Από την "Εφ.Συν"
«Η αντιπολιτευτική... ιλαροτραγωδία»:
Του Παν. Δ. Παναγιώτου
Η «αντιμνημονιακή» πολιτική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση είχε επωφελή εκλογικά αποτελέσματα, γιατί συνιστούσε μια σαφή «εναλλακτική» τακτική απέναντι στις εφαρμοζόμενες «μνημονιακές» πολιτικές των τότε κυβερνήσεων.
Ηταν «θελκτική» γιατί δεν είχε μπει στην πολιτική «δοκιμασία» των πραγματικών ευρωπαϊκών συσχετισμών.
Με βάση αυτή την «εναλλακτική» στάση, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις πρώτες εκλογές του 2015.
Από κει και πέρα, η πολιτική του άλλαξε ριζικά. Το καλοκαίρι του ’15 αναγκάστηκε, για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, να κάνει έναν «μνημονιακό συμβιβασμό».
Τη συμφωνία αυτή την επικύρωσε και με την ψήφο του λαού στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, ενώ έλαβε επίσης ευρεία κοινοβουλευτική έγκριση (222 ψήφων), με τη συμμετοχή και της σημερινής ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης.
Η εξέλιξη αυτή είναι ένα σημείο τομής, όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και τη χώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πολιτική της «άμεσης ανατροπής» των μνημονιακών πολιτικών, εισήλθε στην πολιτική της «σταδιακής απαγκίστρωσης» με βάση τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Αρα, το «προηγούμενο πεδίο» της πολιτικής αντιπαράθεσης με κριτήριο την αποδοχή ή όχι των μνημονιακών δεσμεύσεων -με ταυτόχρονη παραμονή στο ευρώ- έληξε με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Αφορά πλέον μόνο τις δυνάμεις που έχουν προγραμματική εξαγγελία την έξοδο από το ευρώ. Και φυσικά όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, που αμετάκλητα έχει τοποθετηθεί -μέσω μιας «βίαιης ωρίμανσης»- υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ, όχι «τζάμπα», αλλά με υψηλό πολιτικό κόστος.
Η εξέλιξη αυτή τροποποιεί όλα τα δεδομένα της πολιτικής σκηνής και αναδιαμορφώνει τις συνθήκες αντιπαράθεσης και πολιτικού αγώνα μεταξύ ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης και κυβέρνησης.
Επιπλέον, με την τελευταία συμφωνία-αξιολόγηση ο κ. Τσίπρας διαμορφώνει ένα σταθερό χρονικό και πολιτικό πλαίσιο για τη χώρα μέχρι το 2019. Γεγονός που του δίνει τη δυνατότητα να οργανώσει τις πολιτικές του σ’ έναν ευρύτερο χρόνο και να προσπαθήσει να «αντισταθμίσει» πολλά από τα αρνητικά στοιχεία της τελευταίας συμφωνίας. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και ανέφικτο.
Δυστυχώς, αυτή τη ριζική αλλαγή του πολιτικού τοπίου δεν έχει προλάβει να τη χωνέψει η σημερινή ευρωπαϊκή αντιπολίτευση, (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ - Δημ. Συμπαράταξη, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων).
Κινείται με τη «φορά» του παρελθόντος, αναζητώντας είτε «δικαίωση» των απόψεών της, εκ των υστέρων, καταγγέλλοντας τα «ψεύδη» του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν, είτε μπαίνοντας στον «πειρασμό» της... αντιμνημονιακής κριτικής, που δεν συμβιβάζεται με το παρελθόν της και τον ευρωπαϊσμό της.
(Τι είναι λ.χ. οι κατηγορίες για ξεπούλημα, εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, η απειλή θα καθίσετε στο «σκαμνί», κάνατε τη χώρα αποικία χρέους, ο Τσίπρας είναι το… δεξί χέρι του Σόιμπλε ή η... ευρωπαϊκή «επιχείρηση Βενεζουέλα»;)
Ούτε η μία τακτική της «δικαίωσης», ούτε η άλλη η «αντιμνημονιακή» μπορούν να αποδώσουν πολιτικά στην αντιπολίτευση σε βάθος χρόνου. Ισως πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν πρόκειται πια για «αγώνα ταχύτητας» (γρήγορη ανατροπή ΣΥΡΙΖΑ), αλλά για «αγώνα αντοχής» με «πολλούς γύρους», εφόσον πρόκειται για ευρωπαϊκή συμφωνία.
Οπως επίσης, στο νέο πολιτικό τοπίο, η γραμμή της αντιπαράθεσης δεν είναι μεταξύ των «μεταρρυθμιστών» (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κ.λπ.) και των «λαϊκιστών» (ΣΥΡΙΖΑ), ιδίως όταν η κυβέρνηση συμφώνησε με τους Ευρωπαίους εταίρους και υλοποιεί το μεγαλύτερο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Πρόκειται για «σαθρή» διαχωριστική γραμμή, που γρήγορα θα αποδυναμωθεί και θα ξηλωθεί…
Το πραγματικό δίλημμα, παρά το ασφυκτικό πλαίσιο αρκετών αρνητικών μνημονιακών δεσμεύσεων, είναι και θα παραμείνει για την Ελλάδα και για την Ευρώπη νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις ή προοδευτικές, με κοινωνικό και πραγματικά εκσυγχρονιστικό πρόσημο.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει υπέρ του το ότι παρά τις απόψεις του έκανε με μεγάλο πολιτικό κόστος για τον ίδιο μια εθνικά επωφελή επιλογή, αποφεύγοντας μια καταστροφική περιπέτεια για τη χώρα. Και θα κριθεί από το εάν θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και με ποιο τρόπο. Και συνολικά και ειδικά για τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα.
Η Ν.Δ. έχει λαμπρό πεδίο για άσκηση μιας σύγχρονης από την πλευρά της αντιπολίτευσης, που θα της δώσει τη δυνατότητα εκλογικής διεύρυνσης των δυνάμεών της.
Αν όμως «ταμπουρωθεί» σε μια άγονη αντιπολιτευτική και καταστροφολογική πολιτική, σταδιακά θα περιθωριοποιηθεί. Το ίδιο ισχύει και για τις δυνάμεις της «Κεντροαριστεράς», από μια, βέβαια, διαφορετική πολιτική σκοπιά.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι η αντιγραφή και η επανάληψη των «κλισέ» του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν αντιπολίτευση, από τη σημερινή ευρωπαϊκή αντιπολίτευση (που δυστυχώς κάνει) θα εξελιχθούν σε «ιλαροτραγωδία» και για τους ίδιους αλλά και -το πιο σημαντικό- για τη χώρα.
Η πολιτική π.χ. της κυβέρνησης δεν μπορεί να κατηγορείται ως «ταξική» και ταυτόχρονα ότι επιβαρύνει τους οικονομικά ασθενέστερους.
Τέλος -για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν- η πρώιμη δημοσκοπική υπέροχη της Ν.Δ., προϊόν μεγάλης κομματικής συσπείρωσης και όχι εκλογικής διεύρυνσης, δεν συνιστά απάντηση στο προφανές στρατηγικό αδιέξοδό της, που είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και διαφορετικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου