Η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου, ο εμπρησμός είναι παράνομη πράξη, οι συλληφθέντες κατηγορούνται για τον εμπρησμό - και ο Χρυσοχοΐδης είναι επικεφαλής των δυνάμεων επιβολής της τάξης, τοποθετημένος από τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτό είναι η δημοκρατία. Αντίθετα, ο καθηγητής Λιάκος, στο όνομα ενός ψευδούς ανθρωπισμού (δείτε πόσοι μετανάστες νοσούν από κορωνοϊό μετά τα γεγονότα) προτείνει την αμφισβήτηση των δημοκρατικών κανόνων και τον δημοκρατικό σχετικισμό. Κάτι που δεν μπορεί να αποδεχτεί, σε καμία περίπτωση, η δημοκρατία. Διότι οι κανόνες της δημοκρατίας δεν προσαρμόζονται ανάλογα με το θυμικό όσων μιλούν στο όνομά της...

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"

                                                   "ΤΑ ΝΕΑ", 18/09/20

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

Ο Αντώνης Λιάκος είναι καθηγητής Ιστορίας. Υποτίθεται ότι έχει μάθει να διαβάζει αποστασιοποιημένα τα γεγονότα, επειδή η Ιστορία είναι η μελέτη του παρελθόντος, η ψύχραιμη απόδοση των στοιχείων που συγκροτούν αυτό το παρελθόν και η ερμηνεία του. Για αυτή τη ματιά τού ιστορικού, για την ψύχραιμη αναλυτική σκέψη του, για τις αναλύσεις και τις προτάσεις που θεωρούνταν προϊόν βαθιάς προοδευτικής δημοκρατικής συγκρότησης είχε βρεθεί στον ΟΠΕΚ, τον κύκλο των εκσυγχρονιστών διανοουμένων γύρω από τον Κώστα Σημίτη.

Η προσέγγιση του καθηγητή Λιάκου προς τον ΣΥΡΙΖΑ έχω την εντύπωση ότι βάθυνε από τη στιγμή που ο πρόεδρός του επέλεξε την ιδεολογική μετακίνησή του προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Φαντάζομαι μάλιστα τον καθηγητή Λιάκο, μαζί με τον καθηγητή Νίκο Μουζέλη και τον Νίκο Μπίστη, την παλαιά παρέα του εκσυγχρονισμού, συχνά να τραβάνε τα μαλλιά τους (όσοι έχουν) όσο προσπαθούν να μάθουν στον Τσίπρα τις δημοκρατικές σταθερές τις οποίες, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, τις είχε ολίγον γραμμένες όταν εισέβαλλε στην ανανεωτική Αριστερά ως ριζοσπάστης - και αργότερα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα πράγματα μπορεί να είναι αλλιώς, ότι δηλαδή κοντά στον Τσίπρα οι παλαιοί μαχητές του εκσυγχρονισμού και της δημοκρατίας μπορούν να ρίξουν νερό στο κρασί της δημοκρατικής τους υποδομής.

Αλλά, τότε, γιατί ο δημοκράτης καθηγητής Λιάκος είπε ότι κι αυτός θα έβαζε φωτιά στη Μόρια; Προφανώς, οργίστηκε. Δεν είναι σύνηθες ένας καθηγητής να οργίζεται, αλλά μπορεί και να συμβεί. Αλλωστε, έκανε υπομονή όταν το 2015 γιγαντώθηκε η Μόρια, κι όταν αργότερα, τα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, παγιώθηκε η λειτουργία της ως χώρου εναπόθεσης υπεράριθμων ξένων, που ξέραμε ότι θα μείνουν στη χώρα, αν και δεν υπήρχαν ούτε χρήματα ούτε οι υποδομές ένταξης - άλλωστε, οι περισσότεροι πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες δεν επιδιώκουν ενσωμάτωση ούτε προσδοκούν να μείνουν στην Ελλάδα, κι είναι γνωστό ότι η διασπορά μεταναστευτικών πληθυσμών στην ενδοχώρα εντείνει ξενοφοβικές συμπεριφορές.

Οργίστηκε λοιπόν ο καθηγητής Λιάκος και είπε να ξεσπάσει. Φωτιά! Δηλαδή, αυτοδικία. Οποιος πνίγεται από το δίκιο του, δηλαδή, δικαιούται να παραβαίνει τον νόμο: να βιαιοπραγεί, να καίει, να καταστρέφει. Και επειδή ο καθηγητής Λιάκος βρίσκει κοινωνικώς δικαιολογημένη την παραβατική συμπεριφορά μεταναστών, συμπληρώνει: «Να οργανώσουμε τη νομική τους υπεράσπιση (των συλληφθέντων για την πυρκαγιά Αφγανών). Να μην τους εγκαταλείψουμε στα χέρια του Χρυσοχοΐδη».

Ως γνωστόν, κανένας κατηγορούμενος στην Ελλάδα δεν δικάζεται χωρίς υπεράσπιση. Φυσικά, όμως, όποιος θεωρεί ότι η υπεράσπιση που διορίζει το κράτος δεν κάνει καλά τη δουλειά, δικαιούται να βρει καλύτερους δικηγόρους. Αλλά οι κατηγορούμενοι (κατηγορούμενοι, όχι ένοχοι) για εμπρησμό του καταυλισμού της Μόριας δεν είναι στα χέρια κανενός Χρυσοχοΐδη. Είναι στα χέρια της Ελληνικής Δημοκρατίας - αντιμετωπίζουν κατηγορίες για συγκεκριμένα αδικήματα. Η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου, ο εμπρησμός είναι παράνομη πράξη, οι συλληφθέντες κατηγορούνται για τον εμπρησμό - και ο Χρυσοχοΐδης είναι επικεφαλής των δυνάμεων επιβολής της τάξης, τοποθετημένος από τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτό είναι η δημοκρατία. Αντίθετα, ο καθηγητής Λιάκος, στο όνομα ενός ψευδούς ανθρωπισμού (δείτε πόσοι μετανάστες νοσούν από κορωνοϊό μετά τα γεγονότα) προτείνει την αμφισβήτηση των δημοκρατικών κανόνων και τον δημοκρατικό σχετικισμό.

Κάτι που δεν μπορεί να αποδεχτεί, σε καμία περίπτωση, η δημοκρατία. Διότι οι κανόνες της δημοκρατίας δεν προσαρμόζονται ανάλογα με το θυμικό όσων μιλούν στο όνομά της.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ

Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ενθαρρυντικές. Η πιθανότητα θερμού επεισοδίου μοιάζει να απομακρύνεται, κι είναι βέβαιο ότι σε αυτό συνέβαλε η σθεναρή στάση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος κινήθηκε σε πολλά πεδία και, ιδίως, στο πεδίο των συμμαχιών της χώρας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ως χώρα του δυτικού κόσμου και της προσήλωσης στο δίκαιο, μάλιστα, η Ελλάδα κέρδισε όχι μόνο τη συμπαράσταση Ευρωπαίων και Αμερικανών, αλλά και των ΜΜΕ σε ολόκληρο τον πλανήτη.


Ωστόσο, η εκτόνωση της έντασης είναι το ένα στάδιο των εξελίξεων. Το άλλο στάδιο είναι η υποχρέωση και της χώρας μας να προσέλθει εκ νέου στις διερευνητικές συνομιλίες με την Τουρκία και, σύντομα, στη διαπραγμάτευση. Αυτή τη φορά, δεν είναι υπόθεση μόνο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, με ασαφή τα χρονικά πλαίσια και με την απώτερη διάθεση οι εκκρεμότητες να παραμείνουν εκκρεμότητες. Οπως έχει διακηρύξει και ο Πρωθυπουργός, στόχος είναι η διαπραγμάτευση και, σε περίπτωση που δεν υπάρξει προοπτική συμφωνίας, η παραπομπή των ελληνοτουρκικών διαφορών στη Χάγη - αφού, προφανώς, θα πιεστεί και η Τουρκία να την αποδεχτεί. Εχουν εμπλακεί πολλοί εταίροι για να μην είναι αυτή η κατάληξη.

Αν τα πράγματα είναι έτσι, έρχεται η ώρα για την προετοιμασία των πολιτικών ηγεσιών και της κοινής γνώμης προκειμένου να ετοιμαστούμε για αυτό που ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποκαλεί το (κυρίως συμβολικό, για να είμαστε ειλικρινείς) «κόστος ενός συμβιβασμού».