Έξι κείμενα παρέμβασης,
από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-12/06/16
Από τα τέρατα της οικονομίας στα τέρατα της πολιτικής: Του Αντώνη Καρακούση
Η περίοδος του Μεσοπολέμου ορίστηκε από το κραχ του 1929, τη μεγάλη ύφεση που ακολούθησε και τις συγκρούσεις για τις πολιτικές εξόδου από την οικονομική κρίση.
Είχαν προηγηθεί φάσεις υψηλών προσδοκιών τροφοδοτημένες από την τεχνολογική έκρηξη και τα πρωτοφανή για την εποχή επιστημονικά επιτεύγματα.
Οι κεφαλαιούχοι, ιδιαιτέρως στην Αμερική, πίστευαν ότι οι εφευρέσεις και οι επιστημονικές ανακαλύψεις θα μετουσιωθούν γρήγορα σε αγαθά και υπηρεσίες και θα αποτελέσουν ισχυρές βάσεις παραγωγής και εισοδήματος, ικανές να στηρίξουν καιρούς αέναης ανάπτυξης.
Όταν διαπιστώθηκε ότι η απορρόφηση των νέων αγαθών και υπηρεσιών ήταν αργή και δεν απέδιδε τα αναμενόμενα, οι προσδοκίες κατέρρευσαν και μαζί τους όλες οι χάρτινες επενδύσεις. Κάπως έτσι επήλθε το κραχ του 1929 που επέφερε πρωτοφανείς και μαζικές καταρρεύσεις επιχειρήσεων, επενδυτικών σχεδίων και των κυρίαρχων ως τότε φιλελεύθερων πολιτικών.
Στην παγκόσμια αντιπαράθεση που ακολούθησε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς πολέμησε σκληρά τη συντηρητική σχολή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, ο Ρούζβελτ επινόησε το New Deal, το κράτος επανήλθε δριμύτερο και οι φιλελεύθεροι ανακάλυψαν την ποσοτική θεωρία του χρήματος, στην έλλειψη της οποίας απέδωσαν την καταστροφή.
Η βαθύτερη συνέπεια όμως εκείνης της μεγάλης οικονομικής κρίσης ήταν η εθνικιστική παράκρουση που έφερε και τον μεγάλο πόλεμο, τον Β' Παγκόσμιο, που συνέτριψε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.
Το παράδοξο είναι δυστυχώς ότι η πολεμική οικονομία ήταν εκείνη που ανέτρεψε τις συνέπειες της γενεσιουργού οικονομικής κρίσης. Στο «Ταξίδι στον χρόνο της οικονομίας» ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνειών.
Ούτε το New Deal ούτε οι λοιπές κεϊνσιανές πολιτικές κατάφεραν να νικήσουν τη μεγάλη ύφεση. Ο πόλεμος και τα αποτελέσματά του εν τέλει άλλαξαν τα δεδομένα και διαμόρφωσαν με τη λήξη του συνθήκες ανάπτυξης και ευημερίας στον πλανήτη.
Όπως ήταν λογικό, όμως, η μεταπολεμική ειρήνη και η επακολουθήσασα οικονομική πρόοδος στηρίχθηκαν στις βασικές αρχές και αξίες των νικητών. Το πνεύμα του New Deal κυριάρχησε μεταπολεμικά, το κράτος είχε ενεργότερο ρόλο και οι σχέσεις μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας είχαν επαναδιατυπωθεί και συνέβαλαν τα μέγιστα στην οικοδόμηση της μεσαίας τάξης παντού στον δυτικό κόσμο.
Ωστόσο τα πάντα ρει. Οι ηττημένοι της κρίσης του '29 ουδέποτε συμβιβάστηκαν. Η Σχολή του Σικάγου αναγεννήθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο.
Ο κύριος εκπρόσωπός της Μίλτον Φρίντμαν από τις αρχές του '50 επέμεινε στη φιλελεύθερη επιλογή. Συγκεκριμενοποίησε την ποσοτική θεωρία του χρήματος, περιέγραψε τον πληθωρισμό ως ένα κατ' εξοχήν νομισματικό φαινόμενο, προπαγάνδισε την ελευθερία των συναλλαγματικών ισοτιμιών και υποστήριξε μετά πάθους τον περιορισμό του κράτους στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο.
Το 1962 έγραψε το εμβληματικό έργο του «Καπιταλισμός και Ελευθερία» και το 1976 έλαβε Νομπέλ Οικονομίας από τη Σουηδική Ακαδημία. Ακόμη, υπερασπιζόμενος δογματικά το νεοφιλελεύθερο δόγμα αντιτάχθηκε στην υποχρεωτική στράτευση και μίλησε πρώτος για το δικαίωμα της επιλογής σχολείου που συνοδευόταν από την πρότασή του για τα περιβόητα «κουπόνια εκπαίδευσης».
Με τον καιρό οι αντιλήψεις του κέρδισαν σημαντικά τμήματα της αμερικανικής και βρετανικής συντηρητικής πολιτικής με αποκορύφωμα τον Ρόναλντ Ρίγκαν και τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Από τη δεκαετία του '80 οι νεοφιλελεύθερες ιδέες όρισαν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και με την κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης κυριάρχησαν απόλυτα εμπλουτισμένες από την ελευθέρωση του παγκόσμιου εμπορίου και την επελθούσα παγκοσμιοποίηση, απ' αυτό το κύμα ανεμπόδιστης κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και προσώπων.
Με τον καιρό ωρίμασε κι αυτή, αφού έδωσε δυνατότητες στους φτωχότερους λαούς της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής και επέτρεψε στους κομμουνιστικής εκπαίδευσης νεοκαπιταλιστές ηγέτες της Ρωσίας και της Κίνας να ξαναβάλουν τις χώρες τους στο διεθνές παιχνίδι.
Κάπου εκεί εμφανίστηκαν τα τέρατα και οι παραλογισμοί του παγκόσμιου πια νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος. Η φιλελεύθερη επιλογή γιγάντωσε τη χάρτινη οικονομία, έδωσε δυνατότητα υπερκερδών σε πολυεθνικά μεγαθήρια, διεύρυνε τις ανισότητες, αφαίρεσε διαπραγματευική ισχύ από τις εργατικές ενώσεις, υποτίμησε την αμοιβή της εργασίας και ανύψωσε σε υπερθετικό βαθμό εκείνη του κεφαλαίου.
Με την υπερανάπτυξη των νέων τεχνολογιών μάλιστα η ισχύς των διεθνικών σχημάτων πολλαπλασιάστηκε, οι ανισότητες διευρύνθηκαν έτι περαιτέρω, ο ρόλος των ενδιάμεσων τάξεων περιορίστηκε, η ανάπτυξη απεδείχθη ανεπαρκής να καλύψει τις υπερπροσδοκίες των αγορών και κάπως έτσι φθάσαμε στη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.
Αλλά και η διαχείριση αυτής της κρίσης έγινε βάσει των πορισμάτων της ποσοτικής θεωρίας για την κρίση του 1929.
Στη συστημική κρίση οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής απάντησαν με τόνους ρευστότητας τυπώνοντας νέο χρήμα και προσφέροντας αφειδώς χρηματοδότηση ακόμη και σε καμένους γίγαντες.
Εσβησαν αρχικώς την πυρκαγιά, αλλά τη γενεσιουργό αιτία δεν την αντιμετώπισαν μεταφέροντας εν τω μεταξύ καπνούς παντού στον κόσμο.
Η κρίση της μητρόπολης του διεθνούς οικονομικού συστήματος μετακινήθηκε στην ευρωπαϊκή περιφέρεια με τη μορφή κρίσης χρέους μεταφέροντας κύματα ύφεσης και αναιμικής ανάπτυξης.
Σήμερα οι περισσότερες χώρες προσπαθούν να κάνουν τα ίδια αλλά δεν έχουν δυνάμεις ούτε τις ίδιες δυνατότητες.
Ταυτόχρονα οι ανισότητες διευρύνονται, οι ενδιάμεσες τάξεις συμπιέζονται, απογοητεύονται, οργίζονται και βεβαίως μετακινούνται.
Εγκαταλείπουν σταδιακά τις λεγόμενες συστημικές δυνάμεις επειδή τις θεωρούν συμβιβασμένες και συνυπεύθυνες με τις ελίτ του πλούτου και αναζητούν κάθε λογής «σωτήρες» αριστερά και δεξιά.
Μετά τα οικονομικά τέρατα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος ο πλανήτης μοιάζει πλέον να γοητεύεται από τα τέρατα της πολιτικής.
Εθνικιστές και λαϊκιστές ηγέτες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια παντού στον κόσμο διασκεδάζοντας μα και φοβίζοντας με τα καμώματά τους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος ανισορροπεί και μαζί κινδυνεύει να περιπέσει σε συνθήκες σαν εκείνες που επικράτησαν μετά τη μεγάλη κρίση του 1929.
Μια νέα συμφωνία, μια νέα σχέση ανάμεσα στους συντελεστές παραγωγής μπορεί να αποτρέψει μια γενικευμένη κρίση. Οσο νωρίτερα τόσο καλύτερα...
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-12/06/16 |
Πού είναι η δήθεν ευαισθησία της κοινωνίας μας; Του Γιάννη Μαρίνου
Σε ποια θανάσιμη διαστροφή έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός (με πρωτοστατούντα τα διαβόητα μέσα κοινωνικής δικτύωσης); Ασχολείται καθημερινά και ασταμάτητα με το πόσα λεπτά θα ακριβύνει η μπίρα ή ο καφές, ποιο είναι το ψέμα της ημέρας του ΣΥΡΙΖΑ, τι δηλώνει ακόμη και σήμερα ο κ. Βαρουφάκης, ή με τα παραληρήματα της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου, ενώ παραμένει, όπως και η κυβέρνηση, παγερά αδιάφορος στη διάλυση του δημόσιου νοσηλευτικού μας συστήματος και στις κραυγές απελπισίας ασθενών και γιατρών. Και ας έχει αυτό αφεθεί χωρίς γιατρούς, χωρίς νοσηλευτές και, ακόμη χειρότερα, χωρίς καν τα αναγκαία σε λειτουργία μηχανήματα και το πιο στοιχειώδες νοσοκομειακό υλικό.
Και ας αφήνονται έτσι αβοήθητοι να πεθαίνουν καθημερινά συνάνθρωποί μας εκτός αν έχουν την οικονομική ευχέρεια να φέρουν εκείνοι ό,τι στερείται το νοσοκομείο και έτσι να εγχειρίζονται κατά προτεραιότητα, ενώ αφήνονται στο έλεος του Θεού οι μη έχοντες. Πού είναι οι φιλάνθρωποι αναρχοαριστεροί κουκουλοφόροι ή μη να κατέβουν μαζικά στην πλατεία Συντάγματος και να απαιτήσουν να βρεθούν αμέσως τα αναγκαία κονδύλια για να λειτουργήσουν όλες οι μονάδες εντατικής θεραπείας; Και πώς γίνεται ανεκτό να έχουν πεθάνει δεκάδες από γρίπη εξαιτίας αυτής της τραγικής έλλειψης, όπως κατήγγειλαν οι αρμοδιότατοι κ.κ. Κρεμαστινός και Πατούλης, χωρίς να συγκινηθεί κανείς;
Εν ανάγκη μπορούν να βρεθούν αμέσως τα αναγκαία σχετικά κονδύλια, π.χ., με την παρακράτηση ενός μισθού από τους περιούσιους μετακλητούς υπαλλήλους και από τους δήθεν εργαζομένους στους 20.000 δημόσιους οργανισμούς-σφραγίδες, ώστε να φανούν και αυτοί κοινωνικά χρήσιμοι.
Ακόμη χειρότερο είναι το φαινόμενο της παράλυσης της λειτουργίας του συστήματος παροχής δικαιοσύνης, όπου λιμνάζουν αδίκαστες εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις. Μόνο η παρωδία δίκης για τη δολοφονία του Φύσσα φαίνεται να ενόχλησε κάπως χάρη στις ασταμάτητες διαμαρτυρίες της χαροκαμένης μάνας του. Η επί μήνες αποχή των δικηγόρων από τα δικαστήρια έχει ουσιαστικά καταλύσει τη λειτουργία του τρίτου πυλώνα της δημοκρατίας μας, χωρίς να ενοχλείται κανείς. Διερωτώμαι ταπεινά: Εχει ξεχαστεί το άρθρο 23 του Συντάγματος, που απαγορεύει την απεργία στους δικαστικούς λειτουργούς, προκειμένου να διασφαλίσει την αδιάκοπη λειτουργία του συστήματος απονομής δικαιοσύνης; Παλαιότερα είχε αμφισβητηθεί το δικαίωμα της απεργίας στους δικηγόρους αφού χωρίς την ενεργό συμμετοχή τους είναι αδύνατη η απονομή δικαιοσύνης. Γιατί λοιπόν είναι απαγορευμένη η απεργία στους δικαστικούς και όχι και στους δικηγόρους, αφού χωρίς την παράστασή τους δεν μπορεί να γίνονται δίκες; Δεν αυτοπροβάλλονται ως λειτουργοί της δικαιοσύνης; Τι λένε επ' αυτού οι συνταγματολόγοι μας;
Αλλά πώς τολμώ να συγκινούμαι από τέτοια «επουσιώδη», ενώ όφειλα να θρηνώ μαζί με ολόκληρη την ανθρωπότητα για τον θάνατο ενός πυγμάχου που το θαυμαζόμενο χάρισμά του ήταν να ρίχνει κάτω με τις μπουνιές του ημιθανείς ή ανάπηρους όλους τους αντιπάλους του στο πιο βάρβαρο «άθλημα»;
Προφανώς επειδή οι θαυμαστές του Μοχάμεντ Αλι έδιναν δι' αντιπροσώπου και εκ του ασφαλούς ξύλο στα όρια της θανάτωσης. Κάποιοι θεατές άλλωστε δεν δίσταζαν να κραυγάζουν «σκότωσέ τον» στον κάθε αντίπαλό του. Και ας τιμωρήθηκε από τον Αλλάχ με ημιπαράλυση λόγω γρονθοκοπημάτων στο κεφάλι του.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-12/06/16 |
Από το «Αντισταθείτε» στο «Παραιτηθείτε»:
Του Σήφη Πολυμίλη
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ένα κύμα διάχυτης δυσαρέσκειας πλανάται, όχι μόνο πάνω από την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Πολίτες διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης και ιδεολογικής αφετηρίας γυρίζουν την πλάτη στα «συστημικά» κόμματα και αναζητούν διέξοδο είτε σε κάθε λογής λαϊκιστές είτε σε αδιέξοδες συνήθως κοινωνικές συγκρούσεις. Από τον Πέπε Γκρίλο ως τη Λεπέν και από τους Podemos ως τους καθ' ημάς ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ο «αντισυστημικός» λαϊκισμός καταφέρνει να φαίνεται ελκυστικός σε ένα σημαντικό τμήμα των απογοητευμένων και αγανακτισμένων. Μέχρις ότου βρεθούν βέβαια στην εξουσία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε αποκαλύπτεται η φενάκη και δημιουργείται ένα νέο κύμα δυσαρέσκειας.
Η διέξοδος όμως από αυτόν τον φαύλο κύκλο δεν μπορεί να προέλθει με μεθόδους και πρακτικές που αντιγράφουν, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, λαϊκιστικές και αντιπολιτικές εν τέλει μεθοδεύσεις. Μπορεί, για παράδειγμα, μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας οργανωμένη με κινηματικές διαδικτυακές λογικές να διεκδικεί για λογαριασμό της αγανακτισμένης πράγματι κοινωνίας την παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα; Πολύ περισσότερο όταν διακηρύσσει την απόστασή της από κόμματα, συνδικάτα και κάθε λογής οργανώσεις;
Δεν αμφισβητούμε ούτε τις προθέσεις ούτε τον πολιτικό προσανατολισμό, ούτε τη δυνατότητα έκφρασης και κινητοποίησης της κοινωνίας των πολιτών. Η πραγματικότητα έχει αποδείξει όμως ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις για να παραχθεί ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα. Το είδαμε και το περυσινό καλοκαίρι με την αυθόρμητη σε μεγάλο βαθμό πρωτοβουλία του «Μένουμε Ευρώπη», συνέχεια της οποίας φαίνεται ότι είναι και η συγκέντρωση του «Παραιτηθείτε». Οταν από τη μια υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη με εκφραστή έναν δημαγωγό και από την άλλη μεγάλη ομάδα πολιτών, χωρίς ουσιαστική αναφορά σε μια υπαρκτή πολιτική δύναμη που θα κεφαλαιοποιήσει και θα εκφράσει τη θέση ή τη διαμαρτυρία της, το αποτέλεσμα αποδείχθηκε ότι είναι προδιαγεγραμμένο.
Πέρα από τα απαράδεκτα φληναφήματα του κ. Φίλη, στη δημοκρατία τα όρια του πολιτικού παιγνιδιού είναι δεδομένα. Η έκφραση της βούλησης ή της οργής των πολιτών περνά κυρίως μέσα από τα κόμματα και τις εκλογές και όχι μέσα από κινηματικές πρωτοβουλίες. Αυτό που προέχει είναι να συμφωνήσουμε ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Και να κατανοήσουμε ότι οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες είναι θεμιτές μεν αλλά ατελέσφορες δε...
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-12/06/16 |
Μπορεί η Ελλάδα να γλίτωσε (προς το παρόν τουλάχιστον) το περιώνυμο Grexit, παραμένει όμως το ερώτημα τι θα γίνει τώρα με το Brexit. Ισως μάλιστα η βαρύτητα αυτού του ερωτήματος, η απάντηση στο οποίο θα έχει καταλυτικές επιπτώσεις στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να συνέβαλε στη διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος (έστω και την τελευταία στιγμή), ώστε να μη συνεχίσει να υπάρχει και αυτό το πρόβλημα στην εξαιρετικά κρίσιμη αυτή περίοδο, όπου, πέρα από τα διάφορα exits, τη γενικότερη οικονομική κρίση και τις αυξανόμενες προσφυγικές ροές, επανέρχεται, λόγω της διεξαγωγής του Εuro στη Γαλλία, η σοβαρή απειλή νέων αιματηρών τρομοκρατικών επιθέσεων. Το τίμημα όμως που κατέβαλε η χώρα μας για αυτή τη διευθέτηση είναι εξαιρετικά οδυνηρό, καθώς καθίσταται το μοναδικό κράτος της ΕΕ που τίθεται υπό το ειδικό καθεστώς της συνεχούς εποπτείας και της ουσιαστικής απώλειας, με τον τρόπο αυτόν, της εθνικής του ανεξαρτησίας.
Αυτό όμως υπήρξε το αποτέλεσμα της εθνικά υπερήφανης διαπραγμάτευσης, της προβολής των κόκκινων γραμμών και του σκισίματος των Mνημονίων. Ετσι, αυτά που από μόνοι μας θα έπρεπε εδώ και χρόνια να είχαμε κάνει μας επιβλήθηκαν τελικά με το πιστόλι στον κρόταφο, αναδεικνύοντας μια αναξιόπιστη και προβληματική χώρα, που χρήζει ειδικής μεταχείρισης, στα όρια του εξευτελισμού. Στη σημερινή Ενωμένη Ευρώπη, που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η πολυδιάσπαση, η Ελλάδα ανήκει σε μια κατηγορία από μόνη της. Στις άλλες κατηγορίες ανήκουν αυτές που θα επιθυμούσαν να φύγουν από μόνες τους, όπως η Βρετανία και τώρα και η Δανία, όπου μόνο το 44% των κατοίκων της επιθυμεί πλέον την παραμονή στην ΕΕ και ζητούν και αυτοί δημοψήφισμα. Ενώ οι τέσσερις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης (Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία και Πολωνία) έχουν συγκροτήσει την ομάδα Βίζεγκραντ, με κύρια έκφραση τον λαϊκισμό και την αντιμεταναστευτική ρητορική.
Εμφανίζεται μάλιστα ένα νέο φαινόμενο, καθώς οι χώρες που επεδίωκαν ως τώρα να υιοθετήσουν το ευρώ κάνουν δεύτερες σκέψεις, διαπιστώνοντας την οικονομική κρίση η οποία έχει προκληθεί από την ατελή εφαρμογή του. Επικρατεί λοιπόν ένας γενικότερος αναβρασμός, ο οποίος είναι άγνωστο πού θα οδηγήσει, ιδιαίτερα αν επικρατήσει τελικά το «έξω» στο βρετανικό δημοψήφισμα. Με τα δεδομένα αυτά δεν αποτελούν έκπληξη τα τελευταία ευρήματα του έγκυρου αμερικανικού Ινστιτούτου Ερευνών Pew, που διαπιστώνει ότι καταρρέει η εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων στην Ενωση και στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, κυρίως ως προς την αντιμετώπιση του προσφυγικού κύματος και της οικονομικής κρίσης. Πρωταθλήτρια μάλιστα στις αρνητικές γνώμες για τους ευρωπαϊκούς χειρισμούς εμφανίζεται η Ελλάδα. Τίθεται επιπλέον εν αμφιβόλω ο φιλόδοξος στόχος για μια όλο και στενότερη Ενωση, καθώς μόλις το 19% συμφωνεί με την επιλογή αυτή.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-12/06/16 |
Του Νότη Παπαδόπουλου
Βασική αρχή της Δημοκρατίας - αλλά και της ζωής - είναι ο σεβασμός και η ανοχή στις απόψεις του άλλου. Που φέρνουν με τη σειρά τους την ταπεινοφροσύνη και την αυτοσυγκράτηση στην πολιτική. Και στη ζωή.
Δυστυχώς κάποιοι συριζαίοι δεν αναγνωρίζουν τέτοιες παλιομοδίτικες αστικές αρχές. Θεωρούν τους εαυτούς τους μόνους αυθεντικούς εκφραστές του λαού, υπεράνω κάθε πολιτικής κριτικής - πιστεύουν πως όλες οι πράξεις τους εξαγνίζονται μόνο και μόνο επειδή φορούν, δήθεν, το φωτοστέφανο της Αριστεράς.
Ετσι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν από τους πρωτεργάτες του κινήματος διαμαρτυρίας και προσπάθησε με κάθε τρόπο να καρπωθεί πολιτικά τα λιντσαρίσματα και τις ακρότητες των «αγανακτισμένων» της πλατείας που ζητούσαν να καεί, να καεί το μπ...έλο η Βουλή και σήκωναν πανό με ελικόπτερα και αγχόνες, τώρα καταδικάζει μετά βδελυγμίας ακόμη και τις ειρηνικές αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες.
Ο ηθικολόγος της Αριστεράς κ. Φίλης έφτασε μάλιστα να υποστηρίξει ότι το κίνημα διαμαρτυρίας της 15ης Ιουνίου στην πλατεία Συντάγματος με σύνθημα «Παραιτηθείτε» είναι στα όρια της συνταγματικότητας. Και η «Αυγή» προσπάθησε να του δώσει στενή κομματική χροιά χρεώνοντάς το στους υποστηρικτές του «εκλογές τώρα» του Αδ. Γεωργιάδη και των συνοδοιπόρων του σε ΠαΣοΚ και Ποτάμι.
Και από κοντά ο πρωτόγονος της πολιτικής κ. Πολάκης που θεωρεί ότι ο εχθρός είναι πάντα οι άλλοι. Και αντί να κάνει σκληρή αυτοκριτική για την εικόνα εξαθλίωσης των νοσοκομείων κατηγορεί για τη σημερινή κατάντια της Υγείας την αντιπολίτευση και τα «βοθροκάναλα της διαπλοκής» - όρο δανεισμένο από τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής όταν καλούσε τα φασιστικά τάγματα εφόδου του «να ακονίσουν τις ξιφολόγχες τους στα πεζοδρόμια» για να αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους τους.
Τα βοθροκάναλα της διαπλοκής ήταν αυτά που τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ της Ευρώπης, στο άχρηστο και επικίνδυνο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Τότε που ο κ. Τσίπρας κορόιδεψε τον κόσμο τασσόμενος για εσωκομματικούς λόγους υπέρ του αντιευρωπαϊκού «Οχι», για να το βαφτίσει εν μιά νυκτί «Ναι» και να υπογράψει άρον-άρον το τρίτο Μνημόνιο των 86 δισ. ευρώ επιπλέον χρέους και των τριών επιπλέον χρόνων λιτότητας.
Κάπου εδώ όμως το φωτοστέφανο γίνεται βρόχος και ο κρίνος της αριστερής αγνότητας πέφτει μαραμένος.
Για να ξυπνήσει ο καλαμοκαβαλάρης, να αντιληφθεί πού βρίσκεται και να ξαναθυμηθεί το λαϊκό ρητό: «Αποχαιρέτα τους πεζούς όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις».
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-12/06/16 |
Οσο σκέφτομαι ότι χρειάστηκαν τρία χρόνια και τρεις κυβερνήσεις - η κυβέρνηση Σαμαρά που παρέδωσε την εξουσία, η «πρώτη φορά Αριστερά» που τα έκανε θάλασσα το 2015 για να φτάσουμε στη μεταλλαγμένη κυβέρνηση Τσίπρα - για να καταργηθούν η έκπτωση 30% στον ΦΠΑ και οι ειδικοί χαμηλοί συντελεστές στη Μύκονο και άλλα αναπτυγμένα νησιά τρελαίνομαι...
Σκέφτομαι πόσο λαϊκιστές μπορεί να ήταν και να είναι υπουργοί και βουλευτές (Κυκλάδων) οι οποίοι πρόβαλαν βέτο στην κατάργηση των εξαιρέσεων του ΦΠΑ όπως κάνουν και με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών μόνο για το εισόδημά τους.
Εν όψει λοιπόν των καλοκαιρινών διακοπών και της ανάγκης να ξεφύγουν από τα μέτρα που άλλοτε καταγγέλλουν και άλλοτε ψηφίζουν για να μη χάσουν την πελατεία τους, ας τους αφιερώσουμε το τελευταίο ρεπορτάζ από τη Μύκονο και το γνωστό κέντρο Nammos, το οποίο ανανέωσε τις ξαπλώστρες του...
Γράφουν λοιπόν οι συνάδελφοι ανταγωνιστικού φύλλου για το θέμα:
«Η συγκεκριμένη ξαπλώστρα, 300 τον αριθμό, είναι της εταιρείας Seora με έδρα στη Μεγάλη Βρετανία. Ονομάζεται Riviera Sunbed και είναι κατασκευασμένη από μαόνι και ατσάλι κορυφαίας ποιότητας.
Σχεδιαστής της είναι ο Ελληνας Αντώνης Λογοθέτης, ο οποίος εξηγεί πώς δημιουργήθηκε η νέα ξαπλώστρα που κοστίζει, χωρίς το στρώμα Loro Piana, 2.800 ευρώ. Με το στρώμα της ιταλικής εταιρείας που κοστίζει 1.000 ευρώ και την ομπρέλα της φίρμας Tuuci, η οποία τιμάται 1.200 ευρώ, το συνολικό κόστος του σετ ανέρχεται στα 5.000 ευρώ!
Η ιδέα του κ. Λογοθέτη ήταν να δημιουργήσει ένα νέο look, βασισμένο στην πολυτέλεια των γιοτ, το οποίο δημιουργεί μια μοναδική εμπειρία παραλίας που αντανακλά την ατμόσφαιρα του "Nammos"».
Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, όπως λένε οι πελάτες, Ελληνες και ξένοι, της διάσημης παραλίας, ανάμεσά τους και βουλευτές που δίνουν ραντεβού στις ξαπλώστρες του «Nammos».
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-12/06/16 |
Η κρίση είναι πολιτική: Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Επανειλημμένως ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει χαρακτηρίσει μεγάλη πληγή τη «διαρροή μυαλών» (brain drain), δηλαδή τη μαζική μετανάστευση ελλήνων επιστημόνων προκειμένου να βρουν δουλειά, και έχει εκφράσει την πρόθεση της κυβέρνησής του να βάλει ένα τέλος στο φαινόμενο. Πράγματι, περισσότεροι από 200.000 επιστήμονες υψηλής κατάρτισης έχουν εγκαταλείψει τη χώρα στα χρόνια της κρίσης και έχουν εγκατασταθεί στο εξωτερικό, επειδή δεν εβρισκαν εργασία στην Ελλάδα που να ικανοποιεί τις απαιτήσεις τους.
Ωστόσο, σύμφωνα με σχετική έρευνα της ICAP, στην οποία συμμετείχαν 853 Ελληνες του εξωτερικού με υψηλή εξειδίκευση (κάτοχοι μεταπτυχιακού ή/και διδακτορικού σε ποσοστό 72%), ο κυριότερος λόγος (σε ποσοστό 40%) που τα άτομα αυτά έφυγαν στο εξωτερικό δεν είναι η οικονομική κρίση και η αβεβαιότητα, αλλά η μειωμένη αξιοκρατία και η διαφθορά στην Ελλάδα.
Για να καταλάβει κανείς πρακτικά τι σημαίνει αυτό, είναι πολύ επεξηγηματικό το παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ Νίκος Βέττας μιλώντας σε εκδήλωση με θέμα «Ξεπερνώντας τα εμπόδια - Βήματα προς την κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης», την οποία διοργάνωσαν την περασμένη εβδομάδα από κοινού οι σύλλογοι αποφοίτων του Stanford University και του London Business School.
Οπως ανέφερε, η Ελλάδα έχει 20 πανεπιστήμια και στο πλαίσιο των περικοπών που έπρεπε να γίνουν στην Παιδεία εξαιτίας της κρίσης, το 2012 ο νόμος Διαμαντοπούλου προέβλεπε την αξιολόγηση των ανώτατων αυτών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και στη συνέχεια απορροφήσεις και συγχωνεύσεις πανεπιστημιακών σχολών, τμημάτων και πανεπιστημίων, έτσι ώστε να γίνει οικονομικά βιώσιμο το σύστημα.
Ο νόμος, ο οποίος, όπως σχολίασε, «μπορεί να μην ήταν τέλειος, αλλά σίγουρα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, στην πράξη εγκαταλείφθηκε και αντί να γίνει η αξιολόγηση και ο εξορθολογισμός του συστήματος έγιναν οριζόντιες μειώσεις αποδοχών». «Ετσι», εξήγησε, «οι αποδοχές όλων των καθηγητών κόπηκαν ακόμη και στο μισό, με αποτέλεσμα οι καλοί που μπορούσαν να βρουν δουλειά στο εξωτερικό να φύγουν και να εργάζονται τώρα για λογαριασμό ξένων πανεπιστημίων».
Το ίδιο συνέβη και συμβαίνει στον χώρο της Υγείας, αφού και εκεί δεν έχει υπάρξει ουσιαστικός εξορθολογισμός των νοσοκομείων και των κλινικών, αλλά συνεχείς οριζόντιες περικοπές, με αποτέλεσμα οι καλοί γιατροί που μπορούν να βρουν δουλειά στο εξωτερικό να εγκαταλείπουν τη χώρα.
Με άλλα λόγια, όπως επισήμανε στην ομιλία του ο κ. Βέττας, «το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό». Δηλαδή, η πολιτική της ισοπέδωσης προς τα κάτω που εφαρμόζει στην Παιδεία αλλά και στο Δημόσιο εν γένει η λαϊκοπατριωτική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με στόχο να μη θιγούν συντεχνιακές ομάδες οι οποίες δραστηριοποιούνται στα πανεπιστήμια και στα νοσοκομεία, εντείνει το brain drain.
Αν λοιπόν ο Πρωθυπουργός επιθυμεί, όπως λέει, να σταματήσει το φαινόμενο, δεν έχει παρά να συγκρουστεί με τις πελατειακές σχέσεις που συνδέουν το κόμμα του με αυτές τις συντεχνιακές ομάδες και να προωθήσει αξιοκρατικά κριτήρια που θα επιβραβεύουν, θα ανταμείβουν και θα κρατούν στον τόπο τους όσους διακρίνονται και το αξίζουν. Αλλωστε, σύμφωνα με την έρευνα της ICAP, αυτό αναζητούν και εκείνοι που φεύγουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου