Και τι του ξεφεύγει και λέει το καλόπαιδο (με την κοντή σκέψη) για τα εργαλεία; «Πρέπει πλέον ο ψηφιακός κόσμος να γίνει το πραγματικό εργαλείο, το πραγματικό μέσο διά του οποίου θα μπορούμε να επικοινωνούμε»! Το οποίον «εργαλείο» δεν είναι προφανώς τίποτε άλλο από τη στρατιά των τρολ που συντηρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που βρισκόταν στην αντιπολίτευση αλλά και αργότερα που έγινε κυβέρνηση, προκειμένου να δολοφονεί χαρακτήρες, να συκοφαντεί και να απαξιώνει όσους δεν συντάσσονταν με το κόμμα της χαράς. Μια χαρά ξεκινάει το παλικάρι...

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Η άδεια των συνδικαλιστών

Πιτσιρικάς ήμουν, το 1982, μόλις πέντε-έξι χρόνια στο ρεπορτάζ, όταν ψηφίστηκε, με υπουργό Εργασίας τον Απόστολο Κακλαμάνη (την καλημέρα μου, Πρόεδρε), ο πιο φιλελεύθερος εργατικός νόμος που είχε γνωρίσει ποτέ η χώρα, και ίσως από τους πιο φιλελεύθερους παγκοσμίως. Με τα (πολλά) καλά του, και τα ορισμένα κακά του - όπως για παράδειγμα η περίφημη συνδικαλιστική άδεια, ήτοι η άδεια που έπρεπε να έχει κάθε συνδικαλιστής προκειμένου να εκπληρώνει τα συνδικαλιστικά του καθήκοντα. Ο «θεσμός», γιατί περί θεσμού επρόκειτο, όπως ήταν φυσικό (στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε), ξεχείλωσε με τα χρόνια και έγινε η απολυτή αθλιότητα.


Ουδείς εργάζεται εκ των συνδικαλιστών, ακόμη και σήμερα, επειδή ακριβώς είναι συνδικαλιστής. Ακόμη και τώρα που το συνδικαλιστικό κίνημα με κάτι τέτοια απαξιώθηκε εντελώς στα μάτια των εργαζομένων και οι διεκδικητικές πορείες και συγκεντρώσεις θυμίζουν μνημόσυνο στα σαράντα του μακαρίτη, ο συνδικαλιστής είναι τοτέμ: δεν δουλεύει, πολύ απλά γιατί και αραχτός να είναι και να απολαμβάνει το φρέντο του «μεριμνά» προς όφελος των εργαζομένων.

Κι άμα είναι και μάγκας και τσαχπίνης και καραμπουζουκλής, κάνει και «μεροκάματα» - σαν τον άλλο, κλασική περίπτωση συνδικαλιστή σε μεγάλη ΔΕΚΟ, που πιάστηκε μεν με τη «γίδα στην πλάτη», όπως λέμε και στην εύανδρο Ηπειρο, αλλά αυτός στο μεταξύ τις είχε κάνει τις επενδύσεις του. Μέχρι και σικ εστιατόριο άνοιξε ο μπαγάσας...

Γνωστά παγκοίνως είναι αυτά, τι να λέμε τώρα - ακόμη και στον χώρο ημών των δημοσιογράφων. Χρόνια, πολλά, είχαμε να δούμε συναδέλφους μας στις εφημερίδες - απλά γιατί είναι συνδικαλιστές, και άμα είσαι συνδικαλιστής πού να τρέχεις για το ρεπορτάζ.

Τεσπά, που λένε και οι πιτσιρικάδες, επειδή βαριούνται να εκφέρουν το «τέλος πάντων», δεν ξέρω τι θα κάνει με τα υπόλοιπα εργασιακά ο πρόεδρος Κυριάκος, θέλω όμως να ελπίζω ότι μια από τις ρυθμίσεις του νέου εργασιακού νόμου θα είναι αυτό το αίσχος της συνδικαλιστικής άδειας...



Εξοπλιστικό ραντεβού

Στο μεταξύ και σε ό,τι αφορά τα εξοπλιστικά που εξήγγειλε ο πρόεδρος Κυριάκος στη Θεσσαλονίκη, ακούω μια γκρίνια εδώ κι εκεί. Οτι τα αποφάσισε μόνη της η κυβέρνηση και παρέκαμψε τη Βουλή, και ειδικά την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Εξοπλισμών. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει η πίεση εξαιτίας του «εξ Ανατολών κινδύνου» και πως η τουρκική προκλητικότητα επιτάσσει επιτάχυνση των διαδικασιών, αλλά ακόμη και έτσι δεν είναι σωστό και πολιτικά ορθό να καταργείται δι' αυτού του τρόπου μια θεσμοθετημένη διαδικασία που στόχο έχει να βάλει δίχτυα ασφαλείας στους «οπλάδες»/προμηθευτές πολεμικού υλικού, που χορεύουν ήδη γύρω από τη φωτιά του πολέμου.

Οταν ακόμη και αυτός ο Καμμένος εξαναγκάστηκε πολλές φορές να εμφανιστεί ενώπιον της Επιτροπής για να εισηγηθεί την αγορά πολεμικού υλικού και να λάβει την έγκρισή της, μοιάζει δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πράξει διαφορετικά και θα προχωρήσει στους εξοπλισμούς, τόσο μεγάλου ύψους, «εν κρυπτώ και παραβύστω»...

Τούτου δοθέντος, αναμένουμε...



Σε επιφυλακή τα τρολ

Οπα, εδώ έχουμε ψωμί, υπάρχει ψητό. Ο νέος γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το αγόρι με τη μακριά γλώσσα και την κοντή σκέψη, Τζανακόπουλος, έδωσε την πρώτη του, παρθενική ως γραμματέας, συνέντευξη στην «Αυγή» της Κυριακής. Και αφού είπε πολλά και διάφορα για το... όραμά του σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρθηκε και στο ρεταλοειδές σχήμα «ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία», για να τονίσει τα ακόλουθα συγκλονιστικά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία πρέπει να προσαρμοστεί στη νέα συνθήκη της πολιτικής καθημερινότητας, δηλαδή πώς κάνουμε πολιτική σε συνθήκες πανδημίας. Αυτά είναι πλήρως αχαρτογράφητα νερά και εκεί πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα διαθέσιμα εργαλεία».

Και τι του ξεφεύγει και λέει το καλόπαιδο (με την κοντή σκέψη) για τα εργαλεία;

«Πρέπει πλέον ο ψηφιακός κόσμος να γίνει το πραγματικό εργαλείο, το πραγματικό μέσο διά του οποίου θα μπορούμε να επικοινωνούμε»! Το οποίον «εργαλείο» δεν είναι προφανώς τίποτε άλλο από τη στρατιά των τρολ που συντηρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που βρισκόταν στην αντιπολίτευση αλλά και αργότερα που έγινε κυβέρνηση, προκειμένου να δολοφονεί χαρακτήρες, να συκοφαντεί και να απαξιώνει όσους δεν συντάσσονταν με το κόμμα της χαράς.

Μια χαρά ξεκινάει το παλικάρι...



Τόσο μακριά, τόσο κοντά

Ανοιξαν τα σχολεία χθες και αν εξαιρέσει κανείς τις βλακώδεις συμπεριφορές ορισμένων γονέων, όπως του άλλου στη Θεσσαλονίκη, που δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν έγινε και τίποτε αν τα παιδιά του δεν πάνε έναν χρόνο σχολείο αντί να φορέσουν μάσκες όπως τα υπόλοιπα παιδάκια, το πράγμα γενικά κύλησε καλά. Αλλά εγώ θέλω να σταθώ σε αυτό το υπέροχο που έγινε, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, που «ένωσε» σε μια τάξη τέσσερα παιδάκια από δύο ακριτικές περιοχές της χώρας: τους (λατρεμένους) Αρκιούς και τη Γαύδο. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας λοιπόν, ο Χρήστος από τους Αρκιούς και ο Νίκος, η Κέλλυ και ο Αστέρης από τη Γαύδο χτύπησαν μαζί το πρώτο κουδούνι της χρονιάς, γνωρίστηκαν και κάπως έτσι αισθάνθηκαν ότι δεν είναι μόνοι, αλλά το σχολείο τους μεγάλωσε και με άλλα παιδάκια. Μαζί με τα παιδιά, την ίδια αίσθηση απέκτησαν και οι δασκάλες τους, η κυρία Μαρία Τσιαλέρα, δασκάλα του δημοτικού σχολείου των Αρκιών, και η κυρία Μαρία Δανά, δασκάλα στο σχολείο της Γαύδου.

Και του χρόνου, παιδιά...



Ψέκασμα

Τα παιδάκια στη Γαύδο και στους Αρκιούς, και τα άλλα τα παιδιά της ενδοχώρας, που οι μαμάδες και οι πατεράδες τους, ψεκασμένοι προφανώς οι ίδιοι, προσπαθούν να ψεκάσουν και τα παιδιά. Αφορμή οι μάσκες. Είδα βίντεο σε συριζοsites με μάνα στο Κορδελιό. Να μην αφήνει το αγόρι της να φορέσει μάσκα και να φωνάζει μπροστά στις κάμερες που την έπαιρναν ότι «εγώ δεν θέλω να φοράς αυτό το μπουρδέλο», διότι, όπως εξηγούσε στο παιδί, «η μάσκα αυτή δεν κάνει» και ότι «άνοιξαν το εργοστάσιο την Παρασκευή για να βγάλουν μάσκες», και ως εκ τούτου η μάσκα είναι ακατάλληλη. Διότι η καλή η μάσκα, κατά τη λογική της καλής της μάνας της ψεκασμένης, πρέπει να μείνει μερικές εβδομάδες, μη σου πω και μήνες για να σιτέψει, ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει στον ρόλο της. Τώρα, δεν μπορεί. Τώρα μόνο τη σπέκουλα ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εξυπηρετήσει.

Δεν υπάρχει σωτηρία σε αυτόν τον τόπο. Προχθές κάποιος μού έλεγε ότι «η Κεραμέως θα πληρώσει την ιστορία με τις μάσκες». Γιατί; ρώτησα. «Γιατί δεν είχε προετοιμαστεί» μου απάντησε ο τύπος. Φυσικά γέλασα, αλλά μετά θυμήθηκα ότι τα ίδια έκαναν και με την Αννα Διαμαντοπούλου. Κανένας δεν θυμάται ότι επί των ημερών της ψηφίστηκε ο πιο σύγχρονος και προοδευτικός νόμος για τα ΑΕΙ, αλλά όλοι θυμούνται ότι στα παιδιά μοιράστηκαν σε φωτοτυπία τα βιβλία της χρονιάς. Γιατί; Επειδή το τραστ των εκδοτών των εκπαιδευτικών βιβλίων, και ειδικά ένας, που το έπαιζε και εκδότης εφημερίδας, σαμποτάρισε την έκδοση γιατί εκβίαζε για περισσότερα λεφτά. Ξεχασμένες ιστορίες, αλλά τόσο επίκαιρες...