¨"...Ο θεσμός του Στρατού, από τη φύση και την ιστορία του, είναι συνυφασμένος με την ιδέα του έθνους. Το πρόβλημα του Ελληνικού Στρατού είναι ότι το έθνος αλλάζει τα τελευταία χρόνια, ενώ εκ των πραγμάτων –δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά– η ιδέα του Στρατού για το έθνος παραμένει η ίδια όπως πάντα. Εν τέλει, το πρόβλημα είναι ευρύτερο και αφορά το κράτος· διότι οι επτά είναι Ελληνες πολίτες κανονικοί, εξ ου και η υποχρέωσή τους να υπηρετήσουν στον Στρατό. Μολονότι για τον Στρατό είναι κάτι σαν «Αλβανοέλληνες αλβανικής καταγωγής», για να παραφράσω το υπέροχο «Ελληνοαμερικανοί ελληνικής καταγωγής» του υπουργού· είναι κάτι σαν «Αλβανόψυχοι», με μία λέξη..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 26/01/17

Μια ωραία πεταλούδα

Του Στέφανου Κασιμάτη

Πλήρως παραδομένος στο πνεύμα της πολιτικής ορθότητας, που μας επιβάλλει τη λατρεία του παιδιού και της παιδικότητας, παραδέχομαι ότι, μόλις είδα τη φωτογραφία των νεοσυλλέκτων που σχημάτιζαν με τα χέρια τους τον αλβανικό αετό, νόμισα ότι επρόκειτο για μια αυθόρμητη χορωδία στρατευμένων, οι οποίοι σε στιγμές εθνικής έξαρσης έψελναν τον πατριωτικό ύμνο «Μια ωραία πεταλούδα»(1)...

Οχι, δεν πάω να διακωμωδήσω το θέμα· είναι πράγματι σοβαρό. Θέλω, όμως, να το εξετάσω μέσα στο ευρύτερο πλαίσιό του. Ας σκεφθούμε, λ.χ., πόσο σοβαρός είναι ο Ελληνικός Στρατός, ο οποίος φρίττει διαπιστώνοντας ότι οι νεοσύλλεκτοι φέρνουν μαζί τους και κινητά τηλέφωνα; Μα τα social media βρίθουν από παρόμοιες φωτογραφίες (αθώες στο περιεχόμενό τους, μην παρεξηγηθώ), τις οποίες οι ίδιοι οι στρατιώτες «ανεβάζουν». Τώρα το παίρνει είδηση το υπουργείο; Η αντίδρασή του ήταν η κλασική περίπτωση της υποκρισίας, που επειδή αποκαλύπτεται και εξευτελίζεται, προσπαθεί να αναπληρώσει την απώλεια κύρους με ένα ξέσπασμα οργής. Είναι επόμενο, συνεπώς, να φταίει ο αλβανικός εθνικισμός και προσωπικώς ο Ράμα που τον υποδαυλίζει. Χρειαζόμαστε τώρα έναν εχθρό πραγματικό, με σάρκα και οστά, γιατί πρέπει να κρύψουμε κάποιες δικές μας ευθύνες...

Ασφαλώς ευθύνονται οι νεοσύλλεκτοι για τον αλβανικό αετό και πρέπει να τιμωρηθούν, δεν χωρεί αμφιβολία. Ο Στρατός δεν είναι κατασκήνωση που πας με τους κολλητούς σου από το σχολείο. Είναι εθνικός στρατός, έχει δηλαδή συγκεκριμένα εθνικά χαρακτηριστικά η λογική και η ιδεολογία του, τα οποία αυτά είναι και δεν αλλάζουν. Δεν είναι πολυπολιτισμικός, παρδαλός, μούλτι-κούλτι στρατός και δεν μπορεί να είναι.

Δεν νομίζετε, όμως, ότι εν μέρει ευθύνεται αντιστοίχως και ο Στρατός, δηλαδή όλο το σύστημα που υποδέχεται και εκπαιδεύει τους νεοσυλλέκτους, για τη συμπεριφορά των συγκεκριμένων επτά; Είναι προφανές, θέλω να πω, ότι το περιβάλλον μέσα στο οποίο μια ωραία ημέρα οι επτά έκαναν την ωραία πεταλούδα ή αλβανικό αετό δεν τους έπεισε και πάρα πολύ για τη σοβαρότητά του, ώστε να κρίνουν ότι άξιζε να διακινδυνεύσουν το παράπτωμα. Εχω την εντύπωση (και κυριολεκτώ, δεν είναι βεβαιότητα) ότι και οι πιο ηλίθιοι στρατιώτες, ακόμη και αυτοί οι περίφημοι «πολεμιστές του Μακναμάρα»2, δεν θα έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο, αν ήξεραν τις επιπτώσεις· αν ήξεραν, για να το πω στη γλώσσα του στρατεύματος, ότι ο Στρατός «θα τους πάει πηδώντας» ώσπου να απολυθούν. Το έκαναν, επειδή ένιωσαν την άνεση· και την άνεση αυτή την επέτρεψε το περιβάλλον.

Ο Στρατός, εκ της φύσεώς του, δεν μπορεί να λειτουργεί σαν Δημόσιο, θα μπορούσε να πει κάποιος μεταφορικά. Ομως αυτό ακριβώς συμβαίνει, διότι βεβαίως είναι Δημόσιο και έχει διαβρωθεί αναλόγως από τις παθογένειες του Δημοσίου, με πρώτη την ακινησία. Ο θεσμός του Στρατού, από τη φύση και την ιστορία του, είναι συνυφασμένος με την ιδέα του έθνους. Το πρόβλημα του Ελληνικού Στρατού είναι ότι το έθνος αλλάζει τα τελευταία χρόνια, ενώ εκ των πραγμάτων –δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά– η ιδέα του Στρατού για το έθνος παραμένει η ίδια όπως πάντα. Εν τέλει, το πρόβλημα είναι ευρύτερο και αφορά το κράτος· διότι οι επτά είναι Ελληνες πολίτες κανονικοί, εξ ου και η υποχρέωσή τους να υπηρετήσουν στον Στρατό. Μολονότι για τον Στρατό είναι κάτι σαν «Αλβανοέλληνες αλβανικής καταγωγής», για να παραφράσω το υπέροχο «Ελληνοαμερικανοί ελληνικής καταγωγής» του υπουργού· είναι κάτι σαν «Αλβανόψυχοι», με μία λέξη.

Το πρόβλημα για τον Στρατό έχει και μία ακόμη διάσταση που το περιπλέκει. Για να υπάρχει ο τεράστιος αυτός μηχανισμός της Εθνικής Αμυνας, με τέτοιο κόστος στον προϋπολογισμό, χρειάζεται δωρεάν εργαζομένους: αυτούς που καλούνται να περάσουν ένα χρόνο της ζωής τους στην απόλυτη βαρεμάρα, χωρίς ουσιαστικά να κάνουν ή να μαθαίνουν τίποτε. Χωρίς αυτούς, στον στρατό ξηράς ιδίως, δεν μπορεί να υπάρχει το ένδοξο εποικοδόμημα που καταλήγει στους πενήντα στρατηγούς (όσοι και στον Στρατό των ΗΠΑ (2)) . Πώς, λοιπόν, να θέσει κριτήρια εισόδου που θα αφορούν το εθνικό αίσθημα του καθενός; Αν αρχίσουν οι εξαιρέσεις, ξηλώθηκε το πουλόβερ...

(1). Οχι μόνον παιδικό τραγούδι, αλλά και ύμνος πατριωτικός, δεδομένου ότι η παιδική ηλικία στον Ελληνισμό (Υπαρκτό και Ιδεατό) παρατείνεται υπερβολικά, συχνά μέχρι την ώρα της συνταξιοδότησης. Το μαρτυρεί πλήθος σοφών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με πρώτο τον Αιγύπτιο ιερέα που το είπε στον Σόλωνα και μας το μεταφέρει ο Πλάτων...

(2). Ο ευφυέστερος του κύκλου του Κάμελοτ, ο Ρόμπερτ Μακναμάρα, ως υπουργός Αμυνας του Κένεντι, άνοιξε σκοπίμως το στράτευμα στους οριακής νοημοσύνης, με αποτέλεσμα τα γραφεία να γεμίσουν με κρετίνους, που έμειναν στην Ιστορία ως οι «πολεμιστές του Μακναμάρα».

Ααα

Τον Κώστα Ζαχαριάδη, τον γενικό διευθυντή της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον λες με τίποτε «η ψυχή του πάρτι». Είναι όσο «πικάντικος» και το νερόβραστο κοτόπουλο της νοσοκομειακής διατροφής. Πάντα βλοσυρός, αλλά με τον τρόπο εκείνο που η θλίψη κάνει τον άνθρωπο βλοσυρό – γι’ αυτό και μου είναι συμπαθής, ομολογώ. Καθόλου δεν με εξέπληξε, λοιπόν, ο εκρηκτικός ενθουσιασμός με τον οποίο γιόρτασε στο Twitter την επέτειο των δύο ετών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: «Δύο χρόνια από τη νίκη ενός κόσμου που προσπαθεί να ζήσει καλύτερα», έγραψε. Πολύ ωραίο, σεμνό και εντελώς αληθές· διότι οι μόνοι που ζουν καλύτερα επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι αυτοί οι ίδιοι και ο κύκλος του καθενός εξ αυτών. Αλλά, βρε παιδάκι μου, λίγο περισσότερη φαντασμαγορία χρειαζόταν!..Έντυπη