Από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
Αντιμέτωποι με το υπερμνημόνιο και τη συνθηκολόγηση Τσίπρα- Αποτέλεσμα πρωτοφανούς πολιτικού αδιεξόδου το νομοθέτημα που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή ο Πρωθυπουργός
Του Αντώνη Καρακούση
Η συνθηκολόγηση της νεοαριστερής κυβέρνησης Τσίπρα με εταίρους και δανειστές αποτυπώνεται με τον πλέον καθαρό και σαφή τρόπο στο υπερμνημόνιο των 7.500 σελίδων που συζητείται από την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή και αναμένεται να ψηφισθεί, μετά βαΐων και κλάδων, από την αντιμνημονιακή συμπαγή, κατά τα φαινόμενα, πλειοψηφία των 153 βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το βράδυ της Κυριακής.
Το πολυνομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση στο Κοινοβούλιο τα έχει όλα. Δεν υπάρχει περιοχή αλώβητη, ούτε εκκρεμότητα και απαίτηση των δανειστών ακάλυπτη.
Στο δημοσιονομικό σκέλος κυριαρχούν οι φόροι σε κινητές και ακίνητες αξίες, όλες οι πιθανές παραγωγικές αγελάδες «αρμέγονται» μέχρι θανάτου, όπως χαρακτηριστικά λέει στο «Βήμα» ένας εκ των πληττόμενων μικροζυθοποιών, ο ΕΝΦΙΑ αναδομείται και εμπλουτίζεται, τα υποτυπωδώς αξιοπρεπή εισοδήματα επιβαρύνονται και τα υψηλά αποκτούν την Εφορία συνεταίρο. Ακόμη και η μισθωτή εργασία αντιμετωπίζεται σχεδόν ως αμαρτία. Πολύ δε περισσότερο αν κάποιος έτυχε να διαθέτει προσόντα, να σπούδασε επιτυχώς και να κάνει καριέρα στελέχους στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Ακόμη και τα προσφερόμενα από τις επιχειρήσεις αυτοκίνητα για καθημερινή χρήση αντιμετωπίζονται ως παροχή σε είδος, η οποία φορολογείται με συντελεστές υψηλότερους του 50%.
Αντιστοίχως στο σκέλος των δαπανών, οι συντάξεις απομειώνονται παρά τα όσα αντίθετα - και απολύτως προπαγανδιστικά - μεταδίδουν ο αρμόδιος υπουργός και οι νεοφώτιστες βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ που αντιμετωπίζουν ως παρανόμους τους δικαιούχους του ΕΚΑΣ.
Απειρες είναι ακόμη οι ρυθμίσεις ελέγχου των δαπανών, με κορυφαία βεβαίως την υιοθέτηση και νομοθέτηση του προληπτικού μηχανισμού επαναφοράς των δαπανών στο πλαίσιο του προγράμματος.
Ο δημοσιονομικός «κόφτης» αποτελεί την επιτομή της επιβολής ισοσκελισμένων προϋπολογισμών εις το διηνεκές, επιλογή ούλτρα φιλελεύθερη που απέχει παρασάγγας από οποιαδήποτε αριστερή θεώρηση.
Εκεί ωστόσο που ολοκληρώνεται η στροφή και αποκαλύπτεται το ιδεολογικό ξεγύμνωμα της αντιμνημονιακής κυβέρνησης είναι στα ζητήματα της κρατικής περιουσίας και των ιδιωτικοποιήσεων.
Η κυβέρνηση Τσίπρα αποδέχθηκε να θέσει στη διάθεση του νέου και ελεγχόμενου από εταίρους και δανειστές υπερταμείου όλα τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους, εκπεφραζόμενα είτε σε κινητές είτε σε ακίνητες αξίες. Και επιπλέον διαθέτει προς ιδιωτικοποίηση και πώληση άπασες τις κρατικές εταιρείες, ακόμη και τις εμβληματικές, όπως εκείνες του νερού και των αστικών συγκοινωνιών, υπέρ των οποίων οι κυβερνώντες έχουν δώσει υποσχέσεις τιμής και μάχες ατελείωτες.
Δεν πρέπει επίσης να περάσει απαρατήρητος ο συμβιβασμός που επήλθε όχι μόνο για τα «κόκκινα» δάνεια, αλλά ακόμη και για τα εξυπηρετούμενα. Ολα πλέον θα μπορούν να πωληθούν σε ειδικές διαχειρίστριες ξένες εταιρείες, οι οποίες και θα αναλάβουν το δύσκολο έργο της αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού τομέα, χωρίς συναισθηματισμούς ή εθνικές επιφυλάξεις.
Κακά τα ψέματα, το νομοθέτημα που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή ο κ. Τσίπρας είναι αποτέλεσμα πρωτοφανούς πολιτικού αδιεξόδου, που δοκιμάστηκε δύο φορές: μία πέρυσι το καλοκαίρι με το δημοψήφισμα και την οπισθοχώρηση στην ιστορική σύνοδο κορυφής και δεύτερη τώρα, έπειτα από τη μακρά και υποτιθέμενη ηρωική διαπραγμάτευση.
Ωστόσο δεν παύει να είναι μνημείο αναξιοπιστίας, αλλά και απτή απόδειξη του τέλους των ψευδαισθήσεων και των ιδεοληψιών που κυριάρχησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης στον χώρο της Αριστεράς, ιδιαιτέρως στην Αριστερά των δρόμων, που δεν άφησε πεζοδρόμιο για πεζοδρόμιο, επιτέθηκε με σφοδρότητα κατά πάντων και βεβαίως υιοθετήθηκε προς χάριν της εξουσίας από τον κ. Τσίπρα και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία σήμερα κάνουν πως δεν γνωρίζουν τα παιδιά με τα μαντίλια και τις ασφυξιογόνες μάσκες.
Παρά ταύτα η μοναδική στα πολιτικά χρονικά στροφή του κ. Τσίπρα, αποτέλεσμα προφανώς του βάρους της ευθύνης για τη χώρα, είναι σημαντική και πολιτικά άκρως ενδιαφέρουσα. Ο Πρωθυπουργός φέροντας το βάρος της χώρας δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει το ευρωπαϊκό της μέλλον για δεύτερη φορά σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους. Δεν είχε άλλη επιλογή και γι' αυτό προτίμησε να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Υπολογίζει τώρα ότι θα «κερδίσει» τους ξένους, θα εγγράψει σοβαρές υποθήκες για μια γενναία ρύθμιση του χρέους - οι συζητήσεις για το χρέος είναι προχωρημένες και σε βάθος αυτή τη φορά, επιβεβαιώνει ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας - και προσβλέπει στα οφέλη επιστροφής της Ελλάδας στην κανονικότητα.
Μπροστά στο απόλυτο αδιέξοδο επείσθη κι αυτός όπως και οι προκάτοχοί του ότι είναι προτιμότερη μια επιχείρηση διάσωσης απ' ό,τι ένα άλμα καταστροφής. Ετσι «αγόρασε» μια συμφωνία απροσμέτρητου πολιτικού κόστους και έχει να επιδεικνύει πλέον στους αντιπάλους του τη «θυσία» του προς χάριν της πατρίδας. Και βεβαίως να ανεμίζει το ξεφτισμένο λάβαρο κατά της διαπλοκής, την ώρα που χτίζει τη δική του, όπως οι τροπολογίες υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων φανερώνουν και τα πολλά σούρτα - φέρτα κυβερνητικών στελεχών με μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες προδίδουν.
Είναι αλήθεια ότι με την επιλογή του προκάλεσε αμηχανία στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι αντιδράσεις στο Κοινοβούλιο με την εμφάνιση του πολυνομοσχεδίου μπορεί να ήταν ακραίες αλλά ταυτόχρονα δηλωτικές του εκνευρισμού που επικράτησε στους κόλπους της αντιπολίτευσης.
Ενιωσαν οι περισσότεροι της αντιπολίτευσης σχεδόν προδομένοι από έναν εξωμότη. Είδαν τον ορκισμένο εχθρό τους να υπερακοντίζει και να συνυπογράφει διατάξεις και ρυθμίσεις που μέχρι πρότινος πολεμούσε σκληρά. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο κ. Τσίπρας στην κυριολεξία τούς ξεπέρασε, αναλαμβάνοντας και για λογαριασμό τους το κόστος αναξιοπιστίας, που συνολικά το πολιτικό σύστημα συσσώρευσε από την αρχή εκδήλωσης και διαχείρισης της κρίσης.
Ας μην κρυβόμαστε. Ο κ. Τσίπρας συσσώρευσε κόστος απροσμέτρητο στην ελληνική οικονομία με τις παλινωδίες και τον λαϊκισμό του. Αλλά δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Ολα τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα από το 2004 και μετά χόρεψαν παρέα με τις σειρήνες του λαϊκισμού και διαμόρφωσαν σχεδόν από κοινού τις συνθήκες τόσο της χρεοκοπίας όσο και της μακράς παραμονής σε καθεστώς αδιεξόδου.
Οπως και να έχει, το πολιτικό παιχνίδι παίρνει άλλον δρόμο.
Ο κ. Τσίπρας θα επιχειρήσει να παίξει από εδώ και πέρα το χαρτί του «διασώστη» και του «διαμορφωτή» συνθηκών ανάταξης της οικονομίας και της χώρας. Θα μιλάει για ευκαιρίες παραγωγικής ανασυγκρότησης, θα υπόσχεται αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, θα «πουλάει» αλλαγή του εκλογικού νόμου και μεταρρύθμιση του Συντάγματος, θα εγκαλεί την αντιπολίτευση γιατί δεν στηρίζει όσα υπεράσπιζε και διεκήρυττε, και θα προσπαθεί με κάθε τρόπο να αμβλύνει και να διαχειριστεί τα βάρη των μέτρων που τώρα λαμβάνει.
Το πιθανότερο είναι να «κλατάρει» στη διαδρομή, να μην μπορέσει να υπηρετήσει τη συμφωνία που υπέγραψε και τώρα νομοθετεί, και να παραδοθεί στην μήνιν των προδομένων ψηφοφόρων. Ομως και η επικράτηση της αντιπολίτευσης δεν είναι δεδομένη.
Οσοι προβλέπουν περίπατο Μητσοτάκη λαθεύουν. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να χτίσει πολιτική σε άλλη βάση. Ισως χρειασθεί να αναλάβει αυτός να χτίσει τη χώρα από την αρχή. Οφείλει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος. Με επικοινωνιακές φιοριτούρες από τους διακριθέντες στις τάξεις του λαϊκισμού δεν θα επιτύχει το παραμικρό. Η εποχή είναι πολύ σύνθετη και απαιτητική για όλους.
Οσο ο κ. Τσίπρας θα δυσκολευθεί να φέρει βόλτα τη συμφωνία που ψηφίζει άλλο τόσο δύσκολο θα είναι και στον κ. Μητσοτάκη να πείσει ότι διαθέτει αξιόπιστη εναλλακτική.
ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΑ ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ
Τίποτε δεν εγγυάται ότι η ισπανική υποχώρηση που σάλπισε ο Πρωθυπουργός θα αποδώσει τα προσδοκώμενα. Οντως, η μεγάλη ανασφάλεια και αβεβαιότητα για τη θέση της χώρας στην Ευρώπη θα υποχωρήσει και είναι πιθανότερο ότι τουλάχιστον στο ορατό μέλλον θα τείνουν να επικρατήσουν συνθήκες σταθερότητας. Ομως δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η ελληνική οικονομία θα βιώσει με την επιβολή των νέων μέτρων ένα ακόμη κύμα συρρίκνωσης και υποχώρησης.Το οποίο μπορεί να αποδειχθεί καίριο αν δεν υπάρξουν κάποια αναπτυξιακά αντίμετρα, έστω με την ταχεία απορρόφηση κοινοτικών πόρων ή με την άμεση δραστηριοποίηση των ξένων που έχουν αναλάβει έργα, όπως αυτά π.χ.των περιφερειακών αεροδρομίων.
Ψηφίζουν περισσότερα από όσα κατήγγελλαν- Οριστική εγκατάλειψη υποσχέσεων και πλήρης παράδοση στις απαιτήσεις Σόιμπλε από την κυβέρνηση Τσίπρα
Του Άγγελου Κωβαίου
Η αποψινή διαδικασία ψήφισης από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ του σκληρότερου και κατά κάποιους πλέον ατιμωτικού μνημονίου της τελευταίας εξαετίας θέτει τον Αλ. Τσίπρα ενώπιον ενός δύσκολου πολιτικού στοιχήματος. Ζητούμενο είναι πλέον ο χρόνος αντοχής της κυβέρνησης και η δυνατότητά της να υπερβεί ή απλώς να καθυστερήσει τη νομοτελειακή φθορά που υπέστησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου.
Με τη συμφωνία που φέρνει προς ψήφιση στην Ολομέλεια το απόγευμα της Κυριακής ο Αλ. Τσίπρας εγκαταλείπει οριστικά, εν συνόλω και με κανένα πλέον περιθώριο παρερμηνειών, όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις του 2015 και του 2016 και εισέρχεται σε μια περίοδο δοκιμασίας και φθοράς, άγνωστης διάρκειας.
Τα αναμενόμενα επίχειρα των αποφάσεων που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα εγκριθούν από την κυβερνητική πλειοψηφία προκαλούν αισθητή αγωνία στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή εκδηλώνεται είτε με την απροθυμία τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα στις κατ' ιδίαν συζητήσεις είτε με αμήχανες ως και προκλητικές δηλώσεις, όπως αυτή του πάλαι ποτέ διαπρύσιου αντιμνημονιακού Θ. Παραστατίδη («Εγώ δεν θα ψήφιζα και τώρα αν πραγματικά διαφαινόταν μια εναλλακτική πρόταση ή εναλλακτική λύση. Θα έλεγα όχι εδώ, πάμε εκεί και τουλάχιστον θα αντιδρούσα πραγματικά, αλλά αυτή τη στιγμή ούτε πρόταση βλέπω ούτε εναλλακτική από κανέναν και από πουθενά») ή της Αφροδίτης Θεοπεφτάτου («Προσπαθήσαμε το ποσό του 24% στον ΦΠΑ να μοιραστεί σε διάφορα είδη. Επειδή δύσκολα συμβαίνει και να πίνεις πολύ και να καπνίζεις πολύ και να πηγαίνεις να πίνεις πολλούς καφέδες, δηλαδή πρέπει να συμπίπτουν πάρα πολλά πράγματα για να επιβαρυνθεί σοβαρά ένα νοικοκυριό, γι' αυτό μοιράστηκε»).
Τελευταίο «οχυρό» η Βουλή
Υπό αυτό το πρίσμα η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα τελεί πλέον υπό καθεστώς ομηρείας των ιδίων των αποφάσεών της και κατατρύχεται από τις παραλείψεις, τις καθυστερήσεις, τις πράξεις και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της.
Οπως εκτιμούν ερευνητές της κοινής γνώμης και πολιτικοί παράγοντες, η κυβέρνηση του τρίτου Μνημονίου στην τρέχουσα περίοδο ενεργεί και πορεύεται εν μέσω μιας μεγάλης παραδοξότητας: η φθορά της μεταξύ μεγάλων κοινωνικών ομάδων είναι αισθητή και αρχίζει να εκδηλώνεται στις έρευνες και στις δημόσιες αποδοκιμασίες, όμως την ίδια στιγμή η Κοινοβουλευτική Ομάδα της δείχνει να συσπειρώνεται, να ψηφίζει παθητικά τα πάντα και να αναλαμβάνει δεσμεύσεις έναντι των πιστωτών που καμία κυβέρνηση ως σήμερα δεν είχε διανοηθεί.
Ετσι, «ο ΣΥΡΙΖΑ για ένα διάστημα θα εξαφανίζεται στις δημοσκοπήσεις και θα "φυλάει Θερμοπύλες" στη Βουλή, υπό τον φόβο της άτακτης κατάρρευσης» εκτιμούν κάποια από τα στελέχη της αντιπολίτευσης και πολλοί από τους πρώην συντρόφους του κ. Τσίπρα που αποχώρησαν το καλοκαίρι του 2015.
Κατά τον τρόπο αυτόν, σημειώνουν κάποιοι από τους ψύχραιμους παρατηρητές εντός του Κοινοβουλίου, ο Αλ. Τσίπρας περιέρχεται σε μια θέση δυσχερή καθώς αποκαλύπτεται σταδιακά η απειλή που θα έχει να αντιμετωπίσει. Κατά την εκτίμηση προσώπων με εμπειρία στη «μνημονιακή διακυβέρνηση», «ο Τσίπρας πιθανότατα θα κληθεί να πληρώσει όλες τις αμαρτίες τις δικές του αλλά μαζί και του "παλαιού" πολιτικού συστήματος το οποίο λέει ότι καταδιώκει».
Κατά τις εκτιμήσεις αυτές, η θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τους τελευταίους 18 μήνες «χρεώνεται» μεν κατά μείζονα λόγο στον δημαγωγικό και λαϊκιστικό παροξυσμό και στις διοικητικές ανεπάρκειες του ΣΥΡΙΖΑ, έχει όμως τις ρίζες της στις παραλείψεις και στις καθυστερήσεις και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πλην όμως η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα θα είναι αυτή που θα βάλει τη σφραγίδα και την υπογραφή της στην οριστική ανατροπή του διεθνούς νομικού status της χώρας, επιμένουν οι ίδιες πηγές.
Το όνειρο του Σόιμπλε: Παραδίδουν γην και ύδωρ στους δανειστές
Πέραν της αθέτησης υποσχέσεων προς συνταξιούχους, δανειολήπτες, ιδιοκτήτες ακινήτων, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ελεύθερους επαγγελματίες, ασφαλισμένους εν γένει και σχεδόν κάθε κοινωνική και επαγγελματική τάξη που είτε ψήφισε είτε προσδοκούσε κάτι από την κυβέρνηση της Αριστεράς, ο Αλ. Τσίπρας αντιμετωπίζει πλέον μια βαριά (πολιτική προς το παρόν) κατηγορία που κανείς από τους προκατόχους του δεν είχε αντιμετωπίσει: τη μετατροπή της χώρας σε πραγματική «αποικία χρέους», μία από τις συνθηματικές εκφράσεις που ο ίδιος χρησιμοποιούσε πολλαπλώς στις αντιμνημονιακές ομιλίες του, σήμερα όμως καλείται να επικυρώσει και να εφαρμόσει.
Οπως φάνηκε ήδη από την κατάθεση και πρώτη επεξεργασία του νομοσχεδίου-μαμούθ των 7.500 σελίδων, οι διατάξεις με τις οποίες η δημόσια περιουσία παραδίδεται στους δανειστές αποτελούν μία από τις σκληρότερες αποφάσεις των τελευταίων ετών και μια παράδοση κυριολεκτικά γης και ύδατος στους δανειστές την οποία ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επιδίωκε ήδη από τις αρχές του 2011.
Στην ουσία οι σχετικές διατάξεις με συνοπτικές διαδικασίες διαμορφώνουν συνθήκες δανεισμού με ρήτρα ρευστοποίησης της δημόσιας περιουσίας, ενώ το σύνολο της εθνικής περιουσίας υποθηκεύεται για διάστημα 99 ετών και παραδίδεται στον έλεγχο ενός νέου Ταμείου το οποίο δεν θα ελέγχεται από την ελληνική κυβέρνηση.
Στα σχετικά άρθρα του υπό ψήφιση νόμου ενεργοποιούνται οι διατάξεις του Μνημονίου που ψηφίστηκε πέρυσι το καλοκαίρι και όπου μεταξύ των άλλων αναφερόταν ότι «η ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων θα αποτελέσει μία από τις πηγές για την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης εξόφλησης του νέου δανείου του ΕΜΣ και θα αποφέρει κατά τη διάρκεια του νέου δανείου επιδιωκόμενο συνολικό ποσό 50 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 25 δισ. ευρώ θα χρησιμοποιηθούν για την επιστροφή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και άλλων περιουσιακών στοιχείων και το 50% κάθε εναπομένοντος ευρώ (τουτέστιν, 50% των 25 δισ. ευρώ) θα χρησιμοποιηθεί για τη μείωση της αναλογίας χρέους/ΑΕΠ, το δε υπόλοιπο 50% θα χρησιμοποιηθεί για επενδύσεις».
Επίσης η διαδικασία εκποίησης - και όχι ιδιωτικοποίησης - της περιουσίας των ΔΕΚΟ, η οποία έχει ήδη ψηφιστεί και περιλαμβάνεται στο τρίτο Μνημόνιο, περιλαμβάνει «τον εντοπισμό εναλλακτικών δυνατοτήτων για τη θέσπιση νομοθετικού πλαισίου με σκοπό να διασφαλιστούν διαφανείς διαδικασίες και κατάλληλος καθορισμός τιμών εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων, σύμφωνα με τις αρχές και τα πρότυπα του ΟΟΣΑ για τη διαχείριση κρατικών επιχειρήσεων και βέλτιστες διεθνείς πρακτικές. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δοθεί στη μεγιστοποίηση της δημιουργίας αξίας από τα περιουσιακά στοιχεία του Ταμείου και στο να αποφευχθούν περιπτώσεις εκποίησης περιουσιακών στοιχείων σε τιμή κατώτερη της εύλογης αξίας τους».
ΣΕ ΔΥΣΧΕΡΗ ΘΕΣΗ
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο Αλ. Τσίπρας περιέρχεται σε μια θέση δυσχερή καθώς αποκαλύπτεται σταδιακά η απειλή που έχει να αντιμετωπίσει. Κατά την εκτίμηση προσώπων με εμπειρία στη «μνημονιακή διακυβέρνηση», «ο Τσίπρας πιθανότατα θα κληθεί να πληρώσει όλες τις αμαρτίες τις δικές του αλλά μαζί και του “παλαιού” πολιτικού συστήματος το οποίο λέει ότι καταδιώκει».
,
 |
| "TO BHMA THΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-22/05/16 |
Αντιμέτωποι με το υπερμνημόνιο και τη συνθηκολόγηση Τσίπρα- Αποτέλεσμα πρωτοφανούς πολιτικού αδιεξόδου το νομοθέτημα που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή ο Πρωθυπουργός
Του Αντώνη Καρακούση
Η συνθηκολόγηση της νεοαριστερής κυβέρνησης Τσίπρα με εταίρους και δανειστές αποτυπώνεται με τον πλέον καθαρό και σαφή τρόπο στο υπερμνημόνιο των 7.500 σελίδων που συζητείται από την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή και αναμένεται να ψηφισθεί, μετά βαΐων και κλάδων, από την αντιμνημονιακή συμπαγή, κατά τα φαινόμενα, πλειοψηφία των 153 βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το βράδυ της Κυριακής.
Το πολυνομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση στο Κοινοβούλιο τα έχει όλα. Δεν υπάρχει περιοχή αλώβητη, ούτε εκκρεμότητα και απαίτηση των δανειστών ακάλυπτη.
Στο δημοσιονομικό σκέλος κυριαρχούν οι φόροι σε κινητές και ακίνητες αξίες, όλες οι πιθανές παραγωγικές αγελάδες «αρμέγονται» μέχρι θανάτου, όπως χαρακτηριστικά λέει στο «Βήμα» ένας εκ των πληττόμενων μικροζυθοποιών, ο ΕΝΦΙΑ αναδομείται και εμπλουτίζεται, τα υποτυπωδώς αξιοπρεπή εισοδήματα επιβαρύνονται και τα υψηλά αποκτούν την Εφορία συνεταίρο. Ακόμη και η μισθωτή εργασία αντιμετωπίζεται σχεδόν ως αμαρτία. Πολύ δε περισσότερο αν κάποιος έτυχε να διαθέτει προσόντα, να σπούδασε επιτυχώς και να κάνει καριέρα στελέχους στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Ακόμη και τα προσφερόμενα από τις επιχειρήσεις αυτοκίνητα για καθημερινή χρήση αντιμετωπίζονται ως παροχή σε είδος, η οποία φορολογείται με συντελεστές υψηλότερους του 50%.
Αντιστοίχως στο σκέλος των δαπανών, οι συντάξεις απομειώνονται παρά τα όσα αντίθετα - και απολύτως προπαγανδιστικά - μεταδίδουν ο αρμόδιος υπουργός και οι νεοφώτιστες βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ που αντιμετωπίζουν ως παρανόμους τους δικαιούχους του ΕΚΑΣ.
Απειρες είναι ακόμη οι ρυθμίσεις ελέγχου των δαπανών, με κορυφαία βεβαίως την υιοθέτηση και νομοθέτηση του προληπτικού μηχανισμού επαναφοράς των δαπανών στο πλαίσιο του προγράμματος.
Ο δημοσιονομικός «κόφτης» αποτελεί την επιτομή της επιβολής ισοσκελισμένων προϋπολογισμών εις το διηνεκές, επιλογή ούλτρα φιλελεύθερη που απέχει παρασάγγας από οποιαδήποτε αριστερή θεώρηση.
Εκεί ωστόσο που ολοκληρώνεται η στροφή και αποκαλύπτεται το ιδεολογικό ξεγύμνωμα της αντιμνημονιακής κυβέρνησης είναι στα ζητήματα της κρατικής περιουσίας και των ιδιωτικοποιήσεων.
Η κυβέρνηση Τσίπρα αποδέχθηκε να θέσει στη διάθεση του νέου και ελεγχόμενου από εταίρους και δανειστές υπερταμείου όλα τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους, εκπεφραζόμενα είτε σε κινητές είτε σε ακίνητες αξίες. Και επιπλέον διαθέτει προς ιδιωτικοποίηση και πώληση άπασες τις κρατικές εταιρείες, ακόμη και τις εμβληματικές, όπως εκείνες του νερού και των αστικών συγκοινωνιών, υπέρ των οποίων οι κυβερνώντες έχουν δώσει υποσχέσεις τιμής και μάχες ατελείωτες.
Δεν πρέπει επίσης να περάσει απαρατήρητος ο συμβιβασμός που επήλθε όχι μόνο για τα «κόκκινα» δάνεια, αλλά ακόμη και για τα εξυπηρετούμενα. Ολα πλέον θα μπορούν να πωληθούν σε ειδικές διαχειρίστριες ξένες εταιρείες, οι οποίες και θα αναλάβουν το δύσκολο έργο της αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού τομέα, χωρίς συναισθηματισμούς ή εθνικές επιφυλάξεις.
Κακά τα ψέματα, το νομοθέτημα που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή ο κ. Τσίπρας είναι αποτέλεσμα πρωτοφανούς πολιτικού αδιεξόδου, που δοκιμάστηκε δύο φορές: μία πέρυσι το καλοκαίρι με το δημοψήφισμα και την οπισθοχώρηση στην ιστορική σύνοδο κορυφής και δεύτερη τώρα, έπειτα από τη μακρά και υποτιθέμενη ηρωική διαπραγμάτευση.
Ωστόσο δεν παύει να είναι μνημείο αναξιοπιστίας, αλλά και απτή απόδειξη του τέλους των ψευδαισθήσεων και των ιδεοληψιών που κυριάρχησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης στον χώρο της Αριστεράς, ιδιαιτέρως στην Αριστερά των δρόμων, που δεν άφησε πεζοδρόμιο για πεζοδρόμιο, επιτέθηκε με σφοδρότητα κατά πάντων και βεβαίως υιοθετήθηκε προς χάριν της εξουσίας από τον κ. Τσίπρα και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία σήμερα κάνουν πως δεν γνωρίζουν τα παιδιά με τα μαντίλια και τις ασφυξιογόνες μάσκες.
Παρά ταύτα η μοναδική στα πολιτικά χρονικά στροφή του κ. Τσίπρα, αποτέλεσμα προφανώς του βάρους της ευθύνης για τη χώρα, είναι σημαντική και πολιτικά άκρως ενδιαφέρουσα. Ο Πρωθυπουργός φέροντας το βάρος της χώρας δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει το ευρωπαϊκό της μέλλον για δεύτερη φορά σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους. Δεν είχε άλλη επιλογή και γι' αυτό προτίμησε να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Υπολογίζει τώρα ότι θα «κερδίσει» τους ξένους, θα εγγράψει σοβαρές υποθήκες για μια γενναία ρύθμιση του χρέους - οι συζητήσεις για το χρέος είναι προχωρημένες και σε βάθος αυτή τη φορά, επιβεβαιώνει ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας - και προσβλέπει στα οφέλη επιστροφής της Ελλάδας στην κανονικότητα.
Μπροστά στο απόλυτο αδιέξοδο επείσθη κι αυτός όπως και οι προκάτοχοί του ότι είναι προτιμότερη μια επιχείρηση διάσωσης απ' ό,τι ένα άλμα καταστροφής. Ετσι «αγόρασε» μια συμφωνία απροσμέτρητου πολιτικού κόστους και έχει να επιδεικνύει πλέον στους αντιπάλους του τη «θυσία» του προς χάριν της πατρίδας. Και βεβαίως να ανεμίζει το ξεφτισμένο λάβαρο κατά της διαπλοκής, την ώρα που χτίζει τη δική του, όπως οι τροπολογίες υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων φανερώνουν και τα πολλά σούρτα - φέρτα κυβερνητικών στελεχών με μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες προδίδουν.
Είναι αλήθεια ότι με την επιλογή του προκάλεσε αμηχανία στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι αντιδράσεις στο Κοινοβούλιο με την εμφάνιση του πολυνομοσχεδίου μπορεί να ήταν ακραίες αλλά ταυτόχρονα δηλωτικές του εκνευρισμού που επικράτησε στους κόλπους της αντιπολίτευσης.
Ενιωσαν οι περισσότεροι της αντιπολίτευσης σχεδόν προδομένοι από έναν εξωμότη. Είδαν τον ορκισμένο εχθρό τους να υπερακοντίζει και να συνυπογράφει διατάξεις και ρυθμίσεις που μέχρι πρότινος πολεμούσε σκληρά. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο κ. Τσίπρας στην κυριολεξία τούς ξεπέρασε, αναλαμβάνοντας και για λογαριασμό τους το κόστος αναξιοπιστίας, που συνολικά το πολιτικό σύστημα συσσώρευσε από την αρχή εκδήλωσης και διαχείρισης της κρίσης.
Ας μην κρυβόμαστε. Ο κ. Τσίπρας συσσώρευσε κόστος απροσμέτρητο στην ελληνική οικονομία με τις παλινωδίες και τον λαϊκισμό του. Αλλά δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Ολα τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα από το 2004 και μετά χόρεψαν παρέα με τις σειρήνες του λαϊκισμού και διαμόρφωσαν σχεδόν από κοινού τις συνθήκες τόσο της χρεοκοπίας όσο και της μακράς παραμονής σε καθεστώς αδιεξόδου.
Οπως και να έχει, το πολιτικό παιχνίδι παίρνει άλλον δρόμο.
Ο κ. Τσίπρας θα επιχειρήσει να παίξει από εδώ και πέρα το χαρτί του «διασώστη» και του «διαμορφωτή» συνθηκών ανάταξης της οικονομίας και της χώρας. Θα μιλάει για ευκαιρίες παραγωγικής ανασυγκρότησης, θα υπόσχεται αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, θα «πουλάει» αλλαγή του εκλογικού νόμου και μεταρρύθμιση του Συντάγματος, θα εγκαλεί την αντιπολίτευση γιατί δεν στηρίζει όσα υπεράσπιζε και διεκήρυττε, και θα προσπαθεί με κάθε τρόπο να αμβλύνει και να διαχειριστεί τα βάρη των μέτρων που τώρα λαμβάνει.
Το πιθανότερο είναι να «κλατάρει» στη διαδρομή, να μην μπορέσει να υπηρετήσει τη συμφωνία που υπέγραψε και τώρα νομοθετεί, και να παραδοθεί στην μήνιν των προδομένων ψηφοφόρων. Ομως και η επικράτηση της αντιπολίτευσης δεν είναι δεδομένη.
Οσοι προβλέπουν περίπατο Μητσοτάκη λαθεύουν. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να χτίσει πολιτική σε άλλη βάση. Ισως χρειασθεί να αναλάβει αυτός να χτίσει τη χώρα από την αρχή. Οφείλει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος. Με επικοινωνιακές φιοριτούρες από τους διακριθέντες στις τάξεις του λαϊκισμού δεν θα επιτύχει το παραμικρό. Η εποχή είναι πολύ σύνθετη και απαιτητική για όλους.
Οσο ο κ. Τσίπρας θα δυσκολευθεί να φέρει βόλτα τη συμφωνία που ψηφίζει άλλο τόσο δύσκολο θα είναι και στον κ. Μητσοτάκη να πείσει ότι διαθέτει αξιόπιστη εναλλακτική.
ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΑ ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ
Τίποτε δεν εγγυάται ότι η ισπανική υποχώρηση που σάλπισε ο Πρωθυπουργός θα αποδώσει τα προσδοκώμενα. Οντως, η μεγάλη ανασφάλεια και αβεβαιότητα για τη θέση της χώρας στην Ευρώπη θα υποχωρήσει και είναι πιθανότερο ότι τουλάχιστον στο ορατό μέλλον θα τείνουν να επικρατήσουν συνθήκες σταθερότητας. Ομως δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η ελληνική οικονομία θα βιώσει με την επιβολή των νέων μέτρων ένα ακόμη κύμα συρρίκνωσης και υποχώρησης.Το οποίο μπορεί να αποδειχθεί καίριο αν δεν υπάρξουν κάποια αναπτυξιακά αντίμετρα, έστω με την ταχεία απορρόφηση κοινοτικών πόρων ή με την άμεση δραστηριοποίηση των ξένων που έχουν αναλάβει έργα, όπως αυτά π.χ.των περιφερειακών αεροδρομίων.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-22/05/16 |
Ψηφίζουν περισσότερα από όσα κατήγγελλαν- Οριστική εγκατάλειψη υποσχέσεων και πλήρης παράδοση στις απαιτήσεις Σόιμπλε από την κυβέρνηση Τσίπρα
Του Άγγελου Κωβαίου
Η αποψινή διαδικασία ψήφισης από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ του σκληρότερου και κατά κάποιους πλέον ατιμωτικού μνημονίου της τελευταίας εξαετίας θέτει τον Αλ. Τσίπρα ενώπιον ενός δύσκολου πολιτικού στοιχήματος. Ζητούμενο είναι πλέον ο χρόνος αντοχής της κυβέρνησης και η δυνατότητά της να υπερβεί ή απλώς να καθυστερήσει τη νομοτελειακή φθορά που υπέστησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου.
Με τη συμφωνία που φέρνει προς ψήφιση στην Ολομέλεια το απόγευμα της Κυριακής ο Αλ. Τσίπρας εγκαταλείπει οριστικά, εν συνόλω και με κανένα πλέον περιθώριο παρερμηνειών, όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις του 2015 και του 2016 και εισέρχεται σε μια περίοδο δοκιμασίας και φθοράς, άγνωστης διάρκειας.
Τα αναμενόμενα επίχειρα των αποφάσεων που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα εγκριθούν από την κυβερνητική πλειοψηφία προκαλούν αισθητή αγωνία στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή εκδηλώνεται είτε με την απροθυμία τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα στις κατ' ιδίαν συζητήσεις είτε με αμήχανες ως και προκλητικές δηλώσεις, όπως αυτή του πάλαι ποτέ διαπρύσιου αντιμνημονιακού Θ. Παραστατίδη («Εγώ δεν θα ψήφιζα και τώρα αν πραγματικά διαφαινόταν μια εναλλακτική πρόταση ή εναλλακτική λύση. Θα έλεγα όχι εδώ, πάμε εκεί και τουλάχιστον θα αντιδρούσα πραγματικά, αλλά αυτή τη στιγμή ούτε πρόταση βλέπω ούτε εναλλακτική από κανέναν και από πουθενά») ή της Αφροδίτης Θεοπεφτάτου («Προσπαθήσαμε το ποσό του 24% στον ΦΠΑ να μοιραστεί σε διάφορα είδη. Επειδή δύσκολα συμβαίνει και να πίνεις πολύ και να καπνίζεις πολύ και να πηγαίνεις να πίνεις πολλούς καφέδες, δηλαδή πρέπει να συμπίπτουν πάρα πολλά πράγματα για να επιβαρυνθεί σοβαρά ένα νοικοκυριό, γι' αυτό μοιράστηκε»).
Τελευταίο «οχυρό» η Βουλή
Υπό αυτό το πρίσμα η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα τελεί πλέον υπό καθεστώς ομηρείας των ιδίων των αποφάσεών της και κατατρύχεται από τις παραλείψεις, τις καθυστερήσεις, τις πράξεις και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της.
Οπως εκτιμούν ερευνητές της κοινής γνώμης και πολιτικοί παράγοντες, η κυβέρνηση του τρίτου Μνημονίου στην τρέχουσα περίοδο ενεργεί και πορεύεται εν μέσω μιας μεγάλης παραδοξότητας: η φθορά της μεταξύ μεγάλων κοινωνικών ομάδων είναι αισθητή και αρχίζει να εκδηλώνεται στις έρευνες και στις δημόσιες αποδοκιμασίες, όμως την ίδια στιγμή η Κοινοβουλευτική Ομάδα της δείχνει να συσπειρώνεται, να ψηφίζει παθητικά τα πάντα και να αναλαμβάνει δεσμεύσεις έναντι των πιστωτών που καμία κυβέρνηση ως σήμερα δεν είχε διανοηθεί.
Ετσι, «ο ΣΥΡΙΖΑ για ένα διάστημα θα εξαφανίζεται στις δημοσκοπήσεις και θα "φυλάει Θερμοπύλες" στη Βουλή, υπό τον φόβο της άτακτης κατάρρευσης» εκτιμούν κάποια από τα στελέχη της αντιπολίτευσης και πολλοί από τους πρώην συντρόφους του κ. Τσίπρα που αποχώρησαν το καλοκαίρι του 2015.
Κατά τον τρόπο αυτόν, σημειώνουν κάποιοι από τους ψύχραιμους παρατηρητές εντός του Κοινοβουλίου, ο Αλ. Τσίπρας περιέρχεται σε μια θέση δυσχερή καθώς αποκαλύπτεται σταδιακά η απειλή που θα έχει να αντιμετωπίσει. Κατά την εκτίμηση προσώπων με εμπειρία στη «μνημονιακή διακυβέρνηση», «ο Τσίπρας πιθανότατα θα κληθεί να πληρώσει όλες τις αμαρτίες τις δικές του αλλά μαζί και του "παλαιού" πολιτικού συστήματος το οποίο λέει ότι καταδιώκει».
Κατά τις εκτιμήσεις αυτές, η θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τους τελευταίους 18 μήνες «χρεώνεται» μεν κατά μείζονα λόγο στον δημαγωγικό και λαϊκιστικό παροξυσμό και στις διοικητικές ανεπάρκειες του ΣΥΡΙΖΑ, έχει όμως τις ρίζες της στις παραλείψεις και στις καθυστερήσεις και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πλην όμως η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα θα είναι αυτή που θα βάλει τη σφραγίδα και την υπογραφή της στην οριστική ανατροπή του διεθνούς νομικού status της χώρας, επιμένουν οι ίδιες πηγές.
Το όνειρο του Σόιμπλε: Παραδίδουν γην και ύδωρ στους δανειστές
Πέραν της αθέτησης υποσχέσεων προς συνταξιούχους, δανειολήπτες, ιδιοκτήτες ακινήτων, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ελεύθερους επαγγελματίες, ασφαλισμένους εν γένει και σχεδόν κάθε κοινωνική και επαγγελματική τάξη που είτε ψήφισε είτε προσδοκούσε κάτι από την κυβέρνηση της Αριστεράς, ο Αλ. Τσίπρας αντιμετωπίζει πλέον μια βαριά (πολιτική προς το παρόν) κατηγορία που κανείς από τους προκατόχους του δεν είχε αντιμετωπίσει: τη μετατροπή της χώρας σε πραγματική «αποικία χρέους», μία από τις συνθηματικές εκφράσεις που ο ίδιος χρησιμοποιούσε πολλαπλώς στις αντιμνημονιακές ομιλίες του, σήμερα όμως καλείται να επικυρώσει και να εφαρμόσει.
Οπως φάνηκε ήδη από την κατάθεση και πρώτη επεξεργασία του νομοσχεδίου-μαμούθ των 7.500 σελίδων, οι διατάξεις με τις οποίες η δημόσια περιουσία παραδίδεται στους δανειστές αποτελούν μία από τις σκληρότερες αποφάσεις των τελευταίων ετών και μια παράδοση κυριολεκτικά γης και ύδατος στους δανειστές την οποία ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επιδίωκε ήδη από τις αρχές του 2011.
Στην ουσία οι σχετικές διατάξεις με συνοπτικές διαδικασίες διαμορφώνουν συνθήκες δανεισμού με ρήτρα ρευστοποίησης της δημόσιας περιουσίας, ενώ το σύνολο της εθνικής περιουσίας υποθηκεύεται για διάστημα 99 ετών και παραδίδεται στον έλεγχο ενός νέου Ταμείου το οποίο δεν θα ελέγχεται από την ελληνική κυβέρνηση.
Στα σχετικά άρθρα του υπό ψήφιση νόμου ενεργοποιούνται οι διατάξεις του Μνημονίου που ψηφίστηκε πέρυσι το καλοκαίρι και όπου μεταξύ των άλλων αναφερόταν ότι «η ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων θα αποτελέσει μία από τις πηγές για την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης εξόφλησης του νέου δανείου του ΕΜΣ και θα αποφέρει κατά τη διάρκεια του νέου δανείου επιδιωκόμενο συνολικό ποσό 50 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 25 δισ. ευρώ θα χρησιμοποιηθούν για την επιστροφή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και άλλων περιουσιακών στοιχείων και το 50% κάθε εναπομένοντος ευρώ (τουτέστιν, 50% των 25 δισ. ευρώ) θα χρησιμοποιηθεί για τη μείωση της αναλογίας χρέους/ΑΕΠ, το δε υπόλοιπο 50% θα χρησιμοποιηθεί για επενδύσεις».
Επίσης η διαδικασία εκποίησης - και όχι ιδιωτικοποίησης - της περιουσίας των ΔΕΚΟ, η οποία έχει ήδη ψηφιστεί και περιλαμβάνεται στο τρίτο Μνημόνιο, περιλαμβάνει «τον εντοπισμό εναλλακτικών δυνατοτήτων για τη θέσπιση νομοθετικού πλαισίου με σκοπό να διασφαλιστούν διαφανείς διαδικασίες και κατάλληλος καθορισμός τιμών εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων, σύμφωνα με τις αρχές και τα πρότυπα του ΟΟΣΑ για τη διαχείριση κρατικών επιχειρήσεων και βέλτιστες διεθνείς πρακτικές. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δοθεί στη μεγιστοποίηση της δημιουργίας αξίας από τα περιουσιακά στοιχεία του Ταμείου και στο να αποφευχθούν περιπτώσεις εκποίησης περιουσιακών στοιχείων σε τιμή κατώτερη της εύλογης αξίας τους».
ΣΕ ΔΥΣΧΕΡΗ ΘΕΣΗ
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο Αλ. Τσίπρας περιέρχεται σε μια θέση δυσχερή καθώς αποκαλύπτεται σταδιακά η απειλή που έχει να αντιμετωπίσει. Κατά την εκτίμηση προσώπων με εμπειρία στη «μνημονιακή διακυβέρνηση», «ο Τσίπρας πιθανότατα θα κληθεί να πληρώσει όλες τις αμαρτίες τις δικές του αλλά μαζί και του “παλαιού” πολιτικού συστήματος το οποίο λέει ότι καταδιώκει».
,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου