Οταν ο Μητσοτάκης είπε στον Τραμπ «θα τους χτυπήσω», δεν μπορεί τώρα δημοσίως να πει ότι «δεν θα τραβήξω πρώτος την σκανδάλη». Θα είναι σαν να καλωσορίζει τους Τούρκους μέσα στα νερά μας. Αυτός εν ολίγοις είναι ο γόρδιος δεσμός μας. Ο οποίος πρακτικά ελπίζουμε ότι δεν θα φθάσει σε κόψιμο, επικοινωνιακά πάντως αποτελεί έναν γρίφο. Πρέπει να υπάρξει κάποια διαχείριση που τετραγωνίζει τον κύκλο, πάντως όχι η επίκληση των μποφόρ και των κυματισμών. Επρόκειτο για σαχλαμάρα που δεν πρέπει να επαναληφθεί. Αν μη τι άλλο, όταν ένα καράβι παρασέρνεται από τον Αίολο δεν συνεδριάζει η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων με τον Πρωθυπουργό στο Μαξίμου. Ρωτούν την Σούζη του ΣΚΑΪ.

Από τον ιστότοπο "ΠΡΟΤΑΓΟΝ"

Δεν ξέρω ποιος κυβερνητικός είχε την φαεινή ιδέα να αποδώσει την εισβολή του «Oruc Reis» στον καιρό. Επρόκειτο για κάκιστη ιδέα. Προσωπικά ξέρω τουλάχιστον τρεις (δυο πολιτικούς κι έναν στρατιωτικό) που το έλεγαν φόρα παρτίδα και μάλιστα επέμεναν σε αυτή την εκδοχή, λες και βρισκόμαστε στα βάθη της ηπειρωτικής Κίνας οπότε είναι δύσκολο να βρούμε έναν θαλασσινό να τον ρωτήσουμε πέντε πράγματα. 

Το «Oruc Reis» το λοιπόν δεν παρασύρθηκε εντός του «ελληνικού FIR» που είπε και το ΑΠΕ, από τον αέρα και την θαλασσοταραχή. Στην περιοχή που περπάτησε επικρατούσαν άνεμοι έξι με επτά μποφόρ, αστείος καιρός για ένα πλωτό θηρίο σαν κι αυτό. Με τέτοιους ανέμους τα πλοία (και μάλιστα τα υπερσύγχρονα) δεν παρασύρονται σε περιοχές που δεν επιθυμούν, εκτός αν είναι ακυβέρνητα. Αν δηλαδή δεν δουλεύουν οι μηχανές τους ή έχει αχρηστευτεί το πηδάλιο τους. Διαφορετικά ορίζουν τα ίδια την πορεία τους δίχως το παραμικρό πρόβλημα. 

Τα Ιμια και πώς χάσαμε τον ψυχολογικό πόλεμο Πατήστε εδώ 

Παράπλευρη ανοησία που διακινήθηκε από το γκουβέρνο, ήταν ότι το καράβι μπήκε μεν στις περιοχές μας και μόλις το πλεύρισε η φρεγάτα μας ήθελε να βγει, πλην λόγω του όγκου του και των καλωδίων που έσερνε πίσω του χρειαζόταν τουλάχιστον ένα δωδεκάωρο για να στρίψει και να ξαναβγεί. Οπότε το σουλάτσο του για μια ολόκληρη ημέρα εντός της ελληνικής επικράτειας ήταν υπαγορευμένο από τις αντικειμενικές συνθήκες (τρικυμία συν δυσκολία στην στροφή) και όχι αποτέλεσμα τουρκικής βούλησης. 

Αυτά τα ακούνε οι καπετάνιοι που έχουν φάει την ζωή τους στην θάλασσα και γελάνε. Ακόμα και αν το «Oruc Reis» ήθελε να κάνει πλήρη αναστροφή και να πάρει ανάποδα ακριβώς τον ίδιο πλωτό διάδρομο από τον οποίον ήρθε, δεν θα χρειαζόταν παραπάνω από δεκαπέντε λεπτά. Το μόνο απ’ όλα τα παραπάνω που ενδέχεται να ευσταθούσε (διότι το είπαν και αυτό), ήταν ότι με τέτοιο καιρό δεν μπορούσε να γίνει αξιόπιστη έρευνα στον βυθό. Αυτό όμως ήταν εντελώς άσχετο με την απόφαση των Τούρκων να πλεύσουν στα νερά μας και να μείνουν εκεί ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο. 

Η κυβέρνηση και η στρατιωτική ηγεσία έχουν λάβει μια βασική απόφαση. Δεν θα είναι η Ελλάδα που θα οδηγήσει σε κλιμάκωση με στρατιωτικά μέσα. Αυτή είναι η γνώση που έχουμε αποθησαυρίσει από την κρίση των Ιμίων. Το θερμό επεισόδιο που θα μας οδηγήσει είτε σε σύντομο πόλεμο, είτε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων πριν από τον πόλεμο, είτε στην απόπειρα γκριζαρίσματος μιας περιοχής μας, δεν πρέπει να γίνει από μας. Είναι θέμα τακτικής. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ακόμα και αν, αντί για ερευνητικό σκάφος εισβάλει γεωτρύπανο, αν αντί να κόβει βόλτες ρίξει άγκυρες και κατεβάσει το τρυπάνι στην βυθό, ακόμα και αν το ελληνικό υποβρύχιο έχει κλειδώσει το τουρκικό στο σκόπευτρό του, δεν θα είμαστε εμείς που θα πατήσουμε πρώτοι το κουμπί για να φύγει η τορπίλη. 

Ενώ το δάκτυλο μας θα είναι στην σκανδάλη, θα πάρουμε τον Τραμπ, τη Μέρκελ, τον Μακρόν, το ΝΑΤΟ και εγώ δεν ξέρω ποιον άλλον, πάντως η πρώτη σφαίρα δεν θα φύγει από μας. Θα είναι είτε απάντηση στην πρώτη τουρκική σφαίρα, είτε η έσχατη λύση μετά την εξάντληση κάθε διεθνούς διπλωματικής δυνατότητας, με παράλληλη απροκάλυπτη δράση του πλοίου (τρύπημα του βυθού παρά τις προειδοποιήσεις) και σαφείς αποδείξεις ότι η Τουρκία κινητοποιεί την πολεμική της μηχανή για χτύπημα. Ούτως ή άλλως, στην στρατιωτική μας ηγεσία είναι σαφές ότι σε ενδεχόμενο σοβαρό θερμό επεισόδιο τέτοιου τύπου, η Τουρκία δεν θα σπεύσει να υπερασπιστεί το ερευνητικό ή το γεωτρύπανό της. Η κλιμάκωση δεν θα γίνει γύρω από το καράβι. Αυτό θα θυσιαστεί και η τουρκική απάντηση θα έρθει άμεσα σε άλλο σημείο, πιθανότατα σε νησί του Αιγαίου. 

Η τακτική αυτή είναι μεν ορθή, αλλά επικοινωνιακά είναι δύσκολα διαχειρίσιμη από την κυβέρνηση. Ενδέχεται κάθε τόσο ένα τούρκικο καράβι να μπαίνει στην επικράτεια μας, να εξωθεί την κατάσταση μέχρι το ψυχολογικό όριο του θερμού επεισοδίου κι έπειτα να αποχωρεί για να ξανάρθει σε τρεις ημέρες. Σ’ αυτό το παιχνίδι και στα μάτια του αδαούς, ο Τούρκος φαίνεται να είναι ο μάγκας που κάνει ό,τι γουστάρει και ο Έλληνας φαίνεται ο υποχωρητικός που κάνει το κορόιδο. Η ελληνική κοινή γνώμη θα τρίζει τα δόντια, ενώ η κυβέρνηση δεν μπορεί βέβαια να βγει δημόσια και να εξηγήσει καταλεπτώς την τακτική της για να καταλαγιάσει τους θερμόαιμους που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους αλλά δεν λένε τίποτα για το επόμενο βήμα. 

Οταν ο Μητσοτάκης είπε στον Τραμπ «θα τους χτυπήσω», δεν μπορεί τώρα δημοσίως να πει ότι «δεν θα τραβήξω πρώτος την σκανδάλη». Θα είναι σαν να καλωσορίζει τους Τούρκους μέσα στα νερά μας. Αυτός εν ολίγοις είναι ο γόρδιος δεσμός μας. Ο οποίος πρακτικά ελπίζουμε ότι δεν θα φθάσει σε κόψιμο, επικοινωνιακά πάντως αποτελεί έναν γρίφο. Πρέπει να υπάρξει κάποια διαχείριση που τετραγωνίζει τον κύκλο, πάντως όχι η επίκληση των μποφόρ και των κυματισμών. Επρόκειτο για σαχλαμάρα που δεν πρέπει να επαναληφθεί. Αν μη τι άλλο, όταν ένα καράβι παρασέρνεται από τον Αίολο δεν συνεδριάζει η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων με τον Πρωθυπουργό στο Μαξίμου. Ρωτούν την Σούζη του ΣΚΑΪ. 

Πηγή: Protagon.gr