Από "ΤΑ ΝΕΑ" και την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 20-21/08/16
Μοχλός πίεσης οι γερμανικές αποζημιώσεις
Τι κρύβεται πίσω από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού που επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα μέσα από την ομιλία του στο μαρτυρικό Κομμένο Αρτας μιλώντας για «ηθικό, πρωτίστως, και πολιτικό χρέος»
Του Δημήτρη Ν, Μανιάτη
Τον Ιούνιο του 2015, μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων - με τη συμμετοχή του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα - περικύκλωσε στο Μόναχο τα σπίτια δύο επιζώντων υπερήλικων εγκληματιών ναζιστών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Μοιάζει παράδοξο, δεν ανήκει στην ημερήσια διάταξη του δημόσιου λόγου, αλλά ο πόλεμος είναι ακόμη αρκετά νωπός. Ετσι και ο πολυεπίπεδος αγώνας για τις γερμανικές αποζημιώσεις δεν αποτελεί μια ρετρό καταφυγή αλλά για μέρος νομικών και επιστημόνων, φορέων και προσωπικοτήτων (όπως ο αξέχαστος νομικός Γιάννης Σταμούλης, ο Ευάγγελος Μαχαίρας ή ο αειθαλής Μανώλης Γλέζος) είναι σταθερός και αδιάκοπος.
Η συζήτηση μάλιστα επανήλθε με τον πιο κεντρικό και πολιτικό τρόπο αυτή την εβδομάδα, αφού ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επανέφερε το θέμα με την ομιλία του στο μαρτυρικό Κομμένο Αρτας, στο χωριό όπου είχαμε μια από τις μεγαλύτερες ναζιστικές θηριωδίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με 317 θύματα και ολοσχερή καταστροφή.
«Θέλω σήμερα από τον μαρτυρικό αυτόν τόπο να στείλω και ένα μήνυμα. Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός δεν ξεχνά την ιστορία της. Δεν ξεχνά τις σφαγές και τα εγκλήματα πολέμου του ναζιστικού γερμανικού στρατού. Και απαιτεί την έμπρακτη αναγνώρισή τους και από τη σημερινή γερμανική κυβέρνηση, έστω και με καθυστέρηση 73 ετών» υπογράμμισε ο Τσίπρας κάνοντας λόγο για «ηθικό, πρωτίστως, και πολιτικό χρέος». Συμπλήρωσε μάλιστα με νόημα πως «η Ελλάδα, η χώρα μας, πρώτη φορά έχει συγκροτημένη εθνική στρατηγική».
«Πολιτική εργαλειοποίηση» με
φόντο τις δανειακές υποχρεώσεις
Σε ένα εύφλεκτο ακόμη πεδίο διαπραγματεύσεων για τη χώρα μας στο κομμάτι του χρέους και σε πλήρη εφαρμογή του μνημονιακού χάρτη δεν ήταν λίγοι αυτοί που είδαν πίσω από τις δηλώσεις Τσίπρα μια «πολιτική εργαλειοποίηση» του ζητήματος και σε συνδυασμό με την «πίεση» που θέλει να ασκήσει στον γερμανικό παράγοντα στο φόντο των δανειακών μας υποχρεώσεων. Προχωρώντας τη συλλογιστική ακόμη περισσότερο, ο Τσίπρας κάνει μια ανάγνωση της συγκυρίας και του ζητήματος με άξονα πως διαθέτει μερικά όπλα που αυτή τη στιγμή τον ευνοούν. Για παράδειγμα, στην τωρινή Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα τον πρώτο λόγο έχουν άνθρωποι της απόλυτης εμπιστοσύνης του, όπως ο πρόεδρός της και βουλευτής Τριαντάφυλλος Μηταφίδης ενώ ενεργό ανάμειξη με το θέμα έχει και ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης.
Να θυμίσουμε πως η προηγούμενη Επιτροπή είχε πρόεδρο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το γεγονός πως η τελευταία ως επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας έχει σταθερά στην ατζέντα της το θέμα, αποτελεί πρόσθετο λόγο ανακίνησής του από τον Τσίπρα που μπετονάρει καλύτερα από τα αριστερά του το εκλογικό του ακροατήριο. «Ο Τσίπρας αποκρούει έτσι τις φυγόκεντρες τάσεις του κόσμου του προς τη Ζωή ενώ γεφυρώνει και με πρόσωπα όπως ο Γλέζος που πρωτοστατούν δεκαετίες για τον αγώνα των γερμανικών αποζημιώσεων», μου λέει «πηγή» με νόημα.
Από την άλλη, ο Τσίπρας επιχειρεί να οξύνει την αμηχανία και στο αντίπαλο στρατόπεδο της Νέας Δημοκρατίας. Η τελευταία καταψήφισε το πόρισμα της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής επικαλούμενη μεθοδολογικά προβλήματα και παρότι αυτό είναι το ίδιο που είχε εκπονηθεί από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και από επιτροπή που είχε συσταθεί επί Χρήστου Σταϊκούρα, όπως μου λέει γνώστης του θέματος. Η Νέα Δημοκρατία εγγράφως αιτιολόγησε τη διαφωνία της και κατεγράφη ως μειοψηφία επειδή, όπως αναφέρει σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, η (τρίτη) Επιτροπή όχι μόνο δεν αξιοποίησε το αξιόλογο υλικό και ένα προγραμματισμένο σχέδιο δράσης των δύο προηγηθεισών Επιτροπών, αλλά οδήγησε τις εργασίες της Επιτροπής προς άλλες κατευθύνσεις [υιοθέτηση αιτημάτων ιδιωτών, παραδικαστικών (sic!) διεκδικήσεων κ.ά.]. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν θεωρεί επίσης το timing σωστό και φαίνεται να μη βάζει πλάτη στο «αφήγημα» Τσίπρα, παρότι η πρώτη Επιτροπή της Βουλής που συστήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 2014 είχε πρόεδρο τον Κώστα Τζαβάρα και - επί κυβερνήσεως Σαμαρά
Χρειάζεται εδώ η βασική υποσημείωση πως οι αποζημιώσεις είναι τεσσάρων ειδών: 1. Πολεμικές αποζημιώσεις 2. Πολεμικές επανορθώσεις 3. Αποπληρωμή του κατοχικού δανείου 4. Επιστροφή κλεμμένων - αρπαγέντων πολιτιστικών θησαυρών από τις δυνάμεις κατοχής. Σημαντικό επιχείρημα της ελληνικής πλευράς είναι πως τον Νοέμβριο του 1966 η ελληνική κυβέρνηση είχε κάνει ρηματική διακοίνωση και σε απάντησή της στις 31 Μαρτίου του 1967 η γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα αναγνώριζε πως η Ελλάδα δεν είχε παραιτηθεί ποτέ από τα δικαιώματά της τα οποία η γερμανική πλευρά αναγνώριζε!
Οι δικαστικές αποφάσεις και
η προετοιμασία της προσφυγής
«Ο οδικός χάρτης της διεκδίκησης περιλαμβάνει την επίδοση ρηματικής διακοίνωσης (20 χρόνια μετά τη σημαντική πράξη της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου στις 14.11.1995), την εκτέλεση των αμετάκλητων, υπέρ των θυμάτων, αποφάσεων των Πρωτοδικείων Λιβαδειάς, Αιγίου και Ρεθύμνου, την αποστολή κλιμακίου της Βουλής σε Κοινοβούλια άλλων χωρών (και του γερμανικού), την επαναλειτουργία του Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου, την προετοιμασία της προσφυγής στα αρμόδια δικαστήρια, την εισαγωγή σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης της Ιστορίας της Κατοχής και της Αντίστασης και της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών κ.ά. Οπως φαίνεται και διά γυμνού οφθαλμού, το ζήτημα ενώνει και συνεγείρει όσο τίποτε άλλο τους Ελληνες! Τα τελευταία δε χρόνια συσπειρώνει και ένα μειοψηφικό ακόμη αλλά συνεχώς διευρυνόμενο τμήμα της γερμανικής κοινωνίας: πολιτικές κινήσεις και κόμματα, ομάδες συνδικαλιστών, διανοούμενοι και άλλες προσωπικότητες από το δημοκρατικό και αντιφασιστικό κίνημα και ενεργοί πολίτες κινητοποιούνται και στηρίζουν τον αγώνα μας, διότι θεωρούν ότι μόνο με την απόδοση δικαιοσύνης θα λυτρωθεί η χώρα τους από το φρικτό παρελθόν της και θα απομακρυνθεί οριστικά το φάντασμα του εθνικοσοσιαλισμού, που μοιάζει να επανακάμπτει. Ενα κύμα δημοσιευμάτων, βιβλίων, εκδηλώσεων τόσο εντός της Γερμανίας όσο και ευρύτερα διεθνώς φέρνει στο επίκεντρο τα ζητήματα της Κατοχής και της Αντίστασης και διαμορφώνει ευνοϊκό κλίμα για τις ελληνικές αξιώσεις. Εν κατακλείδι, το κίνημα διεκδίκησης θα στηρίξει τη μεθοδική και δυναμική διεκδίκηση, εφόσον υπάρξει, αλλά δεν ανεχόμαστε άλλη κωλυσιεργία, δεν θα επιτρέψουμε τυχόν εμπαιγμό», μας λέει ο Συγγελάκης, αν και υπάρχει το επιχείρημα από την άλλη πως η ανακίνηση του ζητήματος θα συσπειρώσει τις πιο αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις της Γερμανίας που επιθυμούν μια δυσμενή θέση για την Ελλάδα. Στις 5 Σεπτεμβρίου πάντως το θέμα πάει στην Ολομέλεια της Βουλής και προσεχώς το πόρισμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το σίριαλ θα έχει συνέχεια, προφανώς πια και πολιτική.
"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 20-21/08/16
Μοχλός πίεσης οι γερμανικές αποζημιώσεις
Τι κρύβεται πίσω από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού που επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα μέσα από την ομιλία του στο μαρτυρικό Κομμένο Αρτας μιλώντας για «ηθικό, πρωτίστως, και πολιτικό χρέος»
Του Δημήτρη Ν, Μανιάτη
Τον Ιούνιο του 2015, μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων - με τη συμμετοχή του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα - περικύκλωσε στο Μόναχο τα σπίτια δύο επιζώντων υπερήλικων εγκληματιών ναζιστών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Μοιάζει παράδοξο, δεν ανήκει στην ημερήσια διάταξη του δημόσιου λόγου, αλλά ο πόλεμος είναι ακόμη αρκετά νωπός. Ετσι και ο πολυεπίπεδος αγώνας για τις γερμανικές αποζημιώσεις δεν αποτελεί μια ρετρό καταφυγή αλλά για μέρος νομικών και επιστημόνων, φορέων και προσωπικοτήτων (όπως ο αξέχαστος νομικός Γιάννης Σταμούλης, ο Ευάγγελος Μαχαίρας ή ο αειθαλής Μανώλης Γλέζος) είναι σταθερός και αδιάκοπος.
Η συζήτηση μάλιστα επανήλθε με τον πιο κεντρικό και πολιτικό τρόπο αυτή την εβδομάδα, αφού ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επανέφερε το θέμα με την ομιλία του στο μαρτυρικό Κομμένο Αρτας, στο χωριό όπου είχαμε μια από τις μεγαλύτερες ναζιστικές θηριωδίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με 317 θύματα και ολοσχερή καταστροφή.
«Θέλω σήμερα από τον μαρτυρικό αυτόν τόπο να στείλω και ένα μήνυμα. Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός δεν ξεχνά την ιστορία της. Δεν ξεχνά τις σφαγές και τα εγκλήματα πολέμου του ναζιστικού γερμανικού στρατού. Και απαιτεί την έμπρακτη αναγνώρισή τους και από τη σημερινή γερμανική κυβέρνηση, έστω και με καθυστέρηση 73 ετών» υπογράμμισε ο Τσίπρας κάνοντας λόγο για «ηθικό, πρωτίστως, και πολιτικό χρέος». Συμπλήρωσε μάλιστα με νόημα πως «η Ελλάδα, η χώρα μας, πρώτη φορά έχει συγκροτημένη εθνική στρατηγική».
«Πολιτική εργαλειοποίηση» με
φόντο τις δανειακές υποχρεώσεις
Σε ένα εύφλεκτο ακόμη πεδίο διαπραγματεύσεων για τη χώρα μας στο κομμάτι του χρέους και σε πλήρη εφαρμογή του μνημονιακού χάρτη δεν ήταν λίγοι αυτοί που είδαν πίσω από τις δηλώσεις Τσίπρα μια «πολιτική εργαλειοποίηση» του ζητήματος και σε συνδυασμό με την «πίεση» που θέλει να ασκήσει στον γερμανικό παράγοντα στο φόντο των δανειακών μας υποχρεώσεων. Προχωρώντας τη συλλογιστική ακόμη περισσότερο, ο Τσίπρας κάνει μια ανάγνωση της συγκυρίας και του ζητήματος με άξονα πως διαθέτει μερικά όπλα που αυτή τη στιγμή τον ευνοούν. Για παράδειγμα, στην τωρινή Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα τον πρώτο λόγο έχουν άνθρωποι της απόλυτης εμπιστοσύνης του, όπως ο πρόεδρός της και βουλευτής Τριαντάφυλλος Μηταφίδης ενώ ενεργό ανάμειξη με το θέμα έχει και ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης.
Να θυμίσουμε πως η προηγούμενη Επιτροπή είχε πρόεδρο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το γεγονός πως η τελευταία ως επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας έχει σταθερά στην ατζέντα της το θέμα, αποτελεί πρόσθετο λόγο ανακίνησής του από τον Τσίπρα που μπετονάρει καλύτερα από τα αριστερά του το εκλογικό του ακροατήριο. «Ο Τσίπρας αποκρούει έτσι τις φυγόκεντρες τάσεις του κόσμου του προς τη Ζωή ενώ γεφυρώνει και με πρόσωπα όπως ο Γλέζος που πρωτοστατούν δεκαετίες για τον αγώνα των γερμανικών αποζημιώσεων», μου λέει «πηγή» με νόημα.
Από την άλλη, ο Τσίπρας επιχειρεί να οξύνει την αμηχανία και στο αντίπαλο στρατόπεδο της Νέας Δημοκρατίας. Η τελευταία καταψήφισε το πόρισμα της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής επικαλούμενη μεθοδολογικά προβλήματα και παρότι αυτό είναι το ίδιο που είχε εκπονηθεί από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και από επιτροπή που είχε συσταθεί επί Χρήστου Σταϊκούρα, όπως μου λέει γνώστης του θέματος. Η Νέα Δημοκρατία εγγράφως αιτιολόγησε τη διαφωνία της και κατεγράφη ως μειοψηφία επειδή, όπως αναφέρει σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, η (τρίτη) Επιτροπή όχι μόνο δεν αξιοποίησε το αξιόλογο υλικό και ένα προγραμματισμένο σχέδιο δράσης των δύο προηγηθεισών Επιτροπών, αλλά οδήγησε τις εργασίες της Επιτροπής προς άλλες κατευθύνσεις [υιοθέτηση αιτημάτων ιδιωτών, παραδικαστικών (sic!) διεκδικήσεων κ.ά.]. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν θεωρεί επίσης το timing σωστό και φαίνεται να μη βάζει πλάτη στο «αφήγημα» Τσίπρα, παρότι η πρώτη Επιτροπή της Βουλής που συστήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 2014 είχε πρόεδρο τον Κώστα Τζαβάρα και - επί κυβερνήσεως Σαμαρά
.
70 χρόνια μετά την αναγνώριση
των ελληνικών αξιώσεων
Σε ποιο σημείο όμως βρίσκεται η χώρα μας στο θέμα των οφειλών; «Εβδομήντα χρόνια μετά τη Διάσκεψη των Παρισίων, όπου για πρώτη φορά αναγνωρίστηκαν οι ελληνικές αξιώσεις και προσδιορίσθηκε ποσό 7,181 δισ. δολαρίων του 1938 ως επανορθώσεις για την Ελλάδα και 26 χρόνια μετά την επανένωση της Γερμανίας (ορόσημο για τη διευθέτηση του ζητήματος, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Λονδίνου) έχει φτάσει πια ο κόμπος στο χτένι! Επειτα από μια μακρά περίοδο αδράνειας από την Ελλάδα και παρελκυστικής και ενάντια στις διεθνείς συνθήκες συμπεριφοράς της Γερμανίας, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, επιτέλους, να αξιοποιήσει κάθε διαθέσιμο διπλωματικό και πολιτικό μέσο προκειμένου να αναγκάσει τη Γερμανία να αναλάβει εμπράκτως τις ευθύνες της για τα φοβερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε το Γ' Ράιχ στην Ελλάδα. Κι αν η πολιτική διαπραγμάτευση δεν προχωρήσει, υπάρχει και η δικαστική οδός» σημειώνει στα «ΝΕΑ» ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ενωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου. Και συμπληρώνει: «Πρόκειται για μια διαχρονική, βαρύνουσας σημασίας απαίτηση των θυμάτων της Κατοχής και συνολικά του ελληνικού λαού, που πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος και είδε τον εθνικό πλούτο να λεηλατείται, την πατρίδα του να καταστρέφεται ολοκληρωτικά και το μέλλον της να υπονομεύεται βάναυσα. Αλλά και η γερμανική κυβέρνηση οφείλει να θυμηθεί τις διακηρύξεις της περί ηθικής, συνέπειας και αμοιβαιότητας, που πρέπει να χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά των κρατών και πολύ περισσότερο των εταίρων και συμμάχων, και να αντιληφθεί ότι μόνο με "Δικαιοσύνη και Αποζημίωση!" θα απαλλαγεί από το άγος των εγκλημάτων του εθνικοσοσιαλισμού. Σε αντίθεση με την πολύμηνη κυβερνητική απραξία (μέχρι τις θετικές δηλώσεις Τσίπρα στο Κομμένο), η Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή επί προεδρίας αρχικά της Ζωής Κωνσταντοπούλου και στη συνέχεια του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη εμφανίζει αξιοσημείωτη κινητικότητα. Το πόρισμα της Επιτροπής κινείται σε διεκδικητική κατεύθυνση. Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές τους ώστε στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής στις 5/9 να διαμορφωθεί η πιο ισχυρή εθνική θέση για το ζήτημα. Για τη νικηφόρα έκβαση του αγώνα είναι αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε, η ενότητα του λαού και η χάραξη εθνικής στρατηγικής».
70 χρόνια μετά την αναγνώριση
των ελληνικών αξιώσεων
Σε ποιο σημείο όμως βρίσκεται η χώρα μας στο θέμα των οφειλών; «Εβδομήντα χρόνια μετά τη Διάσκεψη των Παρισίων, όπου για πρώτη φορά αναγνωρίστηκαν οι ελληνικές αξιώσεις και προσδιορίσθηκε ποσό 7,181 δισ. δολαρίων του 1938 ως επανορθώσεις για την Ελλάδα και 26 χρόνια μετά την επανένωση της Γερμανίας (ορόσημο για τη διευθέτηση του ζητήματος, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Λονδίνου) έχει φτάσει πια ο κόμπος στο χτένι! Επειτα από μια μακρά περίοδο αδράνειας από την Ελλάδα και παρελκυστικής και ενάντια στις διεθνείς συνθήκες συμπεριφοράς της Γερμανίας, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, επιτέλους, να αξιοποιήσει κάθε διαθέσιμο διπλωματικό και πολιτικό μέσο προκειμένου να αναγκάσει τη Γερμανία να αναλάβει εμπράκτως τις ευθύνες της για τα φοβερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε το Γ' Ράιχ στην Ελλάδα. Κι αν η πολιτική διαπραγμάτευση δεν προχωρήσει, υπάρχει και η δικαστική οδός» σημειώνει στα «ΝΕΑ» ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ενωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου. Και συμπληρώνει: «Πρόκειται για μια διαχρονική, βαρύνουσας σημασίας απαίτηση των θυμάτων της Κατοχής και συνολικά του ελληνικού λαού, που πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος και είδε τον εθνικό πλούτο να λεηλατείται, την πατρίδα του να καταστρέφεται ολοκληρωτικά και το μέλλον της να υπονομεύεται βάναυσα. Αλλά και η γερμανική κυβέρνηση οφείλει να θυμηθεί τις διακηρύξεις της περί ηθικής, συνέπειας και αμοιβαιότητας, που πρέπει να χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά των κρατών και πολύ περισσότερο των εταίρων και συμμάχων, και να αντιληφθεί ότι μόνο με "Δικαιοσύνη και Αποζημίωση!" θα απαλλαγεί από το άγος των εγκλημάτων του εθνικοσοσιαλισμού. Σε αντίθεση με την πολύμηνη κυβερνητική απραξία (μέχρι τις θετικές δηλώσεις Τσίπρα στο Κομμένο), η Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή επί προεδρίας αρχικά της Ζωής Κωνσταντοπούλου και στη συνέχεια του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη εμφανίζει αξιοσημείωτη κινητικότητα. Το πόρισμα της Επιτροπής κινείται σε διεκδικητική κατεύθυνση. Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές τους ώστε στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής στις 5/9 να διαμορφωθεί η πιο ισχυρή εθνική θέση για το ζήτημα. Για τη νικηφόρα έκβαση του αγώνα είναι αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε, η ενότητα του λαού και η χάραξη εθνικής στρατηγικής».
Χρειάζεται εδώ η βασική υποσημείωση πως οι αποζημιώσεις είναι τεσσάρων ειδών: 1. Πολεμικές αποζημιώσεις 2. Πολεμικές επανορθώσεις 3. Αποπληρωμή του κατοχικού δανείου 4. Επιστροφή κλεμμένων - αρπαγέντων πολιτιστικών θησαυρών από τις δυνάμεις κατοχής. Σημαντικό επιχείρημα της ελληνικής πλευράς είναι πως τον Νοέμβριο του 1966 η ελληνική κυβέρνηση είχε κάνει ρηματική διακοίνωση και σε απάντησή της στις 31 Μαρτίου του 1967 η γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα αναγνώριζε πως η Ελλάδα δεν είχε παραιτηθεί ποτέ από τα δικαιώματά της τα οποία η γερμανική πλευρά αναγνώριζε!
Οι δικαστικές αποφάσεις και
η προετοιμασία της προσφυγής
«Ο οδικός χάρτης της διεκδίκησης περιλαμβάνει την επίδοση ρηματικής διακοίνωσης (20 χρόνια μετά τη σημαντική πράξη της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου στις 14.11.1995), την εκτέλεση των αμετάκλητων, υπέρ των θυμάτων, αποφάσεων των Πρωτοδικείων Λιβαδειάς, Αιγίου και Ρεθύμνου, την αποστολή κλιμακίου της Βουλής σε Κοινοβούλια άλλων χωρών (και του γερμανικού), την επαναλειτουργία του Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου, την προετοιμασία της προσφυγής στα αρμόδια δικαστήρια, την εισαγωγή σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης της Ιστορίας της Κατοχής και της Αντίστασης και της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών κ.ά. Οπως φαίνεται και διά γυμνού οφθαλμού, το ζήτημα ενώνει και συνεγείρει όσο τίποτε άλλο τους Ελληνες! Τα τελευταία δε χρόνια συσπειρώνει και ένα μειοψηφικό ακόμη αλλά συνεχώς διευρυνόμενο τμήμα της γερμανικής κοινωνίας: πολιτικές κινήσεις και κόμματα, ομάδες συνδικαλιστών, διανοούμενοι και άλλες προσωπικότητες από το δημοκρατικό και αντιφασιστικό κίνημα και ενεργοί πολίτες κινητοποιούνται και στηρίζουν τον αγώνα μας, διότι θεωρούν ότι μόνο με την απόδοση δικαιοσύνης θα λυτρωθεί η χώρα τους από το φρικτό παρελθόν της και θα απομακρυνθεί οριστικά το φάντασμα του εθνικοσοσιαλισμού, που μοιάζει να επανακάμπτει. Ενα κύμα δημοσιευμάτων, βιβλίων, εκδηλώσεων τόσο εντός της Γερμανίας όσο και ευρύτερα διεθνώς φέρνει στο επίκεντρο τα ζητήματα της Κατοχής και της Αντίστασης και διαμορφώνει ευνοϊκό κλίμα για τις ελληνικές αξιώσεις. Εν κατακλείδι, το κίνημα διεκδίκησης θα στηρίξει τη μεθοδική και δυναμική διεκδίκηση, εφόσον υπάρξει, αλλά δεν ανεχόμαστε άλλη κωλυσιεργία, δεν θα επιτρέψουμε τυχόν εμπαιγμό», μας λέει ο Συγγελάκης, αν και υπάρχει το επιχείρημα από την άλλη πως η ανακίνηση του ζητήματος θα συσπειρώσει τις πιο αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις της Γερμανίας που επιθυμούν μια δυσμενή θέση για την Ελλάδα. Στις 5 Σεπτεμβρίου πάντως το θέμα πάει στην Ολομέλεια της Βουλής και προσεχώς το πόρισμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το σίριαλ θα έχει συνέχεια, προφανώς πια και πολιτική.
Οι αποζημιώσεις είναι τεσσάρων ειδών
1. Πολεμικές αποζημιώσεις
2. Πολεμικές επανορθώσεις
3. Αποπληρωμή του κατοχικού δανείου
4. Επιστροφή κλεμμένων - αρπαγέντων πολιτιστικών θησαυρών από τις δυνάμεις κατοχής
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 20/08/16 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου