"...Αν σε κάτι ξεχώρισε αυτή η κυβέρνηση που γιορτάζει τα γενέθλιά της, είναι ότι έφερε στην κοινωνία μας το σοκ με το οποίο απενοχοποιήθηκε εντελώς το ψώνιο (όχι με την καλή, αλλά με την καλύτερη έννοια του όρου). Επληξε καίρια τη μικροαστική λογική του καθωσπρεπισμού, γκρέμισε τον καταναγκασμό της σοβαρότητας και, να το πω μεταφορικά, έχτισε τη γέφυρα που ένωσε τον τηλεοπτικό κόσμο της Αννίτας Πάνια με τη Βουλή. Αυτή η προσφορά, αυτή η μικρή επανάσταση, αν μπορώ να την πω έτσι, μόνο με Πελεγρίνη και Κουράκη γιορτάζεται..."

Η "ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΛΙΔΑ", από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/01/17

«Παρατράγουδα», αλλά με βάθος


Του Στέφανου Κασιμάτη

Για τα δεδομένα της εποχής, οι εορταστικές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα δύο χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι μια υπερπαραγωγή. Oλα τα ταλέντα στη σκηνή, όλη η Ελλάδα μια σκηνή! Τι να πρωτοπείς; Μέχρι τις 29 του μηνός, εμφανίζονται Θεανώ Φωτίου στην Πέλλα (ενδεχομένως με το μπαλέτο της – θα τη ρωτήσω, τώρα που αποκτήσαμε επαφή), Σταθάκης στην Αχαΐα (ελπίζω να βρει τον δρόμο και να είναι εκεί τη μέρα που πρέπει...), η Γεροβασίλη και οι ζεϊμπεκιές της στα Γρεβενά, ο Κουρουμπλής και το πνεύμα του Ανδρέα Παπανδρέου στη Χίο, ο Σπίρτζης (χωρίς Καλογρίτσες, δυστυχώς) στην Καρδίτσα, ο Φλαμπουράρης στην τυχερή Εύβοια! Φροντισμένο πρόγραμμα, με έμφαση στο ελαφρολαϊκό, όπως είναι φυσικό λόγω κοινού, αλλά με πρόβλεψη και για τους θιασώτες του εντέχνου. Ο Γιώργος Παπαδημητρίου, λ.χ., εμφανίζεται (χαμηλοφώνως πάντα...) στη Δωδεκάνησο και η Ράνια Αντωνοπούλου στην Ευρυτανία. Είναι κρίμα που δεν υπάρχει πια στη ζωή ο Σπύρος Βαλιμήτης (πνίγηκε πέρυσι σε ένα ρέμα), η πείρα του στην καλλιτεχνική επιμέλεια θα ήταν απαραίτητη...

Οι μεγάλες εκδηλώσεις, όμως, αυτές με τις οποίες ουσιαστικά κορυφώνεται ο εορτασμός, είναι οι νέες δουλειές που παρουσιάζουν στο φιλότεχνο κοινό ο Θεοδόσης Πελεγρίνης και ο Τάσος Κουράκης. Διότι, αν σε κάτι ξεχώρισε αυτή η κυβέρνηση που γιορτάζει τα γενέθλιά της, είναι ότι έφερε στην κοινωνία μας το σοκ με το οποίο απενοχοποιήθηκε εντελώς το ψώνιο (όχι με την καλή, αλλά με την καλύτερη έννοια του όρου). Επληξε καίρια τη μικροαστική λογική του καθωσπρεπισμού, γκρέμισε τον καταναγκασμό της σοβαρότητας και, να το πω μεταφορικά, έχτισε τη γέφυρα που ένωσε τον τηλεοπτικό κόσμο της Αννίτας Πάνια με τη Βουλή. Αυτή η προσφορά, αυτή η μικρή επανάσταση, αν μπορώ να την πω έτσι, μόνο με Πελεγρίνη και Κουράκη γιορτάζεται.

Να ξεκινήσουμε με τον Theo Pèlerin (το όνομα με το οποίο τον γνωρίζουν στο εξωτερικό), του οποίου το νέο θεατρικό ανεβαίνει αυτό το Σαββατοκύριακο, σε δύο παραστάσεις, στο Ιδρυμα Θεοχαράκη. Λίγα λόγια για το έργο, όπως τα βρίσκουμε από το δελτίο Τύπου: «Eνας ιδιόρρυθμος και ευφυής καθηγητής Πανεπιστημίου, μετά από μια λαμπρή σταδιοδρομία, αποφασίζει να γράψει και να εκδώσει την αυτοβιογραφία του». Είναι αλήθεια, το έχει πει κιόλας ο μεγάλος Πέδρο Αλμοδόβαρ ότι «η αυθεντική τέχνη είναι πάντα αυτοβιογραφία και όλα τα άλλα είναι λογοκλοπή»· και ο Αλμοδόβαρ ξέρει από κωμωδία, όπως και ο Θεοδόσης, με τη διαφορά ότι αυτός δεν το έχει καταλάβει ακόμη.

Το δελτίο Τύπου μας υπόσχεται «μια γοητευτική παράσταση, με αρκετές εκπλήξεις και δυνατές ερμηνείες» και το πιστεύω. Σημειώνονται όμως και κάποια άλλα που έχουν σημασία· λ.χ., η χρήσιμη προειδοποίηση ότι η παράσταση διαρκεί «60 συναπτά λεπτά», ώστε όσοι έχουν σοβαρά θέματα υγείας να έχουν μαζί και τα χάπια τους. Απορία μού προκαλεί πάντως και το τιμολόγιο: «Γενική είσοδος 10 ευρώ· άνεργοι, φοιτητές, ΑμεΑ, 5 ευρώ». Υπό το πρίσμα της τελευταίας ιδιότητας, δεν θα έπρεπε η τιμή των 5 ευρώ να ισχύει για όλους τους θεατές ανεξαιρέτως;

Μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε ότι χρησιμοποιώ αθέμιτα μέσα – κάθε άλλο, σας βεβαιώ. Μιλώ ως γνήσιος λάτρης της τέχνης του Θεοδόση, για τους δικούς μου λόγους – για μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, πείτε το και έτσι αν θέλετε. Και... Ισως δεν πρέπει να το πω αυτό, γιατί θα δυσκολέψει την πρόσβασή μου, αλλά τώρα δεν μπορώ να κάνω πίσω. Εχω δει, ξέρετε, όλες τις παραστάσεις του. Ολες! Πηγαίνω πάντα, προσεκτικά μεταμφιεσμένος για να μη με αντιληφθεί. Μπαίνω τελευταίος και κάθομαι κοντά στην έξοδο – δεν μου χρειάζεται να τον βλέπω, μου φτάνει να τον ακούω. Πόσοι είμαστε, νομίζετε, οι αληθινά φανατικοί του Θεοδόση; Το πολύ πενήντα σε όλη την Αθήνα. Σε όλη την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο... Γιατί, δυστυχώς, ας μην κρυβόμαστε, ο Θεοδόσης δεν αρέσει στους πολλούς· η τέχνη του είναι δύσκολη. Εμείς, όμως, οι φανατικοί έχουμε ανάγκη να τον παρακολουθούμε και να τον απολαμβάνουμε. Κατά την έννοια αυτή, ναι, είμαστε άτομα με ειδική ανάγκη για Θεοδόση εν οίστρω!

Τέλος, στις 31 του μηνός, ο Τάσος Κουράκης και η αλογοουρά του –σωστότερα, η αλογοουρίτσα του, διότι την κρατάει κοντή– παρουσιάζουν τη νέα ποιητική συλλογή τους «Επί σωμάτων λέξεων». (Γιατί δεν το είπε «Επί πτωμάτων λέξεων»;) Η εκδήλωση γίνεται στις 8.30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» της Σταδίου. Στο ερώτημα γιατί πρέπει να παρουσιαστεί το βιβλίο, ο ποιητής και η αλογοουρίτσα του απαντούν στο κείμενο της πρόσκλησης, με ένα στίχο τους: «Γιατί εντέλει... Οταν τα κορμιά του έρωτα / ανασμιλεύονται / Οι λεγεώνες της ιστορίας / αποδομούνται». Ουάου! Ετσι θα έλεγε ένα άλλο αγέραστο αγόρι του χώρου. Αν σας αρέσει να ανασμιλεύετε τα κορμιά του έρωτα, πηγαίνετε και αν σας πιάσει ναυτία, κάποια στιγμή φεύγετε...

Εύγε!

Το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο, στην αγγλόφωνη έκδοση της ιστοσελίδας του, δημοσιεύει περίληψη της επετειακής συνέντευξης Τσίπρα στην «Εφημερίδα των Συντακτών», υπό τον εξής υπέροχο τίτλο: «PM Tsipras: “Not even one euro measures”». Παρότι αυτά δεν είναι αγγλικά –είναι επί λέξει μετάφραση από τα ελληνικά, που δεν βγάζει νόημα στα αγγλικά–, είναι τα σωστά αγγλικά σε σχέση με το θέμα, διότι κάπως έτσι, αν όχι και χειρότερα, θα τα έλεγε και ο Τσίπρας...