Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 22-23/11/25

Συγκρούσεις
ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Δεν χρειάζεται μεγάλη ικανότητα μαντικής για να προβλέψει κανείς πως τους επόμενους μήνες έως τις εκλογές θα περνάμε την ώρα μας κουβεντιάζοντας ένα πράγμα.

Θα πάρει η ΝΔ αυτοδυναμία; Και τι θα συμβεί αν δεν πάρει;

Σε αντίθεση με διαφόρους κουβενταδόρους, να ομολογήσω ευθέως την αμαρτία μου. Δεν δηλώνω μάντης Κάλχας, ούτε Τειρεσίας, ούτε καν Νοστράδαμος, κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να πω τι θα συμβεί.

Θαυμάζω ασφαλώς εκείνους που ξέρουν.

Είτε ξέρουν είτε δεν ξέρουν, εκφράζουν άλλωστε μια βεβαιότητα που εντυπωσιάζει τις παρέες. Δεν το κατάφερα ποτέ μου. Ισως επειδή δεν το είχα.

Συνεπώς ούτε τώρα γνωρίζω τη συνέχεια. Ακόμη κι αν όπως όλα δείχνουν δύσκολα θα αμφισβητηθεί η πρωτιά της ΝΔ.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλός της; Η φθορά της διακυβέρνησης.

Κυρίως σε μια χώρα όπου με ευκολία βαφτίζουμε διαφθορά τη φθορά που προκύπτει σε κάθε περίπτωση κακής ή άστοχης διοίκησης. Οπως πρόσφατα με τα ΕΛΤΑ.

Τον Σεπτέμβριο 2024, σε έναν κλειστό κύκλο συνεργατών του, ο πρόεδρος Μακρόν φέρεται να παρατήρησε ότι «ο κόσμος προφανώς έχει κουραστεί να βλέπει τον ίδιο άνθρωπο στην ίδια θέση επί δέκα χρόνια».

Δεν είχε άδικο. Μιλούσε άλλωστε εξ ιδίας πείρας. Και γι’ αυτό η κόπωση στην πολιτική, ακόμη και εύλογη, δεν αντιμετωπίζεται εύκολα. Εχει καταπιεί πολλούς πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις.


Αν λοιπόν η ΝΔ δεν πάρει αυτοδυναμία, στις εκλογές υπάρχουν δύο σενάρια.

– Πρώτον, το ενδεχόμενο να πάρει ένα ποσοστό που θα της επιτρέπει να παραμείνει στο παιχνίδι και από θέση ισχύος.

Κάτι γύρω στο 30%, αυτό περίπου που της δίνουν τώρα οι δημοσκοπήσεις. Καλοδεχούμενο προφανώς θα ήταν και κάτι περισσότερο…

– Δεύτερον, ένα ποσοστό που θα αναιρεί τη θέση ισχύος που απολαμβάνει εδώ και δύο τετραετίες.

Κάτι γύρω στο 25%. Αν πάρει λιγότερα, χάνει και το μπόνους.

Ποια είναι η διαφορά; Οτι στο πρώτο σενάριο η ΝΔ μπορεί να ελπίζει ότι ενδεχόμενες δεύτερες εκλογές θα της δώσουν αυτοδυναμία ή κάτι κοντινό.

Και θα κινηθεί με αυτή την ελπίδα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο Μητσοτάκης θα διεκδικήσει να κάνει και πάλι κυβέρνηση.

Στο δεύτερο σενάριο, το παιχνίδι αλλάζει. Και το πολιτικό σκηνικό θα μοιάζει όλο και περισσότερο με τη «γενική συνέλευση πολυκατοικίας» που φαίνεται να ανησυχεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να προεξοφλήσει τι θα συμβεί. Και η ΝΔ θα χρειαστεί να προσαρμοστεί σε όποια κατάσταση προκύψει.

Ούτως ή άλλως όμως η ΝΔ δύσκολα θα αποκλειστεί από την επόμενη κυβέρνηση. Είτε με τις πρώτες, είτε με δεύτερες εκλογές.

Για να το πω απλά. Δυσκολότερο είναι να αποκλειστεί η ΝΔ από τη διακυβέρνηση παρά να βρεθούν κάποιοι που θα κυβερνήσουν μαζί απέναντί της. Ούτως ή άλλως η ΝΔ είναι ο «μεσαίος σχηματισμός» της πολιτικής σκηνής. Ποιος θα τον παρακάμψει;

Το ερώτημα συνεπώς δεν είναι μόνο αν η ίδια χρειάζεται να προσαρμοστεί στους άλλους αλλά αν κι οι άλλοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτήν.

Θέλετε τη γνώμη μου; Δεν έχουν. Για δύο λόγους.

– Πρώτον, ο μεταξύ τους ανταγωνισμός και η πολιτική αδυναμία όλων δεν τους επιτρέπει να αποδεχτούν (κι ας μην το ομολογήσουν…) ότι η ΝΔ δεν είναι ένα απόλυτο κακό που θα κατατροπωθεί στις επόμενες εκλογές.

Εχουν μια στρεβλή εικόνα των πραγμάτων σε ένα εμπαθές μοτίβο που απλώς τους διασφαλίζει μεγαλοστομίες και καθημερινές τερατολογίες.

– Δεύτερον, εξακολουθούν να διατηρούν ξεπερασμένες ψευδαισθήσεις διαχωριστικών γραμμών. Στην προκειμένη περίπτωση αυταπάτες περί «αντιδεξιάς» και κάποιου υποτιθέμενου δικού τους «ηθικού πλεονεκτήματος».

Λάθος τους.

Η κοινωνία έχει αλλάξει, έχει εξελιχθεί. Και το ακροατήριο της Κεντροδεξιάς, της Κεντροαριστεράς και του Κέντρου επικαλύπτεται σε εντυπωσιακό βαθμό, το βλέπουμε σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης.

Δεν είναι τα παλαιότερα εχθρικά στρατόπεδα. Είναι απλώς ανταγωνιστές. Και κάτι τέτοιο αποτελεί βαθύ εκσυγχρονισμό των ηθών σε μια παραδοσιακά εχθροπαθή πολιτική κουλτούρα.

Μόνο που αυτός ο ουσιαστικός εκσυγχρονισμός δεν αποτυπώνεται στην πολιτική πρακτική.

Σε όλη την Ευρώπη (πλην Ηνωμένου Βασιλείου και Ουγγαρίας) κυβερνούν συμμαχικές κυβερνήσεις. Σε όλους τους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς.

Χωρίς να απειληθεί πουθενά η δημοκρατία.

Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θεώρησε αυτές τις συμπράξεις σαν κάποιο είδος κακουργημάτων. Ούτε επιχείρησε να δαιμονοποιήσει συνεργασίες εφόσον συνάπτονται και λειτουργούν μέσα στο πλαίσιο του δημοκρατικού φάσματος των πολιτικών δυνάμεων.

Στην Ελλάδα αντιθέτως υπάρχει μια ισχυρή αντίφαση.

Από τη μια πλευρά ο εκσυγχρονισμός των πολιτικών ηθών που ξεθωριάζει τις ανεξίτηλες ταυτότητες κι ανοίγει τον δρόμο σε συναινέσεις και συνεργασίες.

Από την άλλη ο αναχρονισμός ενός παλαιωμένου κομματικού συστήματος που προσπαθεί να οχυρωθεί πίσω από παλιές βεβαιότητες και ξεπερασμένες συνταγές.

Υπάρχουν στιγμές αντιπαράθεσης που αναρωτιέσαι αν έχουμε να κάνουμε με αντίπαλους πολιτικούς οργανισμούς ή απλώς με εχθρικές συμμορίες.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν οι δυνάμεις του εκσυγχρονισμού βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση με τα ανακλαστικά αναχρονισμού.

Και γι’ αυτό το κομματικό σύστημα βρίσκεται σε παντελή αδυναμία να διαγράψει, ακόμη λιγότερο να οργανώσει τη μετεκλογική προοπτική του.

Αποτέλεσμα; Για άλλη μια φορά, η σταθερότητα (η οποία στη ζωή μιας χώρας αποτελεί αυτόνομη αξία…) εγκαταλείπεται τρόπαιο στα χέρια της σημερινής κυβερνητικής παράταξης.

Θα φτάσουμε στις εκλογές και η ΝΔ θα οχυρώνεται πίσω από την ασφάλεια της υπόσχεσης μιας νέας αυτοδυναμίας, ανεξάρτητα αν θα την πετύχει ή όχι. Απέναντι δεν θα αρθρώνεται καν κάποιος ουσιαστικός αντίλογος.

Και ο μεν Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να αρνηθεί το δώρο. Οι άλλοι όμως θα οργανώνουν απλώς μια αυτοκτονία.