Διαπιστώνουμε μία «πολιτική νευρασθένεια» κάποιων πολιτικάντηδων [που δεν μπορούν να μείνουν εκτός παιχνιδιού και Βουλής] και κάποιων μισότυφλων, λόγω μόνιμης εμμονής, διανοουμένων [που δεν μπορούν να μείνουν δίχως βολικό αφήγημα]. Απαντες παριστάνουν τους καλά «πληροφορημένους», αισθάνονται περισσότερο ραδιούργοι από τους πονηρούληδες πρώην συντρόφους τους [του ΜέΡΑ 25, της Πλεύσης Ελευθερίας, του Κινήματος Δημοκρατίας κ.λπ.], αγνοώντας ότι η μεγαλύτερη δόση υποταγής είναι επικίνδυνη γιατί συνήθως φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Αυτός ο διαγ[κ]ωνισμός Πίστης και Υπακοής θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο άμεσο μέλλον γιατί πολλοί πικραμένοι θα μείνουν έξω από τον νέο Παράδεισο του Δημοκρατικού Καπιταλισμού και θα αρχίσουν και πάλι να ομνύουν στο όνομα της Αριστεράς. Είναι να μη σε πάρει η κάτω βόλτα και να τα βλέπεις όλα φυσιολογικά [και αντιδεξιά;], αλλά δεν έχεις προσέξει το σκαλί που θα γλιστρήσεις....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Τις περισσότερες φορές για να λειτουργήσει θετικά στην κοινωνία ο νεο-εξουσιαστικός λόγος δημιουργούνται – κυρίως μέσω των φίλιων ΜΜΕ – οι όροι της Προσωπολατρίας.

Ενας Μεσσίας πάντοτε αγαπάει το πλήθος και ουδέποτε κάνει λάθη.

Επειδή όμως πάντοτε ο Λαός και οι Ηγέτες του κοιτάζονται κατάματα, για να ανακαλύψουν ποιος και γιατί ψεύδεται ή και ποιος είναι αθώος ή [συν]ένοχος στα ανομήματα, το ερώτημα που ανακύπτει είναι «ποιος αντέχει την ΑΛΗΘΕΙΑ, που τα ίδια τα γεγονότα καθορίζουν;».

Κι επειδή ένας Λαός πάντοτε επιβιώνει [ακόμα κι αν δεν έχει συνείδηση της επερχόμενης καταστροφής], αναρωτιέμαι πώς θα επιβιώσει, μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, ένας εξουσιαστής που ψεύδεται κατά συρροήν και καθ’ έξιν, πιστεύοντας ότι η κοντή μνήμη των πολιτών αφήνει πολλά περιθώρια λήθης και απαλλαγής των ευθυνών του.

Το κάθε τέλος προμηνύει μία νέα αρχή, όμως τόσο οι παλαιοί εξουσιο-μανείς, όσο και οι νεότεροι/ες αρχο-μανείς, όπου και οι μεν και οι δε στηρίζουν την [επαν]εμφάνισή τους στο αίσθημα που έχουν δημιουργήσει στην κοινή γνώμη ότι μ’ έναν νόμο ή μία οιμωγή θα λυθούν διά μαγείας όλα τα βάσανα των ανθρώπων, συνιστά ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι, που μπορεί να λειτουργήσει σαν [αναδρομικό]μπούμερανγκ απαξίωσης.

Αρα, ένα διάστημα αναστοχασμού, χωρίς συμβούλους και προτροπές, δεν θα έβλαπτε, μιας κι έχουν βγει σεργιάνι [τηλεοπτικό και άλλο]διάφοροι [ψευτο]κεντρο-αριστερίζοντες κι αυτο-προσκαλούνται για να «προσληφθούν» στο υπό ίδρυση «κόμμα Τσίπρα» [sic], πριν ο ίδιος να θέσει το ιδεολογικό πλαίσιο και το πολιτικό πρόταγμα και κυρίως πριν να θέσει τους όρους προσχώρησης των παλαιών και νέων στελεχών. Πάνε δηλαδή «στα τυφλά», ό,τι κι αν εξαγγείλει ο Αρχηγός, που τους εγκατέλειψε, αρκεί να τους ξαναπάρει πίσω [και να τους συγ-χωρέσει;].

Διαπιστώνουμε μία «πολιτική νευρασθένεια» κάποιων πολιτικάντηδων [που δεν μπορούν να μείνουν εκτός παιχνιδιού και Βουλής] και κάποιων μισότυφλων, λόγω μόνιμης εμμονής, διανοουμένων [που δεν μπορούν να μείνουν δίχως βολικό αφήγημα].

Απαντες παριστάνουν τους καλά «πληροφορημένους», αισθάνονται περισσότερο ραδιούργοι από τους πονηρούληδες πρώην συντρόφους τους [του ΜέΡΑ 25, της Πλεύσης Ελευθερίας, του Κινήματος Δημοκρατίας κ.λπ.], αγνοώντας ότι η μεγαλύτερη δόση υποταγής είναι επικίνδυνη γιατί συνήθως φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Αυτός ο διαγ[κ]ωνισμός Πίστης και Υπακοής θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο άμεσο μέλλον γιατί πολλοί πικραμένοι θα μείνουν έξω από τον νέο Παράδεισο του Δημοκρατικού Καπιταλισμού και θα αρχίσουν και πάλι να ομνύουν στο όνομα της Αριστεράς.

Είναι να μη σε πάρει η κάτω βόλτα και να τα βλέπεις όλα φυσιολογικά [και αντιδεξιά;], αλλά δεν έχεις προσέξει το σκαλί που θα γλιστρήσεις.

Μωραίνει Κύριος… [όποιος κι αν θεωρούν οι εν λόγω ότι είναι ο Κύριος στη συγκεκριμένη συγκυρία].

ΥΓ. Η λύση θα έρθει μέσα από τη γνώση και όχι μέσα από τα μαγικά, θαυματουργά, κομπογιαννίτικα σκευάσματα επιτηδείων, οι οποίοι δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν την αγωνία και τη θλίψη σας.

Ελένη Στελλάτου, Καιρός των κρυστάλλων