"...Αρκετοί περιμένουν πώς θα εξελιχθεί η συνεργασία των τεχνοκρατών του Μητσοτάκη με τους υπουργούς με κομματική διαδρομή που δοκιμάζονται και στην κάλπη. Εάν προσεχώς υπάρχει διάσταση απόψεων και δημιουργηθούν τριβές, το ζήτημα θα καταλήξει στην επιδιαιτησία του Πρωθυπουργού. Ο μόνος ίσως που ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα ίσως είναι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όχι μόνον επειδή η σχέση με τον Μητσοτάκη είναι άμεση και πολυετής (έστω κι αν παρέμεινε πολιτικά προφυλαγμένη), αλλά επειδή τα αντανακλαστικά του θα είναι πάντοτε πολιτικά. Μπορεί να βρέθηκε ξανά στην Κατεχάκη ως βαθύς γνώστης του χώρου και του αντικειμένου, ως ο «καταλληλότερος για τη θέση και τη δουλειά», αλλά αντιλαμβάνεται ότι η διαχείριση σε ένα υπουργείο είναι πρωτίστως πολιτική και όχι τεχνοκρατική. Ο υπερσυγκεντρωτισμός αρμοδιοτήτων στο υπουργείο, με τη φύλαξη των σωφρονιστικών καταστημάτων και το Μεταναστευτικό να προστίθενται στην ύλη, είναι πλέον το δικό του στοίχημα - έστω κι αν το σχεδίασε και αποφάσισε ο Μητσοτάκης....¨

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 20-21/07/19

"ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ",
του Διονύση Νασόπουλου

Οι πρώτες μέρες δείχνουν όντως μια προετοιμασία που είχε ξεκινήσει από καιρό. Το διαπίστωσαν ακόμη και οι εκπρόσωποι των θεσμών που παρέλαβαν ολοκληρωμένα drafts για τα περισσότερα ζητήματα που άνοιξαν στο τραπέζι. Η δουλειά προφανώς γίνεται πιο εύκολα - και δεν ήταν συνηθισμένοι για προεργασία εις βάθος κάθε φορά που έφθαναν στην Αθήνα. Το είχε ήδη διαπιστώσει και η νέα αντιπολίτευση, τόσο μέσα από την άμεση ανακοίνωση ενός κυβερνητικού σχήματος με πολλά πρόσωπα εκτός πολιτικής σκηνής να βρίσκονται σε θέσεις - κλειδιά όσο και μέσα από την επιλογή της πλειάδας των γενικών γραμματέων πριν καλά - καλά ολοκληρωθεί η παράδοση - παραλαβή στα υπουργεία. Στις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν στα χρόνια της κρίσης χρειάστηκε να περάσουν μήνες πριν οριστούν γενικοί γραμματείς σε αρκετά υπουργεία - και καταγράφηκαν ακόμη και «αστοχίες υλικού» παρά την καθυστέρηση. Στον τρίτο όροφο της οδού Πειραιώς είναι προφανές ότι θεωρούσαν οριστική και αμετάκλητη την επιστροφή κι αυτό επίσης διευκόλυνε τις κινήσεις, αφού οι περισσότερες πόρτες άνοιγαν διάπλατα.

Η δοκιμασία ξεκινά από εδώ και πέρα, αφού το νέο μείγμα πρέπει και να αποδειχθεί λειτουργικό. Ο εκσυγχρονιστικός άνεμος που εκπέμπουν αρκετοί από όσους προωθήθηκαν στον νέο κυβερνητικό μηχανισμό, από τον οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκη περιμένει να δώσει ώθηση στον δικό του σχεδιασμό, αποτελεί ένα στοίχημα εάν μπορεί να παρασύρει και τα στελέχη με ρίζες στο βαθύ κόμμα. Κι ακόμη περισσότερο, να οδηγήσει σε μια συλλειτουργία τους τεχνοκράτες με τους κομματικούς. Η συζήτηση για το «σύνδρομο Κουβελάκη» που καταγράφεται εσχάτως σε κάποια κομματικά γραφεία έχει να κάνει με τις επιφυλάξεις για αυτήν την ώσμωση. Για όσους δεν θυμούνται, το 1993 ο Γιώργος Κουβελάκης, ένας ανώτατος δικαστής με ανοικτό μυαλό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό, μεταπήδησε από το Συμβούλιο της Επικρατείας στη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης. Ηταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μια τέτοια μετακίνηση δικαστή επικροτήθηκε, ενώ το πρώτο διάστημα ο Κουβελάκης ανέλαβε μια σειρά από πρωτοβουλίες με προοδευτικό πρόσημο. Μετά συναντήθηκε με την πολιτική και το βαθύ κόμμα. Η ρήξη του με τον Αντώνη Λιβάνη για τον κρατούμενο Ντανίλο που συνεργαζόταν και με τις υπηρεσίες πληροφοριών, θεωρείται πλέον παροιμιώδης. Ο Κουβελάκης, σύμφωνα και με τις πληροφορίες εκείνης της εποχής, κατήγγειλε στον Ανδρέα Παπανδρέου τον Λιβάνη, θέτοντας περίπου και το δίλημμα «ή εγώ ή αυτός»! Στο πολιτικό προσωπικό ουδείς είχε αμφιβολία για το ποιος θα επικρατούσε και άνοιξε ένας κύκλος αμφισβήτησης των πολιτικών αντανακλαστικών του υπουργού Δικαιοσύνης. Ο Κουβελάκης το επόμενο απόγευμα είχε παραιτηθεί.


Το ερώτημα επανέρχεται αυτές τις μέρες επειδή αρκετοί περιμένουν πώς θα εξελιχθεί η συνεργασία των τεχνοκρατών του Μητσοτάκη με τους υπουργούς με κομματική διαδρομή που δοκιμάζονται και στην κάλπη. Εάν προσεχώς υπάρχει διάσταση απόψεων και δημιουργηθούν τριβές, το ζήτημα θα καταλήξει στην επιδιαιτησία του Πρωθυπουργού. Ο μόνος ίσως που ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα ίσως είναι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όχι μόνον επειδή η σχέση με τον Μητσοτάκη είναι άμεση και πολυετής (έστω κι αν παρέμεινε πολιτικά προφυλαγμένη), αλλά επειδή τα αντανακλαστικά του θα είναι πάντοτε πολιτικά. Μπορεί να βρέθηκε ξανά στην Κατεχάκη ως βαθύς γνώστης του χώρου και του αντικειμένου, ως ο «καταλληλότερος για τη θέση και τη δουλειά», αλλά αντιλαμβάνεται ότι η διαχείριση σε ένα υπουργείο είναι πρωτίστως πολιτική και όχι τεχνοκρατική. Ο υπερσυγκεντρωτισμός αρμοδιοτήτων στο υπουργείο, με τη φύλαξη των σωφρονιστικών καταστημάτων και το Μεταναστευτικό να προστίθενται στην ύλη, είναι πλέον το δικό του στοίχημα - έστω κι αν το σχεδίασε και αποφάσισε ο Μητσοτάκης.