"...Η γελοία απόπειρα να χαρακτηριστεί ο ακραιφνών δημοκρατικών και φιλελεύθερων φρονημάτων Αντώνης Σαμαράς «ακροδεξιός», έχει αρχίσει ήδη από αρκετό χρόνο –βλ. κείμενο στην «ΑΥΓΗ», της 10-07-2012 του δημοσιογράφου Θ. Καρτερού– όπου αναφέρονται, επί λέξει, τα παρακάτω: «... Στις φυλακές της Ελλάδας ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες δεν είχε έστω μια θέση για Σαμαράδες... ». Επίσης, «... Μην τον παίρνετε πολύ στα σοβαρά (εννοεί τον πρ. πρωθυπουργό). Παιδί της αρείας φυλής των δεξιών είναι…». Παραλείποντας την αναφορά στη θυσία της Πηνελόπης Δέλτα, και την εθνική δράση στα χρόνια της Κατοχής των γονέων του πρ. πρωθυπουργού, συνεκτιμώντας τη μεγάλη προσφορά του, που ως πρωθυπουργός κράτησε όρθια τη χώρα, μπορεί κανείς να επισημάνει ότι πράγματι ο Αντώνης Σαμαράς είναι άξιος συνεχιστής μιας μεγάλης δημοκρατικής οικογενειακής παράδοσης..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Αφόρητα οξυδερκής με το ανηλεές φραγγέλιο του ξεμπροστιάσματος πάντα ενεργό και με πένα βουκέντρα, ο Ζαν Μπατίστ Ποκελέν (1622-1673), βασιλιάς- ήλιος της κωμωδιογραφίας, απολάμβανε να τον μισούν φιλάργυροι, μισάνθρωποι, κατά φαντασίαν ασθενείς, κατά συνθήκην ευγενείς, ψευτοδιανοούμενοι, κόλακες, Ταρτούφοι. Ωστόσο, έχαιρε επί μακρόν της στήριξης του Λουδοβίκου ΙΔ΄, ενώ είχε και φίλους. Πέθανε με καταρρακωμένη υγεία όχι επί σκηνής, όπως έχει εξιδανικευθεί η αυλαία του, αλλά σπίτι του μετά την παράσταση, σε ηλικία 51 ετών, έχοντας ζήσει χρόνια μεστά. Στη φωτογραφία, υποψιασμένοι περαστικοί σε έκθεση ζωγραφικής παρατηρούν πίνακα-πορτρέτο του Μολιέρου· ούτε εκεί απαλλάσσει το κοινό από το μειδίαμά του.

1. Ο Μολιέρος, οι γιατροί, η πικρή σάτιρα, οι αγύρτες και η τελευταία ηρωική παράσταση της ζωής του

Κύριε διευθυντά,

Με αφορμή το έργο του Μολιέρου «Κατά φαντασίαν ασθενής» («Καθημερινή» 4/7) θα ήθελα να επισημάνω ότι ένα μεγάλο μέρος του έργου του αφιερώνεται στον πόλεμο εναντίον των ιατρών, κατατάσσοντας τους πρώτους μεταξύ των άλλων εκμεταλλευτών, όπως αλχημιστών, αστρολόγων, κολάκων και ψευδοευλαβών, και μάλιστα ήταν πόλεμος μέχρι τον θάνατό του. 

Δύο είναι κατά τον Μολιέρο οι μεγαλύτερες απάτες. Οι ψευδοευλαβείς υποκριτές, οι οποίοι φοβίζοντας τους πιστούς για τη σωτηρία της ψυχής πλουτίζουν, και οι ιατροί, όλοι οι ιατροί, χωρίς να κάνει διακρίσεις – ακόμη και το μικρό ποσοστό των εντίμων παρασύρεται και αυτό και χωρίς να το θέλει εντάσσεται στους απατεώνες. Τίθεται έτσι το ερώτημα: Προς τι τόσο μίσος εναντίον των ιατρών και της Ιατρικής: Το πρώτο είναι η επικρατούσα κατάσταση της εποχής αυτής (17ος αιώνας) στην οποία υπήρχαν έντονα ακόμη τα φαινόμενα της αγυρτείας, της αλχημείας, της αστρολογίας και της πολεμικής σε κάθε τι νέο, καθώς και η νοοτροπία των ιατρών με την πλεονεξία, την εκμετάλλευση, τις σφοδρές έριδες μεταξύ των, τη ματαιοδοξία, την κακή συμπεριφορά με έπαρση στον απλό άνθρωπο και δουλοπρέπεια στον ισχυρό, καθώς και την επιμονή στις θεραπευτικές μεθόδους των «…είναι καλύτερο να πεθάνει με τους κανόνες της Ιατρικής παρά να γλιτώσει αντιτιθέμενος σε αυτούς…». Στα αρνητικά αυτά θα πρέπει να προστεθεί η πτωχεία της φαρμακευτικής φαρέτρας. Εναντίον κάθε νόσου αδιακρίτως εφαρμόζονταν τα τρία μοναδικά όπλα. Οι υποκλυσμοί, οι αφαιμάξεις και τα καθάρσια, σε εξαιρετικές περιπτώσεις δινόταν ο εμετικός οίνος και τέλος το ηρωικό φάρμακο αντιμόνιο, του οποίου η μόνη θεραπευτική αξία ήταν ότι συντόμευε τα βάσανα του ασθενούς.

Με όλη αυτή την επικρατούσα κατάσταση πολλοί ήσαν εκείνοι που έγραψαν επικρίσεις και σάτιρες εναντίον των ιατρών, μεταξύ αυτών και ο φίλος του Μολιέρου ιατροφιλόσοφος Μπερνιέ. Θα ήταν λοιπόν παράδοξο ο ιδιοφυής Μολιέρος να αφήσει το πεδίο αυτό άνευ κριτικής. Αλλά δεν ήταν η μοναδική αιτία, ο ίδιος είδε την αδυναμία της Ιατρικής να πλησιάζει καταρχάς το στενό του περιβάλλον. Το 1665 χάνει τον φίλο του Λε Βαγιέ και σε λίγο χρονικό διάστημα πεθαίνει η παλαιά φίλη του Ντι Παρέ.

Στη συνέχεια όμως ο θάνατος χτυπά την οικογένειά του, χάνει τον πρώτο του γιο και αργότερα τον δεύτερο, αλλά και ο ίδιος δοκιμάζεται με σοβαρά προβλήματα υγείας που στο τέλος τον περιγράφουν. «…Σαν ένα σώμα χωρίς ζωή, σχεδόν έναν κινούμενο σκελετό...». Και έτσι απογοητευμένος από τις αστείες θεραπείες στις οποίες υποβάλλεται «του κάνουν αφαιμάξεις, τον θέτουν σε γαλακτική δίαιτα και τον πλημμυρίζουν με καθάρσια» βλέπει εκ του πλησίον σαν ευφυής την αδυναμία της Ιατρικής και την απάτη των ιατρών. Διαισθανόμενος δε το τέλος του θέλησε να τιμωρήσει, με τον δικό του τρόπο, για τελευταία φορά τους ιατρούς και την Ιατρική και πραγματικά τους κατακεραυνώνει γράφοντας τον «Κατά φαντασίαν ασθενή», το οποίο έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του και στο οποίο κυριαρχεί το τραγικό στοιχείο και λιγότερο το κωμικό.

Ο Μολιέρος στο τέλος της τέταρτης παράστασης του έργου προφέροντας τη λέξη τζούρο (ορκίζομαι) εμφανίζει έντονο βήχα και αιμόπτυση (έπασχε από φυματίωση), καταφέρνει όμως και τελειώνει την παράσταση, πεθαίνει λίγο αργότερα στο σπίτι του. Η πολυθρόνα με την οποία τον μετέφεραν είναι ένα από τα ελάχιστα απομεινάρια, εκτεθειμένη στο μουσείο της Κομεντί Φρανσέζ, το θέατρο το οποίο ο ίδιος ίδρυσε.

Ι.Κ. Γεωργίου, Καρδιολόγος

2. Διαλέξτε: πληρώνετε με τιμολόγιο ή όχι;

Κύριε διευθυντά,

Σε πρόσφατο ρεπορτάζ της εφημερίδας σας, αναγράφεται από τον εκλεκτό συνεργάτη σας κ. Ηλία Μπέλλο, επί λέξει, ότι ο «τουρισμός έδωσε το 1/4 του ΑΕΠ» για το 2018.

Μήπως θα ήταν εφικτό να πληροφορηθούμε επιπρόσθετα οι αναγνώστες σας, αν αληθεύει (που αληθεύει) ότι σε πολλά τουριστικά ξενοδοχεία μας, οι πάντες, ξένοι αλλά και συμπατριώτες, όταν η πρόταση αποπληρωμής μας είναι «Θέλετε για 7 ημέρες 1.000 ευρώ με τιμολόγιο ή 900 ευρώ χωρίς», τι προτιμούμε οι πάντες, και έτσι μήπως θα συμβάλαμε τουριστικά όχι στο 1/4 αλλά στο... 1/3 του ΑΕΠ μας! Αν πληρώναμε «έντιμο» τιμολόγιο, όχι με το 24% ΦΠΑ της εξουσίας, ούτε με το 14% των προηγηθεισών, αλλά με 10% ΦΠΑ, όπως ισχύει στην Κύπρο μας αλλά και στην... Κούβα;

Βασ. Σωτηρόπουλος, Γεωτεχνικός μηχανικός, Κηφισιά

3. Κουίζ: Γιατί οι Σκύθες ντύνονταν γυναικεία;
Κύριε διευθυντά,

Σχετικά με την παρενδυσία, την οποία ανέφερε σε επιστολή του (10/7/2019) ο ιατρός κ. Αντώνιος Παπαγιάννης, ο Ιπποκράτης (Περί αέρων 22, επ.) γράφει ότι οι Σκύθες «[…] νομίσαντες τι ημαρτηκέναι τω θεώ […] ενδύονται στολήν γυναικείην καταγνόντες εωυτών ανανδρείην». (Φορούν γυναικεία ρούχα και καταλογίζουν στον εαυτό τους πως δεν είναι άντρες, επειδή πιστεύουν ότι έχουν αμαρτήσει απέναντι στη θεά Αφροδίτη.) Και ο μεν Ιπποκράτης αποδίδει «τούτο το πάθος» στο γεγονός ότι ιππεύουν συνεχώς: «[…] Υπό της ιππασίης κέδματα λαμβάνει, άτε αεί κρεμαμένων από των ίππων τοις ποσίν. Επειτα αποχωλούνται και ελκούνται τα ισχία […]».

Ο Ηρόδοτος (Κλειώ 106) μας διηγείται την ιστορία και την πρόληψη για το «ημαρτηκέναι»: Οταν οι Σκύθες νίκησαν τους Μήδους και κατευθύνονταν στην Αίγυπτο, αφού ο Ψαμμήτιχος τους εξαγόρασε και τους έπεισε να γυρίσουν πίσω, κάποιοι από αυτούς, περνώντας από το ιερό της Ουρανίας Αφροδίτης στην Ασκάλωνα της Συρίας, το βεβήλωσαν και το λεηλάτησαν. Η θεά εξοργίστηκε και εξαπέλυσε εναντίον τους και των απογόνων τους «το νόσημα της θηλυπρέπειας» (Εκδόσεις Ζήτρος, μετάφραση Γαβριήλ Συντομόρου). «[…] Τοίσι δε των Σκυθέων συλήσασι το ιρόν το εν Ασκάλωνι και τοίσι τούτων αιεί εκγόνασι ενέσκηψε η θεός θήλεαν νούσον […]».

Το αποτέλεσμα ήταν να αποτυγχάνουν κάθε φορά που πλησίαζαν τις γυναίκες τους και αυτοτιμωρούμενοι να μετέρχονται την παρενδυσία και να αποδέχονται το όνομα-χαρακτηρισμό «Ανδρόγυνοι». Περαιτέρω ο Ιπποκράτης παρατηρεί ότι το φαινόμενο επιχωριάζει στους πλούσιους που έχουν άλογα –«επί αστράβης οχούμενοι» συνεχώς– όπως θα έλεγε ο «Αδύνατος» του Λυσία και όχι στους φτωχότερους Σκύθες. Νομίζω, πάντως, ότι η εξελισσόμενη και προηγμένη νεότερη ιατρική επιστήμη δεν αποδέχεται τους όρους «νούσος» και «πάθος».

Ή μήπως το θέμα στασιάζεται και μεταξύ των ειδικών επιστημόνων; Ισως θα μπορούσαν οι ειδήμονες να δώσουν μια ακριβή και τεκμηριωμένη απάντηση.

Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας, Θεσσαλονίκη

4. Η απονομή ξιφών και τα ντεσιμπέλ

Κύριε διευθυντά,

Παρακολούθησα την Κυριακή 14 Ιουλίου στην τηλεόραση την εκπομπή της ΕΡΤ1 «Με αρετή και τόλμη». Μεταξύ των θεμάτων που παρουσίασε ήταν και η ορκωμοσία των νέων ανθυπολοχαγών στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ) και η απονομή των ξιφών από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κατά την παράδοση της σημαίας της σχολής στον τεταρτοετή αρχηγό της σχολής, ο παραδίδων αρχηγός, και ανθυπολοχαγός πλέον, την παρέδωσε ουρλιάζοντας: «Κύριε Εύελπι. Σου παραδίδω...». Ηταν τέτοια η προσπάθειά του να φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορούσε, που η φωνή του ακουγόταν σπασμένη. Στη συνέχεια, κατά την απονομή των ξιφών, οι νέοι ανθυπολοχαγοί, παραλαμβάνοντας το ξίφος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δεχόμενοι κάποια συγχαρητήρια, απαντούσαν με ένα εκκωφαντικό «Ευχαριστώ». Δεν ήταν ανάγκη να ουρλιάζουν.

Δόξα τω Θεώ ο κ. Πρόεδρος, απ’ ό,τι έχουμε διαπιστώσει όλοι και από τις εμφανίσεις του και συνομιλίες του, δεν πρέπει να έχει πρόβλημα με την ακοή του. Επίσης το «ευχαριστώ» θα έπρεπε να είναι πιο κόσμιο και ευπρεπές όπως: «Σας ευχαριστώ» ή καλύτερα: «Σας ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε».

Εσχάτως, το παραπάνω φαινόμενο, οι αναφερόμενοι προς ανωτέρους τους οπλίτες, υπαξιωματικοί και αξιωματικοί να φωνάζουν όσο πιο δυνατά γίνεται, έχει γίνει πάγια τακτική, κυρίως στον Σ.Ξ., και καταντά κωμικό. Σταθερός, ζωηρός και όχι ψόφιος τόνος φωνής αρμόζει όταν απευθύνεσαι σε κάποιον ανώτερό σου και όχι επιδεικτικές φωνές, σαν να έχεις απέναντί σου άτομο με πρόβλημα στην ακοή ή έναν αντίπαλο που προσπαθείς να τον φοβίσεις και να του επιβληθείς με τη φωνή του. Αλλο το «Αέρα» ή «Εφοδος» και άλλο το «Λαμβάνω την τιμή να αναφέρω...». Υπάρχουν περιπτώσεις που οι νέοι ανθυπολοχαγοί θα χρειαστεί να φωνάξουν δυνατά, για να τους ακούσουν οι άνδρες τους, όταν δίνουν παραγγέλματα. Ας κρατήσουν τις φωνητικές τους χορδές ακέραιες γι’ αυτές τις περιπτώσεις και ας έχουν πάντα υπ’ όψιν το: «Αρχή (και όχι φωνή) άνδρα δείξει».

Η εκπαίδευση, η ετοιμότητα, το υψηλό φρόνημα και το αξιόμαχο των Ε.Δ. δεν στηρίζονται και δεν εξαρτώνται από την ένταση της φωνής των στελεχών τους. Αλλα προσόντα και παραμέτρους θα πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν και να εξετάζουν οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες τους. Εύχομαι καλή σταδιοδρομία στους νέους ανθυπολοχαγούς.

Ματθαίος Μ. Δημητρίου, Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α.

5. Ο Αγιος, η Ρίτα Γουίλσον, ο Κ. Λεονταρίδης κ.ά.

Κύριε διευθυντά,

Ως εμμανής του παρελθόντος, ξεφύλλιζα στην Εθνική Βιβλιοθήκη την εβδομαδιαία εφημερίδα «Φωνή της Ηπείρου», την οποία εξέδιδε στην Αθήνα ο Ηπειρώτης Γ. Γάγαρης, και αλίευσα την «είδηση» της 19.1.1896, κατά την οποία: «Επί τη επετείω του Νεομάρτυρος Αγίου Γεωργίου ετελέσθη εφέτος η εορτή των Ηπειρωτών· ο ναός ήτο κατάμεστος πλήθους Ηπειρωτικού [...] Την ιερουργίαν ετέλεσεν ο Σεβ. Μητροπολίτης Πενταπόλεως κ. Νεκτάριος Κεφαλάς, διευθυντής της Ριζαρείου σχολής και σύμβουλος της φιλανθρωπικής των Ηπειρωτών αδελφότητος...».

Ο Αγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Ανατ. Θράκης και ήτο ηπειρωτικής καταγωγής. Μεταξύ των στενών συνεργατών του ήτο και ο Φώτιος Πάντος, από το χωριό Σωτήρα της Β. Ηπείρου, που βρίσκεται στην αλβανική πλευρά τού «διχασμένου βουνού» της Μουργκάνας, εις την ελληνική πλευρά του οποίου βρίσκεται το χωριό μου Λεια - Φιλιατών. Από το χωριό Σωτήρα κατάγεται –εκ μητρός– η γνωστή Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός και παραγωγός Ρίτα Γουίλσον, σύζυγος του διάσημου Αμερικανού ηθοποιού Τομ Χανκς, ο οποίος έχει προσχωρήσει εις το ορθόδοξο δόγμα. Κάτι άλλο που δεν είναι γνωστό είναι ότι ο Ελευθέριος Σταυρίδης (1893-1966), ο οποίος διετέλεσε γ.γ. και βουλευτής του ΚΚΕ τη δεκαετία του 1920, αποχωρήσας εξ αυτού, οριστικώς το 1928, ήτο ανιψιός, εξ αποθανούσης αδελφής του Αγίου Νεκταρίου (+1920).

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σημειώσω ότι εικόνα του Αγίου Γεωργίου του φουστανελά, καμωμένη από τον μεγάλο λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο (1871-1932), και με δύο άλλες εικόνες του, κοσμούν, μαζί με πίνακες του Σωτήρη Σόρογκα, το Μουσείο Υφαντή, στο χωριό μου Λεια της Μουργκάνας.

Οι δύο άλλες «ειδήσεις» της ιδίας εφημερίδος, της 1.3.1896, αναφέρονται σε δύο βαπτίσεις αλλοθρήσκων, οι οποίοι προσχωρούν εις το ορθόδοξο δόγμα. Ο πρώτος εξ αυτών ήτο Εβραίος εξ Ιωαννίνων, ο Δαυίδ Ηλ. Κοφφίνας και ανάδοχοι αυτού ήσαν ο Κ. Λεονταρίδης, Ηπειρώτης, και ο εκ Σπάρτης Παν. Παναγουλάκος. Ο δεύτερος ήτο Οθωμανός, επίσης εξ Ιωαννίνων, και ανάδοχος αυτού υπήρξε ο Αλ. Λεονταρίδης.

Αντώνης Ν. Βενέτης, Μοναστηράκι Δωρίδος

6. Τα πολλά πρόσωπα της άγνωστης Υεμένης

Κύριε διευθυντά,

Η Υεμένη είναι ένα κράτος, στη νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου, στην είσοδο της Ερυθράς Θάλασσας, από τα ευφορότερα τμήματα της Αραβίας, για την οποία έχουμε πολλαπλές αναφορές στον Ηρόδοτο (Αράβιοι κάτοικοι), ενώ για την Υεμένη αναφέρονται στο έργο τους ο γεωγράφος Στράβων, ο Αμασεύς, ο Ρωμαίος Πλίνιος και ο Αλεξανδρινός Κλαύδιος Πτολεμαίος.

Ενα αποκαλυπτικό και άκρως ενδιαφέρον λεύκωμα εκδόθηκε πρόσφατα από τον εθνομουσικολόγο, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λάμπρο Λιάβα, μαθητή μου παλαιότερα στη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή, με τίτλο: ΥΕΜΕΝΗ. Πρόσωπα. Η «Ευδαίμων Αραβία» πριν από τον εμφύλιο, μια πολύτιμη κιβωτός με τις πλουσιότερες παραδόσεις του αραβικού κόσμου με τρισχιλιετή ιστορία.

Το εκπληκτικό πόνημα, με κατατοπιστικά προλογικά σημειώματα και εξαίρετο εικαστικό υλικό (130 φωτογραφίες), στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του κοινού για τη σημερινή μείζονα ανθρωπιστική κρίση και την έσχατη ένδεια της χώρας. Παράλληλα, αποτυπώνονται, με συναρπαστικές εναλλαγές, τα πανέμορφα τοπία, οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο, σε μια χώρα πολύπαθη, αλλά εξαιρετική, γοητευτική, μυστηριακή και πολύμορφη. Εντυπωσιάζουν, ιδιαίτερα, οι εικόνες με τα θαυμάσια αρχιτεκτονήματα, που σκιάζονται από πανύψηλους φοίνικες, με τις εξαίσιες διακοσμήσεις και τα ποικιλόμορφα αραβουργήματα, τα απόκρημνα βουνά και οι μεσαιωνικές καστροπολιτείες, «φωλιές των γερακιών» τα επιβλητικά κάστρα, τα τείχη και τα πολυάριθμα τεμένη (τζαμιά), μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Εικόνες εκπληκτικές που εναρμονίζονται περίτεχνα με την ανθρώπινη παρουσία των Υεμενιτών κατοίκων: ανδρών, αξιοπρεπών και φιλόξενων, γυναικών, με τα μαύρα πέπλα τους, παιδιών, με τρυφερά και αμήχανα βλέμματα, που επισύρουν την προσοχή των επισκεπτών και σε αιχμαλωτίζουν με τις συμπαθητικές φυσιογνωμίες, τις πολύχρωμες ενδυμασίες και την παραδοσιακή μουσική, «όπου η ζωή και ο θάνατος χορεύουν στο ρυθμό τους». Ενα υποβλητικό περιβάλλον που παραπέμπει σε παραδόσεις της Βίβλου και του Κορανίου, και στον αραβικό Μεσαίωνα, που επέλεξε ο Ιταλός σκηνοθέτης Παζολίνι ως σκηνικό για την ταινία του «Χίλιες και μια νύχτες».

Το λεύκωμα επισφραγίζεται με μια μοναδική φωτογραφία ενός απέραντου ισλαμικού κοιμητηρίου, με τις απέριττες επιτύμβιες στήλες, και τη φιλοσοφική διατύπωση.

«Οταν θα φύγουμε, μην ψάξεις για τον τάφο μας

Στη γη... ψάξε τον στις καρδιές των ανθρώπων!».

Αναστάσιος Αγγ. Στέφος, δ.φ., Ειδικός Γραμματέας 

Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων

7. Για την ξεχωριστή Βιργινία Ζάννα

Κύριε διευθυντά,

Στο φύλλο της «Kαθημερινής» (11-06-2019) δημοσιεύθηκε επιστολή αναγνώστη, ο οποίος αναφερόμενος στην επαναληπτική εκλογή της Θεσσαλονίκης, της 18ης Ιανουαρίου 1953, σημειώνει, μεταξύ των άλλων, και τα εξής:

«Υποψήφιοι ήταν η Ελένη Σκούρα του Ελληνικού Συναγερμού και μια γυναίκα από τα κεντρώα κόμματα».

Η άνευ λοιπών στοιχείων «μία γυναίκα» ήταν μια μεγάλη και ξεχωριστή Ελληνίδα. Η Βιργινία Ζάννα. Κόρη της Πηνελόπης Δέλτα, εγγονή του μεγάλου εθνικού ευεργέτη και πολιτικού Εμμανουήλ Μπενάκη, σύζυγος του πρωτεργάτη του κινήματος της Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη το 1916, και έγκλειστου των Γερμανών στις φυλακές Αβέρωφ αρχικά, και σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Ιταλία, στη συνέχεια, Αλέξανδρου Ζάννα και, επίσης, γιαγιά του πρώην πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά.

Με αφορμή τα παραπάνω σημειώνω ότι η οικογένεια του πρώην πρωθυπουργού, ήδη από την εποχή του προπάππου του, ιατρού Δημητρίου Ζάννα, πρωταγωνίστησε στην ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στον εθνικό κορμό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, η γελοία απόπειρα να χαρακτηριστεί ο ακραιφνών δημοκρατικών και φιλελεύθερων φρονημάτων Αντώνης Σαμαράς «ακροδεξιός», έχει αρχίσει ήδη από αρκετό χρόνο –βλ. κείμενο στην «ΑΥΓΗ», της 10-07-2012 του δημοσιογράφου Θ. Καρτερού– όπου αναφέρονται, επί λέξει, τα παρακάτω: «... Στις φυλακές της Ελλάδας ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες δεν είχε έστω μια θέση για Σαμαράδες... ». Επίσης, «... Μην τον παίρνετε πολύ στα σοβαρά (εννοεί τον πρ. πρωθυπουργό). Παιδί της αρείας φυλής των δεξιών είναι…».

Παραλείποντας την αναφορά στη θυσία της Πηνελόπης Δέλτα, και την εθνική δράση στα χρόνια της Κατοχής των γονέων του πρ. πρωθυπουργού, συνεκτιμώντας τη μεγάλη προσφορά του, που ως πρωθυπουργός κράτησε όρθια τη χώρα, μπορεί κανείς να επισημάνει ότι πράγματι ο Αντώνης Σαμαράς είναι άξιος συνεχιστής μιας μεγάλης δημοκρατικής οικογενειακής παράδοσης.

Ιωάννης Κ. Θεοδωρόπουλος, Δικηγόρος