Τρία κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"-05/06/16 |
Υπομονή και τόλμη: Του Αλέξη Παπαχελά
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει λίγους μόνο μήνες που εξελέγη αρχηγός της Ν.Δ. Κέρδισε τη μάχη της ηγεσίας, παρά την εδραιωμένη αντίληψη της «πιάτσας» που τον θεωρούσε το απόλυτο αουτσάιντερ. Ενα κομμάτι της παλαιάς φρουράς δεν μπόρεσε να το αποδεχθεί αυτό. Ισως να ήταν θέμα γενιάς, να ένιωθαν δηλαδή κάποιοι ότι με την ανάδειξη του κ. Μητσοτάκη οι εκπρόσωποι των προηγούμενων γενεών θα έπαιζαν ρόλο μόνο ως πορτρέτα στους τοίχους των κομματικών γραφείων. Ηταν όμως καιρός να αλλάξει σελίδα η Ν.Δ. και να γίνει ένα σύγχρονο κόμμα.
Εχει βέβαια πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει έως ότου πετύχει αυτόν τον στόχο.
Η πολιτική έχει να κάνει πολύ με τις προσδοκίες. Κατά κάποιον παράδοξο τρόπο καλλιεργήθηκε η πεποίθηση πως η κυβέρνηση Τσίπρα θα έπεφτε επειδή δεν θα μπορούσε να περάσει τα μέτρα που επέβαλλε το κλείσιμο της αξιολόγησης. Δεν ήταν ούτε βάσιμη ούτε και λογική αυτή η προσδοκία. Γιατί να ήθελε η αξιωματική αντιπολίτευση να κερδίσει τώρα εκλογές και να «λερώσει» τα χέρια της με τόσο αντιδημοφιλή μέτρα;
Αλλωστε, οι εκλογές έγιναν μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο. Με το που πέρασαν τα μέτρα, πήγαμε στο άλλο άκρο, με μανία που ταιριάζει σε διπολικά μυαλά: «Α καλά, αυτοί θα μείνουν τώρα πολλά χρόνια πάνω.
Δεν θα φύγουν με τίποτα». Οσο ανόητη ήταν η πρώτη πρόβλεψη, άλλο τόσο ηλίθια είναι και η δεύτερη. Η πρόσφατη πολιτική εμπειρία μάς έχει δείξει ότι μόνο οι αλαζόνες και οι άφρονες τολμούν να κάνουν προβλέψεις στην εποχή των μνημονίων. Ο κ. Τσίπρας, για παράδειγμα, έχει κάψει μιάμιση τετραετία σε ενάμιση χρόνο. Ναι, κέρδισε δύο αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα. Και λοιπόν; Ο χρόνος κυλάει με απίθανη ταχύτητα και πυκνότητα. Ο κυρίαρχος της Παρασκευής εύκολα γίνεται αυτός που βυθίζεται τη Δευτέρα.
Λίγη υπομονή λοιπόν. Η Ν.Δ. –και ο κ. Μητσοτάκης– θέλει χρόνο για να ωριμάσει, να δέσει ως ομάδα και να εκμοντερνιστεί. Σήμερα το κόμμα είναι ένα θολό μείγμα του παλαιού φαύλου πολιτικού συστήματος και κάτι καινούργιου που δεν έχει πάρει σάρκα και οστά. Και, επίσης, λάθη γίνονται, όπως στην περίπτωση της αποχώρησης από τη Βουλή τις προάλλες.
Η χώρα χρειάζεται μια καλή αντιπολίτευση όσο και μια καλή κυβέρνηση. Ο κ. Μητσοτάκης είναι προετοιμασμένος για το πώς και με ποιους θα κυβερνήσει. Το θέμα είναι πώς θα φτάσει έως εκεί, πώς θα ισορροπήσει ανάμεσα στο παλιό, το φθαρμένο και το καινούργιο, με πολλές ύαινες να περιμένουν με αγωνία πότε θα πέσει από το σχοινί στο οποίο ισορροπεί. Εχει δείξει ότι διαθέτει υπομονή και τολμάει όταν πρέπει. Ο κίνδυνος να τον ρουφήξει η καμαρίλα ενός κομματικού μικρόκοσμου είναι πάντοτε υπαρκτός και πρέπει να αποφευχθεί. Τώρα έχει χρόνο μπροστά του. Η οργή του κόσμου με την κυβέρνηση θα κλιμακωθεί το φθινόπωρο.
«Πελάτες» θα υπάρχουν άφθονοι για την αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν χρειάζονται βιασύνες και ακρότητες. Ο κόσμος θέλει να δει ότι κάποιος έχει τους ανθρώπους, τη συνταγή, την επίγνωση των προβλημάτων του μέσου και του αδύναμου πολίτη, για να μπορέσει να κυβερνήσει. Θα χρειασθούν συναισθηματικά και πολιτικά δύσκολες ρήξεις και τόλμη για να πεισθούν οι οργισμένοι και ασύλληπτα δύσπιστοι «πελάτες», πρώτον, να σκεφθούν τη Ν.Δ. ως λύση και, δεύτερον, και καθόλου αυτονόητο, να σηκωθούν από τον καναπέ τους όταν και όποτε έλθει η ώρα.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"-05/06/16 |
Δημοψήφισμα - σταθμός για την Ευρώπη:
Του Άγγελου Στάγκου
Σε 18 ημέρες οι Βρετανοί θα αποφασίσουν αν θέλουν να παραμείνουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση με το ειδικό καθεστώς που έχουν ήδη εξασφαλίσει, ή αν θέλουν να επιστρέψουν στο «ένδοξο» παρελθόν τους, τότε που τα στενά της Μάγχης τούς εξασφάλιζαν την ιδιότυπη σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, που οι ίδιοι ήθελαν για τον εαυτό τους. Να διατηρούν, δηλαδή, το δικαίωμα να κρατούν αποστάσεις και να παρεμβαίνουν στις ευρωπαϊκές εξελίξεις όταν θεωρούσαν ότι η ανατροπή των ισορροπιών στη Γηραιά Ηπειρο απειλούσε τα δικά τους συμφέροντα. Με την επισήμανση, βέβαια, ότι τότε ο ήλιος δεν έδυε ποτέ στην αυτοκρατορία της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ τώρα οι σημερινές διαστάσεις του Ηνωμένου Βασιλείου, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις, τις ανακατατάξεις και την πραγματικότητα στην Ευρώπη και σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν αφαιρέσει πάρα πολλές από τις δυνατότητες επιρροής και παρεμβάσεων που είχε το Λονδίνο όταν διαμόρφωνε και έγραφε την Ιστορία του κόσμου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επικρατεί μεγάλη ανησυχία στα κέντρα αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενόψει του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου στη Βρετανία. Ανήσυχη είναι και η Ουάσιγκτον, κρίνοντας από την προτροπή του προέδρου Ομπάμα να παραμείνει το Ηνωμένο Βασίλειο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά πιο ανήσυχος από όλους εμφανίζεται ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος όμως έχει μεγάλη ευθύνη γιατί οδήγησε τα πράγματα σε δημοψήφισμα και σήμερα τρέμει μήπως, τελικά, επικρατήσει η άποψη του «Brexit». Οι δημοσκοπήσεις δικαιολογούν τη μεγάλη ανησυχία, καθώς το «ναι» και το «όχι» βρίσκονται πολύ κοντά, μέσα στα όρια του στατιστικού λάθους. Ο λαϊκισμός δεν αποτελεί αποκλειστικό φαινόμενο της Ελλάδας, κερδίζει έδαφος σε ολόκληρη την Ευρώπη, και ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο ενισχύεται από τα μεγαλεία του παρελθόντος και τις ιδιαιτερότητες που ξεχωρίζουν τη συγκεκριμένη χώρα από τις υπόλοιπες.
Αγνωστο πόσοι από τους Βρετανούς πολίτες αντιμετωπίζουν με πολιτικούς όρους το δημοψήφισμα. Το όραμα του Τσώρτσιλ περί ενός άξονα αγγλόφωνων κρατών που ενωμένα εγγυώνται την ελευθερία στον κόσμο ίσως αποδειχθεί ξεπερασμένο, αν βασίζονται στην ιδιαίτερη σχέση τους με τις ΗΠΑ για να υποκαταστήσει τις Βρυξέλλες, επειδή οι κοινοτικές αποφάσεις τους απειλούν την κυριαρχία τους. Δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι η ιδιαίτερη σχέση ΗΠΑ - Βρετανίας θα διατηρηθεί στον ίδιο βαθμό, ύστερα από έξοδο της τελευταίας από την Ευρώπη. Η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη να διατηρεί εξίσου θερμές σχέσεις με τον γαλλογερμανικό άξονα, που πιθανότατα θα επιδιώξει ακόμα μεγαλύτερη ώσμωση σε επίπεδα αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής και εσωτερικής ασφάλειας. Τέλος δεν αποκλείεται να αναθερμανθούν οι τάσεις ανεξαρτητοποίησης στη Σκωτία, όπου κυριαρχεί η επιθυμία παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Από την άλλη πλευρά, η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ενωση ίσως δημιουργήσει πολύ μεγάλα προβλήματα στην Ε.Ε. Υπάρχουν φόβοι ότι θα ενισχύσει τις εθνικιστικές τάσεις που παρατηρούνται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, τον αντιευρωπαϊσμό και τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Πρόσφατη δημοσκόπηση σε οκτώ ευρωπαϊκές χώρες δείχνει ότι το 45% των πολιτών θέλει τη διεξαγωγή ανάλογων δημοψηφισμάτων, και το ένα τρίτο από αυτούς δηλώνει ότι θέλει να φύγει από την Ενωμένη Ευρώπη. Με λίγα λόγια, τόσο το Βερολίνο όσο και το Παρίσι θέλουν να μείνει το Ηνωμένο Βασίλειο, φοβούνται «το άγνωστο» που μπορεί να προκύψει από ενδεχόμενη έξοδό του, αλλά είναι επίσης άγνωστο πώς θα συμπεριφερθούν αν γίνει το Brexit.
Μεγάλο θέμα είναι και οι οικονομικές επιπτώσεις, αν οι Αγγλοι αποφασίσουν να πορευτούν μόνοι τους. Ολοι σχεδόν οι αναλυτές και παράγοντες προβλέπουν ότι οι επιπτώσεις θα είναι αρνητικές για την οικονομία της Βρετανίας. Το Σίτι θα κινδυνεύσει να χάσει την προνομιακή του λειτουργία, εταιρείες θα μετεγκατασταθούν σε ευρωπαϊκές χώρες για να μη χάσουν τις δυνατότητες που τους προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Βρετανία έχει ήδη υποβαθμίσει την παραγωγική οικονομία για χάρη της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και των αντίστοιχων υπηρεσιών, και θα χρειαστεί χρόνο για να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, αφού θα γίνουν και πολλές διαπραγματεύσεις με τους πρώην εταίρους της, και θα χαθούν πολλές θέσεις εργασίας. Εκτιμάται ότι σοκ θα υποστεί και η Ευρώπη, αλλά βραχυπρόθεσμο και πιο επιφανειακό, οπότε θα συνέλθει έως το τέλος του 2017. Εκτός αν η έξοδος της Βρετανίας αποδειχθεί η αρχή του ξηλώματος του πουλόβερ. Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα, πάντως, θα αποδειχθεί σταθμός για την Ευρώπη.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"-05/06/16 |
Ενώπιον υπαρξιακού προβλήματος:
Του Κώστα Ιορδανίδη
Η Νέα Δημοκρατία διέρχεται στάδιο μεταβατικό και ήταν αναμενόμενο μετά την αλλαγή της ηγεσίας και την ανάληψη της προεδρίας από τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Αστοχίες και αρρυθμίες παρατηρούνται κατά διαστήματα και δεν εκπλήσσουν. Η αναδιάρθρωση του κομματικού μηχανισμού δημιουργεί πικρίες, σύνηθες όμως το φαινόμενο σε περιπτώσεις αλλαγής στην κορυφή.
Θα ήταν δυνατόν τα ανωτέρω να χαρακτηρισθούν «τεχνικά ζητήματα» και με την πάροδο του χρόνου να ευελπιστεί κανείς σε μια δυναμική ανασυγκρότηση μιας παρατάξεως που διαδραμάτισε ρόλο ρυθμιστικό στη χώρα για περισσότερο από έναν αιώνα. Διότι εν ολίγοις η Ν.Δ. δεν είναι κόμμα ευκαιρίας, όπως το ΠΑΣΟΚ ή όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στις ημέρες μας.
Κατ’ αρχάς, η Δεξιά, η Κεντροδεξιά, η Ν.Δ. ή όποια άλλη ονομασία θα ήθελε κανείς να επιλέξει δεν είναι ταξικός πολιτικός σχηματισμός. Κόμμα με ταξικό πυρήνα είναι το ΚΚΕ. Το ΠΑΣΟΚ απευθύνθηκε στους «μη προνομιούχους» και με κατασπατάληση δανείου χρήματος ανέδειξε τη νέα αστική και μεγαλοαστική τάξη της χώρας – τη βασική αιτία της κακοδαιμονίας που πλήττει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Πέραν τούτου, η συντηρητική παράταξη ουδέποτε είχε χαρακτήρα «ελιτίστικο». Με τρόπο εμπειρικό συνένωνε τον παραδοσιακό αγρότη, την υπαλληλική τάξη, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον μαγαζάτορα, τον μέσο επιχειρηματία, τον πολίτη του μέτρου, των σταθερών παραδοσιακών αρχών. Οι ισχυρότατοι οικονομικοί παράγοντες δεν διακρίνονταν για την κομματική τους νομιμοφροσύνη.
Η ώσμωση ατόμων προερχομένων από διάφορα κοινωνικά στρώματα διαμόρφωνε ένα διαφορετικό ήθος, ύφος και συμπεριφορά στην Κεντροδεξιά. Η Ελένη Βλάχου με τον απόλυτο και γοητευτικό της τρόπο το διατύπωσε στη φράση «στο κάτω κάτω ως πολίτες είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, του ΠΑΣΟΚ» και εξανέστη τότε η «δημοκρατική παράταξη».
Ωστόσο με την είσοδο της δεκαετίας του ’80, η Ν.Δ. άρχισε να ετεροπροσδιορίζεται από το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και υπάρχουν πλέον ενδείξεις πως το φαινόμενο επαναλαμβάνεται σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα αγοραία στρατηγήματα, η επανάληψη βαρύτατων χαρακτηρισμών δεν είναι έκφραση «δυναμισμού» αλλά προσχώρηση στο γήπεδο του αντιπάλου, όπου διαθέτει αδιαμφισβήτητη υπεροχή.
Υπάρχει όμως και μια άλλη, νέα παράμετρος που πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν. Με την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, η εικόνα που κυριαρχούσε έως τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 έχει μεταβληθεί δραματικά. Τα «αντιμνημονιακά» κόμματα που έχουν παραμείνει στη Βουλή είναι μόνον το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Και αυτό, σε μια περίοδο που αυξάνεται δραματικά ο ευρωσκεπτικισμός σε όλη την Ευρώπη.
Ρεύμα προς τη Χρυσή Αυγή ανάλογο με αυτό που ήδη παρατηρείται στην Ευρώπη δεν φαίνεται να υπάρχει, διότι το συγκεκριμένο κόμμα δεν έχει υποστεί τις μεταλλάξεις των αντίστοιχων εθνικιστικών πολιτικών σχηματισμών στη Γαλλία ή στην Αυστρία. Αλλά αυτό αποτελεί μικρά παρηγορία.
Τέλος, η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων πλήττει ευθέως τις κοινωνικές τάξεις που συσπειρώνει σήμερα η Ν.Δ. Αλλαγή του «μείγματος» δεν πρόκειται να υπάρξει όταν θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Και εάν το πρόγραμμα αποτύχει, η νέα «προσαρμογή» θα είναι κατά πολύ χειρότερη. Ουδέποτε η Κεντροδεξιά ευρέθη ενώπιον προβλήματος τόσο περίπλοκου, που υπάρχει κίνδυνος να αποδειχθεί μοιραίο.
Έντυπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου