"....Οι μαραθώνιες διαπραγματεύσεις για την επιλογή υποψηφίων που θα καλύψουν τα ανώτατα αξιώματα της Ε.Ε. απέληξαν σε έναν συμβιβασμό των ηγετών, οι οποίοι προφανώς αγνόησαν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, οι οποίες πιστοποίησαν δραματική μείωση της επιρροής των Σοσιαλδημοκρατών πρωτίστως αλλά και των Χριστιανοδημοκρατών. .... Το κωμικότερο είναι, όμως, ότι ενώ οι Σοσιαλιστές υπέστησαν συντριπτική ήττα, δύο άτομα προερχόμενα από αυτήν την πολιτική οικογένεια επελέγησαν για ανώτατα αξιώματα – ο Ιταλός κ. Νταβίντ Σασόλι που προτάθηκε και εξελέγη πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και ο Ισπανός κ. Γιόσεπ Μπορέλ για το αξίωμα του «υπουργού Εξωτερικών» της Ε.Ε. Δεν είναι παράδοξο ότι άλλες πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου απειλούν να καταψηφίσουν τις προτάσεις των ηγετών της Ενώσεως..¨".

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 04/07/19

...από την "ΕΣΤΙΑ"

χρόνο στον όποϊο επιλέχθηκαν. Λίγη Ιστορία λοιπόν! Μέ τήν κ. von der Leyen, η Γερμανία θά κα­ταλάβει γιά δεύτερη φορά τό αξίωμα τού Προέδρου της Επι­τροπής. Γιατί, φυσικά, πρώτος Πρόεδρος της Επιτροπής (της τότε ΕΟΚ) υπήρξε, άπό τό 1958 έως τό 1967, ό Wärter Hallstein.

Σήμερα, βέβαια, τό όνομα δέν λέει πολλά, όμως, μέ ιστο­ρικούς όρους, ό Hallstein υπήρξε ό ένας άπό τούς δύο κατόχους του αξιώματος, πού αποδείχθη­κε μεγαλύτερος άπό τό ίδιο τό αξίωμα - ό άλλος ήταν ό Γάλ­λος Jacques Delors, ό επονομα­ζόμενος «κύριος Ευρώπη». Για­τί ακριβώς, ο Hallstein, όπως καί ό Delors, διέθεταν τήν προσωπι­κότητα αλλά καί τήν πίστη στήν εύρω-φεντεραλιστική ιδέα, ώστε νά βάλουν τό άξίωμά τους στήν υπηρεσία μιας ενωμένης Ευρώπης, όπως τήν ήθελαν οί ίδιοι, όχι όπως (περιορισμένη) τήν ήθελαν οι εθνικές κυβερνήσεις. Καί φυσικά, όπως έγινε καί μέ τόν Delors, η στάση αυτή (ή οποία ήταν μειοψηφική) οδή­γησε σέ κρίση. Ήταν ή περίφη­μη ρήξη Hallstein μέ τόν de Gaulle, μέ τήν Γαλλία νά παύει, λόγω Hallstein, νά συμμετέχει στήν δι­αδικασία των ευρωπαϊκών

απο­φάσεων (ή περίφημη κρίση τών «κενών εδράνων») καί μέ τήν ΕΟΚ νά παραλύει μέχρι τόν εξαναγκασμό του σέ αποχώρη­ση. Στά απομνημονεύματα του ό Στρατηγός de Gaulle σκιαγρά­φησε τήν ιδεολογική διαφο­ρά: «Ήταν εντόνως προσκολ­λημένος στήν ίδέα ενός ύπερ-κράτους..."Εκανε τις Βρυξέλ­λες... πρωτεύουσα...».

Μέ άλλα λόγια, ό de Gaulle υποχρέωσε τόν Hallstein σέ απο­χώρηση, γιατί τόν θεωρούσε εύρω-εξτρεμιστή. Καί ή ίδια αντίδραση υπήρξε σιωπηρά καί προς τόν Delors- έτσι, μετά τόν Delors, οι εθνικές κυβερνήσεις (όπως καί μετά τόν Hallstein) επέ­λεξαν γιά τήν θέση τοϋ Προέδρου τής Επιτροπής τεχνο­κράτες ή ελεγχόμενους πολι­τικούς, oι όποίοι νά μπορούν νά συμβαδίσουν μέ τις επιθυ­μίες τών εθνικών κυβερνήσε­ων αλλά καί μέ τήν στάση τής κοινής γνώμης. Καί αυτό είναι ακριβώς τό πρόβλημα μέ τήν κ. von der Leyen. Γιατί, ακριβώς, πρόκειται γιά μία πολιτικό η όποία πιστεύει στήν μετεξέλιξη τής Ευρώπης στό πρότυπο τών ΗΠΑ, ανήκει δηλαδή στήν ίδια κατηγορία τών σκληρών εύρω-φεντεραλιστών, όπως ό Hallstein καί ό Delors, καί διαθέτει καί τήν ίδια ίσχυρή προσωπικότητα.

"Ετσι, σέ μία Ευρώπη πού μό­λις βιώνει τήν έξοδο τής Αγγλί­ας, καί μέ τόν εύρωσκεπτικισμό νά αυξάνει τήν επιρροή του πα­ντού καί νά αποτελεί ήδη κυ­βέρνηση σέ χώρες όπως η Ιταλία, η Πολωνία καί η Ουγγαρία, μία εύρω-ακτιβίοτρια στήν θέση τοϋ Προέδρου τής Επιτροπής είναι πολιτικά ασύμβατη μέ τό κρατούν κλίμα, καί μάλιστα πε­ρισσότερο άπό τόν Hallstein καί τόν Delors στήν εποχή τους. Μά­λιστα, ειδικά γιά τήν Ελλάδα, ή επιλογή τής κ. von der Leyen είναι ολέθρια.

Γιατί φυσικά κανείς δέν τό θυμάται, άλλά η κ. von der Leyen, ώς υπουργός Εργασίας τής Γερμανίας καί ευρισκομέ­νη μονίμως σέ γραμμή εύρω-εξτρεμισμοϋ ήταν αυτή πού είχε ζητήσει να δίδονται δά­νεια στήν Ελλάδα μόνο μέ τήν παροχή εγγυήσεων σέ χρυσό (!), οδηγώντας τήν κ. Merkel νά τήν αποδοκιμάσει δημόσια. Από μία τέτοια ζηλωτή αναμένει τό ελληνικό πολιτικό σύστημα νά συναινέσει σέ μείωση τών εξω­πραγματικών πλεονασμάτων πού μάς έχει επιβάλει ή ΕΕ καί στραγγαλίζουν κάθε απόπειρα ανάκαμψης;

Όσο γιά τήν κ. Lagarde, νά θυ­μίσω ότι επικρίθηκε, ακόμα καί εντός τοϋ ΔΝΤ, γιατί τό Ταμείο επέβαλε μέν δρακόντεια δημο­σιονομικά μέτρα στήν Ελλάδα άλλά έβαλε πλάτη (αντίθετα μέ τό καταστατικό του) στήν Γερ­μανία νά μήν χορηγεί ελάφρυν­ση χρέους, μέ τήν μέθοδο πα­ραπλανητικών υπολογισμών γιά θεωρητική ανάπτυξη στό μέλλον σέ συνδυασμό μέ εξωπραγματι­κά πλεονάσματα, πού δέν άντε­χε ή οικονομία. Μέ άλλα λόγια, ή κ. Lagarde καθοδήγησε πολιτικά (υπέρ τών επιθυμιών τής Γερμα­νίας) ένα Ταμείο, πού όφειλε, νά πράττει τεχνοκρατικά. Καί είναι αυτή ακριβώς η πολιτική (καί δι­αβλητή) στάση, πού δέν χρειά­ζεται η ΕΚΤ σήμερα. Ή Ευρώπη βρίσκεται ενώπιον μιάς επικίν­δυνης (καί αντιφατικής) κατάστασης, στήν οποία άπό τήν μία τά επιτόκια είναι τόσο χαμηλά ώστε νά λείπουν τά νομισματικά μέτρα γιά τήν άμεση ανάσχεση μιάς επόμενης οικονομικής κρί­σης, ένώ άπό τήν άλλη παλεύει μέ τόν αποπληθωρισμό καί τήν ανάγκη νά βρει επιτόκιο κατάλ­ληλο γιά τούς διαφορετικούς οικονομικούς κύκλους βορρά καί νότου.

Γιά έναν τέτοιο τετραγωνι­σμό τοϋ κύκλου, θά χρειαζό­μασταν γιά κεντρικό τραπεζίτη έναν Ευρωπαίο Greenspan, πάντως όχι μία δικηγόρο χωρίς κα­μία ανάλογη εμπειρία. "Ελεγαν, ό «μάγος» κ. Greenspan, γιά νά πάρει αποφάσεις, συμβουλευό­ταν (μεταξύ άλλων) πόσες συν­δρομές γκολφ αγοράστηκαν, άν κρίνω από τόν τρόπο πού χειρί­στηκε τήν ελληνική κρίση η κ. Lagarde, μάλλον θά συμβουλεύ­εται τήν κ. von der Leyen. Λέτε, θά είναι αρκετό αυτό;

'Πολιτικός Επιστήμων, Πανεπ. Cambridge

"ΕΣΤΙΑ", ο4/07/19