Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΞΑΠΛΩΘΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ...-ΑΠΟ ΑΥΤΑΡΕΣΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ "ΒΙΑΣΥΝΕΣ" ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΖΗΜΙΕΣ...

Από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

"ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", 27/01/18

Από το Grexit στο Grinvest

ΤΗΣ ΖΕΖΑΣ ΖΗΚΟΥ

Ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, στη συνάντησή του με τους επεν­δυτές στο Νταβός, τους διαβεβαί­ωσε, μεταξύ άλλων, ότι «η Ελλάδα έχει γυρίσει σελίδα». Τους μίλησε για τους θετικούς ρυθμούς ανά­πτυξης, την επιτυχή έκβαση της τρίτης αξιολόγησης και τους ενη­μέρωσε ότι στο πλαίσιο του νέου αναπτυξιακού νόμου ολοκλη­ρώνεται η αξιολόγηση σχεδόν 800 νέων επενδυτικών σχεδίων ύψους 2 δισ. ευρώ. Και τους υπο­σχέθηκε ότι «το μεγάλο στοίχη­μα και το καθήκον του είναι να σχεδιάσει το μέλλον μαζί με τους θεσμούς εκείνους που θα εγγυ­ώνται ότι η Ελλάδα δεν θα γυρί­σει στα λάθη του παρελθόντος μετά την έξοδο από τα Μνημό­νια και την επιτροπεία τον ερχό­μενο Αύγουστο»... Και με έκδηλη έπαρση συμπλήρωσε: «Πετύχαμε κάτι πολύ σημαντικό. Καταφέρα­με στη συνείδηση των επενδυτών -Γάλλων και Αμερικανών- να μετατρέψουμε την αγωνία τους για το Grexit στην πρόθεση τους για Grinvest (δηλαδή, αντί για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, σε επενδύσεις στην Ελλάδα).

Ομολογουμένως, αγνοώ αν έπει­σε τους σοβαρούς επενδυτές, πέ­ραν των κερδοσκόπων, αλλά το πανίσχυρο αμερικανικό οικο­νομικό πρακτορείο Bloomberg έσπευσε να ενημερώσει τις αγο­ρές ότι «οι επενδυτές καλωσορί­ζουν την επιστροφή της Ελλά­δας». Ο συνδυασμός εσωτερικών μνημονιακών μεταρρυθμίσεων και ευρύτερης ευρωπαϊκής οι­κονομικής ανάπτυξης οδήγη­σε την Ελλάδα στα πρόθυρα της ομαλοποίησης! Η χώρα, πλέον, δεν φλερτάρει με την έξοδο της από το ευρώ, καθώς οι οικονο­μολόγοι έχουν αναβαθμίσει τις προβλέψεις τους για ανάπτυξη στο 2,2%. Το δημοσίευμα υπεν­θυμίζει, βεβαίως, ότι το χρέος της χώρας μας παραμένει υψηλό, το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων υστερεί των προσδοκιών και οι ελληνικές τράπεζες φέρουν ακό­μη το βάρος μεγάλου όγκου μη εξυπηρετούμενων δανείων.

Η Ελλάδα μοιά­ζει με φουσκωμένο βάτραχο, που έχει αποδυναμωθεί-από την κα­τάχρηση της αριστερής εξουσί­ας, ενώ είναι και ζαλισμένη από τα οκτώ χρόνια βαθιάς ύφεσης, σκληρής λιτότητας και εφιαλτι­κής ανεργίας. Οι μεταρρυθμίσεις φαίνονται σαν μια ελκυστική προοπτική, όταν όλα κόμματα, για να παραμείνουν στην εξου­σία, υπηρετούν δολίως το συστημικό σύστημα. Η «ιστορία του βατράχου» μάς λέει: το νερό ζεσταίνεται, ο βάτραχος πέφτει σε βαθύ ύπνο και μετά σε κώμα. Κατά τη διάρκεια της μνημονιακής δικτατορίας, τα μίντια της διαπλοκής μάς παρουσίασαν την Ελλάδα σαν ένα «ασφαλές μέρος» που ετοιμάζεται να διασωθεί. Ομως, τώρα αυτή η Ελλάδα της αριστερής μνημονιακής εξουσί­ας τους εκδικείται...

Είναι φυσικό να χάνουμε την αντίληψη του χρόνου, καθώς κυριαρχεί η αλλόκοτη αίσθηση του αριστερού déjà vu. Παρατη­ρώ, ήδη τρία χρόνια από την κα­τάκτηση της εξουσίας, να έχει απλωθεί τριγύρω μια επικίνδυ­νη εξοικείωση με την αποτυχία σε κάθε διάσταση της, πολιτική ή οικονομική. Σαν να είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε -ακόμα και εμείς- αυτό που λένε και επιθυ­μούν οι ξένοι, ότι αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα: Δηλαδή επιστροφή στην κανονικότητα! Πρόκειται, ωστόσο, για μια ύπουλη τεχνοκρατική αντίλη­ψη, καθώς φαίνεται ότι είναι σχεδόν άνευ σκοπού και αξίας η επιβίωση της κοινωνίας - δηλα­δή του Εθνους. Η Ελλάδα μοιά­ζει με φουσκωμένο βάτραχο, που έχει αποδυναμωθεί-από την κα­τάχρηση της αριστερής εξουσί­ας, ενώ είναι και ζαλισμένη από τα οκτώ χρόνια βαθιάς ύφεσης, σκληρής λιτότητας και εφιαλτι­κής ανεργίας. Οι μεταρρυθμίσεις φαίνονται σαν μια ελκυστική προοπτική, όταν όλα κόμματα, για να παραμείνουν στην εξου­σία, υπηρετούν δολίως το συστημικό σύστημα. Η «ιστορία του βατράχου» μάς λέει: το νερό ζεσταίνεται, ο βάτραχος πέφτει σε βαθύ ύπνο και μετά σε κώμα. Κατά τη διάρκεια της μνημονιακής δικτατορίας, τα μίντια της διαπλοκής μάς παρουσίασαν την Ελλάδα σαν ένα «ασφαλές μέρος» που ετοιμάζεται να διασωθεί. Ομως, τώρα αυτή η Ελλάδα της αριστερής μνημονιακής εξουσί­ας τους εκδικείται...

Πάντως, είναι η τέλεια ειρω­νεία και νέμεση της Ιστορί­ας: Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευ­ση (και, στην προηγούμενη ζωή των στελεχών του, ως βαθύ ΠΑΣΟΚ) δεν άφησε πελατειακό κε­κτημένο που να μην υπερασπι­στεί και μεταρρύθμιση που να μην πολεμήσει. Ερχεται η στιγ­μή που ο ισοπεδωτικός μαξιμαλισμός επιστρέφει ως κυβερνη­τικός κυνισμός. Δεν πρόκειται απλώς για ένα φαιδρό θέαμα να βλέπεις τα στελέχη της κυβέρνη­σης να υπερασπίζονται τις αλλα­γές που με τόση αμετροέπεια συ­νήθιζαν να καταγγέλλουν, όσο κι αν η εκβιαστική από τους δανει­στές στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προσ­δίδει ευρύτερη νομιμοποίηση στις πολιτικές που κρατούν την Ελλάδα στο ευρώ.

Βιαστικός γιά...λάθη,
Θύμα αυτοπεποίθησης

ΤΟΥ Κ.Ι. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Γνωστό είναι ότι ο «διεθνής πα­ράγων» επιθυμεί για την Ελλάδα εσωτερική πολιτική σταθερότη­τα και απόλυτη σύμπλευση της με τις στρατηγικές του ευρω-ατλαντικού συστήματος άμυνας. Το πρώτο συνδέεται με την τή­ρηση των οικονομικών υποχρε­ώσεων της δανειοτραφούς χώ­ρας μας, ενώ το δεύτερο με τις νέες «αρχιτεκτονικές» που προ­ωθεί η Δύση στο διεθνές περι­βάλλον μας και με τις «κόντρες» των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Με αυτά τα δεδομένα, η κυβέρ­νηση του κ. Τσίπρα φαίνεται να εκτιμά ότι μπορεί να διασχίσει το 2018 χωρίς σοβαρές απώλει­ες από τη διαρκή λιτότητα και να πετύχει μια «ομαλή προσγεί­ωση» το 2019.

Ο πρωθυπουργός δείχνει ήδη να κινείται με αυτοπεποίθη­ση, ενθαρρυμένος από τη συλ­λογή επαίνων που εισπράττει από τους Ευρωπαίους για τον ρεαλισμό του, που τον ανέδειξε σε «συνεπή» συνομιλητή τους. Και γεγονός είναι ότι ο εξαιρε­τικά ευέλικτος -πρώην «επανα­στάτης»- πολιτικός και ο στενός συνεργάτης του κ. Τσακαλώτος είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να επιθυμούν οι δανειστές της Ελ­λάδας και για το 2018. Επιπλέ­ον, από το επιτελείο του ΣΥΡΙ­ΖΑ τονίζεται στα παρασκήνια ότι ο Αλέξης Τσίπρας χαίρεται επειδή δεν διαπιστώνει σήμερα καμιά εκδήλωση έντονης πολι­τικής «συμπάθειας» του ευρω­παϊκού παράγοντα προς τον αρ­χηγό της Ν.Δ., Κυρ. Μητσοτάκη, παρά το γεγονός ότι όλες οι δη­μοσκοπήσεις τον φέρουν βέβαιο νικητή των επόμενων εκλογών.

Η αυξημένη αυτοπεποί­θηση τοϋ πρωθυπουργού τον οδήγησε επίσης σε ένα βια­στικό άνοιγμα του «Μακεδο­νικού», που ήδη του προκαλεί ένα μεγάλο «μπέρδεμα». Χωρίς εσωτερική προετοιμασία, με μια παρωχημένη «μυστική δι­πλωματία» του υπουργού Εξω­τερικών και «διαρροές» προς μέσα ενημέρωσης, χωρίς την οφειλόμενη από μια κυβέρνη­ση συνεννόηση με την αντιπο­λίτευση και προφανώς πεπει­σμένος ότι ο «ξένος παράγων» (βλ. ΗΠΑ) θα εκτιμήσει και εδώ τον ρεαλισμό του, ο πρωθυ­πουργός βρέθηκε παγιδευμέ­νος στην υπόθεση του «ονόμα­τος». Ετσι, ανοήτως προκάλεσε σύγχυση και άναψε διχαστικές φωτιές στην πολιτική σκηνή και στην κοινωνία. Με τον τρό­πο αυτό, ο «ρεαλιστής» κ. Τσί­πρας κατέληξε να υπονομεύει ο ίδιος ακριβώς τη «σταθερότη­τα» στην οποία θέλουν να υπο­λογίζουν οι συνομιλητή του, ξένοι δανειστές και υποψήφι­οι επενδυτές, στην πορεία του «διαλόγου» τους με την Αθήνα.

Ομως, σε αυτό το σκηνικό, ο κ. Τσίπρας φαίνεται να παρασύρ­θηκε από μια αυτάρεσκη αισι­οδοξία σε κάποιες «βιασύνες», που μπορεί να προκαλέσουν ζη­μιές στην εικόνα του, η οποία φιλοτεχνείται και από την κυ­βέρνηση και από Ευρωπαί­ους δανειστές. Ετσι, βιάστηκε ο πρωθυπουργός να διαφημί­σει στο ελληνικό κοινό ως δε­δομένη την «καθαρή έξοδο» απ' την κρίση τον ερχόμενο Αύγου­στο, για να διαψευστεί στη συ­νέχεια όχι μόνο από Ευρωπαί­ους εταίρους, αλλά ακόμα και από οικονομικούς υπουργούς της κυβέρνησης του. Αναδεί­χθηκε, έτσι, ότι όλα τα στοιχεία της οικονομίας παραμένουν στο «κόκκινο», με ορατούς τους κιν­δύνους για οδυνηρό «πισωγύρι­σμα», και ότι η χώρα θα υποχρε­ωθεί σε όλο το 2018, όπως και τα επόμενα χρόνια, σε συνέχιση της «επιτήρησης» και στην προ­σφυγή σε «μέτρα» για κάθε «πα­ρεκτροπή» από τις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών. Δό­θηκε, μάλιστα, η εντύπωση σε κύκλους της Ε.Ε. ότι ο κ. Τσί­πρας είναι έτοιμος να διαπρά­ξει «επιπολαιότητες» στο άμεσο μέλλον προκειμένου να αποδεί­ξει την «κοινωνική ευαισθησία» της κυβερνώσας Αριστεράς. Το «επεισόδιο» κατέληξε, λοιπόν, σε μια επικοινωνιακή «γκά­φα» της ηγεσίας, αντί για την τόνωση του πολιτικού προσώ­που της κυβέρνησης. Η κοινή γνώμη έμεινε με την εντύπω­ση ότι «πάλι» ο πρωθυπουργός προσπαθεί να ξεγελάσει την πά­σχουσα ελληνική κοινωνία με την περί «καθαρής εξόδου» ρη­τορεία του.

Αλλά, η αυξημένη αυτοπεποί­θηση τοϋ πρωθυπουργού τον οδήγησε επίσης σε ένα βια­στικό άνοιγμα του «Μακεδο­νικού», που ήδη του προκαλεί ένα μεγάλο «μπέρδεμα». Χωρίς εσωτερική προετοιμασία, με μια παρωχημένη «μυστική δι­πλωματία» του υπουργού Εξω­τερικών και «διαρροές» προς μέσα ενημέρωσης, χωρίς την οφειλόμενη από μια κυβέρνη­ση συνεννόηση με την αντιπο­λίτευση και προφανώς πεπει­σμένος ότι ο «ξένος παράγων» (βλ. ΗΠΑ) θα εκτιμήσει και εδώ τον ρεαλισμό του, ο πρωθυ­πουργός βρέθηκε παγιδευμέ­νος στην υπόθεση του «ονόμα­τος». Ετσι, ανοήτως προκάλεσε σύγχυση και άναψε διχαστικές φωτιές στην πολιτική σκηνή και στην κοινωνία. Με τον τρό­πο αυτό, ο «ρεαλιστής» κ. Τσί­πρας κατέληξε να υπονομεύει ο ίδιος ακριβώς τη «σταθερότη­τα» στην οποία θέλουν να υπο­λογίζουν οι συνομιλητή του, ξένοι δανειστές και υποψήφι­οι επενδυτές, στην πορεία του «διαλόγου» τους με την Αθήνα.