"....Είναι ο Παναγιωτόπουλος ένας, έστω και λάιτ, Καμμένος; Αν ήταν, θα ήταν στο μέτρο του λαγού. Δεν είναι όμως. Ο νυν υπουργός Αμυνας ανασκευάζει ό,τι λέει με την ίδια ευκολία που το λέει για να περάσει η ώρα. Στρατιωτική εμπλοκή; Οχι, ψυχραιμία και σύνεση. Η εσωτερική ασφάλεια δουλειά του στρατού; Οχι, αλίμονο, είναι της αστυνομίας. Η έφεση στις «αυτοδιορθώσεις» μαρτυρά πως, αντίθετα από τον πολεμοχαρή προκάτοχό του, αυτός ο υπουργός Αμυνας θα προτιμούσε να περάσει τη θητεία του έτσι όπως θα ήθελε οποιοσδήποτε σχετίζεται με τον στρατό και δεν είναι Καμμένος: όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Στρατιωτικά μιλώντας, το πνεύμα είναι αυτό της λούφας. Εκείνος, εξάλλου, το είπε - «Δεν είμαστε πολεμοχαρείς αλλά εξετάζουμε όλα τα σενάρια». Το είπε - «Εμείς θα αποφασίσουμε πότε θα ασκήσουμε το δικαίωμά μας για τα 12 μίλια». Να αποφασίσουμε, αλλά μη βιαστούμε. Μέχρι τότε, ας λουφάρουμε..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 03/02/20

ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Να υπονοείς πως, αν προκληθείς, θα κάνεις τους Τούρκους μια χαψιά. Αλλά να μην πατάς το πόδι σου εκεί όπου δείχνει απειλητικός ο περιώνυμος «λαός του ΠΑΟΚ».

Αν η αντίφαση έχει το ενδιαφέρον της, είναι επειδή περιλαμβάνει πολλά δράματα μαζί. Μπορεί να δει κανείς το δράμα του Νίκου Παναγιωτόπουλου σαν το δράμα που ζει ένας υπουργός Αμυνας όταν πάνω από τη χώρα του πλανάται το φάντασμα του θερμού επεισοδίου. Να μη στείλει κι αυτός μερικά «αυστηρά μηνύματα» στην Τουρκία; Να στείλει - αν μη τι άλλο, πώς θα μπορούσε ο επικεφαλής του Πενταγώνου που δεν είναι πεντάγωνο να αφήσει μόνο του τον απερχόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο μέτωπο των αυστηρών μηνυμάτων;

Μπορεί να δει όμως κανείς το δράμα του Νίκου Παναγιωτόπουλου σαν το δράμα ενός βουλευτή από τη Βόρεια Ελλάδα που, λόγω εντοπιότητας, ξέρει να μυρίζει το μπαρούτι από χιλιόμετρα μακριά. Να μη ματαιώσει την τελευταία στιγμή την επίσκεψή του στο Κιλκίς; Να τη ματαιώσει. Να πάθει κι αυτός, ένας βουλευτής Καβάλας, ό,τι και ο Βορίδης; Αν μη τι άλλο, προηγούνται άλλες μάχες. Προηγείται, ας πούμε, η μάχη των δηλώσεων.

Είναι το πεδίο της μάχης όπου ο υπουργός Αμυνας επιχειρεί να διαπρέψει. Αλλά να που η φιλοδοξία του θριάμβου στο πεδίο των μαχών πνίγεται στο ίδιο δράμα - το δράμα των αντιφάσεων. «Εάν χρειαστεί θα απαντήσουμε, εάν κρίνουμε ότι έχουν ξεπεραστεί οι κόκκινες γραμμές, πράγμα που σημαίνει ότι εξετάζουμε όλα τα σενάρια, ακόμα και αυτό της στρατιωτικής εμπλοκής» δήλωνε από την Κοζάνη και σε μια εποχή που ο «λαός του ΠΑΟΚ» δεν είχε ξεθάψει ακόμη το τσεκούρι του δικού του πολέμου. Πόλεμος, λοιπόν; Οχι ακριβώς. Είναι γνωστό, θα εξηγούσε ο υπουργός δύο ημέρες μετά, «πως αντιμετωπίζουμε όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων με ψυχραιμία και σύνεση, αλλά παράλληλα και με αποφασιστικότητα».

Αν αυτή η αποφασιστικότητα θυμίζει εκείνη του λαγού στο ανέκδοτο που λέει ό,τι λέει για να περάσει η ώρα, τι μπορεί να θυμίζει η δήλωση πως «το υπουργείο Αμυνας δεν φεύγει από το βάρος και την ευθύνη που έχει για να υπερασπιστεί όχι μόνο την ασφάλεια των εξωτερικών συνόρων αλλά και την εσωτερική ασφάλεια»; Θυμίζει εκείνον τον υπουργό Αμυνας που δεν διέπρεψε μόνο στις δηλώσεις του είδους αλλά και στις στρατιωτικές μεταμφιέσεις. Θυμίζει τον Πάνο Καμμένο - έναν άλλο εγγυητή της εσωτερικής ασφάλειας αλλά με στολή παραλλαγής.

Είναι ο Παναγιωτόπουλος ένας, έστω και λάιτ, Καμμένος; Αν ήταν, θα ήταν στο μέτρο του λαγού. Δεν είναι όμως. Ο νυν υπουργός Αμυνας ανασκευάζει ό,τι λέει με την ίδια ευκολία που το λέει για να περάσει η ώρα. Στρατιωτική εμπλοκή; Οχι, ψυχραιμία και σύνεση. Η εσωτερική ασφάλεια δουλειά του στρατού; Οχι, αλίμονο, είναι της αστυνομίας.

Η έφεση στις «αυτοδιορθώσεις» μαρτυρά πως, αντίθετα από τον πολεμοχαρή προκάτοχό του, αυτός ο υπουργός Αμυνας θα προτιμούσε να περάσει τη θητεία του έτσι όπως θα ήθελε οποιοσδήποτε σχετίζεται με τον στρατό και δεν είναι Καμμένος: όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Στρατιωτικά μιλώντας, το πνεύμα είναι αυτό της λούφας. Εκείνος, εξάλλου, το είπε - «Δεν είμαστε πολεμοχαρείς αλλά εξετάζουμε όλα τα σενάρια». Το είπε - «Εμείς θα αποφασίσουμε πότε θα ασκήσουμε το δικαίωμά μας για τα 12 μίλια». Να αποφασίσουμε, αλλά μη βιαστούμε. Μέχρι τότε, ας λουφάρουμε.

 ....από τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ"

"ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", 03/02/20