Από το site του STAR Κεντρικής Ελλάδας
Το 2017 δεν είναι το 2015
Ευρωπαίοι δανειστές και ΔΝΤ, ως αναμενόταν άλλωστε, διαμόρφωσαν κοινή στάση απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, ανεξαρτήτως των διαφορών μεταξύ τους. Το περίγραμμα της συμφωνίας αυτής φαίνεται ότι συμφωνήθηκε στο περιθώριο του Παγκόσμιου Φόρουμ στο Νταβός, ανάμεσα στον κ Σόιμπλε και την κα Λαγκάρντ, απουσία της ελληνικής πλευράς που επέλεξε να μην παραστεί στο Φόρουμ.
Έτσι οι δανειστές τώρα, με μορφή τελεσιγράφου, ζητούν από την Αθήνα μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου, (γιατί μετά αρχίζει παρατεταμένη προεκλογική περίοδος για πολλές ευρωπαϊκές χώρες), να ψηφίσει τώρα πακέτο μέτρων 4,2 δις, τα οποία θα εφαρμοστούν μετά από το 2018, ώστε να διασφαλιστεί ότι θα τηρηθεί το πλεόνασμα του 3,5%, το οποίο η ίδια η κυβέρνηση Τσίπρα χωρίς ιδιαίτερη, ούτε πίεση ούτε διαπραγμάτευση, υπέγραψε χαλαρά πέρσι τον Μάιο.
Όσο παραμένει αυτή η εκκρεμότητα, (που η κυβέρνηση ήταν σίγουρη ότι τα είχε κλείσει..από τον περασμένο Νοέμβριο), η οικονομία βρίσκεται καθηλωμένη, ενώ αρχίζει να γίνεται αμφίβολο αν θα μπορέσει η χώρα να αποδώσει στους δανειστές τα 11 και πλέον δις που οφείλει μέχρι το τέλος του χρόνου.
Αυτή η πολύ δύσκολη κατάσταση συμπίπτει με τα δύο χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που, σήμερα ως σήμα της πολιτικής της δεν έχει την «απαλλαγή» από τα Μνημόνια και «την επιστροφή στην ανάπτυξη», αλλά την άκρατη λιτότητα, μέσω εξοντωτικών φόρων και ανθρωποκτόνων ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένων (όσοι απομένουν ).
Αυτή την στιγμή η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται στην ίδια πολύ δύσκολη κατάσταση, όπως και τον Φεβρουάριο του 2015: Μια παρατεταμένη, όλο και πιο δύσκολη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για το «μετα-Μνημονιακό» μέλλον της χώρας, το αποτέλεσμα της οποίας πρέπει να κυρωθεί από τη Βουλή, χωρίς απώλειες, που θα οδηγούσαν σε άδοξο τέλος την παραμονή της κυβέρνησης Τσίπρα στην εξουσία.
Είναι πολύ δύσκολο για την κυβέρνηση να ενεργοποιήσει για μια ακόμα φορά την ρητορική μέσα ή έξω από το ευρώ, ή να καταφύγει σε εκλογές με το παραπλανητικό σύνθημα και δίλημμα, αν οι Έλληνες πολίτες θέλουν το «καινούργιο» ή το «παλιό σύστημα» στην εξουσία. Και αυτό γιατί το «καινούργιο» του ΣΥΡΙΖΑ έγινε πολύ γρήγορα «παλιό» και Μνημονιακό και μάλιστα με την απεχθέστερη μορφή της πολιτικής λιτότητας, μέσω υπέρμετρης φορολόγησης των πάντων, χωρίς ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Οι δανειστές, με κοινή θέση, απαιτούν από την κυβέρνηση να προχωρήσει σ έναν οδυνηρό συμβιβασμό. Να νομοθετήσει, τώρα, ώστε να εφαρμοστεί μετά το 2018, ένας μόνιμος μηχανισμός περικοπών , με ανοιχτό το εύρος τους, κατονομάζοντας όμως από τώρα επιπλέον περικοπές σε συντάξεις, μισθούς του δημοσίου τομέα, αύξηση του ΦΠΑ και μείωση – κατάργηση του αφορολόγητου. Ένας ΜΕΓΑ- κόφτης δηλαδή, που θα ισχύσει μετά τη λήξη του Μνημονίου το 2018, έτσι ώστε η χώρα να βρίσκεται σε μόνιμη επιτροπεία, για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους.
Έχει γίνει απολύτως σαφές τώρα, ( παρά τις αλλεπάλληλες αυτοδιαψεύσεις κυβερνητικών στελεχών), ότι την κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρει τόσο ο ίδιος ο μηχανισμός του μόνιμου κόφτη, όσο να αποφύγει την ταπεινωτική και αυτοκτονική πολιτικά διαδικασία να ψηφίσει η ίδια τώρα στη Βουλή ..τα μέτρα του μέλλοντος μας.
Της Κύρας Αδάμ
Ευρωπαίοι δανειστές και ΔΝΤ, ως αναμενόταν άλλωστε, διαμόρφωσαν κοινή στάση απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, ανεξαρτήτως των διαφορών μεταξύ τους. Το περίγραμμα της συμφωνίας αυτής φαίνεται ότι συμφωνήθηκε στο περιθώριο του Παγκόσμιου Φόρουμ στο Νταβός, ανάμεσα στον κ Σόιμπλε και την κα Λαγκάρντ, απουσία της ελληνικής πλευράς που επέλεξε να μην παραστεί στο Φόρουμ.
Έτσι οι δανειστές τώρα, με μορφή τελεσιγράφου, ζητούν από την Αθήνα μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου, (γιατί μετά αρχίζει παρατεταμένη προεκλογική περίοδος για πολλές ευρωπαϊκές χώρες), να ψηφίσει τώρα πακέτο μέτρων 4,2 δις, τα οποία θα εφαρμοστούν μετά από το 2018, ώστε να διασφαλιστεί ότι θα τηρηθεί το πλεόνασμα του 3,5%, το οποίο η ίδια η κυβέρνηση Τσίπρα χωρίς ιδιαίτερη, ούτε πίεση ούτε διαπραγμάτευση, υπέγραψε χαλαρά πέρσι τον Μάιο.
Όσο παραμένει αυτή η εκκρεμότητα, (που η κυβέρνηση ήταν σίγουρη ότι τα είχε κλείσει..από τον περασμένο Νοέμβριο), η οικονομία βρίσκεται καθηλωμένη, ενώ αρχίζει να γίνεται αμφίβολο αν θα μπορέσει η χώρα να αποδώσει στους δανειστές τα 11 και πλέον δις που οφείλει μέχρι το τέλος του χρόνου.
Αυτή η πολύ δύσκολη κατάσταση συμπίπτει με τα δύο χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που, σήμερα ως σήμα της πολιτικής της δεν έχει την «απαλλαγή» από τα Μνημόνια και «την επιστροφή στην ανάπτυξη», αλλά την άκρατη λιτότητα, μέσω εξοντωτικών φόρων και ανθρωποκτόνων ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένων (όσοι απομένουν ).
Αυτή την στιγμή η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται στην ίδια πολύ δύσκολη κατάσταση, όπως και τον Φεβρουάριο του 2015: Μια παρατεταμένη, όλο και πιο δύσκολη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για το «μετα-Μνημονιακό» μέλλον της χώρας, το αποτέλεσμα της οποίας πρέπει να κυρωθεί από τη Βουλή, χωρίς απώλειες, που θα οδηγούσαν σε άδοξο τέλος την παραμονή της κυβέρνησης Τσίπρα στην εξουσία.
Είναι πολύ δύσκολο για την κυβέρνηση να ενεργοποιήσει για μια ακόμα φορά την ρητορική μέσα ή έξω από το ευρώ, ή να καταφύγει σε εκλογές με το παραπλανητικό σύνθημα και δίλημμα, αν οι Έλληνες πολίτες θέλουν το «καινούργιο» ή το «παλιό σύστημα» στην εξουσία. Και αυτό γιατί το «καινούργιο» του ΣΥΡΙΖΑ έγινε πολύ γρήγορα «παλιό» και Μνημονιακό και μάλιστα με την απεχθέστερη μορφή της πολιτικής λιτότητας, μέσω υπέρμετρης φορολόγησης των πάντων, χωρίς ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Οι δανειστές, με κοινή θέση, απαιτούν από την κυβέρνηση να προχωρήσει σ έναν οδυνηρό συμβιβασμό. Να νομοθετήσει, τώρα, ώστε να εφαρμοστεί μετά το 2018, ένας μόνιμος μηχανισμός περικοπών , με ανοιχτό το εύρος τους, κατονομάζοντας όμως από τώρα επιπλέον περικοπές σε συντάξεις, μισθούς του δημοσίου τομέα, αύξηση του ΦΠΑ και μείωση – κατάργηση του αφορολόγητου. Ένας ΜΕΓΑ- κόφτης δηλαδή, που θα ισχύσει μετά τη λήξη του Μνημονίου το 2018, έτσι ώστε η χώρα να βρίσκεται σε μόνιμη επιτροπεία, για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους.
Έχει γίνει απολύτως σαφές τώρα, ( παρά τις αλλεπάλληλες αυτοδιαψεύσεις κυβερνητικών στελεχών), ότι την κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρει τόσο ο ίδιος ο μηχανισμός του μόνιμου κόφτη, όσο να αποφύγει την ταπεινωτική και αυτοκτονική πολιτικά διαδικασία να ψηφίσει η ίδια τώρα στη Βουλή ..τα μέτρα του μέλλοντος μας.
Τελευταία γραμμή άμυνας της κυβέρνησης είναι να πείσει τους εταίρους να συμφωνήσουν ότι αυτόν τον MΕΓΑ-κόφτη που θα ψηφίσει, θα μπορέσει να μην τον εφαρμόσει στην πράξη, αν τηρηθεί το πλεόνασμα του 3,5% απαρέγκλιτα και μετά το 2018 (σς αν ποτέ κατορθώσει να το πιάσει). Και επιπλέον, αφού τα έχει δεχθεί όλα, οι εταίροι «οφείλουν» στην κυβέρνηση μια σαφή αναφορά «στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους».
Αν η κυβέρνηση πάρει αυτές τις δύο φραστικές διατυπώσεις- που δεν αλλάζουν όμως την σκληρή πραγματικότητα του παρόντος και του μέλλοντος μας- τότε θα μπορούσε να «κτίσει» τα επιχειρήματα της για την βιωσιμότητα του χρέους και την «πρόοδο» της οικονομίας για σταθερό πλεόνασμα 3,5%. Και ενδεχομένως να επιδιώξει την ενεργό εμπλοκή της αντιπολίτευσης στην ψήφιση από τη Βουλή αυτών των μέτρων – τεράτων, με ενισχυμένη πλειοψηφία 3/5 των βουλευτών.
Η «συνταγή» άλλωστε έχει εφαρμοστεί και το καλοκαίρι του 2015, για το σύνολο του Μνημονίου, τότε. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση θα μπορούσε να μεταφέρει το βάρος «για τη σωτηρία της χώρας» στην αντιπολίτευση και μετά να διακινδυνεύσει τις επόμενες κινήσεις για την παραμονή της στην εξουσία.
Αν η κυβέρνηση πάρει αυτές τις δύο φραστικές διατυπώσεις- που δεν αλλάζουν όμως την σκληρή πραγματικότητα του παρόντος και του μέλλοντος μας- τότε θα μπορούσε να «κτίσει» τα επιχειρήματα της για την βιωσιμότητα του χρέους και την «πρόοδο» της οικονομίας για σταθερό πλεόνασμα 3,5%. Και ενδεχομένως να επιδιώξει την ενεργό εμπλοκή της αντιπολίτευσης στην ψήφιση από τη Βουλή αυτών των μέτρων – τεράτων, με ενισχυμένη πλειοψηφία 3/5 των βουλευτών.
Η «συνταγή» άλλωστε έχει εφαρμοστεί και το καλοκαίρι του 2015, για το σύνολο του Μνημονίου, τότε. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση θα μπορούσε να μεταφέρει το βάρος «για τη σωτηρία της χώρας» στην αντιπολίτευση και μετά να διακινδυνεύσει τις επόμενες κινήσεις για την παραμονή της στην εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου