"...Ολος ο Τσίπρας σε δύο ώρες. Είχαν δίκιο οι υποστηρικτές του να υποστηρίζουν ότι έδειξε την τέχνη του. Μόνο που, μιλώντας για πράγματα που έχουν κιόλας κριθεί –εκλογικά, αν όχι ιστορικά– έδειξε ότι είναι παρελθών. Βεβαίως, δεξιοτέχνης. Δεξιοτέχνης όμως μιας τέχνης που τελειώνει μαζί με την κρίση που την καθιέρωσε. Ενας μασίστας της επικοινωνίας, που μασάει σίδερα, λυγίζει πέταλα και σπάει τάβλες με το κεφάλι. Αλλά το κοινό είναι πια αλλού. Η παρένθεση που αποθέωσε το άγριο θέαμα –αυτό το χάσμα στη μεταπολιτευτική συνέχεια– κλείνει. Ηταν μεγάλη. Αλλά ήταν παρένθεση...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και την "Εφ.Συν"...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 04/07/19

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Ποιος ήταν ο σκοπός για τον οποίον ο Αλέξης Τσίπρας καταδέχθηκε να πάει στον ΣΚΑΪ; (Καταδέχθηκε, σωστά το λέω, διότι από την πρώτη στιγμή της συνέντευξης δεν έκρυψε τον θυμό του για τον σταθμό στον οποίο βρισκόταν και για εκείνους που τον εκπροσωπούσαν.)
Ο Τσίπρας πήγε στον ΣΚΑΪ για τον ίδιο λόγο για τον οποίο στη συναρπαστική περιπέτεια του Καραγκιόζη «Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο κατηραμένος όφις», ο Μέγας –ας μου επιτραπεί η οικειότητα να τον αποκαλώ με το μικρό του– πηγαίνει και βρίσκει τον κατηραμένο όφι ή δράκο, κατ’ άλλες εκδοχές του μύθου, στο λαγούμι του και εκεί τον φονεύει. Ο Αλέξης, αφού γυρεύει τον Κυριάκο και δεν τον βρίσκει (γιατί ο άλλος δεν είναι κορόιδο να του κάνει τη χάρη, τώρα που έχει, επιτέλους, ο ίδιος την πρωτοβουλία των κινήσεων), αποφάσισε να πάει αυτοπροσώπως στο λημέρι του δράκου του νεοφιλελευθερισμού. Οι πιθανότητες να βρει τον Μητσοτάκη κρυμμένο πίσω από κανέναν καναπέ και να τον σκοτώσει με τη ρομφαία του ήταν βέβαια μηδαμινές έως ανύπαρκτες, αλλά τουλάχιστον θα έδινε ένα μάθημα στους «ανθρώπους του Μητσοτάκη».

Χρησιμοποίησε, με άλλα λόγια, τον ΣΚΑΪ σαν υποκατάστατο του πολιτικού αντιπάλου του. Να το πω πολύ απλά, σχεδόν απλοϊκά: έχω κάτι διαφορές με σένα και δεν σε βρίσκω για να τσακωθώ, οπότε αρπάζομαι με έναν τρίτο, επειδή τον θεωρώ φίλο σου. Αυτή ήταν η λογική της άρσης του εμπάργκο στον ΣΚΑΪ από εκείνον που προσωπικώς το επέβαλε και προσωπικώς το ήρε. Υπό την έννοια αυτή, ο Τσίπρας έμεινε πιστός στην αρχική θέση του ως προς την ουσία της, παρά την τυπική αναίρεσή της: είτε πηγαίνει στον ΣΚΑΪ είτε δεν πηγαίνει, θεωρεί τον σταθμό εχθρό του· και πήγε εκεί για να δείξει πόσο παλικάρι είναι.

Εφυγε ηττημένος, όμως. Ο Τσίπρας έχασε τη μάχη με τον ΣΚΑΪ. Διότι, στ’ αλήθεια, τι κουβεντιάζουμε όλοι από χθες; Ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό από όσα ακούσαμε; Οι ασύλληπτες ανοησίες, με τις οποίες ο απερχόμενος πρωθυπουργός προσπάθησε να δικαιολογήσει την περιβόητη σύσκεψη, που σκηνοθετήθηκε με τον σκοπό να αποσιωπηθεί η ύπαρξη νεκρών στο Μάτι. Συζητούμε για το θράσος του Αλέξη Τσίπρα να ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε για νεκρούς όταν σηκώθηκε και έφυγε εκτάκτως από προγραμματισμένη βράβευσή του στο εξωτερικό, προκειμένου να επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα. Το θράσος να λέει ότι δεν είχε ανοικτό κινητό(!) στη διάρκεια της πτήσης και δεν μπορούσε να λαμβάνει πληροφορίες από την Αθήνα. Το θράσος, τέλος, να λέει ότι δεν ήξερε πως οι κάμερες της ΕΡΤ μετέδιδαν απευθείας τη σύσκεψη, ενώ όλοι οι άλλοι μετέχοντες στη σύσκεψη το γνώριζαν και γι’ αυτό δεν του είπαν την αλήθεια – ντροπαλότητα, υποθέτω.

Αλήθεια ή ψέματα; (Αστειεύθηκα, ζητώ συγγνώμη...) Βεβαίως λέει ψέματα, αλλά δεν πειράζει. Καλύτερα που είναι ψεύτικες οι δικαιολογίες του, διότι είναι και τερατωδώς ηλίθιες επιπλέον. Χίλιες φορές καλύτερα, λοιπόν, που είναι ψευδείς, γιατί φαντασθείτε να ήταν η πραγματικότητα όπως την περιέγραψε προχθές ο Τσίπρας στον ΣΚΑΪ: ένας πρωθυπουργούλης ροδαλός και βραβευμένος (στο Μόσταρ τον είχαν βραβεύσει για τη βαλκανική πολιτική του...) έρχεται μέσα στη νύχτα, κανείς δεν τολμάει να του πει την αλήθεια και τον αφήνουν κιόλας να γίνει ρεζίλι μπροστά στις κάμερες!

Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο Τσίπρας, προκειμένου να απεμπλέξει τον εαυτό του από την επαίσχυντη εικόνα εκείνης της σύσκεψης, καταφέρνει να εκτεθεί ακόμη χειρότερα. Εκτίθεται όχι μόνον ως ένας κακός πρωθυπουργός κατά την πιο κρίσιμη ώρα, αλλά και ως ένας δειλός πρωθυπουργός, που δεν μπορεί να αρθρώσει μια συγγνώμη για 102 νεκρούς εξαιτίας της κατάρρευσης του δικού του κομματικού κράτους. Και δεν το καταλαβαίνει αυτό· γιατί, αν το καταλάβαινε, θα είχε προετοιμάσει κάτι πιο αληθοφανές ως απάντηση. Εχω την εντύπωση, λοιπόν, ότι ο Τσίπρας που τώρα αποχαιρετά την Αλεξάνδρεια της εξουσίας είναι ο ίδιος άνθρωπος που γνωρίσαμε στην αρχή: ο απίθανος γκαφατζής, σε πλήρη σύγχυση. Τα στερνά του είναι ακριβώς σαν τα πρώτα του και το βρίσκω δίκαιο.

Σκοπός της συνέντευξης ήταν να συζητούμε όλοι σήμερα για το πώς ο Τσίπρας κατατρόπωσε την Κοσιώνη και τον Παπαχελά. Αντ’ αυτού, συζητούμε για τα τέρατα που εκστόμισε ο απερχόμενος πρωθυπουργός. Αυτό είναι το νόημα της ήττας που υπέστη ο Τσίπρα στον ΣΚΑΪ. Τώρα, ενστάσεις από τους παρατηρητές της μάχης σχετικά με τους στρατηγούς είναι οπωσδήποτε χρήσιμες, αλλά περιττεύουν εφόσον οι τελευταίοι έχουν κερδίσει στο πεδίο. Και, βεβαίως, είναι κατανοητές. Η ζήλια είναι ανθρώπινη. Είναι, θα έλεγα με διάθεση ειρωνική, ανθρώπινο δικαίωμα. Εχει άλλωστε πολιτική έκφραση, μορφή και οργάνωση και κυβέρνησε αυτή τη χώρα από τον Ιανουάριο του 2015...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 04/07/19

α

....Και ο ΠΑΝ(αγιώτης).ΓΕΩΡΓ(ουδής) που...μαγεύθηκε! 

Το γράφει με τα σωστά του;...