Επτά κείμενα παρέμβασης, από
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" της Πρωτοχρονιάς
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 31/12-01/01/7
1. Η Αριστερά και ο «αστικός» Τύπος
Του Σήφη Πολυμίλη
Πέρα από τις δεδομένες και αναμφισβήτητες ευθύνες των ανθρώπων του Τύπου - επιχειρηματιών κυρίως, αλλά και δημοσιογράφων - για την κατάσταση βαθύτατης κρίσης που βιώνουν, υπάρχει και μια σαφέστατη στοχοποίηση και προσπάθεια υποταγής και χειραγώγησης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διασώσουν τη χαμένη αξιοπιστία τους, μετά τις αλλεπάλληλες κυβιστήσεις και τις επιστολές συγγνώμης, κατασκεύασαν τον απαραίτητο εχθρό για να συσπειρώσουν ό,τι απέμεινε από τους ψηφοφόρους τους.
Με όπλο τη λαϊκίστικη δημαγωγία τους, επιστράτευσαν θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να πείσουν τους συνήθεις συνωμοσιολογούντες ότι για όλα τα δεινά της χώρας ευθύνονται τα μέσα που τους ασκούν κριτική. Με πρόθυμους συνοδοιπόρους και μεγάλο τμήμα δημοσιογράφων, που για ιδιοτελείς ή για ιδεοληπτικούς λόγους εξαπέλυαν καθημερινές επιθέσεις κατά της επάρατης διαπλοκής. Το γεγονός ότι πλείστοι όσοι μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοεκδότες συναγελάζονταν μαζί τους, ουδόλως τους απασχολούσε. Αρκεί που είχαν βρει το φως τους και στήριζαν με κάθε τρόπο, μαζί με τα συμφέροντά τους, και την... αριστερή μας κυβέρνηση.
Ξέχασαν όλοι αυτοί οι θεματοφύλακες της αριστερής συνείδησης και οι πρόθυμοι νεοπροσύλητοι ότι ο λεγόμενος αστικός Τύπος υπήρξε το θερμοκήπιο και το καταφύγιο της Αριστεράς. Ιδιαίτερα σε δύσκολες εποχές «Το Βήμα», «Τα Νέα», αλλά και άλλες εφημερίδες που δεν επιβίωσαν, όπως η «Απογευματινή» και η «Ακρόπολη», άνοιξαν τις πόρτες τους σε επιφανή και μη στελέχη της Αριστεράς που αναζητούσαν τρόπους επιβίωσης και παρέμβασης.
Ο Σπύρος Λιναρδάτος και αρκετοί άλλοι στο «Βήμα» έγραφαν. Τον Μίμη Ραυτόπουλο, νεοσσός της δημοσιογραφίας, τον συνάντησα στην «Απογευματινή», ενώ για 20 και πλέον χρόνια μαθητεύσαμε δίπλα στον Πότη Παρασκευόπουλο στην «Ελευθεροτυπία». Και βέβαια δεκάδες άλλοι μέσα από αυτές τις εφημερίδες έδωσαν το στίγμα τους στη δημόσια ζωή.
Προφανώς δεν συμφωνούσαν σε όλα με την εκάστοτε εκδοτική πολιτική. Αλλά δεν διανοήθηκαν, όπως κάνουν ορισμένοι σήμερα, να τις στοχοποιούν και να τις καταγγέλλουν και να τις απαξιώνουν εκ των υστέρων ότι υπονόμευαν τη δημοκρατία και το δημόσιο συμφέρον. Η ιστορία του καθενός και φυσικά των εφημερίδων ούτε παραγράφεται, ούτε γίνεται βορά στις καιροσκοπικές επιδιώξεις εθνικολαϊκιστών και νεοσταλινικών που ενδημούν σήμερα στον δημόσιο βίο.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 31/12-01/01/7
2. Τα πυροτεχνήματα της κυβέρνησης Τσίπρα
Του Νότη Παπαδόπουλου
Σε λίγες ώρες ανατέλλει το 2017, αλλά η κυβέρνηση Τσίπρα εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν να μην έχει καταλάβει ποιες είναι οι επείγουσες προτεραιότητες της χώρας για τη νέα χρονιά.
Εξακολουθεί να πολιτεύεται με ψευτομαγκιές, να κατηγορεί την αντιπολίτευση για κάθε κυβερνητική αβελτηρία, να επανέρχεται στον λαϊκισμό του 2014 και να στρέφεται πάλι κατά των Γερμανών και των νεοφιλελεύθερων κέντρων που δήθεν επιβουλεύονται την Ελλάδα.
Και όλα αυτά για τα μάτια του κόσμου. Γιατί, επί της ουσίας, στέλνει ταπεινωτικές επιστολές όπου δεσμεύεται για απόλυτη υποταγή στους στόχους και στις διαδικασίες του Μνημονίου υποσχόμενη και αντισταθμιστικά δημοσιονομικά μέτρα για τυχόν παρεκκλίσεις.
Ωστόσο, η κυβέρνηση εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει ότι το κορυφαίο ζητούμενο του 2017 είναι το κλείσιμο - εδώ και τώρα - της δεύτερης αξιολόγησης, η επείγουσα επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη και η δημιουργία όσο το δυνατόν περισσοτέρων θέσεων εργασίας.
Η ανεργία στη χώρα φτάνει το 1,1 εκατομμύριο, με περισσότερους από 750.000 ανέργους να βρίσκονται εκτός εργασίας για περισσότερο από 12 μήνες - έχουν δηλαδή μηδενικό εισόδημα. Ενας στους δύο νέους δεν μπορούν να βρουν δουλειά και σχεδόν 500.000 έλληνες επιστήμονες έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό για να μπορέσουν να ζήσουν τις οικογένειές τους!
Το σύνθημα της κυβέρνησης (αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης) θα έπρεπε να είναι ένα. «Κάνουμε το παν για να βρούμε δουλειά στα παιδιά σας, για να φέρουμε πίσω τους πτυχιούχους που μετανάστευσαν, για να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας για όλους τους ανέργους».
Αντ' αυτού η κυβέρνηση κάνει «πονηριές», με το επίδομα των συνταξιούχων, ανοίγοντας μέτωπα με τους δανειστές. Καθυστερεί το κλείσιμο της αξιολόγησης - που όπως όλα δείχνουν πάει για τον Μάρτιο. Και παγιδεύεται στα βαθιά νερά της πολιτικής των ευρωπαϊκών χωρών οι οποίες μία - μία στρέφονται προς τα δεξιά και δεν θέλουν με τίποτα να ακούσουν για νέες χάρες προς την Αθήνα.
Παράλληλα, δεν κάνει τίποτα για να ξεκινήσουν ακόμη και οι ελάχιστες επενδύσεις που έχουν αποφασισθεί στη χώρα (Ελληνικό, 14 αεροδρόμια, Αστέρας Βουλιαγμένης κ.λπ.).
Το στοίχημα της Ελλάδας - το οποίο ακόμη δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ο κ. Τσίπρας - δεν είναι να δώσει φιλοδωρήματα τριακοσίων ευρώ τον χρόνο σε κάθε συνταξιούχο. Αλλά να προσελκύσει, με κάθε τρόπο, ξένες επενδύσεις αξίας 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, να πετύχει σταθερή ανάπτυξη άνω του 3% για τουλάχιστον μία πενταετία και να προσφέρει δουλειά σε εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους που θα ανακουφίσουν την καθημαγμένη ελληνική κοινωνία
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 31/12-01/01/17 |
3. Πρωθυπουργικός και αστυνομικός αυταρχισμός!
Του Γρηγόρη Καλφέλη
To 2016 τελειώνει με ένα απίστευτο περιστατικό πρωθυπουργικού και αστυνομικού αυταρχισμού! Τι εννοώ; Ο καθηγητής Διομήδης Σπινέλλης έκανε πριν από λίγες ημέρες την ακόλουθη καταγγελία:
Στις 19.12.2016 το πρωί - στην Αθήνα - αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας «είχε κλείσει» την κάθετη προς τη λεωφόρο Πατησίων κίνηση για να περάσει η αυτοκινητοπομπή του Πρωθυπουργού!
Το επαχθές αποτέλεσμα ήταν ένα απίστευτο κυκλοφοριακό κομφούζιο, αφού όλα ήταν ακινητοποιημένα - πεζοί και αυτοκίνητα - για να περάσει ο «ηγεμόνας- πρωθυπουργός» κ. Τσίπρας! Και τα ερωτήματα τα οποία ανακύπτουν είναι τα ακόλουθα: Από πότε σε μια ευρωπαϊκή χώρα μπλοκάρονται όλοι οι δρόμοι για να φθάσει γρήγορα ο Πρωθυπουργός στη δουλειά του; Αυτό είναι το πολιτισμικό πρότυπο του ηγέτη της «πρώτη φορά Αριστεράς»; Να περνάει αυτοκρατορικά ο ηγεμόνας και «ας κάνουν ό,τι θέλουν οι πολίτες»; Και τέλος ποιος επιτρέπει στον κ. Τσίπρα να «καταχράται» έτσι τον δημόσιο χώρο;
Ομως υπάρχει και ένα πιο επικίνδυνο στοιχείο στην παραπάνω καταγγελία. Ο καθηγητής κ. Σπινέλλης έβγαλε με το κινητό του ορισμένες φωτογραφίες, γιατί προφανώς θεώρησε ότι το παραπάνω φαινόμενο ήταν απαράδεκτο.
Αμέσως τον πλησίασαν άνδρες της Ασφάλειας με πολιτικά, «τον ρώτησαν τι δουλειά κάνει, ζήτησαν να ψάξουν την τσάντα του και αφού πήραν την ταυτότητά του αξίωσαν επιτακτικά» να διαγραφούν οι φωτογραφίες του κινητού τηλεφώνου οι οποίες απεικόνιζαν το παραπάνω τραγελαφικό φαινόμενο.
Και τα ερωτήματα τα οποία ανακύπτουν είναι τα εξής: Από πότε οι αστυνομικοί μπορούν να κάνουν τέτοιες προληπτικές έρευνες, χωρίς να υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής για την τέλεση ενός αδικήματος; Και ποιο ήταν ακριβώς το αδίκημα που είχε διαπράξει ο καθηγητής; Η φωτογράφιση ενός αυτοκινητοδρόμου;
Υπενθυμίζω ότι όλα αυτά ρυθμίζονται από το ΠΔ 141/1991 και προληπτικές αστυνομικές έρευνες μπορούν να γίνουν μόνο με νομοθετική εξουσιοδότηση και μόνο υπό τους όρους που προβλέπει η δικονομία μας!
Διαφορετικά μεταβαλλόμαστε ταχέως σε ένα αστυνομικό κράτος αυθαιρεσίας «τύπου Ερντογάν»!
Προφανώς όλα αυτά έγιναν για να μη δημοσιοποιηθεί το απαράδεκτο γεγονός ότι «μπλοκάρονται» οι δρόμοι για να φθάσει ο κ. Τσίπρας γρήγορα στο γραφείο του!
Συμπέρασμα; Ισως το 2016 πρέπει να χαρακτηριστεί έτος «κυβερνητικού αυταρχισμού»!
-Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 31/12-01/01/7 |
4. Η πρώτη κρίση του 2017
Του Γιάννη Καρτάλη
Δεν πρόλαβε να τελειώσει το 2016 και κληροδοτεί ήδη στη νέα χρονιά την πρώτη σοβαρή διεθνή κρίση, η οποία θα έχει ευρύτερες αρνητικές επιπτώσεις στην αντιμετώπιση του, ούτως ή άλλως, εξαιρετικά πολύπλοκου ζητήματος της Μέσης Ανατολής. Διότι η κρίση στις αμερικανοϊσραηλινές σχέσεις που προέκυψε από τη σαφή καταδίκη της διατήρησης και επέκτασης των παράνομων ισραηλινών οικισμών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη από την απερχόμενη κυβέρνηση Ομπάμα και η διαβεβαίωση του Ντόναλντ Τραμπ ότι θα την ανατρέψει ρίχνει νερό στον μύλο της αδιαλλαξίας του γνωστού ακροδεξιού ηγέτη Μπενιαμίν Νετανιάχου, με αποτέλεσμα να προκύψουν, όπως είναι φυσικό, έντονες αντιδράσεις στον αραβικό κόσμο. Αντιδράσεις που εδώ και καιρό ρίχνουν λάδι στη φωτιά που έχει ανάψει στην ευαίσθητη αυτή περιοχή, ενώ η άρνηση του Ισραήλ να αποδεχθεί τη λύση των δύο κρατών, μαζί με την Παλαιστίνη, στηρίζεται τώρα από τον νέο αμερικανό πρόεδρο.
Χαρακτηριστική της αλλαγής σκηνικού που κυοφορείται είναι άλλωστε η προτροπή του κ. Τραμπ προς τον κ. Νετανιάχου να «κρατήσει γερά» έως τις 20 Ιανουαρίου που αναλαμβάνει την εξουσία, οπότε και «θα αλλάξουν τα πράγματα». Τα «πράγματα» όμως φαίνεται ότι θα αλλάξουν και ως προς τις σχέσεις των ΗΠΑ με τον ΟΗΕ, μετά τη δήλωση Τραμπ ότι «τα Ηνωμένα Εθνη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια λέσχη όπου μαζεύονται διάφοροι, συνομιλούν και περνούν καλά»! Αφορμή για την προκλητική αυτή δήλωση στάθηκε η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας να καταδικάσει, σε αυστηρή γλώσσα, τους ισραηλινούς εποικισμούς, αγνοώντας τις πιέσεις Τραμπ να ασκήσει η κυβέρνηση Ομπάμα βέτο στην απόφαση αυτή. Λίγο αργά βέβαια ο πρόεδρος Ομπάμα αποφάσισε να αλλάξει στάση, διότι αν το είχε κάνει νωρίτερα σήμερα η κατάσταση θα ήταν ίσως εντελώς διαφορετική.
Τώρα πλέον το μόνο βέβαιο είναι ότι θα δημιουργηθεί μια νέα επικίνδυνη αναταραχή, σε μια ήδη ιδιαίτερα ταραγμένη περιοχή, καθώς ο ισραηλινός πρωθυπουργός (έχοντας απαλλαγεί από τις πιέσεις Ομπάμα) προγραμματίζει την ανάπτυξη και νέων εποικισμών, συνεπικουρούμενος από τον νέο αμερικανό πρεσβευτή, γνωστό για τις ακραίες απόψεις του, ο οποίος έχει δηλώσει ότι θα μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ, πόλη που διεκδικούν ως πρωτεύουσα και οι Παλαιστίνιοι. Ολα αυτά δείχνουν τι μας περιμένει τη νέα χρονιά, καθώς μάλιστα θα διαχειριστούν τις επιπτώσεις από τις γνωστές ανατροπές που σημειώθηκαν σε όλα τα επίπεδα διεθνώς το 2016 άτομα που διακρίνονται για τις αδιάλλακτες θέσεις τους, από τον Ντόναλντ Τραμπ έως τον Νετανιάχου και από τον Ερντογάν ως τον Πούτιν. Και το ερώτημα είναι αν η Ενωμένη Ευρώπη θα κατορθώσει να ξεπεράσει την κρίση επιβίωσης που αντιμετωπίζει, ώστε να καταστεί ο αναγκαίος ρυθμιστικός παράγοντας σε μια διεθνή σκηνή που έχει εντελώς απορρυθμισθεί.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 31/12-01/01/7 |
στον κ. Πρωθυπουργό
Του Γιάννη Μαρίνου
Στο πρωθυπουργικό του ξεκίνημα ο κ. Τσίπρας έδειχνε ξεκούραστος, χαμογελαστός, αισιόδοξος, και το φωτεινό του πρόσωπο γεννούσε ελπίδα. Ολα αυτά έχουν χαθεί. Το κουρασμένο, αγέλαστο πια και γεμάτο προσποίηση πρόσωπο που το διαδέχθηκε βλάπτει και εκείνον και όσους στήριξαν σ' αυτόν ελπίδες. Και εγώ που τόσο σκληρά τον επικρίνω, ακόμα και από την εποχή που ηγείτο ως εκκολαπτόμενος εθνικός ηγέτης επικεφαλής του δεκαπενταμελούς, με καταλήψεις, κοπάνες και χαβαλέ, λέω χρονιάρες μέρες να του κάνω ως δώρο μερικές σοφές διαπιστώσεις που μπορεί να τον βοηθήσουν στην άσκηση της εξουσίας με ψέματα ή έστω αυταπάτες.
Διακήρυξε μεν ο Ανελόρ ντε Γκασπαρέν ότι «η λέπρα της εποχής μας είναι το παγκόσμιο ψέμα», όμως ο πρωταπόστολος του μαρξισμού Λένιν καθησύχαζε βεβαιώνοντας τους διεκδικούντες την εξουσία ότι «η αλήθεια είναι μια μικροαστική συνήθεια». Μικροαστός δεν είναι ο κ. πρωθυπουργός, γι' αυτό άλλωστε και δεν φοράει γραβάτα. Αλλά και η διάσημη ποιήτρια και ακαδημαϊκός κυρία Κική Δημουλά τον καθησυχάζει: «Νομίζω», έγραψε πρόσφατα, «ότι είναι πολύ σκληρά τα πράγματα αν τα κοιτάξει κανείς κατάματα. Γι' αυτό μισώ τις αλήθειες. Είναι το ψέμα πιο ανακουφιστικό, καθώς είμαστε όλοι ψεύτες». Αλλωστε, «μπορεί όταν είσαι δεξιός να θεωρείσαι για όλα ένοχος, αλλά δήλωνε αριστερός και σου συγχωρούνται τα πάντα» καθησυχάζει ο νεοφιλόσοφος Πασκάλ Μπρικνέρ. Επιπλέον ο Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ βεβαιώνει ότι «η πρώτη δύναμη που οδηγεί τον κόσμο είναι το ψέμα». «Η δε πολιτική είναι η τέχνη της ψευδολογίας» ενθαρρύνει ο Βολταίρος. «Γιατί άλλωστε να λέει κανείς την αλήθεια όταν τον συμφέρει το ψέμα;» διερωτάται ο φιλόσοφος Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Και ουδείς λόγος ανησυχίας για το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, καθώς ο διαπρεπής οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ (ο πατέρας του Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, που είχατε, κύριε Τσίπρα, σύμβουλό σας μαζί με τον κ. Βαρουφάκη) σας διαβεβαιώνει ότι «τίποτα δεν είναι τόσο θαυμαστό στην πολιτική όσο η φτωχή μνήμη». Μπορείτε μάλιστα να αναφωνήσετε μαζί με τον μέγα φιλόσοφο της Αριστεράς Ζαν-Πολ Σαρτρ: «Κακόμοιροι ηλίθιοι, πιστέψατε στην αλλαγή πολιτικής. Δεν έχετε παρά αλλαγή προσωπικού». Είναι αλήθεια ότι, εμπνεόμενος από τον λατρευτό Τσε Γκεβάρα, μπορεί να διεκδικήσατε τη νίκη στις εκλογές αφού «χωρίς εξουσία οι ιδεολογίες δεν εφαρμόζονται». Σας παρηγορεί όμως ο ίδιος προσθέτοντας ότι «με εξουσία δεν επιβιώνουν». Για του λόγου το αληθές συνηγορεί και ο διαπρεπής γάλλος σοσιαλιστής Μισέλ Ροκάρ βεβαιώνοντας ότι «οι ιδεολογίες χρησιμεύουν για να καταλάβεις την εξουσία, όχι για να την ασκήσεις». Σας καθησυχάζει ακόμα και ο Μαρκ Τουέιν βεβαιώνοντάς σας πως «είναι πιο εύκολο να ξεγελάσεις κάποιον παρά να τον πείσεις ότι έχει ξεγελαστεί».
Τώρα πώς μου ήρθε πρωτοχρονιάτικα να προσπαθώ, ανοιχτοχέρης και εγώ όπως και εσείς κύριε Τσίπρα, που μοιράζετε επιδόματα, να ξαναφέρω το χαμόγελο στο πρόσωπό σας και με τη σάτιρά μου στις ψυχές των απογοητευμένων συνελλήνων; Μα γιατί, όπως διακηρύσσει και ο Νίκος Καζαντζάκης, «εγώ, έστω και μονάχος μου, έχω χρέος να σώσω τη γη. Και αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω». Ετσι ίσως εξηγείται γιατί θέλετε να μας φιμώσετε. Εγώ πάντως γενναιόδωρα εύχομαι για το 2017 και μη χειρότερα...
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 31/12-01/01/7 |
6. Ο ΔΟΛ, εμείς και η χρεοκοπία
Του Ζώη Τσώλη
Τέτοιες μέρες και υπό το βάρος των δικών μας ευθυνών, αυτές που αναλογούν στον καθένα, αναζητούμε απαντήσεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Πώς είναι δυνατόν το συγκρότημα που μας αγκάλιασε, μας ανέδειξε, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, και «Το Βήμα», για το οποίο εργαστήκαμε μερόνυχτα, να απειλούνται, να είναι στο χείλος του γκρεμού...
Γυρνώντας λοιπόν τον χρόνο πίσω όλοι όσοι βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή των γεγονότων (λόγω ειδικότητας οι οικονομικοί συντάκτες) θυμόμαστε ότι το 2008 όταν χρεοκόπησε η Lehman Brothers υποστηρίζαμε ότι το τσουνάμι θα χτυπούμε και την εύθραυστη ελληνική οικονομία. Κάποιοι μειδιούσαν... Ούτε το 2009, όταν τα σημάδια αποτυπώθηκαν στα οικονομικά μεγέθη και στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, κανείς ήθελε να πιστέψει ότι η χώρα μπαίνει σε μεγάλη περιπέτεια, ότι βαδίζει προς τη χρεοκοπία.
Ολοι ήθελαν να πιστεύουν ότι «μπόρα είναι, θα περάσει». Ακόμη και μετά την προσφυγή στο ΔΝΤ και την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου το 2010 θεωρούσαν ότι σε δύο, το πολύ τρία χρόνια θα βγαίναμε από την κρίση.
Τι κι αν η οικονομική ιστορία δίδασκε ότι χώρες που χρεοκόπησαν μία φορά, απειλούνται με δεύτερη χρεοκοπία και ότι για να ορθοποδήσουν χρειάζεται να περάσει περίοδος επτά μέχρι 10 ετών.
Αυτή την πραγματικότητα πολλοί αρνήθηκαν, με πρώτους τους πολιτικούς που επένδυσαν στην αποτυχία κάθε προσπάθειας διάσωσης, ώστε να έρθουν αυτοί στην εξουσία.
Αυτό έκανε η Νέα Δημοκρατία σε βάρος του ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου, αυτό έκαναν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας σε βάρος της ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και του ΠαΣοΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Το ίδιο επιζητούν σήμερα η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, στον συρρικνωμένο πλέον κεντρώο χώρο.
Οι πολιτικοί και το σκηνικό που διαμορφώθηκε τα τελευταία αυτά χρόνια λειτούργησαν ως πολλαπλασιαστής της κρίσης. Με αποτέλεσμα να διαλυθεί το τραπεζικό σύστημα, να καταρρεύσουν ακόμη και υγιείς επιχειρήσεις μόλις έκλεισαν οι στρόφιγγες χρηματοδότησης και να εκτοξευθεί ο αριθμός των ανέργων σε 1.200.000 ανθρώπους (!)
Δυστυχώς από τη λαίλαπα δεν ξεφύγαμε κι εμείς, ίσως γιατί ο φακός της πολιτικής ήταν παραμορφωτικός, ίσως γιατί δεν αντιδράσαμε εγκαίρως σε αυτά που βλέπαμε να έρχονται, ίσως γιατί δεν πιστέψαμε από την αρχή της κρίσης ότι η μοναδική γραμμή ήταν «εθνική» και όχι «κομματική», ώστε να βγούμε το ταχύτερο από την εποχή των μνημονίων.
Το μόνο που μένει είναι να ευχηθούμε, για όλους, ένα καλύτερο 2017.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 31/12-01/01/17 |
7. Υπέρβαση τώρα
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Τα τελευταία χρόνια, τέτοια εποχή, λέμε ότι τα χειρότερα είναι πίσω μας και ελπίζουμε ότι το νέο έτος θα είναι καλύτερο. Ωστόσο, αν δούμε τα πράγματα με ρεαλιστικό πνεύμα, μακριά από κομματικές σκοπιμότητες και ιδεολογικές παρωπίδες, διαπιστώνουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και έχοντας δοκιμάσει κυβερνήσεις από όλο το πολιτικό φάσμα, τίποτα επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει που να δικαιολογεί την εκτίμηση ότι τα χειρότερα είναι πίσω μας.
Μπορεί να έχει σημειωθεί σημαντική βελτίωση στα δημοσιονομικά, όμως το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο οργάνωσης που οδήγησε τη χώρα στην κατάρρευση παραμένει σε γενικές γραμμές αμετάβλητο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διαχείριση της κρίσης στον Τύπο και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν παραδοσιακές εκδοτικές επιχειρήσεις όπως ο ΔΟΛ. Οποιαδήποτε λύση επιλέξουν οι τράπεζες, θα πρέπει να εγκριθεί από την κυβέρνηση. Ετσι, την προηγούμενη Πέμπτη έγινε κλειστή σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, με τη συμμετοχή των Νίκου Παππά και Αλέκου Φλαμπουράρη και κορυφαίων στελεχών των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, με θέμα τα προβλήματα του Τύπου. Δηλαδή οι πολιτικοί προσπαθούν να λύσουν ένα καθαρά επιχειρηματικό ζήτημα, το οποίο θα έπρεπε να λυθεί ανοικτά, με βάση το κατά πόσο είναι βιώσιμη μια επιχείρηση ή τμήμα αυτής.
Το αποτέλεσμα των κυβερνητικών παρεμβάσεων στα επιχειρηματικά ζητήματα του Τύπου το είδαμε στο φιάσκο του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. Τα πράγματα σήμερα είναι πιο θολά από ό,τι ήταν πριν επιχειρήσει η κυβέρνηση να βάλει τάξη στο χαοτικό τηλεοπτικό τοπίο, το οποίο ήταν δημιούργημα παλαιότερων πολιτικών αποφάσεων, διαχρονικών, από την εποχή της απελευθέρωσης της αγοράς.
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα γιατί η Ελλάδα ύστερα από επτά χρόνια και έπειτα από τόσες θυσίες δεν έχει ορθοποδήσει, ίσως να περιγράφεται καλύτερα στο βιβλίο «Γιατί Αποτυγχάνουν τα Εθνη». Οι συγγραφείς του Ντάρον Ατζέμογλου και Τζέιμς Ρόμπινσον, καθηγητές στο ΜΙΤ και στο Χάρβαρντ αντιστοίχως, υποστηρίζουν ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί μιας χώρας αποτελούν τη βάση για την οικονομική της επιτυχία ή αποτυχία. Απορρίπτουν προϋπάρχουσες προσεγγίσεις, για τη γεωγραφική θέση, το πολιτισμικό υπόβαθρο, το μορφωτικό επίπεδο και προβάλλουν το είδος της ποιότητας των πολιτικών και οικονομικών θεσμών. Και διακρίνουν δύο κατηγορίες θεσμών: τους «ανοικτούς» και τους «κλειστούς».
Είτε στην πολιτική είτε στην οικονομική ζωή, ορίζουν ως «ανοικτούς» τους θεσμούς εκείνους που ανοίγουν το παιχνίδι σε όσο το δυνατόν περισσότερους, εξασφαλίζοντάς τους ίσους όρους, και ως «κλειστούς» εκείνους που χαρακτηρίζονται από τη λογική κάποιο τμήμα της κοινωνίας να αποσπά πόρους προς όφελος κάποιου άλλου, ελέγχοντας τους όρους του παιχνιδιού και επιτρέποντας τη συμμετοχή σε κάποιους σε βάρος κάποιων άλλων.
Ολα αυτά τα χρόνια της κρίσης μπορεί να δοκιμάσαμε κυβερνήσεις από όλο το πολιτικό φάσμα, μπορεί να αποδεχθήκαμε τρία Μνημόνια, μπορεί να υποστήκαμε θυσίες, διατηρήσαμε όμως αμετάβλητο το μοντέλο των «κλειστών» θεσμών που οδήγησε τη χώρα στην κατάρρευση. Για να αλλάξει, θα πρέπει να είμαστε ανοικτοί στην ισονομία, στην αξιοκρατία, στον υγιή ανταγωνισμό και στην αξιολόγηση. Να κάνουμε δηλαδή την υπέρβαση ως άτομα, ως κοινωνία, ως χώρα. Ας είναι αυτός ο στόχος και η ευχή για το 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου