Εκπλήσσει η αφέλεια της ερμηνείας, ότι ο μέσος πολίτης δεν απαντάει στις δημοσκοπικές γιατί φοβάται το καθεστώς Μητσοτάκη. Αν το σκέφθηκε εν ψυχρώ ως δικαιολογία της δημοσκοπικής καχεξίας, είναι κατώτερη του ίδιου του Τσίπρα. Είναι αρκετά έξυπνος για να καταφεύγει σε τέτοια παιδαριώδη δικαιολογία. Εκτός αν είναι και υπερβολικά απελπισμένος, καθώς η απελπισία δημιουργεί ανορθολογικά φαντάσματα. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να το πιστεύει, δεδομένου ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται από μια άλλη πολιτική κουλτούρα. Ως έφηβος μυήθηκε στη λατρεία καθεστώτων όπου ο μέσος υπήκοος (δεν λέμε «πολίτης») υφίστατο όντως τον έλεγχο του κράτους παντεπόπτη, που ήλεγχε τις «ζωές των άλλων». Σε αυτά τα καθεστώτα αστυνομευόταν η ζωή του μέσου ανθρώπου....

Καταντάει γκροτέσκο σήριαλ η ενασχόληση με τον Αντρέα Παπανδρέου και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα να τον οικειοποιηθούν. Η κοινή γνώμη μακράν αρμενίζει απασχολημένη με τα προβλήματα διαβίωσης.

Οι ηλικιωμένοι που έζησαν την εποχή του έχουν βιωματική γνώση της θητείας του, και η θέση τους έναντί του εκφράστηκε τότε στις κάλπες. Τα τρέχοντα προβλήματά τους πόρρω απέχουν από να προσανατολιστούν εκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο Αλέξης αγάπησε τον Αντρέα εν τη αμηχανία του να προβάλει κάποιο θετικό πρότυπο.

Όσο για τους νέους, έλαβαν γνώση της εποχής του από τα memes στα social media, όπου στη χιουμοριστική τους υπερβολή παρουσιάζουν την
αποκρυστάλλωση του τηλεοπτικού «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια», με το πράσινο τυλιγμένο σε ένα ροζ συννεφάκι μιας συνεχούς ανέμελης γιορτής. Αλλά και τους νέους δεν τους αφορά ο Αντρέας και η εποχή του γιατί είναι ξένος τόπος προς την προβληματική της τρέχουσας ζωή τους.

Παρόλα αυτά, με την κοινωνία αδιάφορη, χθες στο Open ο Αλέξης επανήλθε μονομανιακά στον Αντρέα χαρακτηρίζοντας «οξύμωρο» να διεκδικεί ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης την «αποκλειστικότητα της παρακαταθήκης και της κληρονομιάς» του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Ανδρουλάκης ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σαφώς δικαιούται να διεκδικεί ως παρακαταθήκη την κληρονομιά του Αντρέα. Αλλά ποτέ σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση δεν την προέβαλε οιηματικά ως αυταξία και λόγο ψηφοφορίας του. Όταν αναφέρθηκε στον ιδρυτή του κόμματος το έκανε μόνο για να απαντήσει στους ανιστόρητους ισχυρισμούς και τις αβάσιμες αιτιάσεις του Τσίπρα.

Είναι κοινός τόπος, ο Αλέξης αντέγραφε τον Αντρέα επί χρόνια, αλλά το κρεσέντο της πρόσφατης διεκδίκησης της κληρονομιάς του έχει λάβει χαρακτηριστικά γραφικότητας. Παράλληλα, εξύψωσε εαυτόν αναδεικνύοντας τον ισοϋψή με τον Αντρέα, παραλληλίζοντας τις επιθέσεις των αριστερών κομμάτων που δεχόταν ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με τις επιθέσεις που σήμερα δέχεται ο ίδιος: «Δέχομαι επιθέσεις εκατέρωθεν» είπε (ο λαός λέει «κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι»).

Ενδέχεται να το κάνει γιατί έτσι πιστεύει ότι η βάση του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ θα πιέσει τον Ανδρουλάκη να συνεργαστεί μαζί του. Άλλωστε και χθες για μια ακόμη φορά, του έτεινε χείραν φιλίας (μάλλον επαιτείας), όπως και στο ΚΚΕ, χαρακτηρίζοντας ανιστόρητες τις αναφορές του ΚΚΕ για το «τι Πλαστήρας τι Παπάγος».

Ναι αποδείχτηκαν ανιστόρητες, αλλά δεν ξέρουμε αν ο πρόεδρος πέραν του συνθήματος, γνωρίζει τα συνθήκες του 1952 υπό τις οποίες ειπώθηκε, με την καταλυτική παρουσία Πιουριφόι.

Παράλληλα στην ίδια συνέντευξη άλλαξε γραμμή για τις δημοσκοπήσεις. Τώρα έπαψαν να είναι πετσωμένες και έγιναν… «εκφοβισμένες» (συγγνώμη για τον βαρβαρισμό). Αυτές λένε αλήθεια σε ό,τι καταγράφουν αλλά δεν καταγράφουν όλη την αλήθεια. Γιατί όπως υποστήριξε, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκονται στις δημοσκοπήσεις.

Γιατί αυτό; «Διότι 5 στους 7 ερωτηθέντες δεν απαντούν». Και γιατί δεν απαντούν; Κατά την άποψή του «Γιατί είμαστε στην εποχή του Predator και ο κόσμος φοβάται να πει ότι δεν ψηφίζει Μητσοτάκη την ώρα που η κλήση του καταγράφεται».

Εκπλήσσει η αφέλεια της ερμηνείας, ότι ο μέσος πολίτης δεν απαντάει στις δημοσκοπικές γιατί φοβάται το καθεστώς Μητσοτάκη. Αν το σκέφθηκε εν ψυχρώ ως δικαιολογία της δημοσκοπικής καχεξίας, είναι κατώτερη του ίδιου του Τσίπρα.

Είναι αρκετά έξυπνος για να καταφεύγει σε τέτοια παιδαριώδη δικαιολογία. Εκτός αν είναι και υπερβολικά απελπισμένος, καθώς η απελπισία δημιουργεί ανορθολογικά φαντάσματα. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να το πιστεύει, δεδομένου ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται από μια άλλη πολιτική κουλτούρα.

Ως έφηβος μυήθηκε στη λατρεία καθεστώτων όπου ο μέσος υπήκοος (δεν λέμε «πολίτης») υφίστατο όντως τον έλεγχο του κράτους παντεπόπτη, που ήλεγχε τις «ζωές των άλλων». Σε αυτά τα καθεστώτα αστυνομευόταν η ζωή του μέσου ανθρώπου. Γιατί να μη πιστεύει ότι και το «καθεστώς Μητσοτάκη» μετέρχεται τέτοιων μεθόδων; (στον μέσο πολίτη αναφερόμαστε πάντα).

«Με αυτά έχασε και το δίκιο του όταν κατήγγειλε το 150ρι στους νέους που ανήγγειλε προεκλογικά ο Μητσοτάκης. Όπως είπε με 50 και 150 ευρώ κανείς δε σώθηκε». Δίκιο. Το γνωρίζει άλλωστε από πρώτο χέρι. Εξήγγειλε προεκλογικά το 2019 έκτακτο επίδομα στους συνταξιούχους που το ονόμασε ψευδώς 13η σύνταξη. Δεν κατάφερε να τους κοροϊδέψει. Το αποτέλεσμα φάνηκε στη «νεκροψία» των εκλογών.

Σε κάθε περίπτωση αυτή την ανορθολογική αντιπολίτευση που ασκεί, υποβιβάζει το επίπεδο και υπονομεύει εαυτόν, αφήνοντας τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ να θριαμβεύει. Ως αποτέλεσμα της μέχρι τώρα προεκλογικής δράσης του, ο λαός δεν θυμάται καν το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αγωνία Τσίπρα να καταβυθιστεί στο παρελθόν, να αναβιώσει τον Αντρέα ως Ελ Σιντ και να στεφθεί κληρονόμος του, έχει επισκιάσει επικοινωνιακά κάθε άλλη προεκλογική δραστηριότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το όραμα του μέλλοντος μπορεί να περιμένει για τις… επόμενες εκλογές!

Καταντάει γκροτέσκο σήριαλ η ενασχόληση με τον Αντρέα Παπανδρέου και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα να τον οικειοποιηθούν. Η κοινή γνώμη μακράν αρμενίζει απασχολημένη με τα προβλήματα διαβίωσης.

Οι ηλικιωμένοι που έζησαν την εποχή του έχουν βιωματική γνώση της θητείας του, και η θέση τους έναντί του εκφράστηκε τότε στις κάλπες. Τα τρέχοντα προβλήματά τους πόρρω απέχουν από να προσανατολιστούν εκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο Αλέξης αγάπησε τον Αντρέα εν τη αμηχανία του να προβάλει κάποιο θετικό πρότυπο.

Όσο για τους νέους, έλαβαν γνώση της εποχής του από τα memes στα social media, όπου στη χιουμοριστική τους υπερβολή παρουσιάζουν την αποκρυστάλλωση του τηλεοπτικού «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια», με το πράσινο τυλιγμένο σε ένα ροζ συννεφάκι μιας συνεχούς ανέμελης γιορτής. Αλλά και τους νέους δεν τους αφορά ο Αντρέας και η εποχή του γιατί είναι ξένος τόπος προς την προβληματική της τρέχουσας ζωή τους.

Παρόλα αυτά, με την κοινωνία αδιάφορη, χθες στο Open ο Αλέξης επανήλθε μονομανιακά στον Αντρέα χαρακτηρίζοντας «οξύμωρο» να διεκδικεί ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης την «αποκλειστικότητα της παρακαταθήκης και της κληρονομιάς» του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Ανδρουλάκης ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σαφώς δικαιούται να διεκδικεί ως παρακαταθήκη την κληρονομιά του Αντρέα. Αλλά ποτέ σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση δεν την προέβαλε οιηματικά ως αυταξία και λόγο ψηφοφορίας του. Όταν αναφέρθηκε στον ιδρυτή του κόμματος το έκανε μόνο για να απαντήσει στους ανιστόρητους ισχυρισμούς και τις αβάσιμες αιτιάσεις του Τσίπρα.

Είναι κοινός τόπος, ο Αλέξης αντέγραφε τον Αντρέα επί χρόνια, αλλά το κρεσέντο της πρόσφατης διεκδίκησης της κληρονομιάς του έχει λάβει χαρακτηριστικά γραφικότητας. Παράλληλα, εξύψωσε εαυτόν αναδεικνύοντας τον ισοϋψή με τον Αντρέα, παραλληλίζοντας τις επιθέσεις των αριστερών κομμάτων που δεχόταν ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με τις επιθέσεις που σήμερα δέχεται ο ίδιος: «Δέχομαι επιθέσεις εκατέρωθεν» είπε (ο λαός λέει «κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι»).

Ενδέχεται να το κάνει γιατί έτσι πιστεύει ότι η βάση του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ θα πιέσει τον Ανδρουλάκη να συνεργαστεί μαζί του. Άλλωστε και χθες για μια ακόμη φορά, του έτεινε χείραν φιλίας (μάλλον επαιτείας), όπως και στο ΚΚΕ, χαρακτηρίζοντας ανιστόρητες τις αναφορές του ΚΚΕ για το «τι Πλαστήρας τι Παπάγος».

Ναι αποδείχτηκαν ανιστόρητες, αλλά δεν ξέρουμε αν ο πρόεδρος πέραν του συνθήματος, γνωρίζει τα συνθήκες του 1952 υπό τις οποίες ειπώθηκε, με την καταλυτική παρουσία Πιουριφόι.

Παράλληλα στην ίδια συνέντευξη άλλαξε γραμμή για τις δημοσκοπήσεις. Τώρα έπαψαν να είναι πετσωμένες και έγιναν… «εκφοβισμένες» (συγγνώμη για τον βαρβαρισμό). Αυτές λένε αλήθεια σε ό,τι καταγράφουν αλλά δεν καταγράφουν όλη την αλήθεια. Γιατί όπως υποστήριξε, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκονται στις δημοσκοπήσεις.

Γιατί αυτό; «Διότι 5 στους 7 ερωτηθέντες δεν απαντούν». Και γιατί δεν απαντούν; Κατά την άποψή του «Γιατί είμαστε στην εποχή του Predator και ο κόσμος φοβάται να πει ότι δεν ψηφίζει Μητσοτάκη την ώρα που η κλήση του καταγράφεται».

Εκπλήσσει η αφέλεια της ερμηνείας, ότι ο μέσος πολίτης δεν απαντάει στις δημοσκοπικές γιατί φοβάται το καθεστώς Μητσοτάκη. Αν το σκέφθηκε εν ψυχρώ ως δικαιολογία της δημοσκοπικής καχεξίας, είναι κατώτερη του ίδιου του Τσίπρα.

Είναι αρκετά έξυπνος για να καταφεύγει σε τέτοια παιδαριώδη δικαιολογία. Εκτός αν είναι και υπερβολικά απελπισμένος, καθώς η απελπισία δημιουργεί ανορθολογικά φαντάσματα. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να το πιστεύει, δεδομένου ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται από μια άλλη πολιτική κουλτούρα.

Ως έφηβος μυήθηκε στη λατρεία καθεστώτων όπου ο μέσος υπήκοος (δεν λέμε «πολίτης») υφίστατο όντως τον έλεγχο του κράτους παντεπόπτη, που ήλεγχε τις «ζωές των άλλων». Σε αυτά τα καθεστώτα αστυνομευόταν η ζωή του μέσου ανθρώπου. Γιατί να μη πιστεύει ότι και το «καθεστώς Μητσοτάκη» μετέρχεται τέτοιων μεθόδων; (στον μέσο πολίτη αναφερόμαστε πάντα).

«Με αυτά έχασε και το δίκιο του όταν κατήγγειλε το 150ρι στους νέους που ανήγγειλε προεκλογικά ο Μητσοτάκης. Όπως είπε με 50 και 150 ευρώ κανείς δε σώθηκε». Δίκιο. Το γνωρίζει άλλωστε από πρώτο χέρι. Εξήγγειλε προεκλογικά το 2019 έκτακτο επίδομα στους συνταξιούχους που το ονόμασε ψευδώς 13η σύνταξη. Δεν κατάφερε να τους κοροϊδέψει. Το αποτέλεσμα φάνηκε στη «νεκροψία» των εκλογών.

Σε κάθε περίπτωση αυτή την ανορθολογική αντιπολίτευση που ασκεί, υποβιβάζει το επίπεδο και υπονομεύει εαυτόν, αφήνοντας τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ να θριαμβεύει. Ως αποτέλεσμα της μέχρι τώρα προεκλογικής δράσης του, ο λαός δεν θυμάται καν το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αγωνία Τσίπρα να καταβυθιστεί στο παρελθόν, να αναβιώσει τον Αντρέα ως Ελ Σιντ και να στεφθεί κληρονόμος του, έχει επισκιάσει επικοινωνιακά κάθε άλλη προεκλογική δραστηριότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το όραμα του μέλλοντος μπορεί να περιμένει για τις… επόμενες εκλογές!