Ο Μητσοτάκης είχε την πολυτέλεια να μην επιτεθεί ούτε μια φορά στους αντιπάλους του, ούτε καν όταν του επιτέθηκαν. Ηταν η μικρογραφία όλης της διακυβέρνησής του. Δεν απάντησε ποτέ επί της ουσίας στον αντίλογο θεωρώντας ότι ουσιαστικός αντίλογος σπανίως υπήρχε. Απαξίωνε την αντιπολίτευση επιλέγοντας να μη συνομιλεί μαζί της. Με όρους Μίλαν - Ιντερ, την άφηνε να βγαίνει οφσάιντ μόνη της. Ο Ανδρουλάκης το πλήρωσε ίσως πιο ακριβά από τους άλλους επειδή το ακροατήριό του είναι το πιο κοντινό στον Μητσοτάκη. Δεν ξέρω ποιους απειλεί τώρα να βάλει φυλακή. Αλλά παρεμπιπτόντως στην Ελλάδα φυλακή βάζει η Δικαιοσύνη. Ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι διαιτητές VAR....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

 

"ΤΑ ΝΕΑ", 12/05/23

ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Δεν ξέρω για τους τηλεθεατές αλλά το ντιμπέιτ έκανε τουλάχιστον δύο ευτυχισμένους ανθρώπους.

Τον Βαρουφάκη και τον Μητσοτάκη.

Ο Βαρουφάκης έζησε το όνειρο της ζωής του έστω για λίγες ώρες. Φώτα, κάμερες, δηλώσεις, ακροατήριο, μεγάλες στιγμές και τσαχπινιές.

Ο Μητσοτάκης από την άλλη, ακριβώς επειδή έχει το προβάδισμα για τις εκλογές, ήταν ο μόνος που είχε κάτι να χάσει από την κουβέντα. Και δεν έχασε. Στο τέλος έκανε και αστεία.

Από τη στιγμή που «δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία» οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να είχαν κάτσει σπίτι τους, Ακόμη περισσότερο που το ντέρμπι της Μαντονίνα ήταν ματσάρα. Δύο έριξε η Ιντερ στη Μίλαν στο πρώτο τέταρτο.

Σε αντίθεση με το ντιμπέιτ όπου κανείς δεν αιφνιδίασε κανέναν.

Κι αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο δώρο στον Μητσοτάκη: σε προχθεσινές ερωτήσεις για τις υποκλοπές δεν είχε παρά να επαναλάβει προχθεσινές απαντήσεις. Δεν υπήρξε ούτε ένα απρόοπτο, ούτε ένα νέο στοιχείο, ούτε μια αναπάντεχη αιχμή, να τον φέρει σε δύσκολη θέση.

Κακά τα ψέματα, το κυβερνητικό αφήγημα δεν κλονίστηκε στο ντιμπέιτ. Κι αυτό προκύπτει κυρίως από την αδυναμία της αντιπολίτευσης.

Ξέρετε γιατί τη βγάζει καθαρή ο Μητσοτάκης; Οχι επειδή είναι ο τέλειος Πρωθυπουργός. Αλλά επειδή απέναντί του δεν διατυπώθηκε ποτέ αντίλογος στα ζητήματα ουσίας.

Φαίνεται λογικό. Οταν έχεις στρογγυλοκαθίσει στον μεσαίο χώρο κι εκφράζεις μια εύληπτη κι εύλογη πολιτική ο αντίλογος είναι δύσκολος και μόνο τα απρόοπτα (όπως π.χ. τα Τέμπη) μπορούν να σε αποσταθεροποιήσουν.

Αυτό το ξέραμε εδώ και καιρό. Στην υπνηλία του ντιμπέιτ φάνηκε ακόμη περισσότερο.

Ο Μητσοτάκης είχε την πολυτέλεια να μην επιτεθεί ούτε μια φορά στους αντιπάλους του, ούτε καν όταν του επιτέθηκαν.

Ηταν η μικρογραφία όλης της διακυβέρνησής του. Δεν απάντησε ποτέ επί της ουσίας στον αντίλογο θεωρώντας ότι ουσιαστικός αντίλογος σπανίως υπήρχε. Απαξίωνε την αντιπολίτευση επιλέγοντας να μη συνομιλεί μαζί της.

Με όρους Μίλαν - Ιντερ, την άφηνε να βγαίνει οφσάιντ μόνη της.

Ο Ανδρουλάκης το πλήρωσε ίσως πιο ακριβά από τους άλλους επειδή το ακροατήριό του είναι το πιο κοντινό στον Μητσοτάκη.

Δεν ξέρω ποιους απειλεί τώρα να βάλει φυλακή. Αλλά παρεμπιπτόντως στην Ελλάδα φυλακή βάζει η Δικαιοσύνη. Ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι διαιτητές VAR.

Το ευχάριστο είναι ότι η μπάλα έχει και δεύτερο ματς την άλλη εβδομάδα. Ενώ το ντιμπέιτ ήταν μια κι έξω.

Δεν ξέρω αν έχει ήδη περάσει στο νεκροταφείο των βαρετών αναμνήσεων. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται να ανυψωθεί στο πάνθεο της υψηλής πολιτικής.

                                "ΤΑ ΝΕΑ", 12/05/23

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Εξι πολιτικοί αρχηγοί στήθηκαν απέναντι σε έξι δημοσιογράφους της τηλεόρασης. Καθένας έπρεπε να απαντήσει σε μια ερώτηση που θα του υπέβαλλε μία ή ένας δημοσιογράφος, ο οποίος δεν είχε δικαίωμα να διακόψει όχι αν η απάντηση δεν άρεσε αλλά αν απέφευγε την ερώτηση. Επειτα, θα έπρεπε να ερωτηθεί από άλλο δημοσιογράφο άλλος πολιτικός αρχηγός, που με τη σειρά του θα απαντούσε ό,τι ήθελε σε μια ερώτηση που, πιθανόν, να μη συνδεόταν με την προηγούμενη ερώτηση. Και κάπως έτσι, με μικρούς μονολόγους, έπρεπε να περάσει πολύς τηλεοπτικός χρόνος, που για τον θεατή θα βιωνόταν σαν μαρτύριο - εκτός αν ήταν μαζεμένες παρέες και αντιμετώπιζαν το σόου σαν βραδιά ποδοσφαίρου, διατεθειμένες να προσθέσουν με πλάκες ή με τσακωμό τις εντάσεις που έλειπαν.

Αυτό το τηλεοπτικό προϊόν δεν επιτρέπει ασφαλή συμπεράσματα - κι αυτό φάνηκε χθες, την επόμενη μέρα, από τις πολλές διαφορετικές εκτιμήσεις για την παρουσία καθενός. Προσωπικά, με δεδομένο ότι αδυνατώ να προσηλωθώ στη χαλαρή αφήγηση ενός τέτοιου αφηγηματικού τηλεοπτικού προϊόντος, οι δικές μου παρατηρήσεις για το ντιμπέιτ μπορεί να είναι έως και περιθωριακές - και θα εξαιρέσουν τους δύο μεγάλους μονομάχους, Τσίπρα και Μητσοτάκη, γι' αυτούς τα λέμε κάθε μέρα. Επικαλούμαι την ανοχή σας.

Αυτό που έκανε εντύπωση για τον Βελόπουλο είναι ότι τόσοι δημοσιογράφοι είχαν απέναντί τους τον άνθρωπο που αλληλογραφούσε με τον Χριστό και κανείς δεν τον ρώτησε τι θα κάνει τις πολύτιμες επιστολές, αν θα τις διαθέσει για το καλό του ελληνισμού. Επίσης, μου άρεσε πολύ που ο Βαρουφάκης κρίθηκε ως ο κατάλληλος πολιτικός να απαντήσει τι θα κάνει αν μας την πέσουν οι Τούρκοι - αλλά κυρίως μου άρεσε η διασκεδαστική απάντησή του με τα τηλεφωνήματα, ήταν μια από τις ελάχιστες στιγμές που μου έδωσε την αίσθηση ότι παρακολουθώ σόου.

Αυτός που συστηματικά με εκνευρίζει είναι ο Κουτσούμπας. Οχι επειδή ανακάλυψε τον επικατάρατο χαβαλέ, που ήταν εξόριστος στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς όπου έφαγε τη ζωή του, όσο επειδή νομίζει ότι γίνεται περισσότερο επικοινωνιακός υιοθετώντας μια χαλαρή φρασεολογία (με εκφράσεις τύπου «μούφα», που χρησιμοποίησε προχθές). Ο,τι εξυπνάδα κι αν σκαρφιστεί, ωστόσο, ανώδυνη ή επώδυνη (όπως η βρισιά Παπαρατσένκο, που στο παρελθόν απηύθυνε στον καθηγητή Σεργκέι Ρατσένκο, έναν μελετητή του κομμουνισμού ως ολοκληρωτισμού), δεν παύει να επαγγέλλεται ένα καθεστώς εφάμιλλο αυτού στο οποίο η ιδεολογία του παραπέμπει.

Για να φτάσει εκεί, γνωρίζει καλά ότι πρέπει να καταλυθεί η δημοκρατική Δύση - και προκειμένου να συμβεί αυτό, δεν έχει ιδεολογικό θέμα να υποστηρίξει μια χώρα όπως η Ρωσία, κι ένα καθεστώς όπως του Πούτιν, που φυλακίζει πολιτικούς αντιπάλους, περιφρονεί και τις ελευθερίες και τις συνθήκες, κι έχει εισβάλει κατά μιας ανεξάρτητης χώρας διαπράττοντας εγκλήματα πολέμου. Πόση χαριτωμενιά μπορεί να καλύψει αυτή την απλή αλήθεια;



Τέλος, ομολογώ ότι πάντα συμπάσχω με αυτόν τον σφιγμένο, ανασφαλή και μονίμως συνοφρυωμένο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη. Ακουσα όλες τις απαντήσεις του και, ειλικρινά, δεν συγκράτησα τίποτα. Κανένα νόημα. Επεα πτερόεντα. Ισως πάλι με στοίχειωνε η δήλωσή του, κάπου αλλού, πριν από το ντιμπέιτ, ότι έχει μια εμμονή, να κάνει την πατρίδα του πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος. Με τον «διευθύνων σύμβουλό του», πριν απ' όλα, ας συζητήσουν την αιτιατική του αρσενικού γένους της μετοχής ενεργητικού ενεστώτα του ρήματος διευθύνω. Επειδή κι όταν γίνει πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος η Ελλάδα, πάλι κανονικά ελληνικά θα πρέπει να μιλάμε μεταξύ μας.