"...Προφανώς έχουμε να κάνουμε με μια παρέα ανθρώπων, γεννημένων οτις στά­χτες της Μεταπολίτευσης και στα ερείπια του ελληνικού «σοσιαλι­στικού» πρωτογονισμού. Χωρίς καμία αίσθηση εθνικού ή δημο­κρατικού συμφέροντος. Ποτέ του δεν είχε καμία διάθεση να επιλύσει κάποιο εθνικό, πολιτικό ή οικονομικό πρόβλημα. Γιατί το μόνο σχέδιο διακυβέρνησης που παρουσίασε εξαρχής, ήταν για μία άλλη χώρα, φανταστική και όχι για αυτή που ήθελε τόσο πολύ να φτάσει στην εξουσία. Ο Αλέξης είναι ένας σύγχρονος Ταρτούφος που χρησιμοποιεί τον «ευσεβισμό» του για να ξεγελάσει τους πάντες. Οσο πιο γρήγορα εγκαταλείψει την εξουσία, τόσο καλύτερα για την πολιτική, τόσο καλύτερα για τη δημοκρατία και τόσο καλύτερα για την ίδια τη χώρα...."

Από το "Φιλελεύθερο"

"Φιλελεύθερος", 30/01/18

ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΜΠΟΥΚΑ

Ολόκληρη η πολιτική πορεία του Αλέξη Τσίπρα βασίζεται πάνω σε μικρά οριακά κομμάτια δρα­ματοποιημένης αφήγησης. Πολ­λές φορές θυμίζει μία αγωνιώδη προσπάθεια να μεταμορφωθεί μία ταρτουφική κωμωδία σε σοβαρό σκηνικό και πολιτικό δράμα. Να ξεπεράσει ρ ίδιος τον ρόλο του και να ξεγελάσει, όχι μόνο τον Οργκόν που τον έχει εγκαταστήσει στο σπί­τι του αλλά και τον βασιλικό αστυ­νομικό που σπεύδει στο τέλος να τον συλλάβει. Ο πρωθυπουργός ακολουθεί την πορεία του «ρι­ψοκίνδυνου ιππότη», ο οποίος επενδύει σε διαδοχικά στιγμιό­τυπα ακραίων καταστάσεων για να συνεχίσει να αποθεώνεται από τον ρομαντισμό των χωρικών στο δάσος του Σέργουντ... Αυτό ακριβώς κάνει τώρα με το Σκοπιανό. 

Αυτό έκανε στην αξέ­χαστη ιστορική διαπραγμάτευση με αντιπρόσωπο τον Βαρουφάκη. Στο δημοψήφισμα, στα capital controls, στη 17ωρη εξουθενω­τική ολονυχτία, στην κόντρα με τους δανειστές, που στο τέλος τον ανάγκασαν να φτάσει στη βολική και «μαρτυρική» ιδεολογική του ήττα. Ποτέ, εν τω μεταξύ, κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς κάνει, πώς το κάνει και με ποιους έχει συμφω­νήσει στην προεργασία κάθε σχε­δίου «ελεγχόμενης εξαπάτησης» των εσωτερικών αντιπάλων. Οπως και με ης υπόλοιπες οριακές «δια­πραγματεύσεις» του, έτσι και με το «Μακεδόνικο», δεν πρόκειται να εγκλωβιστεί στον κλοιό των δικών του ευθυνών. Ούτε και του εταίρου του Πάνου Κομμένου. Και πάλι θα φταίνε όλοι οι άλλοι που δεν συναίνεσαν στη λύση του ζητήμα­τος. Που τον εγκατέλειψαν μόνο του, μολονότι οι «φίλοι» του θα έπρεπε πρώτοι να τον στηρίξουν για να τελειώνει με ης, υποτίθεται, ειλημμένες αποφάσεις του.

Καθαρός στόχος είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος εντέχνως απο­μονώνεται από τους υπόλοιπους, για να φανεί ότι δεξιοί νεοδημο-κράτες του κόμματος του γίνονται εθνικόφρονες «ταλιμπάν», ενώ οι κεντροαριστεροί σύντροφοι επιδεικνύουν ένα είδος κατανό­ησης, που στη συνέχεια θα την απολέσουν.

Στο τέλος, όμως, θα επικρατήσει το γνωστό σενάριο της ομολογη­μένης ήττας με ευθύνη των άλλων και όχι του ίδιου του πρωθυπουρ­γού. Γι' αυτόν τον λόγο είναι ανώ­φελο να αναζητεί κανείς λογικά ερείσματα προκειμένου να  συν­δράμει στην εθνική προσπάθεια για κλείσιμο ενός μακροχρόνιου προβλήματος στα βόρεια των συνόρων μας. Δεν έχει νόημα να συναινεί κανείς σε χειρισμούς που αποσκοπούν στη διαχείριση της επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ και όχι στη διευθέτηση ενός διπλωματι­κού ζητήματος. Δεν είναι μόνο το πολιτικό σύστημα που ευνοεί τον βολονταρισμό, τον τυχοδιωκτισμό και την αήθη πρακτική για την πολιτική επιβίωση.

Προφανώς έχουμε να κάνουμε με μια παρέα ανθρώπων, γεννημένων οτις στά­χτες της Μεταπολίτευσης και στα ερείπια του ελληνικού «σοσιαλι­στικού» πρωτογονισμού. Χωρίς καμία αίσθηση εθνικού ή δημο­κρατικού συμφέροντος. Ποτέ του δεν είχε καμία διάθεση να επιλύσει κάποιο εθνικό, πολιτικό ή οικονομικό πρόβλημα. Γιατί το μόνο σχέδιο διακυβέρνησης που παρουσίασε εξαρχής, ήταν για μία άλλη χώρα, φανταστική και όχι για αυτή που ήθελε τόσο πολύ να φτάσει στην εξουσία. Ο Αλέξης είναι ένας σύγχρονος Ταρτούφος που χρησιμοποιεί τον «ευσεβισμό» του για να ξεγελάσει τους πάντες. Οσο πιο γρήγορα εγκαταλείψει την εξουσία, τόσο καλύτερα για την πολιτική, τόσο καλύτερα για τη δημοκρατία και τόσο καλύτερα για την ίδια τη χώρα.