Και ιδού τώρα, τι αποκαλύπτει αυτός ο λεβέντης αρχηγός των άχρηστων, Τσίπρας. Περιγράφει τη στιγμή που ο Βαρουφάκης τού κάνει λόγο για τα… ιου… ιου:

«”Καλά, είσαι με τα καλά σου; Πώς θα δίνουμε κουπόνια αντί για συντάξεις; Δεν θα σταθούμε ούτε μια μέρα. Ποιος συνταξιούχος θα δεχθεί να πάρει κουπόνια αντί για συντάξεις;”. Μετά άρχισε να μου λέει ότι υπήρχε και η εναλλακτική να μην τυπώσουμε κουπόνια, αλλά να τα κάνουμε όλα ηλεκτρονικά με το κινητό. Να συναλλάσσονται οι συνταξιούχοι με το κινητό, το 2015! Με την προχειρότητα αυτή τέλειωσε για μένα η συζήτηση»!

Τέλειωσε η συζήτηση, αλλά εμάς που τα αποκαλύπταμε τότε, μας κατηγορούσατε ότι διασπείρουμε ψευδείς ειδήσεις…

«Πείραμα» αξίας εκατομμυρίων

Με τι θέατρο σκιών είχαμε μπλέξει, το παραδέχεται αφοπλιστικά και ο ίδιος ο παραμυθατζής συγγραφέας. Οι «άχρηστοι» με τους οποίους πλαισίωσε το κυβερνητικό σχήμα, ούτε είχαν καταλάβει τι έργο είχαν να επιτελέσουν. Πολύ περισσότερο, ήταν εντελώς άκυροι. Από την πρώτη ημέρα, μας κόστισαν εκατομμύρια, κερατιάτικα. Απειρα, και απροσδιόριστα. Παράδειγμα: σχολιάζει ο εξ εφέδρων πρόεδρος σε ένα κεφάλαιο τις γελοιότητες που σημειώθηκαν κατά την ημέρα της ορκωμοσίας της κυβέρνησής του και γράφει χαρακτηριστικά: «Το πιο σοβαρό όμως πρόβλημα δεν ήταν η ενδυμασία (πόσο κιτς και παρδαλο-ντυμένοι εμφανίστηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο – πόνεσαν τα μάτια του μακαρίτη του Παπούλια…), αλλά οι δηλώσεις τους πριν και μετά την ορκωμοσία. Μέχρι να προσέλθουν στο Υπουργικό Συμβούλιο, ορισμένοι πρέπει να είχαν ανεβάσει ο καθένας τους από μία μονάδα τουλάχιστον τα spreads των ελληνικών ομολόγων. Ο ένας κοινωνικοποιούσε Υπηρεσίες, ο άλλος προσλάμβανε απολυμένους, ο τρίτος έδιωχνε τους Κινέζους από τον Πειραιά. Επικρατούσε η αισιοδοξία της βούλησης και απουσίαζε η απαισιοδοξία της νόησης».

Μία μονάδα στα spreads των ελληνικών ομολόγων, από την …κία που έλεγε ο καθένας από αυτά τα νούμερα, προσερχόμενοι ή απερχόμενοι από το Προεδρικό Μέγαρο, το φαντάζεστε;! Κι ύστερα διαμαρτύρεται το παλικάρι-συγγραφέας ότι τον κακολογεί ο Ρέγκλινγκ ή ο Στουρνάρας που υποστηρίζουν ότι το «πείραμα» ΣΥΡΙΖΑ μας κόστισε 100 δισ. ευρώ…

Χοντρά ψέματα

Το ειδύλλιο με τον Καμμένο αρχηγό των ΑΝΕΛ είναι γνωστό, και αδιαμφισβήτητο. Τη συνεργασία μαζί του, την είχε αποφασίσει πριν από τις εκλογές, και όσα λέει τώρα είναι απλώς να μας εμφανίσει την περίπτωση, ως αναγκαίο κακό. Λέει όμως και ψέματα, χοντρά ψέματα. Οτι τάχα μου, είχε βολιδοσκοπήσει τη Φώφη Γεννηματά για συνεργασία, και επειδή εκείνη δεν δέχθηκε, στράφηκε στον Καμμένο. Πρόκειται για άθλια απόπειρα να δικαιολογηθεί, επικαλούμενος μια συνομιλία με τη Φώφη η οποία δεν είναι στη ζωή για να τον διαψεύσει κατάμουτρα. 

Το έκανε όμως, χθες το μεσημέρι, ο διευθυντής του γραφείου της εκείνη την εποχή, Μανώλης Οθωνας: «Ο ισχυρισμός αυτός δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Στο τυπικό τηλέφωνο των συγχαρητηρίων της Φώφης στον κύριο Τσίπρα (τον κάλεσε για να τον συγχαρεί για τη νίκη του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015) για κακή τύχη του rebranding ήμουν εκεί. Καμία τέτοια νύξη δεν υπήρξε. Το γεγονός ότι ακόμα κι αν υπήρχε τέτοια πρόταση “προοδευτικής” κυβέρνησης, με τον Καμμένο, “όχι” θα απαντούσε η Φώφη δεν αλλάζει ότι πρόκειται για μεγάλο ψέμα. Πράγματι με τη Γεννηματά πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε καμία περίπτωση κυβερνητικής συνύπαρξης με την Ακροδεξιά. Αυτό δεν ήταν πρόσχημα αλλά αδιαπραγμάτευτη πολιτική θέση. Αντίθετα η εκ των υστέρων δικαιολογία δεν αναιρεί ότι τον Σεπτέμβριο του 2015 ο κύριος Καμμένος δεν ήταν ανάγκη αλλά πολιτική επιλογή του κυρίου Τσίπρα».

Ο Βελουχιώτης και ο Ζέρβας

Το ευτύχημα είναι ότι στο βιβλίο, του εξ εφέδρων αρχηγού τού ξεφεύγουν μερικές γελοιότητες με τον Καμμένο. Δεν μιλάγανε λέει, την «επαφή» την είχε ο Παππάς, αλλά όταν συναντήθηκαν εκείνη τη μοιραία ημέρα στην Κουμουνδούρου, ο άλλος τον γοήτευσε, όταν του είπε τα ακόλουθα:.

«Εγώ θέλω το Υπουργείο Αμυνας και δεν θα σου βάλω κανέναν όρο, δεν θέλω να είμαι Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Θέλω το Υπουργείο Αμυνας, γιατί αυτό ήταν το όνειρό μου (ε, βέβαια, ήξερε ο άνθρωπος τι ζήταγε…). Θέλω να συμμετάσχω σε αυτή την προσπάθεια. Μαζί θα φτιάξουμε μια νέα εθνική ενότητα. Εσύ θα είσαι ο Αρης Βελουχιώτης και εγώ ο Ναπολέων Ζέρβας...»!!!!!!!!!!!!!!!!

Δυστυχώς, ο Τσίπρας παραλείπει να αναφέρει στο βιβλίο ποιος θα υποδυόταν τον Χατζηαβάτη, ποιος το Κολλητήρι, ποιος τον μπαρμπα-Γιώργο, ποιος τον Βεληγκέκα κ.λπ. Προφανώς εκείνη την ώρα δεν είχε μοιράσει ακόμη τους ρόλους…

Περί μεγάλων ιδεών

Θα σταματήσω για σήμερα, εδώ, τις αναφορές στο «παραμύθι με… όνομα». Αλλωστε, έχουμε τόσες ημέρες μπροστά, να μιλήσουμε και για άλλα πολλά – κυρίως για τα ψέματα εκείνης της εποχής, που τώρα διασταυρώνονται (άθελά του;), από εκείνον που κρατούσε την μπαγκέτα της συμφωνικής ορχήστρας των… «άχρηστων». Καλά να ‘μαστε, με τόσο υλικό. Την οργή του Πολάκη, τον θυμό της προέδρου (μπλα… μπλα… μπλα…) Ζωής, το γλείψιμο του Παππά στον αρχηγό, τις εκρήξεις Λαφαζάνη, την αντίδραση του… Τάιλερ, και λοιπών – όρεξη να υπάρχει.

Οπως και για την αθλιότητα εις βάρος του Κ. Σημίτη – άλλη μια εις βάρος πολιτικού που δεν βρίσκεται στη ζωή. Επειδή, λέει, εμφάνισε την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ ως τη «νέα Μεγάλη Ιδέα».

Οχι, ρε μεγάλε, η νέα Μεγάλη Ιδέα ήταν τα… ιου… ιου, του Βαρουφάκη…