Τρία κείμενα παρέμβασης,
από την χθεσινή "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"- 12/06/16
Η αναθεώρηση του Συντάγματος:
Του Αλέξη Παπαχελά
Η αναθεώρηση του Συντάγματος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Ορθώς άνοιξε τώρα. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης ολοκληρώθηκε. Η χώρα χρειάζεται να λύσει μερικά από τα προβλήματά της μέσα από θεσμικές αλλαγές. Υπάρχουν ζητήματα, όπως η ασυλία των υπουργών και βουλευτών, που έχουν σχεδόν... σαπίσει, καθώς περιμένουν εδώ και χρόνια τη λύση τους.
Ελπίζει κανείς πως έχουμε ωριμάσει αρκετά ως λαός, ώστε να ξέρουμε τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει.
Οφείλω να ομολογήσω ότι με τρομάζει, από μία άποψη, το εγχείρημα της αναθεώρησης. Τα συντάγματα δεν θα έπρεπε να αλλάζουν τόσο συχνά, εκτός και αν το επιβάλλουν πραγματικά ιστορικές συνθήκες. Στο παρελθόν οι αναθεωρήσεις ήταν φλύαρες και εξυπηρέτησαν, δυστυχώς, πολιτικά αιτήματα της στιγμής και μόνον. Δεν γνώριζα, έως ότου μου το επισήμανε ένας βετεράνος της πολιτικής, ότι τα υπηρεσιακά συμβούλια στο Δημόσιο πρέπει να απαρτίζονται από πλειοψηφία δημοσίων υπαλλήλων...
Εχω όμως κι έναν ακόμη φόβο. Η αναθεώρηση στη λάθος στιγμή και στα λάθος χέρια μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Η αλλαγή του Συντάγματος από μια Βουλή όπου επικρατούν τα άκρα εντός και ο ανεξέλεγκτος λαϊκισμός εκτός, μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις, που θα μας συνοδεύουν για πολύ καιρό.
Αυτά ως προς τις αναστολές όσον αφορά το εγχείρημα της αναθεώρησης. Επειδή όμως είναι εξαιρετικά κρίσιμη υπόθεση, καλό θα ήταν να τοποθετηθούν όσοι έχουν άποψη αλλά και, το κυριότερο, εμπειρία. Πρώην πρωθυπουργοί, οι οποίοι έχουν ισχυρή και τεκμηριωμένη άποψη για το θέμα, θα ήταν καλό να συνεισφέρουν στον δημόσιο διάλογο. Αν δεν ζήσεις άλλωστε στο πετσί σου τις αδυναμίες διακυβέρνησης αυτού του τόπου, δεν μπορείς εύκολα να συνειδητοποιήσεις το πρόβλημα.
Ο νυν πρωθυπουργός πρέπει και αυτός να προχωρήσει πέρα από τις στενές ιδεολογικές ή κομματικές του απόψεις. Καταλαβαίνει τη σημασία της υπόθεσης, αλλά η πίεση για να προταθεί ως παρακαταθήκη και μόνον ένα ουτοπικό «αριστερό» Σύνταγμα θα είναι μεγάλη.
Η «Κ» χαίρεται γιατί μέσα από τις στήλες της άνοιξαν τη σχετική συζήτηση κάποιοι άνθρωποι που νοιάζονται τον τόπο και ξόδεψαν πολύ χρόνο για να συντάξουν μια δική τους πρόταση αναθεώρησης. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς μαζί τους, είναι όμως μια πολύ σοβαρή προσπάθεια.
Τι θα βγει μέσα από όλη αυτήν τη διαδικασία; Είναι δύσκολο να προβλέψει κάποιος, γιατί εξαρτάται από το τι είδους Βουλή θα είναι η επόμενη – Βουλή «αγανακτισμένων» ή Βουλή μεταρρυθμιστών; Και λίγα πράγματα όμως να αλλάξουν, όπως η καθιέρωση μόνιμου εκλογικού νόμου (στα βασικά του σημεία), η θεραπεία του προβλήματος της ασυλίας και μερικά ακόμη, κέρδος θα είναι.
Ας αναλογισθούμε, τέλος, ότι χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία τη δεκαετία του 2000. Αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε συμφωνήσει στην αλλαγή του άρθρου 16 για την παιδεία, που ήταν δική του αρχικώς ιδέα, ίσως η χώρα να είχε αποκτήσει σήμερα 2-3 καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια, όπως έχουν ήδη κάνει η Κύπρος και η Τουρκία.
Οι κυβερνητικές δολιχοδρομίες:
Του Άγγελου Στάγκου
Με τα πολλά και αφού προηγουμένως έγινε απολύτως σαφές στην Αθήνα ότι βρίσκεται υπό αυστηρότατο έλεγχο, η πολυπόθητη αξιολόγηση έκλεισε σε αυτήν τη φάση και από Δευτέρα αναμένεται η εκταμίευση της δόσης των 7,5 δισ. ευρώ για να πορευτούμε ως χώρα. Πρόκειται ουσιαστικά περί των τριών τετάρτων του συνόλου της δόσης, αλλά τα υπόλοιπα θα εκταμιευθούν μετά τη δεύτερη αξιολόγηση και αφού ρυθμιστούν αρκετά δύσκολα (56 στο σύνολο) προαπαιτούμενα. Οι εταίροι δανειστές έκριναν σκόπιμο να υπογραμμίσουν με όλους τους έμμεσους, πλην σαφείς τρόπους ότι η εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση είναι μηδενική.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τούτη τη στιγμή πόσος χρόνος θα απαιτηθεί για να συνέλθει η Ελλάδα. Πάρα πολλά εξαρτώνται από τη βούληση, τη συμπεριφορά και τις ενέργειες των Ελλήνων, άλλα τόσα από την κατάσταση στην Ευρώπη και το γενικότερο διεθνές περιβάλλον, μεγάλο ρόλο θα παίξουν οι αποφάσεις των εταίρων σχετικά με το ελληνικό χρέος και, πάντως, θα περάσουν αρκετά χρόνια (υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις) για να γίνει «κανονική» η χώρα. Προς το παρόν, το ερώτημα είναι αν ο Αλ. Τσίπρας και το στενό επιτελείο του έχουν αναγνωρίσει την πραγματικότητα και προσπαθούν να προσαρμόσουν την πολιτική τους για να βγει από τα αδιέξοδά της η χώρα ή αν η στροφή τους, με τη μορφή νόμων και υλοποίησης προαπαιτούμενων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ελιγμό μεγάλης κλίμακας, με στόχο την παραπλάνηση ξένων και ιθαγενών.
Η ελπίδα είναι να συμβαίνει το πρώτο, προκειμένου να διατηρούνται οι ελπίδες επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας σε ένα στοιχειωδώς παραδεκτό επίπεδο. Ομως κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με την κυβέρνηση Συρανέλ. Με την ίδια ευκολία που λένε τα μεν, λένε και τα αντίθετα, όπως με την ίδια άνεση που ενεργούν προς μία κατεύθυνση, μπορούν ταυτόχρονα να υπονομεύουν ή και να αλλάζουν ρότα κατά 180 μοίρες. Αυτή την εμπειρία την έχουμε ζήσει και συνεχίζουμε να τη ζούμε. Επανερχόμαστε λοιπόν στο καίριο ερώτημα, τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του. Αν εννοούν αυτά που κάνουν το τελευταίο διάστημα ή αν προσπαθούν να αποσπάσουν κονδύλια, να κερδίσουν χρόνο, να εδραιώσουν το καθεστώς τους μέχρι να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν τα οράματα με τα οποία ήλθαν στην εξουσία, έστω και αν τα αποκάλεσαν κάποια στιγμή «αυταπάτες».
Ασφαλώς δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η παραπλάνηση των ξένων, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τον ασφυκτικό έλεγχο που έχουν επιβάλει. Ωστόσο, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αρνείται να κάνει «ιδιοκτησία» της το μνημόνιο που υπέγραψε και τα επακόλουθά του, κάτι που ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν, για να είμαστε δίκαιοι. Η ρητορική πολλών υπουργών φτάνει στα όρια της ασυναρτησίας, κρίνοντας από τις δηλώσεις τους. Τρανά παραδείγματα οι πιο πρόσφατες του «αδάμαστου» Π. Καμμένου και του «γενναίου» Χρ. Σπίρτζη, που, αν ληφθούν «τοις μετρητοίς», υπονομεύουν τις αποφάσεις του πρωθυπουργού και είναι αντίθετες με την πολιτική γραμμή που ακολουθεί. Αν όμως υπουργοί διαφωνούν με τον πρωθυπουργό και το δηλώνουν, γιατί εκείνος δεν τους αλλάζει, αφού είναι σίγουρο ότι δυσκολεύονται συνειδησιακά να υλοποιήσουν νόμους και εντολές του;
Είναι πολύ πιθανό ότι αυτά που λένε οι «δυσαρεστημένοι» υπουργοί εντάσσονται σε σχέδιο παραπλάνησης της ελληνικής κοινής γνώμης, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να την πείσουν ότι η κυβέρνηση Συρανέλ παραμένει... αριστερή και αντιμνημονιακή, παρά τα όσα υπογράφει και ψηφίζει. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από άλλα στοιχεία της κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής, όπως η προσπάθεια αλλαγής ατζέντας στον δημόσιο λόγο, «απλώνοντας στο τραπέζι» τροποποίηση του εκλογικού νόμου και αναθεώρηση του συντάγματος μετά δημοψηφίσματος. Τις τελευταίες ημέρες προστέθηκε και το συλλαλητήριο εκείνων που αξιώνουν από την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Κυβερνητικά και κομματικά στελέχη θεώρησαν ότι είναι μία θαυμάσια ευκαιρία να ταυτίσουν την κυβέρνηση με εκείνη του Αλιέντε στη Χιλή στις αρχές του ’70 και να αναφέρονται σε μυστικά κέντρα, ακροδεξιούς και κατσαρόλες που επιχειρούν την ανατροπή της...
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι αναγκασμένος να δολιχοδρομεί για να ολοκληρώσει τη στροφή του προς τη λογική. Μακάρι, αλλά πρέπει να αποδειχθεί αυτό για αποκτήσει αξιοπιστία. Και πάντως όχι με το σημερινό κυβερνητικό σχήμα.
Η νέα τάξη πραγμάτων: Του Κώστα Ιορδανίδη
Κάποιοι αιφνιδιάστηκαν από πρόσφατη ομολογία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την εξουσία διατηρούσε «αυταπάτες». Θεώρησαν, μάλιστα, ότι εξασφάλισαν αντιπολιτευτικό επιχείρημα. Προφανώς αγνοούν ότι η «αυτοκριτική» είναι κανόνας στον χώρο της Αριστεράς, κάτι σαν δημόσια «εξομολόγηση προς τον λαό», προς τον οποίο θεωρητικώς η εκάστοτε ηγεσία της λογοδοτεί διαρκώς. Είναι ένα τέχνασμα αποκαταστάσεως μιας κλονισθείσας εμπιστοσύνης.
Αυτό, βεβαίως, διόλου δεν σημαίνει ότι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διατηρούν ακόμη «αυταπάτες», δοθέντος ότι η Αριστερά εξ ορισμού και λόγω ιδεολογικής υπερφορτίσεως κινείται πάντα στην περιοχή κάποιου «κοινωνικού και οικονομικού επέκεινα», πάντα αναιρουμένου από την πραγματικότητα.
Το ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι και κόμματα που υποτίθεται ότι εκφράζουν την «αστική τάξη» διατηρούν εδώ και μία τετραετία «ψευδαισθήσεις». Θεώρησαν η Νέα Δημοκρατία αλλά κυρίως το ΠΑΣΟΚ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία εφήμερη εκτροπή, λόγω συναισθηματικής διασαλεύσεως των ψηφοφόρων, και οι εκλογές του 2012 διέψευσαν τις εκτιμήσεις τους.
Εν συνεχεία, όταν άρχισε η δίωξη της Χρυσής Αυγής, διατυπώθηκε η θεωρία «των δύο άκρων», με στόχο προφανή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προσέκρουσε σε αντιδράσεις και τελικώς εγκατελήφθη. Ανεδείχθη τον Ιανουάριο του 2015 πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας και προεξοφλούνταν η πτώση της κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ εντός μηνών, αλλά ύστερα από ένα επτάμηνο κατέκτησαν την εξουσία εκ νέου. Συνομολογήθηκε αίσχιστη συμφωνία της Ελλάδος με τους δανειστές και υπερψηφίσθηκε από την κυβέρνηση, δίχως να υπάρξει «λαϊκή εξέγερση».
Σήμερα πλέον διατυπώνονται νέα χρονοδιαγράμματα γύρω από μια ενδεχόμενη πτώση της κυβερνήσεως, επιχειρούνται νέες «δράσεις» για παραίτηση του κ. Τσίπρα, με στόχο τον σχηματισμό «οικουμενικής» κυβερνήσεως, και άλλα παρόμοια που εκκινούν από αντίδραση του θυμικού.
Ενώ αυτά συμβαίνουν στον χώρο της αστικής, ούτως ειπείν, αντιπολιτεύσεως, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του, με τρόπο ερασιτεχνικό και αλλοπρόσαλλο βεβαίως, κατά τη φύση πάντα των στελεχών αυτού του ιδιορρύθμου πολιτικού σχηματισμού, δημιουργούν νέα τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα, νέο εν ολίγοις καθεστώς.
Δεν πρόκειται, όμως, απλώς για τη συνήθη προσπάθεια ελέγχου του κρατικού μηχανισμού, στην οποία επιδίδεται, ούτως ή άλλως, κάθε κόμμα ανερχόμενο στην εξουσία. Δεν πρόκειται καν για μία ιδεολογική κατίσχυση της Αριστεράς, διότι αυτή έχει ήδη συντελεσθεί εδώ και δεκαετίες και, δυστυχώς, δεν είναι αναστρέψιμη απλώς και μόνον με λόγο καταγγελτικό ή γραφικότητες. Η συντηρητική παράταξη έχει περιπέσει σε κατάσταση διανοητικής οκνηρίας και απάθειας, το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει κόμμα ευκαιριακό και αριστερής ιδεολογίας, και στην Ελλάδα, χώρα κατ’ εξοχήν αυτοδημιουργήτων, υπάρχουν ασφαλώς αστοί αλλά όχι συγκροτημένη τάξη αστικού ήθους και αντιλήψεων.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του θα ολοκληρώσουν τη σάρωση της μεσαίας, της ανώτερης και της ανώτατης οικονομικής τάξεως, με την εφαρμογή του νέου μνημονίου και την ενθάρρυνση των Ευρωπαίων εταίρων μας. Αυτό σημαίνει πλέον νέα τάξη πραγμάτων και νέο καθεστώς. Θα υπάρξει νέα επιχειρηματική τάξη που θα προκύψει από την εφαρμογή του μνημονίου, με καταλυτική την ξένη παρουσία. Αυτό είναι το θέμα και όχι οι οιωνοσκοπήσεις περί του μέλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι τακτικισμοί.
από την χθεσινή "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"- 12/06/16
Η αναθεώρηση του Συντάγματος:
Του Αλέξη Παπαχελά
Η αναθεώρηση του Συντάγματος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Ορθώς άνοιξε τώρα. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης ολοκληρώθηκε. Η χώρα χρειάζεται να λύσει μερικά από τα προβλήματά της μέσα από θεσμικές αλλαγές. Υπάρχουν ζητήματα, όπως η ασυλία των υπουργών και βουλευτών, που έχουν σχεδόν... σαπίσει, καθώς περιμένουν εδώ και χρόνια τη λύση τους.
Ελπίζει κανείς πως έχουμε ωριμάσει αρκετά ως λαός, ώστε να ξέρουμε τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει.
Οφείλω να ομολογήσω ότι με τρομάζει, από μία άποψη, το εγχείρημα της αναθεώρησης. Τα συντάγματα δεν θα έπρεπε να αλλάζουν τόσο συχνά, εκτός και αν το επιβάλλουν πραγματικά ιστορικές συνθήκες. Στο παρελθόν οι αναθεωρήσεις ήταν φλύαρες και εξυπηρέτησαν, δυστυχώς, πολιτικά αιτήματα της στιγμής και μόνον. Δεν γνώριζα, έως ότου μου το επισήμανε ένας βετεράνος της πολιτικής, ότι τα υπηρεσιακά συμβούλια στο Δημόσιο πρέπει να απαρτίζονται από πλειοψηφία δημοσίων υπαλλήλων...
Εχω όμως κι έναν ακόμη φόβο. Η αναθεώρηση στη λάθος στιγμή και στα λάθος χέρια μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Η αλλαγή του Συντάγματος από μια Βουλή όπου επικρατούν τα άκρα εντός και ο ανεξέλεγκτος λαϊκισμός εκτός, μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις, που θα μας συνοδεύουν για πολύ καιρό.
Αυτά ως προς τις αναστολές όσον αφορά το εγχείρημα της αναθεώρησης. Επειδή όμως είναι εξαιρετικά κρίσιμη υπόθεση, καλό θα ήταν να τοποθετηθούν όσοι έχουν άποψη αλλά και, το κυριότερο, εμπειρία. Πρώην πρωθυπουργοί, οι οποίοι έχουν ισχυρή και τεκμηριωμένη άποψη για το θέμα, θα ήταν καλό να συνεισφέρουν στον δημόσιο διάλογο. Αν δεν ζήσεις άλλωστε στο πετσί σου τις αδυναμίες διακυβέρνησης αυτού του τόπου, δεν μπορείς εύκολα να συνειδητοποιήσεις το πρόβλημα.
Ο νυν πρωθυπουργός πρέπει και αυτός να προχωρήσει πέρα από τις στενές ιδεολογικές ή κομματικές του απόψεις. Καταλαβαίνει τη σημασία της υπόθεσης, αλλά η πίεση για να προταθεί ως παρακαταθήκη και μόνον ένα ουτοπικό «αριστερό» Σύνταγμα θα είναι μεγάλη.
Η «Κ» χαίρεται γιατί μέσα από τις στήλες της άνοιξαν τη σχετική συζήτηση κάποιοι άνθρωποι που νοιάζονται τον τόπο και ξόδεψαν πολύ χρόνο για να συντάξουν μια δική τους πρόταση αναθεώρησης. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς μαζί τους, είναι όμως μια πολύ σοβαρή προσπάθεια.
Τι θα βγει μέσα από όλη αυτήν τη διαδικασία; Είναι δύσκολο να προβλέψει κάποιος, γιατί εξαρτάται από το τι είδους Βουλή θα είναι η επόμενη – Βουλή «αγανακτισμένων» ή Βουλή μεταρρυθμιστών; Και λίγα πράγματα όμως να αλλάξουν, όπως η καθιέρωση μόνιμου εκλογικού νόμου (στα βασικά του σημεία), η θεραπεία του προβλήματος της ασυλίας και μερικά ακόμη, κέρδος θα είναι.
Ας αναλογισθούμε, τέλος, ότι χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία τη δεκαετία του 2000. Αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε συμφωνήσει στην αλλαγή του άρθρου 16 για την παιδεία, που ήταν δική του αρχικώς ιδέα, ίσως η χώρα να είχε αποκτήσει σήμερα 2-3 καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια, όπως έχουν ήδη κάνει η Κύπρος και η Τουρκία.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"- 12/06/16 |
Οι κυβερνητικές δολιχοδρομίες:
Του Άγγελου Στάγκου
Με τα πολλά και αφού προηγουμένως έγινε απολύτως σαφές στην Αθήνα ότι βρίσκεται υπό αυστηρότατο έλεγχο, η πολυπόθητη αξιολόγηση έκλεισε σε αυτήν τη φάση και από Δευτέρα αναμένεται η εκταμίευση της δόσης των 7,5 δισ. ευρώ για να πορευτούμε ως χώρα. Πρόκειται ουσιαστικά περί των τριών τετάρτων του συνόλου της δόσης, αλλά τα υπόλοιπα θα εκταμιευθούν μετά τη δεύτερη αξιολόγηση και αφού ρυθμιστούν αρκετά δύσκολα (56 στο σύνολο) προαπαιτούμενα. Οι εταίροι δανειστές έκριναν σκόπιμο να υπογραμμίσουν με όλους τους έμμεσους, πλην σαφείς τρόπους ότι η εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση είναι μηδενική.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τούτη τη στιγμή πόσος χρόνος θα απαιτηθεί για να συνέλθει η Ελλάδα. Πάρα πολλά εξαρτώνται από τη βούληση, τη συμπεριφορά και τις ενέργειες των Ελλήνων, άλλα τόσα από την κατάσταση στην Ευρώπη και το γενικότερο διεθνές περιβάλλον, μεγάλο ρόλο θα παίξουν οι αποφάσεις των εταίρων σχετικά με το ελληνικό χρέος και, πάντως, θα περάσουν αρκετά χρόνια (υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις) για να γίνει «κανονική» η χώρα. Προς το παρόν, το ερώτημα είναι αν ο Αλ. Τσίπρας και το στενό επιτελείο του έχουν αναγνωρίσει την πραγματικότητα και προσπαθούν να προσαρμόσουν την πολιτική τους για να βγει από τα αδιέξοδά της η χώρα ή αν η στροφή τους, με τη μορφή νόμων και υλοποίησης προαπαιτούμενων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ελιγμό μεγάλης κλίμακας, με στόχο την παραπλάνηση ξένων και ιθαγενών.
Η ελπίδα είναι να συμβαίνει το πρώτο, προκειμένου να διατηρούνται οι ελπίδες επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας σε ένα στοιχειωδώς παραδεκτό επίπεδο. Ομως κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με την κυβέρνηση Συρανέλ. Με την ίδια ευκολία που λένε τα μεν, λένε και τα αντίθετα, όπως με την ίδια άνεση που ενεργούν προς μία κατεύθυνση, μπορούν ταυτόχρονα να υπονομεύουν ή και να αλλάζουν ρότα κατά 180 μοίρες. Αυτή την εμπειρία την έχουμε ζήσει και συνεχίζουμε να τη ζούμε. Επανερχόμαστε λοιπόν στο καίριο ερώτημα, τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του. Αν εννοούν αυτά που κάνουν το τελευταίο διάστημα ή αν προσπαθούν να αποσπάσουν κονδύλια, να κερδίσουν χρόνο, να εδραιώσουν το καθεστώς τους μέχρι να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν τα οράματα με τα οποία ήλθαν στην εξουσία, έστω και αν τα αποκάλεσαν κάποια στιγμή «αυταπάτες».
Ασφαλώς δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η παραπλάνηση των ξένων, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τον ασφυκτικό έλεγχο που έχουν επιβάλει. Ωστόσο, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αρνείται να κάνει «ιδιοκτησία» της το μνημόνιο που υπέγραψε και τα επακόλουθά του, κάτι που ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν, για να είμαστε δίκαιοι. Η ρητορική πολλών υπουργών φτάνει στα όρια της ασυναρτησίας, κρίνοντας από τις δηλώσεις τους. Τρανά παραδείγματα οι πιο πρόσφατες του «αδάμαστου» Π. Καμμένου και του «γενναίου» Χρ. Σπίρτζη, που, αν ληφθούν «τοις μετρητοίς», υπονομεύουν τις αποφάσεις του πρωθυπουργού και είναι αντίθετες με την πολιτική γραμμή που ακολουθεί. Αν όμως υπουργοί διαφωνούν με τον πρωθυπουργό και το δηλώνουν, γιατί εκείνος δεν τους αλλάζει, αφού είναι σίγουρο ότι δυσκολεύονται συνειδησιακά να υλοποιήσουν νόμους και εντολές του;
Είναι πολύ πιθανό ότι αυτά που λένε οι «δυσαρεστημένοι» υπουργοί εντάσσονται σε σχέδιο παραπλάνησης της ελληνικής κοινής γνώμης, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να την πείσουν ότι η κυβέρνηση Συρανέλ παραμένει... αριστερή και αντιμνημονιακή, παρά τα όσα υπογράφει και ψηφίζει. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από άλλα στοιχεία της κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής, όπως η προσπάθεια αλλαγής ατζέντας στον δημόσιο λόγο, «απλώνοντας στο τραπέζι» τροποποίηση του εκλογικού νόμου και αναθεώρηση του συντάγματος μετά δημοψηφίσματος. Τις τελευταίες ημέρες προστέθηκε και το συλλαλητήριο εκείνων που αξιώνουν από την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Κυβερνητικά και κομματικά στελέχη θεώρησαν ότι είναι μία θαυμάσια ευκαιρία να ταυτίσουν την κυβέρνηση με εκείνη του Αλιέντε στη Χιλή στις αρχές του ’70 και να αναφέρονται σε μυστικά κέντρα, ακροδεξιούς και κατσαρόλες που επιχειρούν την ανατροπή της...
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι αναγκασμένος να δολιχοδρομεί για να ολοκληρώσει τη στροφή του προς τη λογική. Μακάρι, αλλά πρέπει να αποδειχθεί αυτό για αποκτήσει αξιοπιστία. Και πάντως όχι με το σημερινό κυβερνητικό σχήμα.
 |
| Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"- 12/06/16 |
Η νέα τάξη πραγμάτων: Του Κώστα Ιορδανίδη
Κάποιοι αιφνιδιάστηκαν από πρόσφατη ομολογία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την εξουσία διατηρούσε «αυταπάτες». Θεώρησαν, μάλιστα, ότι εξασφάλισαν αντιπολιτευτικό επιχείρημα. Προφανώς αγνοούν ότι η «αυτοκριτική» είναι κανόνας στον χώρο της Αριστεράς, κάτι σαν δημόσια «εξομολόγηση προς τον λαό», προς τον οποίο θεωρητικώς η εκάστοτε ηγεσία της λογοδοτεί διαρκώς. Είναι ένα τέχνασμα αποκαταστάσεως μιας κλονισθείσας εμπιστοσύνης.
Αυτό, βεβαίως, διόλου δεν σημαίνει ότι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διατηρούν ακόμη «αυταπάτες», δοθέντος ότι η Αριστερά εξ ορισμού και λόγω ιδεολογικής υπερφορτίσεως κινείται πάντα στην περιοχή κάποιου «κοινωνικού και οικονομικού επέκεινα», πάντα αναιρουμένου από την πραγματικότητα.
Το ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι και κόμματα που υποτίθεται ότι εκφράζουν την «αστική τάξη» διατηρούν εδώ και μία τετραετία «ψευδαισθήσεις». Θεώρησαν η Νέα Δημοκρατία αλλά κυρίως το ΠΑΣΟΚ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία εφήμερη εκτροπή, λόγω συναισθηματικής διασαλεύσεως των ψηφοφόρων, και οι εκλογές του 2012 διέψευσαν τις εκτιμήσεις τους.
Εν συνεχεία, όταν άρχισε η δίωξη της Χρυσής Αυγής, διατυπώθηκε η θεωρία «των δύο άκρων», με στόχο προφανή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προσέκρουσε σε αντιδράσεις και τελικώς εγκατελήφθη. Ανεδείχθη τον Ιανουάριο του 2015 πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας και προεξοφλούνταν η πτώση της κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ εντός μηνών, αλλά ύστερα από ένα επτάμηνο κατέκτησαν την εξουσία εκ νέου. Συνομολογήθηκε αίσχιστη συμφωνία της Ελλάδος με τους δανειστές και υπερψηφίσθηκε από την κυβέρνηση, δίχως να υπάρξει «λαϊκή εξέγερση».
Σήμερα πλέον διατυπώνονται νέα χρονοδιαγράμματα γύρω από μια ενδεχόμενη πτώση της κυβερνήσεως, επιχειρούνται νέες «δράσεις» για παραίτηση του κ. Τσίπρα, με στόχο τον σχηματισμό «οικουμενικής» κυβερνήσεως, και άλλα παρόμοια που εκκινούν από αντίδραση του θυμικού.
Ενώ αυτά συμβαίνουν στον χώρο της αστικής, ούτως ειπείν, αντιπολιτεύσεως, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του, με τρόπο ερασιτεχνικό και αλλοπρόσαλλο βεβαίως, κατά τη φύση πάντα των στελεχών αυτού του ιδιορρύθμου πολιτικού σχηματισμού, δημιουργούν νέα τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα, νέο εν ολίγοις καθεστώς.
Δεν πρόκειται, όμως, απλώς για τη συνήθη προσπάθεια ελέγχου του κρατικού μηχανισμού, στην οποία επιδίδεται, ούτως ή άλλως, κάθε κόμμα ανερχόμενο στην εξουσία. Δεν πρόκειται καν για μία ιδεολογική κατίσχυση της Αριστεράς, διότι αυτή έχει ήδη συντελεσθεί εδώ και δεκαετίες και, δυστυχώς, δεν είναι αναστρέψιμη απλώς και μόνον με λόγο καταγγελτικό ή γραφικότητες. Η συντηρητική παράταξη έχει περιπέσει σε κατάσταση διανοητικής οκνηρίας και απάθειας, το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει κόμμα ευκαιριακό και αριστερής ιδεολογίας, και στην Ελλάδα, χώρα κατ’ εξοχήν αυτοδημιουργήτων, υπάρχουν ασφαλώς αστοί αλλά όχι συγκροτημένη τάξη αστικού ήθους και αντιλήψεων.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του θα ολοκληρώσουν τη σάρωση της μεσαίας, της ανώτερης και της ανώτατης οικονομικής τάξεως, με την εφαρμογή του νέου μνημονίου και την ενθάρρυνση των Ευρωπαίων εταίρων μας. Αυτό σημαίνει πλέον νέα τάξη πραγμάτων και νέο καθεστώς. Θα υπάρξει νέα επιχειρηματική τάξη που θα προκύψει από την εφαρμογή του μνημονίου, με καταλυτική την ξένη παρουσία. Αυτό είναι το θέμα και όχι οι οιωνοσκοπήσεις περί του μέλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι τακτικισμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου